Είδαμε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη να ερμηνεύει Χατζιδάκι – Και μια πόλη μαγική πήρε σάρκα κι οστά

Το γλυκό φθινοπωρινό βράδυ της Τρίτης με βρήκε να κατευθύνομαι προς το Ηρώδειο, με μεγάλη προσμονή για τη συναυλία-αφιέρωμα στα 30 χρόνια από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, σε μια βραδιά που προμηνυόταν ονειρεμένη.

Και ήταν ονειρεμένη. Το Ηρώδειο -όπως πάντα επιβλητικό, ήταν κατάμεστο και η εμφάνιση του Αλκίνοου Ιωαννίδη καθηλωτική, δημιουργώντας ένα μυσταγωγικό σκηνικό.

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης από την αρχή μέχρι το τέλος ερμήνευσε τα τραγούδια με “θρησκευτική” ευλάβεια, δείχνοντας τον σεβασμό που αναλογεί στον μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι.

Ανάμεσα στα τραγούδια, δεν είπε τίποτα, ούτε μια λέξη. Και όσο και αν θα ήθελα να ακούσω “κάτι” από τον καλλιτέχνη, η προσήλωσή του εξέπεμψε έναν συγκινητικό σεβασμό.

Η συναυλία χωριζόταν σε δύο μέρη: ξεκίνησε με τη “Μυθολογία” το έργο 23 σε στίχους του ποιητή Νίκου Γκάτσου, μιας μυθολογίας που δημιουργήθηκε το 1965, δύο χρόνια πριν την δικτατορία.

«Σαν γνήσιος στρατηγός το ’65 θέλησα να κάνω στην Ελλάδα μια επανάσταση. Αντί για τανκ, πήρα ένα παιδί – έφηβο μελαχρινό και όμορφο από την παιδική χορωδία των ανακτόρων και του είπα να τραγουδήσει. Μου λέει: “για να τραγουδήσω χρειάζομαι καινούργιους μύθους”.  Πολύ σωστά, σκέφθηκα. Και με τον Γκάτσο αρχίσαμε να κατασκευάζουμε μύθους τον έναν μετά τον άλλο» είχε πει ο Χατζιδάκης.

Και όλοι αυτοί οι μύθοι ζωντάνεψαν ξανά στην σκηνή του Ηρωδείου. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μάς έκανε να φανταστούμε τις ιστορίες για κοπέλες από τη Θήβα που δεν φοβήθηκαν ούτε τον λίβα ούτε τον βοριά, για τον Ιρλανδό και τον Ιουδαίο που ‘ψαχναν στην έρημο για γάμους και χαρά, για ευαίσθητους ληστές στην τελευταία τους στιγμή και για εκείνο το παιδί που βρήκε στον δρόμο ένα  κλειδί και έφτασε στις Μυκήνες.

Οι στίχοι του Γκάτσου, η μουσική του Χατζιδάκι και η ερμηνεία του Ιωαννίδη, συνεπήραν όσους βρεθήκαμε στο Ηρώδειο, με τις ιστορίες που ζωντάνεψαν στον νου μας να δημιουργούν μια έκρηξη συναισθημάτων και να μας ταξιδεύουν σε μια εποχή αλλιώτικη, με όλο τον ρομαντισμό που προσδίδει ένα τέτοιο ταξίδι.

Και σε αυτό το ταξίδι, συνοδοιπόροι οι εξαιρετικοί μουσικοί Ηλίας Σκορλίδης στο κλαρινέτο, Σωκράτης Ανθής στην τρομπέτα, Γιώργος Τοσικιάν στην κιθάρα, Νίκος Κατσίκης στο μπουζούκι, το μαντολίνο και την κιθάρα, Διονύσης Βαρβιτσιώτης στο βιολί, Αλέξανδρος Μποτίνης στο βιολοντσέλο, Τάκης Καπογιάννης στο κοντραμπάσο, Μελίνα Μάκρη στο φλάουτο, Αντώνης Λαγός στο κόρνο και ο Λευτέρης Μιχαλόπουλος στο πιάνο- ο οποίος μάλιστα έκανε και τη μουσική επιμέλεια της συναυλίας.

Διάλειμμα και πριν το καταλάβουμε και επιστροφή με 19 τραγούδια μίας “Άλλης Μυθολογίας”. Ξεχώρισα τις ερμηνείες από τα “Παιδιά κάτω στον κάμπο”, τραγούδι γράφτηκε το 1945 για το έργο “Το καλοκαίρι θα θερίσουμε” του Αλέξη Δαμιανού που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Σεβαστίκογλου καθώς και την ερμηνεία του “Dedication”, σε στίχους του Clifton Nivison 1970, από τον δίσκο Reflections του συγκροτήματος New York Rock & Roll Ensemble, όπου ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε τη μουσική το 1970.

“Αθανασία”, “Χάρτινο το φεγγαράκι”, “Μην το ρωτάς τον ουρανό” και “Κεμάλ” ήταν ανάμεσα στα τραγούδια που σιγοτραγούδησε μαζί με τον Ιωαννίδη όλο το θέατρο.

Το χειροκρότημα θερμό σε κάθε τραγούδι, μέχρι το τέλος που με το “Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι”, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μας πήρε από το χέρι να δούμε το φεγγάρι.

Encore με την “Μπαλάντα των αισθήσεων” και με το “Μια πόλη μαγική”. Και φεύγοντας από το Ηρώδειο, μετά από αυτή τη βραδιά, περπατώντας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η πόλη έγινε μαγική, η πόλη σαν κι αυτή, που πεθαίνει, ζει κι αλλάζει μαγεμένη.