Η Εθνική έβαλε τα σκουπίδια στον κάδο τους (έστω για λίγο)

Η εμφάνιστη της εθνικής ποδοσφαίρου στο Γουέμπλεϊ ήταν εμφατική. Ιστορικά εμφατικά από πολλές απόψεις. Η εμφάνιση της εθνικής ποδοσφαίρου στο Γουέμπλεϊ έδωσε απαντήσεις σε πολλαπλούς αποδέκτες και μέσα από διαφορετικές “γωνίες”.

Πρώτα και κύρια, ήταν μια δικαίωση για τα ίδια τα παιδιά αυτά που γίνονται ομάδα υπό τις οδηγίες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ενός ανθρώπου που αρχικά αμφισβητήθηκε, εν συνεχεία αποθεώθηκε και εντέλει αδικήθηκε από τον σύλλογο που προπονούσε. Ήταν μια δικαίωση για τα παιδιά αυτά που υπό το βάρος της πίεσης των “παραλίγο διακρίσεων”, τελικά κατάφεραν κάτι που θα μνημονεύεται για χρόνια. Να νικήσουν για πρώτη φορά, μια από τις σπουδαιότερες εν ενεργεία εθνικές ομάδες στον πλανήτη, μέσα στην κατάμεστη έδρα της.

Από την άλλη, η νίκη αυτή ήταν μια συνολική ανάταση. Για όσους έπαιξαν στο γήπεδο, για όσους έμειναν στον πάγκο, για όλο το επιτελείο που τους συνόδευε. Ήταν μια ανάταση που έβγαλε φως μέσα από το σκοτάδι. Ήταν μια -έστω- στιγμιαία λύτρωση μπροστά στον θάνατο, μπροστά στον άδικο χαμό του συμπαίκτη τους, Τζορτζ Μπάλντοκ. Ήταν ένας φόρος τιμής για τον Γιώργο. Ήταν η δικαίωση του ότι το ποδόσφαιρο, είναι συναισθήματα, όσο κι αν εμπορικοποιείται, ακόμη και σε ένα παιχνίδι που υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα έπρεπε να διεξαχθεί.

Στο παιχνίδι στο Γουέμπλεϊ δεν νίκησε η “ελληνική ψυχή”. Οτιδήποτε γράφεται γύρω από την “ελληνική ψυχή” είναι βαθύτατα διαιρετικό, βάζει το “εμείς” απέναντι στο “οι άλλοι” με τρόπο εντελώς γενικευτικό και αναχρονιστικό. Στο Λονδίνο επικράτησε το συλλογικό πνεύμα μιας παρέας που συσπειρώθηκε, δάκρυσε, λίγυσε και τελικά βρήκε τον τρόπο να συνεχίσει να μάχεται και να κερδίσει με αφοσίωση στο πλάνο και στην πίστη της στοχοπροσήλωσής της, ακόμη κι όταν ισοφαρίστηκε.

Επικράτησε η τακτική του Γιοβάνοβιτς που ακόμη κι εκείνος μετά το πέρας του αγώνα την έβαλε σε δεύτερο επίπεδο, όπως και όλοι οι πρωταγωνιστές. “Σήμερα δεν είναι μέρα να μιλήσουμε για το ποδόσφαιρο”, είπαν όλοι. Καυτηρίασαν ορθώς και τα κακά κείμενα, τις ανθρωποφαγικές “ρεπορταζιακές” αναφορές, τις ιαχές κανιβαλισμού γύρω από την τραγωδία. Καυτηρίασαν εκείνους που το έχουν ξανακάνει, είτε με σεξιστικά ντελίρια, είτε με “αποκαλύψεις” της κλειδαρότρυπας. Καυτηρίασαν εκείνους που υπάρχουν, όσο τους παρέχουμε εμείς το δικαίωμα να υπάρχουν, δίνοντάς τους “κλικς” και αναγνωρισιμότητα.

Στο Λονδίνο νίκησε η αυταπάρνηση, το ήθος, αλλά και το ταλέντο που έδειξε να αποδεσμεύεται από το άγχος του “πρωταθλητισμού” και να εστιάζει στις βασικές αξίες της ίδιας της ζωής: Στη χαρά του παιχνιδιού, στο νόημα του να κερδίζεις για κάτι “ανώτερο” από τα προσωπικά στεγανά σου, στο νόημα του να μάχεσαι ακόμη κι αν βρίσκεσαι στο μάτι του κυκλώνα και να βγαίνεις όρθιος μέσα στην καταιγίδα.

Ή όπως θα έλεγε και ο στίχος:

Δεν ήταν μάγια και κατάρες, που δεν κερδίζαμε ποτέ
Ήμασταν πάντοτε παικτάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές
Ήμασταν πάντοτε ψυχάρες, μα δεν πιστεύαμε ποτέ

Ήταν τόσο εμφατική η εμφάνιση αυτή που έκανε όλους τους οπαδούς, όλων των αποχρώσεων να σκύψουν το κεφάλι, να χειροκροτήσουν, να δακρύσουν, να σεβαστούν. Και στους “κάφρους” να κρυφτούν αυτή τη φορά, όχι πίσω από τα πληκτρολόγιά τους, αλλά στις μίζερες τρύπες τους. Να σωπάσουν.

Η νίκη της εθνικής ποδοσφαίρου στο “όνομα του Μπάλντοκ”, δεν θα αλλάξει την κοινωνία μας. Δεν θα εξαλείψει τα δημοσιογραφικά (sic) “κοράκια” που ξεπλένονται μέσα από δήθεν συγγνώμες. Δεν θα εξαλείψει τους χούλιγκαν και τους μαχαιροβγάλτες. Έστειλε όμως έναν αέρα αισιοδοξίας πάνω από τα σπίτια μας, έδειξε πως μπροστά στα δύσκολα μπορούμε να βάλουμε στην άκρη το δηλητήριο, να αφουγκραστούμε με λίγη περισσότερη ενσυναίσθηση τα όσα κρύβονται πίσω από τις κάμερες και τα φλας.

Να αισθανθούμε λίγο περισσότερο άνθρωποι, έστω και για κάποιες ώρες.

Μέσα στον οχετό των social media, υπήρξαν κάποια λεπτά κάθαρσης. Δεν ξέρω πότε και αν θα ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Ήταν ωραίο όμως όσο κράτησε, και θα συνδέεται για πάντα με το “έπος του Γουέμπλεϊ”, όπως δικαίως χαρακτηρίστηκε.

ΥΓ. Η χθεσινή νίκη της εθνικής έγινε ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας για τη Ψυχική Υγεία. Προσωπικά δεν πιστεύω στις παγκόσμιες ημέρες που απλώς ξεπλένουν υψηλά ιστάμενους που μένουν σε ευχολόγια και υποσχέσεις. Ωστόσο τα όσα έγιναν, έβγαλαν προς τα έξω μια ουσιαστική, ψυχική υγεία. Ας το κρατήσουμε αυτό, θα κάνει καλό για το συλλογικό μας μέλλον.