5 κρυφά διαμάντια που δεν πρέπει να χάσεις στο φετινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Η κεντρική θεματική του φετινού, 65ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έχει να κάνει με τις διάφορες εκφράσεις του Τέρατος στη μεγάλη οθόνη – από το κρυφό τέρας μιας κοινωνίας σε βουβή αποσύνθεση (όπως στον Ιωάννη τον Βίαιο της Τόνιας Μαρκετάκη) μέχρι το πολύ κυριολεκτικό τέρας στην σχεδόν βουβή υπαρξιακή κωμωδία Sasquatch Sunset.

Όμως αν κοιτάξεις προσεκτικά, το τέρας μπορείς να το βρεις παντού, και είναι τόσες διαφορετικές οι μορφές που παίρνει, που πολλές φορές δε μπορείς καν να το αναγνωρίσεις ως τέτοιο. Ακόμα λοιπόν κι έξω από τα όρια του αφιερώματος, δε μπορούμε παρά να νιώθουμε πολλές φορές, πως βλέπουμε αυτή τη βία και τον τρόμο, όπου κι αν κοιτάξουμε.

Σε μικρές κοινότητες βουτηγμένες στον αμοραλισμό. Στην εισβολή στο Καπιτώλιο από οπαδούς του Τραμπ. Σε οικογένειες που βλέπουν το θαμμένο παρελθόν να επιστρέφει. Ακόμα και στο ξεκίνημα της Ύπαρξης!

Τα 5 καλά κρυμμένα διαμαντάκια από όλα τα τμήματα, που αξίζει να ανακαλύψεις μέσα από το φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Ο λύκος της στέπας / Steppenwolf

Σ’ ένα απροσδιόριστα κοντινό μέλλον, μια νέα γυναίκα, η Ταμάρα, αναζητά τον εξαφανισμένο γιο της σε μια μικρή πόλη που κατακλύζεται από ταραχές και ανεξέλεγκτη βία. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τον πάρει πίσω, αποφασίζει να προσφέρει χρηματική αμοιβή σ’ έναν ανήθικο πρώην αστυνομικό, του οποίου οι μέθοδοι έρευνας αποδεικνύονται σαδιστικές. Παρά τον φόβο που της εμπνέει, η Ταμάρα αποφασίζει να ολοκληρώσει την αποστολή με τον μηδενιστή ντετέκτιβ, ανεξάρτητα από το κόστος.

Εθιστικά νιχιλιστικό, βίαια σαδιστικό, μαύρο σαν την πυκνότερη νύχτα, αυτή η ταινία είδους που ανανεώνει το γουέστερν μπολιάζοντάς το με μοτίβα μετα-αποκαλυπτικού θρίλερ, μας παροτρύνει να πάψουμε να αποστρέφουμε το βλέμμα από τα πράγματα που μας ζορίζουν, φιλοτεχνώντας μια νέα, κατάδική της εικονογραφία για την πραγματική φύση του αμοραλισμού. Μια σύγχρονη αλληγορία ακούγεται (δυνατά!) σαν κώδωνας του κινδύνου για μια κοινωνία που κατρακυλά στην απανθρωπιά και το ηθικό χάος· ταυτόχρονα ένα γνήσιο σκηνοθετικό επίτευγμα που συνδυάζει επιρροές από τις καλύτερες στιγμές του σινεμά του Σαμ Πέκινπα, του Τζον Κάρπεντερ και του Τζον Φορντ – με ναυαρχίδα τις λεπτοδουλεμένες αναφορές στο Η αιχμάλωτος της ερήμου.

Homegrown

Τρεις ένθερμοι – και πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους – υποστηρικτές του Ντόναλντ Τραμπ, οργώνουν τις ΗΠΑ το καλοκαίρι του 2020 με την προσδοκία να οδηγήσουν τον Τραμπ στην επανεκλογή. Η ακτιβιστική δράση τους μπορεί να μην είχε το επιθυμητό για τους ίδιους αποτέλεσμα, κατέληξε ωστόσο να έχει κοινό παρονομαστή μία από τις μελανότερες σελίδες στην πολιτική ιστορία της χώρας, την εισβολή στο Καπιτώλιο.

Δεν υπάρχει πιο άμεσος τρόπος να αφουγκραστεί κανείς το momentum του βαθύτατου διχασμού που μαστίζει τα τελευταία χρόνια τις ΗΠΑ, από τούτο το αφοπλιστικό ντοκουμέντο του Michael Premo. Το Homegrown ακολουθεί από απόσταση ανάσας τα τεκταινόμενα και τους αφανείς (αντι)ήρωές τους, για να αποτυπώσει το πολιτικό χάος και την πόλωση που κανιβαλίζει αργά αλλά σταθερά τα σπλάχνα της αμερικανικής κοινωνίας. Η έκπτωση του δημοκρατικού διαλόγου, ο θρίαμβος του παραλόγου και της μισαλλοδοξίας, δείχνουν τα δόντια τους απέναντι στο φάντασμα αυτού που κάποτε φάνταζε ένα στέρεα δομημένο δημοκρατικό σύστημα.

Handling the Undead

Μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα στο Όσλο, οι νεκροί ξαναζωντανεύουν μυστηριωδώς και τρεις οικογένειες βυθίζονται στο χάος όταν οι αγαπημένοι τους, οι οποίοι είχαν πεθάνει επιστρέφουν. Ποιοι είναι και τι θέλουν; Μια οικογένεια έρχεται αντιμέτωπη με την αναγέννηση της μητέρας πριν καν προλάβουν να πενθήσουν τον θάνατό της έπειτα από ένα δυστύχημα, μια ηλικιωμένη γυναίκα συναντά ξανά τον έρωτα της ζωής της την ίδια μέρα που τον έθαψε, ένας παππούς βγάζει το εγγονάκι του από τον τάφο σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να βοηθήσει την κόρη του να συνέλθει από την κατάθλιψη.

Η ταινία Handling the Undead είναι ένα δράμα με στοιχεία horror για τρεις οικογένειες, μια ιστορία για το πένθος και την απώλεια, αλλά και για την ελπίδα και την αποδοχή μπροστά σε αυτό που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ή να ελέγξουμε.

Σπερμαγγεδών

Μια ταινία για την απόλυτη αφετηρία της ζωής: μια ιστορία τόσο θεμελιώδης και οικουμενική, που είναι να απορείς γιατί δεν μπήκε κανείς στον κόπο να την αφηγηθεί νωρίτερα. Μια ιστορία για την ανθρώπινη φυλή και τις απαρχές της, η οποία ακόμα και αν είναι δοσμένη… εν σπέρματι, καλύπτει μια ευρεία γκάμα περιπτώσεων της αγωνίας δισεκατομμυρίων σπερματοζωαρίων να γονιμοποιήσουν κάποιο εκλεκτό ωάριο. Μια επικίνδυνη αποστολή στην οποία όλοι είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν ή ένα ηρωικό εγχείρημα που θα στεφθεί κάποτε με δάφνες χαράς και νότες βουλγκαριτέ;

Οι παλιότεροι μπορεί να θυμηθούν το μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο… άνθρωπος, οι νεότεροι να ανακαλέσουν την προηγούμενη επιτυχία του σκηνοθέτη Dead Snow (με τους Ναζί-ζόμπι, αλλά όλοι ανεξαιρέτως θα απολαύσουμε ένα από τα πιο αστεία ανιμέισον που έγιναν ποτέ!

Memoir of a Snail

Η Grace Pudel είναι μια μοναχική, κοινωνικά απροσάρμοστη κοπέλα, με αδυναμία στη συλλογή διακοσμητικών σαλιγκαριών και έντονη αγάπη για τα βιβλία. Σε νεαρή ηλικία, όταν η Grace χωρίστηκε από τον οξύθυμο δίδυμο αδερφό της, τον Gilbert, βυθίστηκε στο άγχος και τη νευρικότητα. Παρά τις διαρκείς δυσκολίες, η έμπνευση και η ελπίδα αναδύονται όταν αναπτύσσει μια μακροχρόνια φιλία με μια ηλικιωμένη, εκκεντρική γυναίκα που ονομάζεται Pinky, η οποία είναι γεμάτη σθένος και επιθυμία για ζωή.

Από τον βραβευμένο με Όσκαρ ανιματέρ και σκηνοθέτη, Άνταμ Έλιοτ (δημιουργό του Mary and Max), η ταινία Memoir of a Snail αποτελεί ένα συγκινητικό, ειλικρινές και ξεκαρδιστικό χρονικό της ζωής μιας αουτσάιντερ, η οποία αναπτύσσει αυτοπεποίθηση και ανακαλύπτει τις αχτίδες φωτός ανάμεσα στο χάος της καθημερινότητας.