Λάικ – ντισλάικ: Από τη συνάντηση Νταλάρα- Παπακωνσταντίνου έως τον Γιώργο Λιάγκα

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας. Αυτή την εβδομάδα στα λάικ σχολιάζουμε από τη συνάντηση Νταλάρα- Παπακωνσταντίνου στον Λυκαβηττό έως τον Γιώργο Λιάγκα

ΛΑΪΚ

Ξαρχάκος, Νταλάρας, Παπακωνσταντίνου, Ιντεάλ και Κυριακάτικες matinée στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Το μεγαλύτερο λάικ της εβδομάδας πηγαίνει στον ένα και μοναδικό Σταύρο Ξαρχάκο και στη μυσταγωγική συναυλία που έδωσε στον Ναό της Αφαίας στην Αίγινα. Σε απόσταση αναπνοής από τον Ναό, ο Ξαρχάκος, η Ηρώ Σαϊα, ο Γιάννης Κότσιρας και οι εξαιρετικοί μουσικοί της ορχήστρας άνοιξαν έναν από τους πιο συγκλονιστικούς διαλόγους με τον αρχαίο πολιτισμό και μπορούσες να νιώσεις τις ενεργειακές δονήσεις του χώρου να ενώνονται με το σήμερα.

Πόσο μεστή νοημάτων η συναυλία “Τίποτα δεν πάει Χαμένο” για τα 50 χρόνια από την Μεταπολίτευση στον Λυκαβηττό. Αυτό το γλυκό “¨Ελα Βασίλη” του Γιώργου Νταλάρα στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου πάνω στο τραγούδι του “Λιόντα” μας ταξίδεψε πίσω, στο 1991 όταν οι δυο τους τραγουδούσαν στο Αττικόν. Τι ωραίες συναντήσεις…

Εξαιρετική η εμπειρία της έκθεσης “wanderlust / all passports” σε Επιμέλεια + Concept design του Κώστα Πράπογλου. Το βλέμμα μου μαγνήτισε το έργο “Μνημείων Ψιθύρων” της Μαριάννας Στραπατσάκη που αποτελείται από αποσυναρμολογημένα καθίσματα του κινηματογράφου Ιντεάλ και ανοξείδωτη λαμαρίνα.

Tι ωραία πρωτοβουλία οι Κυριακάτικες matinée στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με τις οποίες έχουμε τη δυνατότητα πλέον να παρακολουθήσουμε μεσημεριανές και απογευματινές παραστάσεις. Γιατί δεν χρειάζεται πια να περιμένουμε μέχρι το βράδυ για να ζήσουμε τη μαγεία του θεάτρου και του χορού.

Επιτέλους και μία ελληνική σειρά που μας καθήλωσε. “Μαύροι πίνακες” στο Star με εξαιρετικό σενάριο και ερμηνείες. Από την κλασική αξία Όλγα Πολίτου (κρίμα που δεν την εκμεταλλεύονται τηλεοπτικά οι νεότεροι) έως τη Λένα Παπαληγούρα, τη Κάτια Γκουλιώνη (τι ωραίο χωρίς υπερβολές παίξιμο αυτή η ηθοποιός), τη Σοφία Κόκκαλη (τα σπάει κυριολεκτικά), τον Ιωάννη Παπαζήση (που όσο μεγαλώνει του πάει πολύ) . Ας ελπίσουμε μόνο η επιτυχία να μην τους κάνει να “τραβήξουν” από τα μαλλιά τα επεισόδια.

#free prometheus στο studio Μαυρομιχάλη ή όταν από τον ουρανό βρέχει “διαμάντια”.
Νεανική παράσταση, δικαστική κωμωδία παραλόγου που σου “ρίχνει” ένα θεατρικό δρόσισμα. Ένα εξαιρετικό σχόλιο για την τυφλότητα της δικαιοσύνης, την κρατική βία, τον παραλογισμό του κράτους. Και οι ερμηνείες μία και μία.

 

“Τι εξοστράκισε ο κόσμος” και Βίκινγκ φιλιά από τη Νορβηγία για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Πολλά λάικ για τη διεθνή έκθεση Platforms Project 2024 στο Καπνεργοστάσιο όπου είδαμε σύγχρονη τέχνη, πολλά κόνσεπτ και πολύ κόσμο, ακόμα και παιδιά. Το κτίριο είναι ένα “κόσμημα”, και ο τρόπος που εκμεταλλεύτηκαν οι επιμελητές την κάθε γωνία του είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Το booth για να “εξοστρακίσουμε άνθρωπο ή κατάσταση” γράφοντας πάνω σε ένα post-it τον “εφιάλτη” μας είχε μεγάλη πέραση… Τι εξοστράκισε ο κόσμος; Τους φασίστες, το μίσος, την απάθεια, την εξάρτηση, την αμφιβολία, τον φόβο, την κακία, πολιτικούς, κόμματα που ψάχνουν αρχηγό και τον… κακό τον λύκο!  

Λάικ και σε άλλον ένα πολύ εντυπωσιακό χώρο, που πρόσφατα αξιοποιήθηκε και γέμισε σύγχρονα έργα τέχνης. Το Μέγαρο Σλήμαν – Μελά στην οδό Πανεπιστημίου 46 στην Αθήνα, χτισμένο από τον Τσίλλερ (1837-1923) το 1890 για την οικογένεια του Ερρίκου Σλήμαν φιλοξενεί την νέα έκθεση σύγχρονης τέχνης με τίτλο wanderlust (φιλαποδημία) / all passports σε επιμέλεια Κώστα Πράπογλου. Ένα κτίριο-φάντασμα που νιώθεις δέος περπατώντας στους διαδρόμους του. “Έργο τέχνης” και ο βίνταζ ανελκυστήρας- απομεινάρι μιας άλλης Αθήνας.

Λάικ στον καταξιωμένο μαέστρο Διονύση Γραμμένο και την Ελληνική Συμφωνική Ορχήστρα Νέων που θα εμφανιστούν στο θρυλικό Carnegie Hall και θα παίξουν Σκαλκώτα. Μέσα σε έναν ορυμαγδό ειδήσεων που μας προκαλούν φόβο και ανησυχία, κάποιες μικρές αισιόδοξες δράσεις καλό είναι να προβάλλονται και να συζητιούνται. Πρόκειται εξάλλου για νέα παιδιά που κάνουν ένα όνειρο πραγματικότητα!

Συνέντευξη ζουμ με τον Einar Selvik των Wardruna και συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα, στα οποία κάποιοι ντύνονται Βίκινγκ και ζουν “άλλες” ζωές. Αν υπάρχει κάποιος που μπορείς να ρωτήσεις για τις παραδόσεις, τα μουσικά όργανα και τα σύμβολα των Βίκινγκ αυτός είναι ο Einar – ή αλλιώς White Raven. Έγραψε μουσική για κάποια επεισόδια των Vikings στο Netflix, στα οποία εμφανίστηκε κιόλας. Είκοσι χρόνια πριν, είχε έρθει ταξίδι στην Αθήνα και περπατούσε έξω από το Ηρώδειο. Μανιακός με την ιστορία και την αρχαιότητα, είπε ότι μια μέρα θα παίξει τη μουσική του κάτω από την Ακρόπολη. Τον Σεπτέμβριο του 2023 οι Wardruna έπαιξαν σε ένα sold-out Ηρώδειο και μαγνητοσκόπησαν την εμφάνισή τους. Τον Ιανουάριο ο νέος δίσκος.

Νύχτες Πρεμιέρας και Λέα Σεϊντού για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Μεγάλο μπράβο στον Λουκά Κατσίκα, καλλιτεχνικό διευθυντή των Νυχτών Πρεμιέρας, που στην τελετή λήξης της φετινής διοργάνωσης μίλησε με πολύ καθαρά λόγια αναφερόμενος, σύμφωνα και με το ρεπορτάζ του Flix, στο «τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη λωρίδα της Γάζας και στο τι εγκληματικές πράξεις διαπράττει το κράτος του Ισραήλ» κλείνοντας στη συνέχεια την ομιλία του λέγοντας «θέλω να είστε όλοι και όλες καλά και να βρίσκεστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Με την Παλαιστίνη».

Μέσα στη διάρκεια ενός έτους κατά τη διάρκεια του οποίου σχεδόν όλα τα μεγάλα φεστιβάλ, ελληνικά και διεθνή, είτε προσποιούνται πως δεν είναι δουλειά τους να τοποθετηθούν πάνω στην εξελισσόμενη γενοκτονία, είτε παίρνουν μια «ακούμε όλες τις πλευρές» θέση, είναι πολύ σημαντικό που μια τόσο μεγάλη διοργάνωση δεν φοβάται να τοποθετηθεί με τρόπο ευθύ.

Θυμίζουμε ακόμα πως το σημαντικό ντοκιμαντέρ “Καμιά Άλλη Γη”, γυρισμένο από μια κολεκτίβα Παλαιστινίων και Ισραηλινών πάνω στο απαρτχάιντ και την ισοπέδωση ιστορικών τόπων της Παλαιστίνης από τον Ισραηλινό στρατό, κέρδισε τη Χρυσή Αθηνά ντοκιμαντέρ των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας – και κυκλοφορεί τώρα στις αίθουσες.

Στις αίθουσες και το “Θηρίο”, μια από τις ταινίες της χρονιάς. Έχουμε πει πολλά και για την ταινία, και σε συνέντευξη με τον σκηνοθέτη της, αλλά πρέπει να τονίσω ιδίως ένα πράγμα: Η Λέα Σεϊντού, η κορυφαία μάλλον ηθοποιός της γενιάς της, είναι μια έτσι κι αλλιώς σπουδαία και πάντα καθηλωτική παρουσία ό,τι ρόλο και να παίζει σε ό,τι είδος ταινίας. Αλλά βλέποντας ξανά το “Θηρίο” την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του στα σινεμά (απογευματινή προβολή Πέμπτης στο Άστορ; Ναι, βεβαίως) όχι απλά θαύμασα ξανά το πόσο ευρεία γκάμα συναισθημάτων παρουσιάζει –σε μια ταινία ΓΙΑ συναισθήματα– αλλά και χάρηκα που μια ηθοποιός σαν αυτή έχει επιτέλους έναν ρόλο-θωρηκτό καριέρας, όπως της αξίζει.

Στην παρουσίαση του Cinobo Πατησίων ενθουσιαστήκαμε με τον τοίχο γεμάτο αφίσες ακριβώς δίπλα στο ταμείο του σινεμά. Εκεί είναι απλωμένες οι αφίσες όλων των ταινιών ρεπερτορίου που θα προβληθούν για τον υπόλοιπο Οκτώβριο, και το να τις βλέπεις όλες δίπλα δίπλα είναι συγκινητικό – σινεμά από γιαπωνέζικα anime μέχρι περιπέτειες του Σταλόνε κι από αναρχικό Αλμοδόβαρ μέχρι DIY ελληνικό σινεμά. Αυτό είναι ένα πείραμα που πραγματικά ευχόμαστε να δουλέψει.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Λιάγκας και Αργυρός για τη Γεωργία Οικονόμου

Γιώργος Λιάγκας: κλασικό παράδειγμα παρουσιαστή που, στην προσπάθειά του να τραβήξει την προσοχή με “σκληρά” ρεπορτάζ και θεατρινισμούς, πέφτει ξανά και ξανά σε παγίδες δημοσιογραφικής ανεπάρκειας. Αντί να εστιάζει στην ουσία, καταφεύγει σε περιττές λεπτομέρειες, φανερώνοντας αναλγησία και έλλειψη επαγγελματισμού. Περίτρανο παράδειγμα η περίπτωση του Μπάλντοκ. Το γεγονός ότι έπρεπε να ζητήσει δημόσια συγγνώμη για ακόμα μία φορά αποδεικνύει ότι, αντί να μαθαίνει από τα λάθη του, ανακυκλώνει το ίδιο μοντέλο: εντυπωσιασμός, σκάνδαλο, συγγνώμη. Έτσι, αντί να δίνει ουσιαστική αξία στο κοινό του, παραμένει παγιδευμένος στη λογική του «κάνω θόρυβο για να υπάρχω».

Δεν ξέρω αν εγώ είμαι υπερβολική, αλλά κάπως απότομα ο Κωνσταντίνος Αργυρός δεν απογειώθηκε και έφτασε μέχρι το Albert Hall και το Ηρώδειο; Δεν είμαι συντηρητική, αλλά κάπως μου χτυπάνε ρε παιδί μου όλα αυτά τα δημοσιεύματα με τους διάσημους που παρακολούθησαν τη συναυλία του. Ανάμεσά τους οι Αφοί Γλύξμπουργκ που μετά τη Δραπετσώνα είπαν να λικνιστούν και λίγο στους ρυθμούς της “Αθήνας μου” ντυμένοι σαν δίδυμοι, η εγκυμονούσα σύντροφός του Αλεξάνδρα Νίκα – κόρη του Γιώργου Νίκα της γνωστής αυτοκρατορίας αλλαντικών και της Μιράντα Πατέρα της γνωστής οικογένειας εφοπλιστών- αλλά και πλήθος πλούσιων διασήμων…

“Έχω χάσει το μυαλό μου”, Τραμπ και πανηγύρι Victoria’s Secret για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Ο ιστότοπος TMZ φημίζεται για τον ωμό τρόπο που προσεγγίζει τις ζωές των celebrities, αλλά στην περίπτωση του θανάτου του Liam Payne των One Direction, που έπεσε από ένα μπαλκόνι σε ξενοδοχείο στην Αργεντινή,  έκανε huge πατάτα. Όπως γράφουν τα ξένα Μέσα το TMZ δημοσίευσε φωτογραφίες από το νεκρό σώμα του τραγουδιστή, όπου φαίνονταν μάλιστα ξεκάθαρα κάποια από τα τατουάζ του, τα οποία ξέρουν πολύ καλά οι φανς του. Συνειδητοποιώντας το γιγαντιαίο φάουλ, το TMZ έσπευσε να αφαιρέσει τις φωτός από το άρθρο, το οποίο έλεγε “Κάνε κλικ να δεις περισσότερα” αλλά ήταν αργά. «Δεν μπορώ να καταλάβω αν έχω χάσει το μυαλό μου τελευταία ή αν η κοινωνία ήταν από πάντα τόσο απροκάλυπτα ηθικά ξεπεσμένη” έγραψε ένας χρήστης και δεν έχει άδικο.

Και εκεί που σκεφτήκαμε ότι το ντροπιαστικό ρεπορτάζ που προβλήθηκε στο «Πρωινό» του ΑΝΤ1 με τον Γιώργο Λιάγκα σχετικά με τον θάνατο του Τζορτζ Μπάλντοκ θα περνούσε στα … ψιλά, διαβάζουμε ότι έχει αποσυντονίσει τα πάντα στην εκπομπή, κάποιοι παραιτούνται, οι διαφημιστές αλλού τυρβάζουν κλπ.  συγγνώμη αυτή τη φορά, μάλλον, δεν ήταν αρκετή!

Το θέαμα του Ντόναλντ Τραμπ να χορεύει Sinead O’Connor, Nothing Compares 2 U και Guns N’ Roses “November Rain” άγγιξε και πάλι τον ορίζοντα του γελοίου.

Κάποιοι “πατριώτες” στο Όουκς της Πενσιλβάνια το βράδυ της Δευτέρας (14 Οκτωβρίου), έφυγαν με φορείο από τη ζέστη και ο Axl Rose βγάζει καπνούς από τα αυτιά στην 4.2 εκατομ. δολαρίων έπαυλή του στο Μαλιμπού, καθώς έχει επανειλημμένως επικρίνει τον Τραμπ και σίγουρα δεν θέλει η μουσική των Guns να ακούγεται στις συγκεντρώσεις του πρώην (και ποτέ ξανά, ελπίζουμε) POTUS.

Στο ίδιο μήκος κύματος οι κληρονόμοι του Λέοναρντ Κοέν απευθύνθηκαν στη Sony για να απαγορεύσουν στον Τραμπ να χρησιμοποιεί το “Hallelujah”.

Αυτό που σώνει και ντε η πασαρέλα της Victoria’s Secret ήταν “διαφορετική” γιατί συμπεριέλαβε διάφορες ηλικίες, καμπύλες και σεξουαλικότητες, μου φαίνεται άλλη μία χρήση της λέξης “συμπερίληψη” για εμπορικό όφελος. Τα περισσότερα μοντέλα που περπάτησαν στην πασαρέλα μας θύμισαν τα γνώριμα και παρωχημένα πρότυπα ομορφιάς που η Victoria’s Secret έχει καλλιεργήσει για χρόνια.

Αυτή η νέα «συμπεριληπτική» εικόνα φαίνεται περισσότερο σαν ένα βεβιασμένο βήμα εξιλέωσης, παρά μια γνήσια επιθυμία να απομακρυνθεί από τις σεξιστικές πρακτικές του παρελθόντος. Επίσης, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον εορτασμό της φυσικής ποικιλομορφίας και στον εορτασμό των διάσημων γυναικών που η φήμη τους σκεπάζει οποιοδήποτε μέγεθος. Εντωμεταξύ τι γίνεται με τα σκάνδαλα για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και επιθέσεις που συνδέθηκαν με τη Victoria’s Secret;  Ξεχάστηκαν γιατί από τότε έχουν αποκαλυφθεί τόσα άλλα.

Λιάγκας, ΤΜΖ και λαμαρίνες του μετρό για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα για τις άθλιες συμπεριφορές δημοσιογράφων κατά το ρεπορτάζ του θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ, και ήρθαν και οι συν-άξιοι συνάδελφοί τους από το εξωτερικό για να συνεχίσουν να μας κάνουν να ντρεπόμαστε για την ανθρωπότητα. Το TMZ δημοσίευσε λέει παπαρατσική φωτό του άψυχου κορμιού του Λίαμ Πέιν των One Direction, που σκοτώθηκε τραγικά πριν 2 μέρες στο Μπουένος Άιρες.

Κι εις ανώτερα στα παλικάρια. Είμαι σίγουρος ότι έχουμε πολύ ακόμα μέχρι τον πάτο.

Ο θάνατος του Πέιν με έκανε να σκεφτώ αντίστοιχες στιγμές που ένιωσα κάτι πολύ θεμελιακό να σπάει μέσα μου, από τον θάνατο κάποιας διασημότητας που δεν γνώρισα ποτέ στην αληθινή ζωή. Είναι περίεργη αυτή η σχέση που αναπτύσσουμε με ανθρώπους που συμβολίζουν μια νεανική εποχή αθωότητας, κι ας μην ξέρουν εκείνοι καν ότι υπάρχουμε. Δεν ήμουν ποτέ One Direction φαν αλλά συγκινήθηκα πάρα πολύ διαβάζοντας προσωπικά κείμενα και ποστ ανθρώπων που είναι/ήταν. Το να πεθαίνουν άνθρωποι, τόσο νέοι, τόσο συνδεδεμένοι με κομμάτι της νιότης σου, είναι ένα πολύ γερό υπαρξιακό ταρακούνημα. Θυμάσαι τον εαυτό σου παιδί να διασκεδάζει με συγκεκριμένα άτομα που, στην τότε σου οπτική, έμοιαζαν αθάνατοι, έμοιαζαν με κάτι που θα είναι εκεί για πάντα. Είναι σαν ο κόσμος τώρα να βγάζει λίγο λιγότερο νόημα – να μοιάζει λίγο πιο ψυχρός.

Στα πιο πεζά δικά μας τώρα, έχουν περάσει 38 μέρες από την απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών για απελευθέρωση του πεζόδρομου της οδό Αριστοτέλους από τις λαμαρίνες του μετρό στην πλατεία Εξαρχείων, όμως κανείς δεν έχει εφαρμόσει την απόφαση. Επειδή όπως έχουμε καταλάβει πια πολύ καλά, ο νόμος είναι περισσότερο μια σύσταση όταν κανείς δε μπορεί να στον επιβάλει. Τι είναι; Μια μεταξύ μας συμφωνημένη ψευδαίσθηση. Έτσι σκέφτονται κι οι άνθρωποι της Ελληνικό Μετρό και ΕΡΕΤΒΟ προφανώς, και συνέχιζαν για πάνω από ένα μήνα να αγνοούν τους κατοίκους – και την Δικαιοσύνη. Την Πέμπτη το πρωί, παρουσία δικαστής επιμελήτριας, ξεκίνησε η διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης της απόφασης – αλλά και πάλι οι εταιρείες αρνούνται να την εφαρμόσουν.

Είπαμε. Μια ψευδαίσθηση. Μια σύμβαση βρε αδερφέ.