Στο έγκλημα των Τεμπών δεν υπάρχει πλευρά για να διαλέξεις

Για το έγκλημα των Τεμπών και την ανάγκη να αποδοθεί Δικαιοσύνη, για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια, υπήρξε συσπείρωση στην κοινωνία, απ’ όποια ιδεολογική ή/και κομματική αφετηρία κι αν εκκινούσε ο καθένας και η καθεμία.

Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες με τη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, ανάμεσα στον Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων Τεμπών 2023 και τις οικογένειες θυμάτων που δεν συμμετέχουν στον συγκεκριμένο σύλλογο, εμένα – που πλήρωσα τα 15€ για να βρίσκομαι εκεί και θα τα ξανάδινα χωρίς δεύτερη σκέψη – μου προκαλεί σοβαρή αμηχανία.

Σαφώς, ο κάθε άνθρωπος έχει τον τρόπο και τον χρόνο του στο πένθος. Είναι, επίσης, σεβαστό είτε το να θέλει μια οικογένεια να φτάσει τις νομικές διεκδικήσεις για τον χαμό του παιδιού της μέχρι την άλλη άκρη της υφηλίου είτε όχι. Όσες και όσοι στηρίξαμε και στηρίζουμε τους αγώνες των ανθρώπων αυτών, το κάναμε ανεξάρτητα από το αν είχαμε να κάνουμε με την πρώτη κατηγορία ή με τη δεύτερη.

Όμως, το διακύβευμα της υπόθεσης των Τεμπών δεν είναι ατομικό, είναι απολύτως συλλογικό. Αφορά στο Κράτος Δικαίου, αφορά στο αναφαίρετο δικαίωμά μας σε ασφαλείς δημόσιες συγκοινωνίες, αφορά στη διαφάνεια ως προς το πού πάνε (ή δεν πάνε, τελικά) και πώς διαχειρίζεται το κράτος τα ευρωπαϊκά κονδύλια που προορίζονται γι’ αυτές.

Δοθέντων όλων των παραπάνω, ειλικρινά δεν μπορώ να βρω ένα λόγο που οι συγγενείς των θυμάτων αυτού του εγκλήματος καταδέχονται να τροφοδοτούν με τις εκατέρωθεν δηλώσεις τους media που διψάνε για αρένα, δημιουργώντας αυτή την εικόνα διάσπασης στην κοινή γνώμη και εξυπηρετώντας την πρακτική τού «διαίρει και βασίλευε», η οποία ωφελεί μονάχα όσους και όσες πρέπει να λογοδοτήσουν γι’ αυτή την τραγωδία.

Το έγκλημα των Τεμπών δεν είναι άλλο ένα πεδίο για να διαλέξουμε πλευρά, γιατί η πλευρά σε αυτή την υπόθεση είναι μία: η απόδοση Δικαιοσύνης.