Συγκλόνισε η Τάνια Τσανακλίδου στο Καλλιμάρμαρο: “Ένας άνθρωπος που τον ‘μποδίζουν να βαδίζει”

Η Τάνια Τσανακλίδου κατέκτησε τη σκηνή του Καλλιμάρμαρου το βράδυ της Παρασκευής, συμμετέχοντας στη συναυλία μνήμης για τα θύματα των Τεμπών.

Χείμαρρος όπως κάθε φορά η σπουδαία τραγουδίστρια ανέβηκε στη σκηνή λέγοντας: “Στέκομαι εδώ με μεγάλη συγκίνηση και σεβασμό στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εκείνο το καταραμένο βράδυ και στους δικούς τους ανθρώπους. Είμαι εδώ μαζί σας για να φωνάξουμε πως δεν ξεχνάμε, δε θα ξεχάσουμε και δε θα ησυχάσουμε ποτέ αν οι ένοχοι δεν πάνε φυλακή”.

Φορώντας ένα φουλάρι ξεκάθαρη αναφορά στην Παλαιστίνη και χρώματα λευκό, κόκκινο, μαύρο και πράσινο ξεσήκωσε το Καλλιμάρμαρο, ξεκίνησε με το καταπληκτικό “Γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο” σε στίχους και μουσική Γιώργου Ανδρέου και συνέχισε με μια έκπληξη ερμηνεύοντας το τραγούδι “Σιωπή” από τα Ξύλινα Σπαθιά.

“Νιώθω την ψυχή μου σαν κεράκι αναμμένο. Χαίρομαι που είστε εδώ και είστε πολλοί, όταν είμαστε μαζί τίποτα δεν μπορεί να μας νικήσει” είπε η Τσανακλίδου και ακολούθησε το υπέροχο “Νανούρισμα” σε μουσική Χρήστου Λεοντή και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Αφού η Τάνια Τσανακλίδου διάβασε με συγκίνηση μία επιστολή μιας κοπέλας και μας παρότρυνε να: “γίνουμε εμείς το φως με το να παίρνουμε θέση, αλλά πάνω από όλα με το να υπερασπιζόμαστε την πίστη σε ένα καλύτερο αύριο, να μην αφήσουμε κανέναν να μας πείσει ότι δεν μπορεί να γίνει καλύτερο το αύριο“. Τέλος ερμήνευσε ένα πολυαγαπημένο τραγούδι το οποίο ακούσαμε πρόσφατα και στο μεγάλο αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο στο Ηρώδειο.

Σχεδόν χωρίς μουσική η Τσανακλίδου τραγούδησε την εκπληκτική φράση του Μπρεχτ “είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει…ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε”. Το τραγούδι “Μικρόκοσμος” του Ναζίμ Χικμέτ σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου.

Ναζίμ Χικμέτ: «Είναι ένας άνθρωπος που τον εμποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε»

Ίσως οι πιο δυναμικοί, οι πιο αληθινοί και οι πιο όμορφοι στίχοι που γράφτηκαν ποτέ…

«…Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε».

Ακολούθησαν οι “Μοίρες” και ο “Ανθρωπάκος”. “Για δε μ’ αφήνετε ήσυχο άστε με ήσυχο όλοι“, φώναξε όλο το Στάδιο – “θέλω να ζήσω ελεύθερος δίχως ταυτότητα πια”.