“Η Ηλιαχτίδα Μου”: Μια πανέμορφη ιστορία ενηλικίωσης από το νέο κύμα του Ιαπωνικού σινεμά

Ένα νέο παιδί-θαύμα του Ιαπωνικού σινεμά, ένας νεαρός σκηνοθέτης που αξίζει να προσέξουμε και να μάθουμε το όνομά του, ο Χιρόσι Οκουγιάμα σκηνοθετεί την “Ηλιαχτίδα Μου” (“My Sunshine”) ένα τρυφερό, πανέμορφο, χαμηλών τόνων φιλμ ενηλικίωσης που μένει μαζί σου.

Σε ένα νησί της Ιαπωνίας, η νωχελική ζωή περιστρέφεται γύρω από την αλλαγή των εποχών. Ο ερχομός του χειμώνα σημαίνει ότι ήρθε η ώρα για χόκεϊ επί πάγου στο σχολείο, αλλά ο μικρός Τακούγια δεν ενθουσιάζεται καθόλου με αυτήν την ιδέα. Το πραγματικό του ενδιαφέρον εστιάζεται στη Σακούρα, ένα ανερχόμενο αστέρι του καλλιτεχνικού πατινάζ από το Τόκιο, η οποία τον μαγεύει με τις ικανότητές της στον πάγο.

Ο προπονητής και πρώην πρωταθλητής Αρακάβα προσέχει το ταλέντο του Τακούγια και αποφασίζει να τον προπονήσει μαζί με τη Σακούρα για έναν επερχόμενο διαγωνισμό πατινάζ. Καθώς ο χειμώνας επιμένει, οι τρεις αυτοί χαρακτήρες θα δεθούν με μια δυνατή, αβίαστη, αρμονική φιλία. Όμως, κάποια στιγμή το χιόνι θα λιώσει, τα πράγματα θα πάρουν μια αναπάντεχη τροπή και η φιλία τους θα απειληθεί.

Ο Οκουγιάμα, μόλις 28 χρονών και με ένα βραβείο στο όνομά του ήδη από τα 22 του(!) στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, επιστρέφει με την “Ηλιαχτίδα Μου” με την ιστορία ενηλικίωσης τριών χαρακτήρων που βρίσκουν στήριγμα ο ένας στον άλλο καθώς το χιόνι λιώνει και η ζωή προχωρά.

Η ταινία κυκλοφορεί τώρα στις αίθουσες από την Rosebud, αλλά εμείς κάναμε ένα πολύ σύντομο Q&A με τον νεαρό σκηνοθέτη στο φεστιβάλ Καννών, όπου η “Ηλιαχτίδα Μου” προβλήθηκε στο πλαίσιο του τμήματος Ένα Κάποιο Βλέμμα.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα για την ταινία “Η Ηλιαχτίδα Μου”;

Είναι στην πραγματικότητα επειδή έκανα καλλιτεχνικό πατινάζ για επτά χρόνια όταν ήμουν παιδί. Πάντα ήθελα κάνω μια ταινία για αυτό, γιατί το αγαπούσα από τότε. Όποτε προσπαθούσα να το προσεγγίσω όμως, δεν τα κατάφερνα. Τελικά αυτό κατέληξε περισσότερο μια επιρροή στο σκηνικό της ταινίας. Αλλά η ίδια η ιστορία δεν επηρεάστηκε πραγματικά από τις παιδικές μου αναμνήσεις. Ήταν εντελώς πρωτότυπο σενάριο.

Αλλά ήταν δύσκολο να μπεις στην ψυχή και στο μυαλό των τόσο νεαρών χαρακτήρων; Και να συνεργαστείς με τους νεαρούς ηθοποιούς για να απεικονίσεις όλα τα πολύπλοκα συναισθήματα που δεν εκφράζονται πάντα τόσο πολύ.

Λοιπόν, στην πραγματικότητα δεν δώσαμε κανένα σενάριο σε αυτά τα παιδιά. Η αφήγηση γινόταν με υπαγόρευση. Τα πράγματα δεν ήταν γραμμένα και κλειδωμένα και αυτό έκανε το αποτέλεσμα πιο πραγματικό.

Για παράδειγμα, αν ήθελα να πουν «ευχαριστώ» ως ατάκα, δε θα τους πω να πουν ευχαριστώ, αλλά θα τους πω ας πούμε «μπορείς να πεις κάτι για να δείξεις την εκτίμησή σου προς αυτό το πρόσωπο;». Τους άφηνα να το σκεφτούν και μετά να το χωνέψουν, για να δώσουν ίσως μια διαφορετική διατύπωση, ή ίσως απλά και να υποκλιθούν. Γιατί ξέρετε, στην Ιαπωνία υποκλίνονται για να εκφράσουν το συναίσθημα του «ευχαριστώ».

Οπότε ήταν πραγματικά στο χέρι των παιδιών να δημιουργήσουν τη δική τους πραγματικότητα, ως διατύπωση. Έτσι το έκανα.

Η ταινία πραγματεύεται πολλά θέματα, από το πάθος μέχρι τον ανδρισμό, τη σεξουαλικότητα, αλλά ποτέ δεν τίθενται όλα αυτά με κυριολεκτικά λόγια. Πώς το προσέγγισες κινηματογραφικά;

Στην πραγματικότητα κι ενώ στην ταινία υπάρχει φυσικά ένα θέμα σχετικά με τη σεξουαλικότητα, με ένα ρομάντζο ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου, εγώ δεν ήθελα να το εξηγήσω ποτέ αυτό, να μην δώσω καμία εξήγηση. Ήθελα σας δώσω σε εσάς τους θεατές ένα κενό, για να το σκεφτείτε και να ερμηνεύσετε μόνοι σας τι θα σήμαινε αυτό για εσάς.

Οπότε υπάρχει ίσως μια ιστορία σχετικά με την ωρίμανση του νεαρού αγοριού, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και μια σχέση με τον Αρακάβα και τον σύντροφό του. Αλλά ποτέ δεν δίνουμε καμία εξήγηση ή αφήγηση ή σαφείς εικόνες. Είναι πραγματικά στο χέρι σας: Ήθελα να φανταστείτε ποια είναι στα αλήθεια η κατάσταση. Είναι πολύ σημαντικό για το πώς τοποθετούνται οι εικόνες.

Είναι επίσης πολύ σημαντικός κι ο χρόνος που περνάει μέσα από τις εποχές στην ιστορία. Γιατί επέλεξες αυτό το τόσο έντονο στοιχείο του χειμώνα; Κι αυτό το σκηνικό το κάπως απομονωμένο…

Πρώτα απ’όλα, αγαπώ το χιόνι. Μεγάλωσα στο Τόκιο όπου σπανίως χιονίζει τον χειμώνα, ίσως μια φορά κάθε λίγα χρόνια. Οπότε όταν χιόνιζε, το απολάμβανα πάρα πολύ. Το αγαπούσα. Γι’αυτό διάλεξα το χιόνι. Αυτή είναι η πρώτη μου απάντηση.

Αλλά κι επίσης, όπως αναφέρατε, ο χρόνος είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της ταινίας. Και αυτό επιτυγχάνεται και λόγω του χιονιού. Με το χιόνι είναι πολύ εύκολο να δείξεις το πέρασμα του χρόνου, καθώς λιώνει και συνειδητοποιείς πώς αλλάζουν οι εποχές. Γι’αυτό ήθελα να είναι κεντρικό στοιχείο της ταινίας.