PURESSENCE: ΚΙ ΟΜΩΣ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΚΑΙ 3 ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ

Στο YouTube δεν υπάρχει κανένα απόσπασμα και οι αναμνήσεις που κατά καιρούς ανασύρουμε, όπως και η εικόνα που αντικρύζουμε στον καθρέφτη, είναι εν μέρει ένα work in progress κατασκεύασμα, συμφωνούν όμως μαζί μου όλοι όσοι βρέθηκαν το απόγευμα της 15ης Ιουλίου 1998 να εισπνέουν χοροπηδώντας την άμμο στην Φρεατύδα: η συναυλία των Puressence λίγο πριν πέσει ο ήλιος και ακολουθήσουν τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Sonic Youth και οι Pulp ήταν ένα από τα highlights ενός Rockwave που συγκαταλέγεται στα highlights, όχι μόνο του συγκεκριμένου πολυδεκαετούς φεστιβαλικού θεσμού αλλά και γενικά των καλοκαιρινών συναυλιών στην Ελλάδα.

Δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία της πρώτης τους ομώνυμης δισκογραφικής δουλειάς με τα χιτ “I suppose” και “India” να παίζουν σε heavy rotation στα εναλλακτικά ακόμη τότε ροκ ραδιόφωνα της Αθήνας, έχοντας και το φρέσκο άλμπουμ “Only Forever” στις αποσκευές τους, τους θυμάμαι σαν τώρα πάνω στη σκηνή να μην πιστεύουν στα μάτια τους με τις παθιασμένες αντιδράσεις των Ελλήνων fans, όπως θυμάμαι και την πιο μπλαζέ, «είμαι-εδώ-για-τους-Sonic-Youth-και-μόνο» μερίδα του κοινού να έχει όλη την καλή διάθεση αλλά τελικά να μην καταφέρνει να τους σνομπάρει.

Είκοσι έξι χρόνια μετά, ένα αφόρητα ζεστό -ως είθισται στην Αθήνα- καλοκαιρινό απόγευμα, συμπτωματικά στα μέσα Ιουλίου και πάλι, ο τραγουδιστής των Puressence, James Mudriczki ξέρει ακριβώς για τι πράγμα του μιλάω. «Μα ναι! Εκείνο το θρυλικό φεστιβάλ! Δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ!» λέει με πηγαίο ενθουσιασμό.

Τα επόμενα, κάμποσα χρόνια οι Puressence θα έρχονταν ξανά στην Αθήνα. Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Θα έρχονταν τόσες φορές στην Αθήνα που εύλογα θα γίνονταν και τροφή για τα θηρία τρολ. Και πάντα θα μάζευαν πολύ κόσμο. «Ειδικά στην Ελλάδα ο αριθμός των συναυλιών μας πρέπει να είναι διψήφιος» λέει ο Mudriczki και, κοιτάζοντας τη βροχή έξω από το παράθυρό του σπιτιού του στο Μάντσεστερ, προσπαθεί μάταια να κάνει τον υπολογισμό. «Ίσως είκοσι φορές. Ίσως και τριάντα. Όλοι εσείς εκεί πέρα “πιάσατε” τους Puressence από την πρώτη στιγμή. Αυτή η σχέση ήταν σαν θεόσταλτο δώρο για εμάς. Ευχαριστώ από καρδιάς και τους δώδεκα Έλληνες θεούς! Νομίζω ότι και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας θα συμφωνήσουν με αυτό που θα σου πω: η Ελλάδα ήταν από την αρχή σαν ποδοσφαιρική “έδρα” για τους Puressence. Είμαστε ευγνώμονες για την αγάπη του ελληνικού κοινού. Γι’ αυτό η συναυλία μας τον Δεκέμβριο στην Αθήνα θα είναι ξεχωριστή».

Η συναυλία τους το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου στο Floyd, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους λαοφιλούς σινγκλ “I Suppose”, έντεκα μετά την πρόσκαιρη, όπως αποδείχτηκε, διάλυσή τους, θα είναι μόλις η δεύτερη μετά την επίσημη επανένωσή τους.

«Έχουμε όντως πολλά χρόνια να παίξουμε στην Ελλάδα. Όχι δηλαδή ότι παίζαμε αλλού. Η μόνη μας συναυλία τα τελευταία έντεκα χρόνια ήταν φέτος τον Ιούνιο στο Μάντσεστερ. Είχα κι εγώ τις προσωπικές μου περιπέτειες» λέει, εννοώντας προφανώς το εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη τον Ιανουάριο του 2024. «Οπότε νιώθω πολύ τυχερός που είμαι ζωντανός σήμερα, αλλά και περήφανος που έχω κάνει αυτά που έχω κάνει με το συγκρότημα», συμπληρώνει, εννοώντας προφανώς τους τέσσερις δίσκους και τις δεκάδες συναυλίες ίσως της πιο εγκληματικά παραγνωρισμένης μπάντας στην ιστορία του Μάντσεστερ, όπως τους έχει χαρακτηρίσει ο βρετανικός Τύπος από τον οποίο αντιμετωπίστηκαν μεν με θετικά έως διθυραμβικά σχόλια, χωρίς όμως αυτά να οδηγήσουν ποτέ σε εμπορικό breakthrough.

Όσον αφορά τα άλμπουμ σας, τον ρωτάω, πότε πιστεύεις ότι ήσασταν καλύτεροι στη δουλειά σας; Με άλλα λόγια, ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου άλμπουμ των Puressence; «Μου αρέσει πολύ το Planet Helpless (η εν έτει 2002 τρίτη και προτελευταία μέχρι σήμερα δουλειά τους), αλλά ας μη γελιόμαστε, είναι δύσκολο για μια μπάντα να ξεφύγει από το πρώτο της άλμπουμ αν δημιουργήσει αίσθηση» λέει στο NEWS 24/7. «Ίσως έχει να κάνει με το ότι στο πρώτο σου άλμπουμ προσπαθείς να χωρέσεις όλα τα όνειρα, όλες τις σκέψεις και τις επιθυμίες της ζωής σου μέχρι τότε. Δεν έχει όμως και τόση σημασία αν η γνώμη μου συμπίπτει με του κοινού. Εμένα πάνω απ’ όλα με νοιάζει η μπάντα. Είμαστε σαν αδέρφια. Τίποτα δεν μπορεί να μας πληγώσει όταν είμαστε μαζί».

Τα έντεκα χρόνια που δεν ήταν μαζί; «Όταν είσαι σε μια μπάντα για δεκαετίες, πρέπει να σκεφτείς λίγο σαν αγρότης. Όπως δηλαδή ένας αγρότης πρέπει κάποια στιγμή να αφήσει το χωράφι του να ξεκουραστεί και να αναγεννηθεί, έτσι και το διάλειμμα μπορεί να αποδειχθεί καλή λύση για ένα συγκρότημα. Τόσο εγώ όσο και τα υπόλοιπα μέλη των Puressence το χρειαζόμασταν. Είχαμε δουλέψει πολύ και είχαμε ζήσει πολλά μαζί ως συγκρότημα και έπρεπε να απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλο για να επανεκτιμήσουμε αυτό που είχαμε».

Όταν αποφάσισαν να βρεθούν και να παίξουν ξανά μαζί, ήταν, όπως λέει, σαν να μην είχαν σταματήσει ποτέ. «Όταν ανακοινώθηκε η συναυλία μας εδώ στο Μάντσεστερ μετά από τόσα χρόνια, σε ένα λαϊβάδικο χωρητικότητας 3000 ατόμων, τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν σε 5’. Η χαρά μας ήταν ίδια με εκείνη την πρώτη μας φεστιβαλική συναυλία στην Ελλάδα».

Και μετά έπαθε το εγκεφαλικό και απειλήθηκε κάτι πολύ πιο σημαντικό από το επανενωμένο συγκρότημά του, με τους γιατρούς να τον θέτουν σε τεχνητό κώμα. «Παρέμεινα στο νοσοκομείο αρκετές εβδομάδες. Είμαι όμως πολύ τυχερός. Δεν επιβιώνουν όλοι όσοι περνάνε αυτό που πέρασα. Κι αν επιβιώσεις, κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θα είσαι ίδιος με πριν. Ίσως οι μακαρίτες οι πρόγονοί μου να με προσέχουν από εκεί ψηλά, ποιος ξέρει; Όμως μετά το εξιτήριο έπρεπε να αποφύγω το άγχος και την πίεση, φοβόμουν μην “εκραγεί” ξανά το κεφάλι μου. Οπότε στη συναυλία μας στο Μάντσεστερ πήγα χωρίς πρόβες, απλά εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου και τη μπάντα. Ευτυχώς δικαιώθηκα. Όλα κύλησαν καλά, ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος. Εν όψει της συναυλίας μας στην Αθήνα, τώρα που έχω ηρεμήσει κάπως πια, θα έρθω με ακόμη μεγαλύτερη όρεξη».

Του περιγράφω τον ορυμαγδό μηνυμάτων που λάβαμε στον Best 92.6 το πρωί που συνοδεύσαμε την ανακοίνωση της συναυλίας τους με ένα τραγούδι, ίσως το καλύτερο τους, από τα παλιά. «Αυτό ακριβώς που μου λες τώρα για το “India” είναι ο δικός μου ορισμός της επιτυχίας. Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από το να συνειδητοποιείς ότι μερικά μικρά έργα τέχνης που δημιούργησες πριν από 20 ή 30 χρόνια έχουν αντέξει στο χρόνο;» λέει και δεν περιμένει απάντηση. «Όχι, δεν υπάρχει. Σε τραγούδια σαν κι αυτό βάλαμε όλη μας την ψυχή, κι αυτό απ’ ό,τι φαίνεται θα γίνεται αντιληπτό όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η δυναμική μερικών τραγουδιών είναι αμείωτη, έτσι δεν είναι; Εκτός κι αν έχει να κάνει με την Ελλάδα. Γιατί έχω καταλάβει καλά τι παίζει με την Ελλάδα. Όταν εσείς εκεί πέρα αγαπήσετε ένα τραγούδι, όταν βάλετε ένα συγκρότημα στην καρδιά σας, θα το κρατήσετε εκεί ο κόσμος να χαλάσει.

Έχουν συμβεί τόσα πολλά από τότε που ξεκινήσαμε και πρωτοήρθαμε στη χώρα σας, έχουν γεννηθεί και σβήσει μόδες, ιδιώματα, συγκροτήματα, έχουμε επιβιώσει από μια πανδημία, κι ακόμη τα τραγούδια μας σας συγκινούν», λέει στο NEWS 24/7 όντας απόλυτα ικανοποιημένος με την πορεία του συγκροτήματός του μέχρι σήμερα.

«Όταν ξεκινήσαμε πριν από πολλά χρόνια, αυτό που θέλαμε ήταν να δημιουργήσουμε μουσική που θα έκανε όσους τύχαινε να την ακούσουν στο σπίτι ή στις συναυλίες μας να νιώσουν κάτι έντονο, να μην περάσει απαρατήρητη. Μέχρι σήμερα λαμβάνω μηνύματα από ανθρώπους που μου λένε ότι οι Puressence τους βοήθησαν σε ζόρικες στιγμές ή τους συντρόφεψαν σε χαρούμενες, ότι τέλος πάντων οι Puressence αποτελούν κομμάτι της ζωής τους.

Για μένα δεν ήταν ποτέ ζητούμενο να βγάλω εκατομμύρια ή να κατακτήσω τον κόσμο. Μου είναι αρκετό να ξέρω ότι κάποιοι άνθρωποι, όσοι κι αν είναι, αγαπούν την μπάντα. Τους αγαπάμε κι εμείς εξίσου. Το συναίσθημα, αλήθεια, είναι αμοιβαίο. Και αυτό φαίνεται στις συναυλίες μας, αντλούμε ο ένας ψυχική δύναμη από τον άλλο. Είναι ανεκτίμητη αυτή η διάδραση. Είναι αντίδοτο στην κωλοκατάσταση που επικρατεί. Την τελευταία φορά που παίξαμε στην Ελλάδα όλοι μιλούσαν για την οικονομική κρίση. Σήμερα μαθαίνω ότι τα πράγματα είναι τα ίδια σκατά -αν όχι χειρότερα. Μιλάω με φίλους στην Ελλάδα και μου λένε ότι τα βγάζουν πέρα μετά δυσκολίας. Όχι ότι στην Αγγλία πάμε πίσω. Ναι, κέρδισαν οι Εργατικοί τις εκλογές, αλλά τις προάλλες οι ρατσιστές προκαλούσαν ταραχές στους δρόμους. Όταν λοιπόν κάποιος αγοράζει ένα εισιτήριο για να μας δει live, με χρήματα που θα μπορούσε να ξοδέψει για άλλους, πιο σημαντικούς για την επιβίωση του, λόγους, πώς να μην είμαι ευγνώμων; Γεννιέται μέσα μου ένα αίσθημα ευθύνης ώστε από τη σκηνή να δώσουμε πίσω στο κοινό κάτι πολύ δυνατό».

Τώρα θα μιλήσει ως παλιός. Ως επιζών: «Απαιτούνται, ξέρεις, πολύς χρόνος, ενέργεια, σκέψη και πάρα πολλά συναισθήματα για να ολοκληρώσεις ένα τραγούδι. Και άλλα τόσα για να το παρουσιάσεις ζωντανά ξανά και ξανά. Και μπορεί μόνο μία φορά να χτυπήσεις διάνα και να γεννηθούν συναισθήματα στην ψυχή των ακροατών. Να κάτι ακόμη, πέρα από τον τρόπο διάδοσης της ηχογραφημένης μουσικής, που έχει αλλάξει σε σχέση με την εποχή που ξεκίνησαν οι Puressence: τώρα πια μια μπάντα δεν έχει χρόνο στη διάθεση της να δουλέψει μόνη της σε προβάδικα και στούντιο, μακριά από τα φώτα, ώστε να γίνει καλύτερη. Υπό μία έννοια λυπάμαι για τη σημερινή κατάσταση γιατί οι νέες μπάντες δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια, γίνονται αμέσως ορατές μέσω των social media κλπ. Από εκεί και πέρα η μουσική ανέκαθεν γεννιόταν από κάποιες δονήσεις στο σύμπαν και προκαλούσε ακόμη περισσότερες. Κανείς δεν ξέρει γιατί και πώς συμβαίνει αυτό. Ξέρουμε μόνο ότι συμβαίνει».

Τζέιμς, του λέω, για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα, είναι ακόμη οι Stone Roses το πιο αγαπημένο σου συγκρότημα; «Για πάντα. Εκείνη η συναυλία τους στο Spike Island (1990) μου άλλαξε τη ζωή. Πετούσα από τη χαρά μου όταν είδα τον Μάνι (σ.σ. μπασίστας των Stone Roses) στην πρόσφατη συναυλία μας στο Μάντσεστερ. Αν για κάτι είμαστε τυχεροί εδώ στο Μάντσεστερ είναι για τη μουσική κληρονομιά της πόλης».

Ο Τόνι Γουίλσον είπε κάποτε ότι εκεί στο Μάντσεστερ κάνετε τα πράγματα διαφορετικά, με τον δικό σας τρόπο. Τι στο καλό εννοούσε;
Νομίζω πώς ό,τι κάνουμε, το κάνουμε υποσυνείδητα, ίσως εν αγνοία μας. Αλλά κι εσείς στην Αθήνα κάπως έτσι δεν ζείτε; Πόσο εύκολο είναι δηλαδή να εξηγήσετε γιατί πίνετε φραπέ μέχρι τα μεσάνυχτα και μετά ξεκινάτε να πίνετε αλκοόλ και καταλήγετε στο σπίτι το ξημέρωμα έχοντας εν τω μεταξύ συζητήσει τα πιο σοβαρά ζητήματα ακόμη και με ανθρώπους που έτυχε να γνωρίσετε στο μπαρ και με τους οποίους καπνίσατε μαζί 10 χιλιάδες τσιγάρα;

Η κουλτούρα της Αθήνας μοιάζει με του Μάντσεστερ. Οι άνθρωποι και στις δύο πόλεις θέλουν να ζουν τη ζωή τους έντονα, είναι εξωστρεφείς και αγαπάνε εξίσου τη μουσική. Τη χρησιμοποιούν σαν βάλσαμο. Η μουσική για τον κόσμο στην Ελλάδα είναι σαν κοτόσουπα για την ψυχή».