Η ΡΕΜΠΕΚΑ ΑΚΛ ΗΛΘΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΕΝΟ ΛΙΒΑΝΟ

Η Ρεμπέκα Ακλ είναι γνωστή ως η GOAT του μπάσκετ γυναικών στο Λίβανο. Η αρχηγός της εθνικής του Νο1 σπορ της χώρας και μεταξύ των καλύτερων που έχει να επιδείξει το αραβικό μπάσκετ.

Με την οικογένειά της να την στηρίζει και τους αδελφούς της να γίνονται οι πρώτοι προπονητές της έκανε συντρίμμια διάφορα στερεότυπα.

Για παράδειγμα αυτό των παραδοσιακών ρόλων των φύλων στην κοινωνία του Λιβάνου.

«Οι κοινωνία μας επικεντρώνει πολύ στους άνδρες, ειδικά σε ό,τι αφορά τα σπορ. Το μπάσκετ είναι μεταξύ αυτών που θεωρούνται ανδρικά. H παρουσία μας στο γήπεδο και οι διεθνείς διακρίσεις άλλαξαν τα στερεότυπα.

Ενημέρωσαν τον κόσμο πως μπορούν να παίξουν αυτό το παιχνίδι και τα κορίτσια και οι γυναίκες. Πως κι εμείς μπορούμε να είμαστε επιθετικές παίζοντας μπάσκετ και την ίδια ώρα να έχουμε τη ζωή μας έξω από τις τέσσερις γραμμές».

Κάτι άλλο που γκρέμισε ήταν το στίγμα για την φροντίδα της ψυχικής υγείας. Ενημέρωσε μέσω των social media πως «ζώντας στον Λίβανο, μεγαλώσαμε σε μια κουλτούρα που αντιλαμβάνεται ότι η επίσκεψη σε ψυχολόγο είναι κάτι λάθος. Ενώ θεωρώ τον εαυτό μου ένα δυνατό άτομο. Η αθλητική ψυχολόγος μου με βοήθησε να κατανοήσω καλύτερα τον εαυτό μου και να εξελιχθώ ως άνθρωπος και ως αθλητής. Με βοήθησε με τρόπους που δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ.

Πιστεύω ότι η ψυχική κατάσταση καταλαμβάνει τουλάχιστον το 60% της ζωής και της δουλειάς μας. Και το μπάσκετ, το μεγαλύτερο πάθος μου στη ζωή, είναι ένα εγκεφαλικό παιχνίδι. Όταν άρχισα να βλέπω την ψυχολόγο μου κατάλαβα ότι το να είμαι αξιόλογη αθλήτρια δεν ήταν ποτέ αρκετό για μένα.

Πάντα ήθελα και θέλω να είμαι καλύτερη. Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι η ψυχική μας υγεία είναι πολύ σημαντική και η επίσκεψη σε ειδικούς είναι κάτι καλό και θετικό».

Η 32χρονη πόιντ γκαρντ, παράδειγμα προς μίμηση για τις γυναίκες του αραβικού κόσμου με προϋπηρεσία και σε Αλγερία, Τσεχία και Ισπανία, κάνει φέτος τέσσερις τις σεζόν της στην Ελλάδα. Μετά τις Εσπερίδες Καλλιθέας (παρεμπιπτόντως ήταν η καλύτερη πασέρ της σεζόν 2019-20), τον ΠΑΟΚ (2020-21) και τα Χανιά (2022-23), φέτος αγωνίζεται στον Πανσερραϊκό.

Η διαδρομή της Ρεμπέκα εν μέσω βομβαρδισμών

Το τελευταίο της ταξίδι από τη Βηρυτό στις Σέρρες έγινε πριν μια εβδομάδα. Όπως λέει στο NEWS 24/7 η πτήση από τη Βηρυτό στην Αθήνα διαρκεί μιάμιση ώρα, αυτήν τη φορά χρειάστηκε 16 ώρες για να φτάσει στις Σέρρες. Το πρώτο στάδιο της διαδρομής έγινε εν μέσω βομβαρδισμών.

«Πρώτα από όλα, ήταν πολύ δύσκολο να βρω ένα εισιτήριο αεροπορικής πτήσης. Χρειάστηκε να επικοινωνήσω με τους ιδιοκτήτες αεροπορικών εταιρειών που πετούν από το Λίβανο έως ότου βρω μια θέση. Μετά έπρεπε να επιβιώσω της διαδρομής από το σπίτι μου έως το αεροδρόμιο» που είναι σε περιοχή με τακτικούς βομβαρδισμούς.

«Ήταν πραγματικά τρομακτικό αυτό που έζησα. Μπροστά στα μάτια μου ανατινάχτηκαν πάρα πολλά κτίρια. Οι βόμβες έπεφταν δίπλα μου. Θα μπορούσα να είχα σκοτωθεί. Ειδικά ένα κτίριο βομβαρδίστηκε ένα τέταρτο πριν περάσω από το συγκεκριμένο σημείο.

Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο, ενημερώθηκα πως επειδή υπάρχουν πολλές επιθέσεις σε εξέλιξη, θα έκλεινε για δυο ώρες. Δεν ξέραμε αν θα καταφέρουμε να πετάξουμε ή όχι. Επαναλάμβαναν ότι η προτεραιότητά τους είναι η ασφάλεια μας.

Έπειτα από κάποιες ώρες άρχισαν ξανά οι πτήσεις. Πέταξα για την Κύπρο, από εκεί για την Αθήνα, μετά για τη Θεσσαλονίκη και από εκεί οδικώς έφτασα στις Σέρρες».

Χρειάστηκε κοντά μια εβδομάδα για να προσαρμοστεί. Να αισθανθεί ασφαλής.

«Το πιο δύσκολο ήταν και παραμένει να τηλεφωνήσω στους γονείς μου και τα αδέλφια μου. Από τη φωνή τους νιώθω ότι είναι αγχωμένοι και στεναχωρημένοι. Πραγματικά, αυτό μου ραγίζει την καρδιά. Πονάω που τους ακούω έτσι. Από την άλλη, το γεγονός ότι μιλάω μαζί τους κάθε ημέρα και ξέρω πως είναι ασφαλείς με κάνει να μπορώ να συνεχίσω με την ημέρα μου, παρά τα όσα διαβάζω στις ειδήσεις και την αύξηση των βομβαρδισμών.

Δεν είχα άλλη επιλογή από το να προσαρμοστώ, γιατί είμαι εδώ για να κάνω μια δουλειά».

Οι περισσότεροι συγγενείς της είναι στον Λίβανο. «Φυσικά και έχω ανθρώπους που ζουν εκεί όπου γίνονται οι βομβαρδισμοί, αν και κάποιες φορές γίνονται επιθέσεις σε περιοχές δίχως προειδοποίηση».

ΠΩΣ ΕΙΔΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΛΙΒΑΝΕΖΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥΣ

Μέσα στη γενικότερη παράνοια αυτού που ζουν στο Λίβανο είναι ο τρόπος με τον οποίον ενημερώνονται οι κάτοικοι ποιες περιοχές θα ‘χτυπηθούν’.

«Δεν έχουμε κάποιο ιδιαίτερο σύστημα ειδοποιήσεων που έρχονται στα κινητά ή συναγερμών. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι αναφέρονται οι περιοχές που πρέπει να εκκενωθούν άμεσα στις ειδήσεις.

Ακούμε στο βραδινό δελτίο ειδήσεων πως το Ισραήλ ζητά από τους ανθρώπους της τάδε περιοχής ή σε συγκεκριμένα κτίρια να εκκενώσουν. Δεν υπάρχουν συναγερμοί ή μηνύματα.

Μας λένε και προς τα πού θα ήταν χρήσιμο να κατευθυνθούμε.

Βέβαια, συχνά πέφτουν βόμβες για τις οποίες δεν γνωρίζουμε τίποτα. Για παράδειγμα, έγιναν πολλές επιδρομές κοντά στο αεροδρόμιο και κανείς δεν ήξερε τίποτα για αυτές ή σε διαφορετικές πόλεις από τις αναφερόμενες ή στα βουνά. Όσοι ήταν εκεί δεν είχαν ιδέα για όσα έγιναν».

Μια άλλη συνθήκη είναι ότι ενώ οι κάτοικοι της τάδε περιοχής ενημερώνονται για εκκένωση, δεν μπορούν πραγματικά να γνωρίζουν πόσο καιρό θα περάσουν μακριά από τα σπίτια τους.

«Συγγενής μου έφυγε από το σπίτι του και ήλθε σε εμάς, παίρνοντας μαζί του τα άκρως απαραίτητα γιατί δεν περίμενε πως θα πρέπει να εκκενώσει για εβδομάδες επειδή συνεχίζονταν οι επιθέσεις. Όποιος επιχειρεί να επιστρέψει σπίτι του για να πάρει περισσότερα πράγματα, ‘παίζει’ τη ζωή του κορώνα γράμματα».

«ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΟΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟ ΦΟΒΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ»

Ο πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και του Λιβάνου συμβαίνει εδώ και χρόνια «λόγω των εδαφικών ζητημάτων. Κλιμακώθηκε μετά την 7η Οκτωβρίου του 2023, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης.

Τελευταία χτυπήθηκαν τα νότια κι έτσι δεν είχαμε πραγματική αίσθηση του τι συμβαίνει, επειδή ο Νότος είναι πολύ μακριά από την πρωτεύουσα -πολύ μακριά από εκεί όπου ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι.

Έχουν όμως, περάσει τρεις εβδομάδες που γίνονται επιθέσεις, με τη ζωή στο Λίβανο να έχει γίνει πολύ δύσκολη.

Κάθε μέρα είναι επικίνδυνη, όχι μόνο λόγω του πολέμου. Πάντα κάτι συμβαίνει που δεν σε αφήνει να νιώσεις ποτέ πραγματικά ασφαλή σε αυτήν τη χώρα.
Προσπαθούμε να ζούμε κανονικά, ωστόσο πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας ανησυχούμε πως κάτι πρόκειται να συμβεί, είτε είναι από τον πόλεμο, είτε από την κυβέρνησή μας.

Πάντα υπήρχε ένταση στο Νότο και μοιραία πάντα αγχωνόμαστε κάθε μέρα για τυχόν κλιμάκωση, ενώ προσπαθούμε να ζήσουμε φυσιολογικά.

Δυστυχώς έχουμε συνηθίσει, έχουμε κανονικοποιήσει αυτόν τον φόβο».

Από την ημέρα που γεννιέται κάποιος άνθρωπος στο Λίβανο, ουσιαστικά μαθαίνει να ζει με το φόβο του θανάτου που ανήκει στις ‘βασικές γνώσεις’ των παιδιών αυτής της χώρας -εν αντιθέσει με τα παιδιά της Δύσης.

«Είναι λυπηρό και παράλληλα τραγικό, αλλά έχουμε ‘κανονικοποιήσει’ και το θάνατο. Ζούμε καταστάσεις που δεν πρέπει να περνάει κανείς άνθρωπος.

Κάποιες φορές βέβαια, όπως τώρα, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα γιατί κλείνουν τα σχολεία -πριν λίγες ημέρες σταμάτησαν και τα διαδικτυακά μαθήματα- και οι δουλειές και κλεινόμαστε στα σπίτια μας, υπό το φόβο μην σκοτωθούμε.

Πάντα τα βράδια ακούς βομβαρδισμούς. Είναι τρομακτικό. Φοβάσαι ότι η επόμενη βόμβα θα πέσει δίπλα σου».

«Όπου και αν ζει κάποιος τώρα στη χώρα, δεν μπορεί να είναι βέβαιος για την ασφάλειά του. Αυτό που συμβαίνει είναι να περιορίζουμε τις μετακινήσεις μας στις άκρως απαραίτητες. Να κάνουμε πολύ μικρές αποστάσεις, προκειμένου να επιστρέψουμε στο σπίτι μας.

Δεν βγαίνουμε για να δούμε κάποιον. Η προτεραιότητα είναι να παραμείνουμε ασφαλείς, όλοι μαζί και για αυτό μένουμε όλοι μέσα στο σπίτι.

Ναι, ζούμε σαν φυλακισμένοι, γιατί δεν θέλουμε να ρισκάρουμε τη ζωή μας. Πηγαίνουμε μόνο σε μέρη μόνο όταν είμαστε σίγουροι ότι θα επιστρέψουμε από αυτά ζωντανοί».

Θυμάται τον εαυτό της ως έφηβη να κάνει ό,τι κάθε έφηβη του πλανήτη που ζει σε μη εμπόλεμη ζώνη. Δεν θυμάται «να μην είχα το άγχος ότι κάτι θα συμβεί. Κάποια στιγμή συνηθίζεις να ζεις με αυτό και κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Η αβεβαιότητα ωστόσο, δεν σε εγκαταλείπει ποτέ».

Αν θα έπρεπε να ξέρει κάτι όλος ο κόσμος για όσα ζει ο Λίβανος, κατά την Ρεμπέκα αυτό θα ήταν πως «είναι γενοκτονία αυτό που συμβαίνει. Σκοτώνουν πολίτες που δεν έχουν σχέση με το αφήγημα ότι πολεμούν την τρομοκρατία.

Το Ισραήλ δεν έχει το δικαίωμα να καταλαμβάνει το Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία και τις υπόλοιπες χώρες στις οποίες κάνει επεμβάσεις. Ο κόσμος πρέπει να βάλει ένα τέλος σε όλο αυτό, γιατί το αποδεχόμαστε μεν, αλλά δεν είναι φυσιολογικό. Δεν πρέπει να συμβαίνει.

Η γη μας είναι η γη μας -δεν είναι κάποιου άλλου. Πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι στο όνομα ποιου πράγματος;

Πέρυσι ήταν η Γάζα. Φέτος ο Λίβανος. Του χρόνου ποιος θα είναι; Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτό που γίνεται είναι ανθρωπιστικό».