ΡΕΝΙΑ ΛΟΥΙΖΙΔΟΥ: “Η ΖΩΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΜΠΙΡΑ”

Ο γάμος είναι μια ακροβασία! Ασφαλώς είναι και πολλά άλλα πράγματα, αλλά στο θεατρικό έργο “Sexy Laundry” της βραβευμένης Καναδής συγγραφέως Michele Riml η βολική οικειότητα που αναπόφευκτα προκύπτει από τα πολλά χρόνια συμβίωσης σε έναν γάμο, φέρνει ταυτόχρονα και μια άλλη ζωτικής σημασίας ανάγκη… Να μην εφησυχάζουμε!

Αυτό ακριβώς συνέβη στην Άλις και τον Λάρι τους 50άρηδες πρωταγωνιστές του “Sexy Laundry”, την παράσταση που ανεβαίνει για τρίτη χρονιά στο Θέατρο Κάππα με τη Ρένια Λουιζίδου και τον Σπύρο Παπαδόπουλο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Η ιστορία απλή, αλλά με πολλές στιβάδες συναισθηματικής κατάθεσης. Μετά από 25 χρόνια γάμου και τρία παιδιά μπορεί να επιβιώσει το πάθος; Τι κάνεις όταν η ρουτίνα της συμβίωσης έχει καταφέρει να σε καταπιεί; Τι κάνεις όταν νιώθεις ότι “πέρασαν τα χρόνια”; Μπορεί η αγάπη να τα νικήσει όλα; 

Σαββατοκύριακο στο δωμάτιο ενός πολυτελούς ξενοδοχείου και ένα ζευγάρι προσπαθεί να αναθερμάνει τη σεξουαλική του ζωή. Τα λεγόμενα “άπλυτα” του γάμου τους, όλα όσα κρύβονται κάτω από το χαλί, βγαίνουν στην επιφάνεια με χιούμορ και ειλικρίνεια.

Για όποιον – ακόμα – δεν έχει δει τη συγκεκριμένη παράσταση, αλλά δεν έχει χάσει ούτε επεισόδιο από τους Απαράδεκτους, το άκουσμα αυτού του ζευγαριού φέρνει ένα αυτόματο χαμόγελο και δύο “συμπαραδηλούμενα”…  “Αστροπελέκι” και “Τι έγινε ρε παιδιά;”.

Ρένια Λουιζίδου και Σπύρος Παπαδόπουλος μετά από τους “Απαράδεκτους” – τα τελευταία δηλαδή 25 χρόνια – δεν έχουν ξανασυνεργαστεί. Τώρα ανεβαίνουν στη σκηνή ως σύζυγοι σε τήξη. Και είναι απολαυστικοί!

Λίγο πριν από την τέταρτη χρονιά της παράστασης σε σκηνοθεσία Σπύρου Παπαδόπουλου (τρίτη με τη Ρένια στον πρωταγωνιστικό ρόλο), συναντήσαμε την Ρένια Λουιζίδου για ένα καφέ και μία συζήτηση γεμάτη… διακοπές. Οι θαυμαστές της ηθοποιού μας διέκοπταν συνεχώς για να δηλώσουν πηγαία τον θαυμασμό τους. Η ίδια αργότερα μας σχολίασε με τρυφερότητα: “η αγάπη του κόσμου μετακινείται πολύ εύκολα. Η εκτίμηση του κόσμου όχι”.

Ο Σεπτέμβριος για εκείνη ήταν ένας ζόρικος μήνας. Μήνας προβών, μήνας γυρισμάτων και μήνας που μπαίνει μία τελεία στην καλοκαιρινή ραστώνη. “Τα μυαλά δεν μαζεύονται. Πώς πάνε τα παιδιά σχολείο και ζορίζονται τον Σεπτέμβριο; Έτσι είμαστε και οι ηθοποιοί. Προετοιμασίες για τη σεζόν που αρχίζει. Πολλές υποχρεώσεις και πάρα πολλή δουλειά. Και δεν είμαι πολύ έτοιμη γι αυτό” μας λέει χαμογελαστή και η φωνή της ρέει δυνατά και αποφασιστικά. Θαρρείς και στη σκηνή, δεν θα χρειάζεται καν μικρόφωνο.  

Ρένια Λουιζίδου – Απαράδεκτοι: “Μια εποχή αθωότητας σε ένα αχαρτογράφητο τοπίο”

Ξεκινάμε με τις … επαναλήψεις των Απαράδεκτων και με εμένα να της λέω ότι με την αδερφή μου βλέπουμε ξανά και ξανά τα παλιά της σίριαλ, για να γελάσει το χειλάκι μας.

Νιώθετε ότι υπάρχει μία επιστροφή στις μουσικές, στις σειρές και γενικά στο “κλίμα” και την ατμόσφαιρα των 90ς;
“Ο κόσμος βλέπει με μανία τα παλιά. Δηλαδή φέτος το καλοκαίρι έκαναν κάτι ασύλληπτα νούμερα οι τηλεοπτικές επαναλήψεις και σε πολλές περιπτώσεις πήγαν καλύτερα και απέναντι από καινούργιες παραγωγές. Δεν ξέρω αν είναι μια γενιά που μεγαλώνει και που αναπολεί τη νιότη της ή αν είναι πραγματικά καλύτερα αυτά τα σίριαλ τα παλιά. Μάλλον το πρώτο συμβαίνει, είναι ένα καταφύγιο που μας γυρίζει πίσω σε εφηβικές στιγμές. Σε εποχές που ήμασταν ανυποψίαστοι. Και λόγω νεότερης ηλικίας, αλλά και ως εποχή ήμασταν όπως λέει ο λαός “τρεις λαλούν και δυο χορεύουν”. Μετά ήρθαν διάφορες κοινωνικές κατραπακιές, η κρίση, ο Covid, και μαύρισε το τοπίο. Γκρίζα η ατμόσφαιρα γύρω μας και αυτό που προηγήθηκε μας φαίνεται υπέροχο, καταπληκτικό και αγαπησιάρικο γι αυτό γυρνάμε με τρυφερότητα και το ξαναβλέπουμε. Η αλήθεια είναι ότι είχε και αυτό τις παθογένειες του, οι οποίες μας οδήγησαν και στην γκρίζα περίοδο που ακολούθησε, οπότε καλά είναι να μη γυρίσουμε 100% πίσω.”

Ψαχουλεύοντας το παρελθόν της αθωότητας και τα φωτογραφικά αρχεία του Εθνικού online βρήκαμε διάφορες παραστάσεις στις οποίες ως νέα ηθοποιός είχε ξεχωρίσει (όπως τη Λυσσασμένη Γάτα στο Εθνικό το 1998 σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά με τη Φιλαρέτη Κομνημού και τον Δάνη Κατρανίδη που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή).

Αλλά η παράσταση που την ένωσε με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και την μετέπειτα παρέα των Απαράδεκτων ήταν η πρώτη της επαγγελματική δουλειά στην Αθήνα όπου κατέβηκε με το δισάκι της στον ώμο και συμμετείχε στον “Χορό του Ζαλόγγου” στο Παρκ μαζί με τον Γιάννη Φέρτη, τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, τη Μίνα Αδαμάκη, τον Μίμη Χρυσομάλλη, τον Σπύρο Παπαδόπουλο, τον Γιάννη Μπέζο, τη Δημητρούλα (Παπαδοπούλου) και τον Βλάσση (Μπονάτσο). Ήταν το καλοκαίρι του 1988. Προ Απαράδεκτων δηλαδή.

Πώς τις θυμάστε εκείνες τις πρώτες παραστάσεις, όταν πρωτοήρθατε στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη.
“Εκείνα τα χρόνια ούτε καταλάβαινα. Ήταν και η εποχή πιο αθώα, όλα είχαν αφέλεια. Η αφέλεια γενικά δεν είναι καλό πράγμα, αλλά μερικές φορές έχει μια παιδική τρυφερότητα. Συν ότι το τοπίο ήταν αχαρτογράφητο. Δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση, δεν υπήρχε ένα σύστημα μίντια που να ασχολείται με τα καλλιτεχνικά τόσο επισταμένα. Απλώς κάναμε μία press conferance και ανακοινωνόταν ποια παράσταση θα ανέβει και σε ποιο θέατρο. Όλο το star system, ας πούμε, μας ήρθε χύμα από τα 90s και μετά. Οπότε εκείνη ήταν μια εποχή πολύ πιο αθώα και πολύ πιο χαλαρή.”

Ήταν ένα όνειρο να γίνετε ηθοποιός;
“Όχι, δεν ξέρω. Δεν έλεγες όταν ήσουν έφηβος, ας πούμε στη δεκαετία του 70 ή του 80 που ήμουν εγώ, στη μαμά σου και στον μπαμπά σου: “Θέλω να γίνω ηθοποιός”, τόσο εύκολα όσο το λες σήμερα. Πέφτανε λιποθυμίες στις οικογένειες τότε για ένα εκατομμύριο λόγους, και ο βασικότερος ήταν “Πώς θα ζήσεις παιδί μου; Τι θα τρως”; Δεν είχες να απαντήσεις στον μπαμπά σου: “Μπορεί να κάνω κάνα σίριαλ στην τηλεόραση να βγάλω κάνα φράγκο”. Οπότε γενικά υπήρχε η εντύπωση για τον καλλιτεχνικό χώρο ότι είναι κάπως ρευστός, και για μία γυναίκα ακόμα χειρότερα. Οπότε δεν ξέρω αν ήταν κάτι που προ-υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά ούτε θα το ομολογούσα ποτέ ή όντως μου ήρθε αργότερα.

Το καλοκαίρι που τελείωσα το σχολείο, τελείωσα τις εξετάσεις τις εισαγωγικές και κατάλαβα ότι έχω περάσει στο πανεπιστήμιο Φιλολογία. Άρα ο στόχος επετεύχθη. Αυτό που μέχρι τότε νόμιζα ότι είναι ο στόχος μου – και ο στόχος τότε της γενιάς μας – ότι πρέπει να μπεις στο πανεπιστήμιο, τον κατάφερα. Και λέω οκ και τώρα; Μπήκε ένα μεγάλο ερωτηματικό και γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή σχεδόν δεν έχεις σταματήσει για να σκεφτείς ψύχραιμα. Ούτε υπήρχε κανένας επαγγελματικός προσανατολισμός, όπως γίνεται τώρα που μέχρι και τεστ υπάρχουν, σύμβουλοι, άνθρωποι που να σου πουν τι να κάνεις αναφορικά με τις σπουδές και τα πανεπιστήμια – έχω πάει ας πούμε κι εγώ το γιο μου. Στην εποχή μου αυτό που είχαν να σου προτείνουν οι γονείς ήταν γιατρός, δικηγόρος ή δάσκαλος. Εμένα μου είπαν δικηγόρος ή δάσκαλος γιατί αυτό ήταν οι γονείς μου, μπαμπάς δικηγόρος και μητέρα δασκάλα.

Η δική μου επανάσταση ήταν να σπουδάσω φιλόλογος. Μέχρι εκεί έφτασε δηλαδή. Όμως το ίδιο καλοκαίρι και αφού είχα καταβάλει μια μεγάλη προσπάθεια και διάβασα πολύ για τις πανελλήνιες, ήρθε ένα “άδειασμα”. Και τώρα τι θα κάνω, θα πάω στη Φιλοσοφική που αυτό ήθελα, αλλά το ήθελα ακαδημαϊκά. Μου άρεσαν αυτού του είδους οι σπουδές, αλλά δεν είχα φανταστεί ότι αυτό θα γίνει επάγγελμα. Και ποιο θα είναι αυτό; Τότε σκέφτηκα, επειδή στο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη ήταν τότε Νικηφόρος Παπανδρέου που έκανε μαθήματα θεατρολογίας στο νεοελληνικό, ότι θα ήταν ωραία ιδέα να κάνω θεατρολογία. Που πάλι τι δουλειά θα έκανα εκείνη την εποχή… αλλά δεν έχει σημασία. Και μπήκε έτσι η παράμετρος του θεάτρου στο μυαλό μου. Μέχρι τότε απλώς οι γονείς μου ήταν θεατρόφιλοι και πηγαίναμε στο θέατρο, στη Θεσσαλονίκη. Δηλαδή θεατρόφιλος στη Θεσσαλονίκη εκείνα τα χρόνια σήμαινε Κρατικό και Πειραματική Σκηνή της Τέχνης. Αυτά τα ολίγα!

Επηρεασμένη από φίλες μου που ήθελαν να δώσουν στη δραματική στο ΚΘΒΕ σκέφτηκα να δώσω εξετάσεις να πηγαίνω παράλληλα και στη σχολή και να δω και το επάγγελμα του ηθοποιού από τη μέσα πλευρά. Πήγα μαζί με μια φίλη μου και δώσαμε εξετάσεις και πέρασα. Στο πρώτο έτος μέσα στη σχολή ήμουν με το ένα πόδι μέσα, όχι ακριβώς τουρίστας, αλλά λίγο σαν παρατηρητής. Μέχρι να τελειώσει το πρώτο έτος είχα πάθει έρωτα, ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω, δεν θέλω κάτι άλλο κτλ. Κάτι που λειτούργησε πάρα πολύ μέσα μου ήταν το γεγονός ότι επειδή είχα διαβάσει πολύ έως τότε και ήμουν γενικά του διαβάσματος, μου φάνηκε πολύ απελευθερωτικό ότι η ηθοποιία δεν κινείται μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά συμμετέχεις “ως έχεις”, με τα πάντα σου. Ψυχικά, διανοητικά, σωματικά. Είναι κάτι δηλαδή που περιλαμβάνει το όλον. Και αν λείπει ένα από όλα, δεν μπορείς να το εξυπηρετήσεις. Αυτό μου φάνηκε πολύ γοητευτικό σε εκείνη τη φάση. Και έτσι κόλλησα!”

Οι ρόλοι που μετά επιλέξατε ήταν, σκιαγραφώντας λίγο τον χαρακτήρα σας, πιο πολύ με βάση το ένστικτο ή στοχοθετημένοι;
“Θα έλεγα, ένας συνδυασμός ενστίκτου και σκέψης, γιατί δεν μπορώ να λειτουργήσω ούτε με το ένα μόνο, ούτε με το άλλο. Παρότι είμαι ένας ενοχλητικά υπεραναλυτικός άνθρωπος, κουράζω τους πάντες με αυτό και τον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα, και το αναγνωρίζω, στο τέλος της μέρας η ενστικτώδης πρώτη μου αντίδραση, η πρώτη μου αίσθηση για κάτι, αποδεικνύεται και η σωστή. Και όλη η ανάλυση που έχει μεσολαβήσει αποδεικνύεται περιττή ταλαιπωρία, αλλά δεν μπορώ να την αποφύγω. Είμαι κατασκευασμένη έτσι, οπότε είναι ένας συνδυασμός. Και βέβαια στην πραγματικότητα υπήρχε πάντα και ένας τρίτος παράγοντας που δεν είναι ούτε το ένστικτο ούτε η λογική. Είναι τι έλεγε η ίδια η πραγματικότητα. Θέλω να πω, δεν είναι όλα 100% ακριβώς επιλογές μου. Είναι και τι μου προτάθηκε και τι σκέφτηκα ανάλογα την περίπτωση ότι είναι το πιο κατάλληλο για μένα. Θέλω να πω, χρειάζεται και η τύχη, χρειάζεται η συγκυρία. Είσαι πολυπαραγοντικό το ζήτημα. Δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου.”

Εξάλλου και οι μεγάλες επιτυχίες, ας πούμε οι Απαράδεκτοι, είχαν σχέση με τη συγκυρία αλλά και με την παρέα. Με το πως χωρίς άγχος και στρες κάποιοι άνθρωποι ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους…
“Ναι τότε ήμασταν μια παρέα εντελώς ανυποψίαστοι, τα κανάλια μόλις ανοίγανε. Δεν ξέραμε κάτω από ποιες συνθήκες γίνεται δεκτή μία πρόταση ή μία άλλη. Της ήρθε της Δήμητρας (Παπαδοπούλου) αυτή η ιδέα να γράψει ένα σίριαλ όπως ήμασταν μέσα σε στο θέατρο για αυτούς τους συγκεκριμένους ανθρώπους (εννοεί την παράσταση στο Παρκ). Δεν ξέρω πώς κατέληξε στα χέρια της Φρόσως Ράλλη, ας πούμε, η οποία είχε τον τρόπο να το δώσει σε κάποιο κανάλι. Δεν πέρασαν εύκολα Οι Απαράδεκτοι, ήταν σε άλλο κανάλι, απορρίφθηκαν από κάποιους. Με πολλές σειρές θα το ακούσεις αυτό. Τα Εγκλήματα, ας πούμε, ήταν σε άλλο κανάλι και απορρίφθηκαν. Πολλά πράγματα που έκαναν επιτυχία εκ των υστέρων, κάποιοι δεν τα στήριξαν αρχικά, γιατί μπορεί να ήταν λίγο πιο “προχώ” για την εποχή και να τα φοβήθηκαν. Τότε όμως η Φρόσω (Ράλλη) κατάφερε και το έκανε και υλοποιήθηκε αυτό που είχε σκεφτεί η Δήμητρα. Όλοι ήμασταν άναυδοι. Κανένας μας όταν κάναμε τα πρώτα μας γυρίσματα δεν φανταζόταν ότι θα είναι μια τηλεοπτική επιτυχία. Σάμπως ξέραμε και τι θα πει τηλεοπτική επιτυχία; Δηλαδή ότι τι;”

Φαντάζομαι σήμερα φαντάζει στα μάτια σας ο κόσμος της σόουμπιζ σαν κάτι τελείως διαφορετικό.
“Τώρα άμα ανοίξεις το κινητό σου και μπεις σε 5-10 sites, θα έχουν μια συνέντευξη ενός ηθοποιού, θα έχουν φωτογραφίες, το άλλο θα έχει κουτσομπολιά. Ποιος χώρισε κλπ. Τίποτα από όλα αυτά δεν υπήρχε τότε. Ήσουν σε ένα θέατρο και έπαιζες και αυτός που ήθελε ερχόταν το βράδυ και έβγαζε εισιτήριο και σε έβλεπε. Και υπήρχαν 2,5 περιοδικά που μπορεί να γράφανε και μια μπούρδα ας πούμε, τα οποία έπαιρναν συνήθως στα κομμωτήρια ξέρω γω. Την ώρα που περιμένεις με τη βαφή να ρίξεις και μια ματιά.

Δεν γινόταν κανένα γκράντε θέμα κοινωνικό ο χωρισμός και το διαζύγιο. Και όλη αυτή η κατανάλωση η τωρινή, ότι η τάδε είπε και του απάντησε ο δείνα. Και τι έχετε να πείτε γι αυτό που είπε ο τάδε; Όλο αυτό το τουρλουμπούκι γύρω από εμάς τους ηθοποιούς, ούτε κατά διάνοια. Την επιτυχία των Απαράδεκτων την καταλάβαμε όταν μετά από 2-3 επεισόδια βγήκαμε στον δρόμο και μας λέγανε ατάκες από το χθεσινό επεισόδιο. Καμία AGB δεν μας είπε “κάνατε τόσο”. Δεν ξέρω πόσο κάνανε οι Απαράδεκτοι. Δεν υπήρχε δηλαδή μέτρηση τουλάχιστον που να φτάνει να δημοσιοποιείται. Ήταν εξ ολοκλήρου άλλο το τοπίο. Μετά βγήκαν και στην τηλεόραση εκπομπές στις οποίες θα πας καλεσμένος. Εγώ θυμάμαι όταν πρωτοβγήκα στην δουλειά, πηγαίναμε στον Πρωινό Καφέ. Τελεία.

Τώρα αν σου αρέσει όλο αυτό; Είναι θέμα χαρακτήρα. Από κει και πέρα, με τι περνάει ο καθένας καλά; Εγώ αισθάνομαι ότι η δουλειά που κάνω είναι ήδη παραπάνω δημόσια για τις αντοχές μου, οπότε και όλα τα υπόλοιπα που τη συνοδεύουν επιβαρύνουν το αίσθημα ότι είμαι πολύ εκτεθειμένη. Είναι προσωπικό γούστο αυτό. Αν μπορούσα θα ήθελα να είμαι πολύ πιο απομονωμένη. ”

“Τους ανθρώπους που τους ξέρεις από παιδιά, ξέρεις κάτι για τον πυρήνα τους, κάτι βαθύτερα δικό τους”

Τρίτη χρονιά στο Sexy Laundry, που είναι μια τρυφερή κωμωδία. Γενικά συχνά στις παρέες συζητάμε ότι οι κωμωδίες είναι σπάνιες, ενώ το κοινό τις αποζητάει όλο και περισσότερο για να νιώσει λίγο καλύτερα.
“Το Sexy Laundry είναι κωμωδία μεν, αλλά με ένα πολύ ρεαλιστικό, ας πούμε, βάθος και ένα επίπεδο ευαισθησίας.  Ο κόσμος εμένα προσωπικά μου το λέει συνέχεια αυτό για τις κωμωδίες, ίσως επειδή με έχει στο νου συνδέσει πολύ με αυτό το είδος. Γιατί δεν γίνονται κωμωδίες; Και ειδικά για την τηλεόραση; Είναι δύσκολο να παραχθεί στην τηλεόραση η κωμωδία, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το τοπίο με τα πολλά επεισόδια. Δεν μπορείς να γράψεις εύκολα κωμωδία τώρα για μια καθημερινή προβολή. Ποιος θα το γράψει το σενάριο αυτό; Δεν υπάρχει ο άνθρωπος που μπορεί να το πετύχει. Είναι δύσκολο πράγμα η κωμωδία γιατί πρέπει να ξεκινάει από το κείμενο και χωρίς το κείμενο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και αυτό το κείμενο τώρα πρέπει να κουμπώσει πάνω όχι στις υποκριτικές σου ικανότητες μόνο, αλλά και στις χημείες και στις προσωπικότητες των ανθρώπων που θα παίξουν μαζί. Επειδή το αποτέλεσμα της κωμωδίας είναι χαρωπό και ευφρόσυνο νομίζουν όλοι ότι με την ίδια ευκολία αναπαράγεται. Δεν είναι έτσι.

Έχει όμως απόλυτη ανάγκη ο κόσμος την κωμωδία, γιατί η πραγματικότητα έχει γίνει ζοφερή και πάρα πολύ φοβιστική. Τόσο φοβιστική που λες διάολε, είναι κατευθυνόμενα φοβιστική για να είμαστε φοβισμένοι νύχτα μέρα. Δεν μπορεί να είναι όλα τόσο πολύ εναντίον μας, τόσο μαύρα και ανά πάσα ώρα και στιγμή, τόσο επικίνδυνα. Και αυτό κάνει νομίζω τον κόσμο σε εγρήγορση. Γιατί και εγώ την ίδια πραγματικότητα ζω και το καταλαβαίνω πολύ έντονα αυτό. Φοβάσαι να βάλεις τις ειδήσεις. Γιατί πιο παιδί αυτή τη φορά κακοποιήθηκε; Ποια γυναίκα βιάστηκε ή ποια Χεζμπολάχ ανατίναξε ή ανατινάχτηκε; Ποιο κομμάτι του πλανήτη βυθίζεται ή καίγεται; Χρειάζεται αποσυμπίεση από αυτό το πράγμα γιατί θα τρελαθούμε όλοι μαζί και είναι ευεργετικός ο ρόλος της κωμωδίας σε αυτό το επίπεδο. Το να πας δηλαδή μιάμιση ώρα να δεις μια παράσταση και να φύγει το μυαλό σου από όλα αυτά. Όχι όμως να σβήσει το μυαλό σου εντελώς. Αυτό είναι τώρα το ζήτημα. Πώς να ξαλαφρώσεις χωρίς να αποβλακωθείς; “

Πείτε μου για την Άλις και τον Λάρι στο Sexy Laundry; Ποια τα αδιέξοδα αυτού του ζευγαριού;
“Λοιπόν, αυτό είναι ένα ζευγάρι σε κρίση μέσης ηλικίας. Η γυναίκα του ζευγαριού κάνει την… αρχή. Και ο Λάρι στην ίδια κατάσταση βρίσκεται απλώς ως άντρας δεν το έχει καν υποψιαστεί, δεν το έχει αποκρυπτογραφήσει μέσα του. Τι είναι αυτό που του συμβαίνει; Συνήθως ο τρόπος που σκέφτονται οι άντρες είναι λίγο πιο χοντροκομμένος. Μερικές φορές αυτό είναι βάλσαμο. Δεν ψάχνουν την κάθε μια λεπτομέρεια σαν εμάς που τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Εκείνοι ακολουθούν τις πιο “χοντρές” γραμμές. Μπορώ να σου πω εμένα με ανακουφίζει η αντρική σκέψη που είναι πιο “έλα τώρα”. Μερικές φορές όμως πραγματικά διαολίζεσαι γιατί δεν μπορούν να δουν αυτή τη λεπτομέρεια που κάνει όλη τη διαφορά. Αυτό λοιπόν είναι ένα ζευγάρι που αγαπιέται και φαίνονται όλα ιδανικά.

Δεν είναι ένα ζευγάρι με βαθιά προβλήματα. Δεν υπάρχουν τρίτα πρόσωπα, δεν υπάρχει προδοσία, δεν υπάρχουν οικονομικά θέματα. Τους έχει πάρει μπάλα το πέρασμα του χρόνου, η καθημερινότητα, η συνήθεια και το γεγονός ότι μετά από 25 χρόνια εκείνος όταν γυρίζει να τη δει δεν… μαγεύεται, όπως παλιά. Αυτός δεν έχει κανένα πρόβλημα με την πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα, μάλιστα στην παράσταση το ορίζει ως “μια χαρά”. Δεν είμαστε μια χαρά; Όσο αυτός είναι σε αυτό το mood, αυτή είναι στο ταβάνι από τα νεύρα της. Διότι στην Άλις δεν της φτάνει το μια χαρά. Αυτή, αντιθέτως, επειδή είναι η γυναίκα σε αυτή την πραγματικότητα και επειδή οι γυναίκες υφιστάμεθα πολύ διαφορετικού τύπου κοινωνική πίεση για το τι σημαίνει “μεγαλώνω” θέλει να αντιδράσει. Δεν θέλει αυτό που δεν πειράζει, αλλά θέλει να κάνουν το καλύτερό τους. Θέλει να είναι ζωντανή. Και θέλει να τον ξαναδεί να την κοιτάει με μάτια που λάμπουν. Και αποφασίζει να το διεκδικήσει. Βγάζει όλο της το πρόβλημα σε σχέση με το τι σημαίνει να είσαι στη σημερινή εποχή μια γυναίκα που έχει περάσει τα 50. Που δεν είναι και πολύ εύκολο.”

Αντιλαμβάνομαι ότι ακουμπάτε και ζητήματα της “νεοφιλικής” κοινωνίας μας που θέλει τις γυναίκες (κυρίως) ατσαλάκωτες και πάντα νέες.
“Ακριβώς, γιατί αυτή η καημένη στο πλαίσιο της κωμωδίας προσπαθεί, πάει στα γυμναστήρια και τρώει απανωτές κατραπακιές και ήττες αφού βάζει τον εαυτό της να ανταγωνιστεί ή να συναγωνιστεί τα 20χρονα και 25χρονα κορίτσια. Κάτι που βεβαίως δεν είναι εφικτό. Και ενώ πάει εκεί για να αισθανθεί καλύτερα γυρίζει πίσω πολλαπλά ηττημένη και σε υστερία με αυτό που της έχει συμβεί. Ο Λάρι δεν παίρνει χαμπάρι, οπότε χρειάζεται να του τα πει καθαρά έξω από τα δόντια με ένα τελεσίγραφο. Ή το ξαναβρίσκουμε ή ας μην έχουμε τίποτα. Νομίζω ότι περίπου πρώτη φορά μου συμβαίνει να συμπίπτει η ζωή μου με την ηρωίδα ηλικιακά και ψυχικά. Η Άλις θα μπορούσα να είμαι και εγώ, θα μπορούσες να είσαι και εσύ και όποια γυναίκα έχει περάσει ένα ηλικιακό όριο ή όποια έχει ζήσει μια πολύ μακρόχρονη σχέση.”

Παίζετε την Άλις για τρίτη χρονιά, ανακαλύπτετε καινούργια επίπεδα στον χαρακτήρα;
“Ναι, και αυτό έχει να κάνει με την σκηνική μας επικοινωνία με τον Σπύρο. Τα επίπεδα είναι εκεί στο κείμενο και υπάρχουν. Είναι ένα ωραία γραμμένο έργο, τη μετάφραση έχει κάνει εξαιρετικά η Νικολέτα Κοτσαηλίδου. Ένα κείμενο που σου δίνει τη δυνατότητα να το ανακαλύπτεις ξανά και ξανά. Όταν το διαβάζεις ξέρεις τι πρέπει να συμβεί, τι πρέπει να κάνεις, σε καθοδηγεί. Έξτρα λεπτομέρειες ή ποικιλίες που μπορούν να προκύψουν έχουν να κάνουν με το εκάστοτε ανέβασμα. Και επειδή πρόκειται για δύο μόνο άτομα επάνω στη σκηνή, έχει να κάνει με τη σκηνική επικοινωνία των δύο ανθρώπων. Με τον Σπύρο έχουμε την απόλυτη επικοινωνία και είναι επειδή έχουμε και μια ιστορία πίσω στον χρόνο. Έχουμε συναίσθηση της πορείας του καθένα. Γνωριστήκαμε παιδιά και είμαστε μεγάλοι άνθρωποι. Τους ανθρώπους που τους ξέρεις από παιδιά, ξέρεις κάτι για τον πυρήνα τους, κάτι βαθύτερα δικό τους.

Πιστεύω ότι είμαστε πολύ ταιριαστοί σκηνικά με τον Σπύρο, έχουμε χημεία, και αυτό μας δίνει τη δυνατότητα και να το ευχαριστιόμαστε και να το απολαμβάνουμε. Δηλαδή παρότι είναι μια παράσταση με δύο άτομα, και κουραστική ας πούμε σωματικά, τη διασκεδάζουμε πολύ οι δυο μας και συνεχίζουμε ακόμα να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα. Να κάνουμε “συμπεφωνημένους” αυτοσχεδιασμούς. Κάπου δηλαδή όταν πάω να κάνω κάτι διαφορετικό, ναι, ο Σπύρος το καταλαβαίνει και το ανάποδο. Και βλέπουμε αν από αυτό μπορεί να προκύψει κάτι που μπορεί να έχει ενδιαφέρον. Μερικές φορές επιστρέφουμε στο προηγούμενο, άλλες φορές λέμε ‘αυτό καλύτερο το κρατάμε’. Είμαστε ακόμα ενεργοί πάνω στην κατάσταση, δηλαδή το έργο δεν μας έχει αφήσει να βαρεθούμε.”

Ο κόσμος πώς το εισπράττει αυτό; Έχουν συμβεί ιδιαίτερα περιστατικά που καταλάβατε από τη σκηνή;
“Είναι απολαυστική η ταύτιση που παθαίνει ο κόσμος, παρότι το κοινό μας δεν είναι ως επί το πλείστον 50 κάτι. Μας βλέπουν και πολύ νεότεροι, οι οποίοι αναγνωρίζουν αν όχι τη δική τους ζωή, τον πατέρα τους, τη μάνα τους. Η ταύτιση λοιπόν του κόσμου είναι πολύ τρυφερή και συγκινητική. Και αυτό που μας λένε μετά, αλλά και αυτό το πάρα πολύ αστείο που βλέπουμε από πάνω από τη σκηνή, τους αγκώνες των ζευγαριών να σκουντιώνται ανάλογα με την ατάκα. Δηλαδή είναι ο πόντος στον Σπύρο βλέπουμε με τον αντρικό αγκώνα είναι ο πόντος σε μένα βλέπουμε τον γυναικείο. Είναι σαν ένα περίεργο… τένις. Έχει πάρα πολύ πλάκα αυτό. Το έργο παίζεται πάνω και κάτω από τη σκηνή.”

Εσείς βλέπετε παραστάσεις άλλων συναδέλφων; 
“Ναι, βλέπω. Προσπαθώ να βλέπω παραστάσεις όσο μπορώ. Πρώτα απ’ όλα γιατί μου αρέσει να βλέπω θέατρο. Περνάω και φάσεις που δεν θέλω να το πλησιάσω, συνήθως όταν παίζω σε μια παράσταση και ολοκληρωθεί, μετά θέλω να … πάρω τα βουνά… για περπάτημα. Γενικά νομίζω ότι εμείς οι ηθοποιοί πρέπει να βλέπουμε και να ξέρουμε – εφόσον κυκλοφορούμε σε ένα συγκεκριμένο επαγγελματικό περιβάλλον – τι συμβαίνει θεατρικά, προς τα πού πάνε τα πράγματα. Να μην έχουμε παρωπίδες, γιατί μπορεί ο συνάδελφος να σου δείξει μια παράκαμψη που να σε βγάλει κάπου που να έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον.”

Υπάρχει κάποιος ρόλος που ευχαριστηθήκατε αλλά θεωρείτε ότι προβλήθηκε ή εκτιμήθηκε λιγότερο;
“Συμβαίνει αυτό αρκετές φορές, όχι μόνο για έναν ρόλο αλλά για μία παράσταση, ένα σίριαλ, μια ταινία, μια δουλειά. Στο θέμα της ανταπόκρισης του κόσμου είναι όλα τα σενάρια ανοιχτά. Συμβαίνει να σου αρέσει εσένα και να μην αρέσει καθόλου στον κόσμο. Συμβαίνει να μη σου αρέσει εσένα καθόλου και να τρελαίνεται ο κόσμος. Υπήρξαν πετυχημένα πράγματα που έχω κάνει – που θεωρούνται επιτυχημένα από εμπορικής απόψεως – που εγώ δεν τρελάθηκα.

Και άλλα που μου άρεσαν και δεν πήγαν καλά. Κάναμε, ας πούμε, πριν από τον Covid μια παράσταση με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση και την Πέγκυ Σταθοπούλου στο θέατρο Ιλίσια που λεγόταν “The Children”. Ήταν ένα πολύ ωραίο αγγλικό έργο. Ωραία η παράσταση, ήμασταν πάρα πολύ καλοί -νομίζω- και οι τρεις μας στους ρόλους μας. Ήταν ένα δυστοπικό σενάριο, μελλοντικό, που είχε να κάνει με πυρηνική ενέργεια και όχι με ιό και μετά ήρθε ο Covid και σταματήσαμε. Λέγαμε μετά για πλάκα με τον Γεράσιμο ότι “ήμασταν έξι μήνες νωρίτερα”. Όσοι το είδαν είπαν τι ωραία παράσταση, αλλά δεν ήρθαν πολλοί να το δούνε.

Αυτός ας πούμε ήταν ένας ρόλος που και αγάπησα πολύ και προσπάθησα πολύ και δούλεψα πολύ. Δεν πέτυχε και για άλλα πράγματα που έχω κάνει και ήθελα να βάλω το κεφάλι μου σε λαγούμι από την ντροπή… ο κόσμος έκανε ουρές. Υπάρχουν και άλλα, όπως το “Τίμημα” με τον καλό μου τον Γιώργο Μιχαλακοπούλου που χάσαμε πρόσφατα. Ήμασταν τέσσερις, αρέσαμε και οι τέσσερις, άρεσε το έργο, άρεσε η παράσταση και δεν έπεφτε καρφίτσα για δύο συναπτά χρόνια. Το θαύμα. Το θαύμα κρατάει τρεις μέρες. Δύο σεζόν στην προκειμένη. Αμέσως μετά ανεβάσαμε το άλλο και δεν πήγε.”

Πρέπει ένας ηθοποιός να είναι συμβιβασμένος με αυτή τη λογική “σήμερα επιτυχία – αύριο ίσως όχι”;
“Αν υπάρχει ένα βασικό χαρακτηριστικό σε αυτή τη δουλειά, μπορώ να πω με βεβαιότητα μετά από 35 χρόνια, ότι είναι πως κάθε φορά ξεκινάς από το απόλυτο μηδέν. Δεν έχει καμία σημασία πόσο πετυχημένος ήσουν πέρυσι, πόσο άρεσες. Ακολουθεί ένα εντελώς καινούργιο πρότζεκτ, όποιο κι αν είναι. Εντελώς καινούργιες οι χημείες που μπορεί να δημιουργηθούν ή να μη δημιουργηθούν. Και ό, τι έχει χτιστεί την προηγούμενη χρονιά ξεκινάει από την απόλυτη μηδενική βάση. Είναι σκληρό, έχει την καλή του πλευρά, έχει και την κακή του πλευρά.

Αυτό όμως που δεν ξεκινάει από το μηδέν είναι μια σχέση με το κοινό που χτίζεται με τα χρόνια. Και αυτό είναι αμφίσημο. Γιατί όταν έχει χτιστεί αυτή η σχέση, αισθάνεσαι μεγαλύτερη ευθύνη στη διατήρησή της, να μην προδώσεις αυτή την εμπιστοσύνη που σου δείχνουν. Όπως παίρνεις την αγάπη, παίρνεις και αυτό. Και επίσης η αγάπη του κόσμου μετακινείται πολύ εύκολα. Η εκτίμηση του κόσμου όχι τόσο εύκολα. Η αγάπη φεύγει, “αέρα”. Οπότε καλό είναι να μην επενδύσεις και πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό πάνω στην αγάπη.”

“Αφήνουμε την κοινωνία να συντηρητικοποιείται, τον κόσμο να ζει με κουπόνια”

Η γενικότερη αίσθηση τριγύρω σας, κοινωνικά, είναι ότι ο κόσμος συντηρητικοποιείται;
“Εμ τι κάνει; Νομίζω πως ναι. Θα έλεγα πιο σωστά ότι η κοινωνία μας είναι στα άκρα. Πάντα όταν πάει να γίνει κάτι καινούργιο, το παλιό θωρακίζεται. Επίσης, πάντα όταν υπάρχει δυσκολία, φτώχεια, ανέχεια, οι άνθρωποι επιστρέφουν στη συντήρηση των ήδη κεκτημένων. Και ως εκ τούτου αν έπρεπε να διαλέξω ένα από τα δύο, αν συντηρητικοποιείται ή απελευθερώνεται και σέβεται τα δικαιώματα όλων, θα έλεγα ότι πιο πολύ συντηρητικοποιείται. Τι κάνουμε γι αυτό; Σίγουρα όχι αυτά που κάνουμε αυτή τη στιγμή, μιλώντας για τον υποτιθέμενο πιο προοδευτικό χώρο. Όλα αυτά που κάνουμε είναι λάθος. ”

Στην Αριστερά αναφέρεστε;
“Ναι, και στο ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν είναι δυνατόν και τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης να είναι κατακερματισμένα. Με έναν πόλεμο στην Παλαιστίνη και στην Ουκρανία, με το πετρέλαιο να έχει απογειωθεί, με το ρεύμα να έχει αυξηθεί, με τον κόσμο να ζει με κουπόνια. Και να χαιρόμαστε που ζούμε με κουπόνια. Α, βγήκε και κουπόνι και γι αυτό, μπράβο! Με όλο τον κόσμο να λέει ότι δυσκολεύεται πολύ οικονομικά. Και εσύ τι έχεις να πεις πάνω σ’ αυτό; Κάνεις εκλογές για να βρεις ποιον θα έχεις αρχηγό να μας λύσεις τα προβλήματα.

Άρα δεν κάνουμε τίποτα, μάλλον, και γι αυτό αφήνουμε τον κόσμο να συντηρητικοποιείται. Αυτά είναι τα αντανακλαστικά μας. Έτσι έχει λειτουργήσει ο κόσμος, όλη η ανθρωπότητα σε όλη της την ιστορία. Όταν ζορίζουν τόσο πολύ τα πράγματα οι συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας αναδύονται και είναι κάτι που το έχεις παρατηρήσει ιστορικά τόσες φορές να συμβαίνει. Γιατί δεν είσαι έτοιμος να το αντιμετωπίσεις; Δεν είναι δικό μας πρόβλημα αυτό είναι παγκόσμιο. Την απολύτως ύστατη στιγμή είδαμε να συνασπίζονται οι αριστερές δυνάμεις στη Γαλλία, δηλαδή ένα βήμα πριν από τον γκρεμό. Και αυτό όμως είναι μια κίνηση τακτικής. Δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει, διότι δεν υπάρχει σύγκλιση και συνεννόηση σε κανένα απολύτως επίπεδο. Υπό το κράτος μιας επείγουσας ανάγκης ήταν ένα “χέρι” που τους τράβηξε πίσω. Τώρα μένει να δούμε τι δύναμη έχει αυτό το “χέρι”.

Γενικά νιώθω ότι υπάρχει κλίμα διχασμού και στην Ελλάδα έχουμε κάτι πολύ βαθύ εμφυλιακό μέσα μας. Ποτέ δεν θα συμφωνήσουμε νομίζω σε βασικά πράγματα. Δεν γνωρίζω αν το έχουν όλοι οι λαοί αυτό. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που στρεφόμαστε ακαριαία ο ένας εναντίον του άλλου. Με αγριότητα, εννοώ απόλυτα εναντίον του άλλου. Έχω γίνει 58 χρόνων και δεν σταματάει να με σοκάρει. Το καταλαβαίνεις από τα σόσιαλ, από τον δημόσιο λόγο. Δηλαδή πόσο ακαριαία σου πατάει το κουμπί κάποιος και γίνεσαι τόσο αφοριστικός με τον απέναντι. Και είσαι και 400% σίγουρος ότι εσύ έχεις το δίκιο, και ο απέναντι το ίδιο. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το DNA μας για το οποίο τόσο πολύ καμαρώνουμε, αλλά αν καμαρώνουμε έχει κι αυτό μέσα να το ξέρουμε. Όχι μόνο τον Μέγα Αλέξανδρο, έχει και τον Εφιάλτη.”

“Δεν έχω 150 χρόνια να ζήσω, η ζωή περνάει και θέλω να πάω και για καμιά μπίρα”

Σχέδια κάνετε; 
“Δεν κάνω πια σχέδια. Μονίμως η πραγματικότητα σε προλαβαίνει. Οργανώνεις κάτι για να γίνει έτσι, αλλά είναι τόση επικαιρότητα και καλπάζουν τόσο περίεργα τα πράγματα που στο χρονικό αυτό ορίζοντα έχουν συμβεί άλλα 500 κοσμοϊστορικά γεγονότα.

Επί του παρόντος στην τηλεόραση συμμετέχω σε αυτή τη σειρά για τη ζωή της Μαρίας Κάλλας – «Η Μαρία που έγινε Κάλλας», σε σκηνοθεσία και σενάριο Όλγας Μαλέα, στην ΕΡΤ1. Είναι 10 επεισόδια, μια μίνι σειρά βασισμένη σε πληροφορίες από το βιβλίο «Η άγνωστη Κάλλας» του ιστορικού Νικόλα Πετσάλη-Διομήδη. Μου φάνηκε μια πολύ ωραία ιδέα. Αυτά είναι όλα κι όλα τα ελληνικά χρόνια της Κάλλας. Όλη της η “άλλη” ζωή και η λαμπερή πορεία ήταν στο εξωτερικό. Ήταν πολύ σημαδιακά χρόνια γι αυτήν και έχουν πολύ ζουμί σαν ιστορία, γιατί είναι και τα χρόνια του πολέμου στην Ελλάδα, η κατοχή. Ένα κομμάτι της ζωής της που είναι ελάχιστα γνωστό. Ξέρουμε τόσα πολλά για την πορεία της Κάλλας όταν έγινε πια διάσημη καθώς και πολλά για τα προσωπικά της, εξαιτίας του θυελλώδους δεσμού με τον Ωνάση. Αλλά ξέρουμε ελάχιστα για το πριν και πώς διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας αυτής της τρομερής ντίβας.

Τα στοιχεία δηλαδή που την καθόρισαν, γιατί υπήρξε ένας εξαιρετικά τραυματισμένος άνθρωπος στην προσωπική της ζωή. Έτσι έζησε όλη της τη ζωή και έτσι πέθανε με τον καημό μιας αποτυχίας, μιας προσωπικής ευτυχίας που δεν βρήκε ποτέ. Και οι ρίζες αυτού του συναισθήματος είναι στα παιδικά της χρόνια. Μου φάνηκε λοιπόν πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η ιστορία. Όταν διάβασα το σενάριο είπα μέσα μου ότι αυτή θα ήταν πολύ ωραία ιστορία ακόμα και αν η ηρωίδα δεν ήταν η Μαρία Κάλλας και αναρωτήθηκα πώς κανένας δεν την είχε ανακαλύψει νωρίτερα. Γιατί στο φινάλε αυτά είναι τα χρόνια της Κάλλας που μας ανήκουν.

Ξεκινάμε και το Sexy Laundry με το οποίο θα πάμε και στη Θεσσαλονίκη και από τον Ιανουάριο θα είμαστε κάποια Δευτερότριτα με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, τον Κρατερό Κατσούλη, την Ντόρα Μακρυγιάννη και τον Λευτέρη Ζαμπετάκη στο θέατρο Αθηνά με την παράσταση “Για όνομα” που παίξαμε πέρσι στην Κύπρο.

Δεν χωράει κάτι άλλο στο πρόγραμμά μου! Προσπαθώ να σεβαστώ τις αντοχές μου που δεν είναι οι ίδιες με αυτές που ήταν στο παρελθόν, που μπορούσα να κάνω κάθε μέρα 10 ώρες γύρισμα και παράσταση το βράδυ. Προσπαθώ να σεβαστώ τον εαυτό μου, να πηγαίνω στη δουλειά μου χαρούμενη και ικανή για να φέρω σε πέρας το αποτέλεσμα. Και αισθάνομαι ότι αν μου το επέτρεπε ο βιοπορισμός, ευχαρίστως, προσεχώς θα ήμουν ακόμα πιο φειδωλή.”

Άρα η Ρένια σε δέκα χρόνια. Ιδανικό σενάριο;
“Αυτό το επάγγελμα, που δεν του φαίνεται, έχει κάποια στοιχεία… αθλητικά. Δηλαδή δεν τρως τις ώρες που τρώει ο κόσμος, δεν πίνεις ό,τι θες. Όλα γίνονται ανάλογα με την παράσταση που παίζεις. Πχ δεν θα φας στις 7 η ώρα το απόγευμα και πας να παίξεις στις 9. Θα πεθάνεις. Δεν πας για μπίρες το μεσημέρι και έχεις το βράδυ παράσταση. Αν αυτό που κάνεις σε κουράζει φωνητικά ή και χωρίς να σε κουράζει φωνητικά, πρέπει να κάνεις αφωνίες. Να προσέχεις την άλλη μέρα τη φωνή σου. Αν ουρλιάζεις στο θέατρο μέχρι τις 12 το βράδυ και έχεις 8 η ώρα το πρωί ξύπνημα, θα ξυπνήσεις με έναν πολύ κουρασμένο λαιμό. Αυτά είναι όλα πράγματα που σου καθορίζουν την καθημερινότητα, και τη ζωή σου όλη. Εγώ περνάω στο σπίτι μου μέρες που είμαι εντελώς βουβή. Τους κάνω νοήματα όταν αισθάνομαι ότι η φωνή μου ετοιμάζεται να κλείσει.

Το θέατρο, η δουλειά μου που την αγαπώ τόσο πολύ, μου θέτει περιορισμούς και καλά κάνει γιατί μόνο έτσι γίνεται σωστά. Αλλά δεν έχω 150 χρόνια να ζήσω, η ζωή περνάει και θέλω να πάω και για καμιά μπίρα. Θέλω να κοιμηθώ και στις 4 το πρωί χωρίς να αγωνιώ αν αύριο το πρωί έχω παράσταση. Το ιδανικό σενάριο λοιπόν για τη Ρένια σε δέκα χρόνια θα ήταν να μπορεί να δουλεύει λιγότερο και να παρακολουθήσει τη ζωή. Τα χρόνια περνάνε και η ζωή αρχίζει να με καλεί λίγο περισσότερο από το θέατρο.”