Η Παμ του “The Office” ανακοίνωσε πως διαγνώστηκε με επιθετικό καρκίνο του μαστού

Με ένα post στο Instagram η Τζένα Φίσερ, πολυαγαπημένη ‘Παμ Μπίσλι’ του θρυλικού The Office -ρόλος για τον οποίον βραβεύτηκε με Emmy- ανακοίνωσε τη διάγνωσή της με καρκίνο του μαστού. Μας κάλεσε και στο ταξίδι που έκανε έως την ολοκλήρωση της θεραπείας της και τη νίκη της.

H 50χρονη μητέρα δυο ανήλικων παιδιών έγραψε αρχικά ότι «ο Οκτώβριος είναι ο μήνας ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης για τον καρκίνο του μαστού. Ποτέ δεν πίστευα πως θα κάνω μια τέτοια ανακοίνωση, αλλά να ‘μαστε. Τον περασμένο Δεκέμβριο διαγνώστηκα με τριπλό θετικό καρκίνο του μαστού, πρώτου σταδίου. Μετά την επέμβαση, τη χημειοθεραπεία και τις ακτινοβολίες είμαι cancer free.

Ήθελα να φωτογραφήσω τον εαυτό μου να φαίνεται χαρούμενος και υγιής, για να συνοδεύσω αυτά τα νέα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον σύζυγο της Άντζελα Κίνσεϊ (Άντζελα Μάρτιν του The Office), Τζον Σνάιντερ για τη λήψη. Είναι μόνο ένα παράδειγμα της φροντίδας που μου έδειξαν κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού».

Σημείωσε και ότι τον Οκτώβριο του 2023, ενώ προετοιμαζόταν για την καθιερωμένη ετήσια μαστογραφία «πόσταρα μια φωτογραφία μου στο Instagram, με την αστεία υπενθύμιση να φροντίζουμε τoυς «ωρολογιακούς μαστούς» μας, α λα Μάικλ Σκοτ.

Μετά τα ασαφή αποτελέσματα λόγω της πυκνού ιστού του μαστού, ο γιατρός μου διέταξε υπέρηχο. Σε αυτόν βρήκαν κάτι στον αριστερό μαστό. Έγινε βιοψία. Την 1η Δεκεμβρίου του 2023 έμαθα πως έχω τριπλά θετικό καρκίνο μαστού, πρώτου σταδίου.

Πρόκειται για επιθετική μορφή καρκίνου του μαστού, που ωστόσο ανταποκρίνεται πολύ καλά στη θεραπεία».

Η επέμβαση, οι θεραπείες και η απώλεια μαλλιών

«Τον Ιανουάριο προχώρησα σε λεμφαδενεκτομή για να αφαιρεθεί ο όγκος.

Ευτυχώς ο καρκίνος μου εντοπίστηκε νωρίς και δεν είχε προλάβει να απλωθεί στους λεμφικούς αδένες ή σε όλο το υπόλοιπο σώμα μου.

Εξαιτίας όμως, της επιθετικής του φύσης χρειαζόμουν χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες, ώστε να είμαι σίγουρη πως δεν θα ξαναγυρίσει.

Το Φεβρουάριο άρχισε 12 κύκλους εβδομαδιαίων χημειοθεραπειών και τον Ιούλιο τις τρεις εβδομάδες ακτινοβολίας.

Ενώ εξακολουθώ να λαμβάνω καθημερινά Tamoxifen και να κάνω εγχύσεις Ηerceptin, είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι νιώθω εκπληκτικά.

Κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας έχασα τα μαλλιά μου, αλλά χάριν κάποιων εξαιρετικών περουκών και καπέλων με μαλλιά (με την οικογένειά μου τα αποκαλούμε Wigats) μπορούσα να περιμένω έως τώρα για να αποκαλύψω τι μου έχει συμβεί».

Οι λόγοι που ανακοίνωσε τη διάγνωση

«Κάνω αυτήν την ανακοίνωση για συγκεκριμένους λόγους.

Κατ’ αρχάς, είμαι έτοιμη να ξεφορτωθώ τις περούκες.

Έπειτα, για να σας εκλιπαρήσω να κάνετε την ετήσια μαστογραφία. Να ζητάτε από τον γιατρό σας να υπολογίσει το Σκορ Ρίσκου για Καρκίνο του Μαστού και να κάνετε ό,τι άλλες εξετάσεις χρειάζονται.

Μιλάω σοβαρά. Καλέστε τώρα, τον γιατρό σας.

Ο όγκος μου ήταν πολύ μικρός που δεν έγινε αντιληπτός στη φυσική εξέταση. Εάν περίμενα έξι μήνες μέχρι την επόμενη μαστογραφία, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει μεταστάσεις.

Βλέποντας γυναίκες να ποστάρουν φωτογραφίες των ραντεβού τους για μαστογραφία στο Instagram έγιναν η αφορμή για να κάνω το ίδιο -με το ραντεβού να έχει καθυστερήσει.

Νιώθω χαρούμενη που το έκανα. Το αντιλαμβάνομαι ως μια κλωτσιά στα οπίσθια.

Μοιράζομαι την ιστορία μου με την ελπίδα πως θα γίνει πηγή υποστήριξης σε κάθε γυναίκα που περνάει τώρα τα ίδια. Όπως ξέρουν όσες είχαν ποτέ διάγνωση για καρκίνο στο μαστό, η ζωή σου αλλάζει αυτόματα. Γεμίζει με ραντεβού σε γιατρούς, αποτελέσματα εξετάσεων, θεραπείες και αποθεραπεία από αυτές. Ξαφνικά όλα περιστρέφονται γύρω από ένα πράγμα: πώς θα νικήσεις τον καρκίνο».

«Χρειάζεται ένα χωριό για να τα βάλεις με τον καρκίνο»

«Είχα υπέροχους ανθρώπους κοντά μου. Έως ότου μου συμβεί ό,τι μου συνέβη, δεν πιστεύω πως ήξερα τη γενναιοδωρία και την καλοσύνη που θα δεχόμουν από όλα αυτά τα άτομα. Άρχισε από μια ομάδα γιατρών και νοσοκόμων -όλοι ήταν άγγελοι-, μετά ήταν οι φροντιστές -κάποιοι εκ των οποίων είδα μόλις μια φορά και μοιράστηκαν μαζί μου τις ιστορίες τους.

Εμφανίστηκαν στο δρόμο μου, όταν τους χρειαζόμουν περισσότερο. Είχα επικοινωνία με επιβιώσασα καρκίνου που με καθοδήγησε σε όλη τη διαδρομή.

Ξένοι είναι τώρα αδέλφια. Ενισχύει το πόσο δυνατό μπορεί να είναι να μοιράζεσαι κάτι με τον επόμενο που κάνει το ίδιο ταξίδι».

Οι δικοί της άνθρωποι και το «Πώς είναι τα παιδιά;»

«Ένα άλλο κομμάτι του ‘χωριού’ μου ήταν οι φίλοι μου και η οικογένεια μου, οι οποίοι με αγάπησαν και με στήριξαν. Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του, ιδιαίτερο τρόπο να μας δείχνει το ενδιαφέρον του. Κάποιοι μου έστελναν γραπτά μηνύματα ενώ ήμουν στη χημειοθεραπεία. Άλλοι με συνόδευαν σε βόλτες ή έπαιρναν τα παιδιά μας από το σχολείο ή μας έφερναν φαγητό ή με πήγαιναν να αγοράσω περούκα. Πολλοί μου έστελναν ευχές, σε ηχητικά μηνύματα.

Ένιωσα κάθε κίνηση, μικρή ή μεγάλη. Όλα ήταν τόσο υπέροχα. Επίσης, πολλοί άνθρωποι στη ζωή μου δεν ήξεραν τι έγινε μέχρι πριν λίγο καιρό. Ήταν κάτι που χρειαζόμουν κι εγώ. Χρειαζόμουν αποστάσεις και ανθρώπους που δεν με αντιμετώπιζαν ως καρκινοπαθή.

Ήμουν τυχερή να μπορώ να δουλεύω κατά τη θεραπεία. Αυτό συνέβη γιατί δουλεύω με την καλύτερη φίλη μου, την Άντζελα Κίνσεϊ που με προστάτεψε και με ενθάρρυνε.

Για πολύ καιρό ήταν ο μόνος άνθρωπος που γνώριζε στο χώρο εργασίας μου. Όταν έχασα τα μαλλιά μου, φορούσε καπέλο στις επαγγελματικές μας συναντήσεις, ώστε να μη φοράω μόνο εγώ.

Όταν χρειαζόμουν ένα διάλειμμα, το παίρναμε.

Είμαι τόσο τυχερή που έχω καριέρα που είναι τόσο ευέλικτη. Οι θεραπείες του καρκίνου χρειάζονται ευελιξία.

Για κορίτσι που λατρεύει να προγραμματίζει, ήταν δύσκολη προσαρμογή, αλλά το ότι συνέχισα να δουλεύω μου έφερε τόση χαρά στη ζωή μου εν μέσω θεραπειών.

Άνθρωποι ρωτούν συχνά «πώς είναι τα παιδιά;».

Τα παιδιά μου είναι 10 και 13 και είναι μια χαρά. Κάναμε αυτό το ταξίδι ως οικογένεια. Είδαν πως ήμουν σε θέση να κάνω τα ίδια πράγματα με πριν, όπως το να τρώμε όλοι μαζί και να είμαστε όλοι μαζί στα σχολικά events.

Είδαν και τους περιορισμούς που μου επέβαλε η θεραπεία για τον καρκίνο, όπως το να πηγαίνω για ύπνο νωρίτερα από εκείνα και να χρειάζομαι έναν ύπνο μέσα στην ημέρα.

Είπαμε τι συμβαίνει στους δασκάλους και τους προπονητές, όπως και σε κάθε άλλο ενήλικα που ήταν σε θέση που μπορούσε να τα στηρίξει.

Ακουμπήσαμε στην κοινότητά μας που μας κράτησε.

Το ξεπεράσαμε όλοι μαζί.

Τέλος, θέλω να αναφέρω τον σύζυγό μου, Lee που ήταν δίπλα μου από την αρχή έως το τέλος. Και εννοώ κυριολεκτικά δίπλα μου, στις επεμβάσεις, τη χημειοθεραπεία, τα ραντεβού με τους γιατρούς, το ατελείωτο googling και το κλάμα αργά το βράδυ.

Ήταν εκεί για όλα. Ήξερα πως εκανα την τύχη μου όταν τον παντρεύτηκα. Είχα δίκιο. Μετά την τελευταία χημειοθεραπεία και θεραπεία ακτινοβολίας ο Lee με ρώτησε αν υπήρχε κάτι που ήθελα να κάνω για να το γιορτάσω.

Του είπα πως μου αρκεί να χτυπήσω την καμπάνα που έχω στην αυλή μαζί του και με τα παιδιά μας, με όλους μας να πετάμε κονφετί.

Αυτό και κάναμε.

Με χαρά σας λέω ότι πρόσφατα είχα έλεγχο και οι θεραπείες ‘δούλεψαν’. Δεν έχω καρκίνο. Θα συνεχίσω τη θεραπεία και τις εξετάσεις, ώστε να παραμείνω cancer free.

Ξανά, μην αγνοείτε τις μαστογραφίες. Και να ξέρετε πως εάν η διάγνωση είναι καρκίνος, υπάρχει ένα ολόκληρο χωριό που περιμένει για να σας φροντίσει».