ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΜΑΡΜΑΡΟΥ;

Ξέρετε ποιο είναι το πιο εξωφρενικό με όλους αυτούς που έσπευσαν να βγουν από τις καλύβες τους για να κατακρίνουν τη συναυλία της περασμένης εβδομάδας στο Καλλιμάρμαρο, εκεί που περισσότεροι από 40.000 άνθρωποι απαίτησαν δικαιοσύνη για τα Τέμπη; 

Δεν είναι ότι έπαιξαν τη γνωστή κασέτα του λαϊκισμού (αρθρογράφοι και καθηγητές που έλεγαν τα ίδια για τους Αγανακτισμένους, ύστερα η μοίρα τους καταδίκασε σε τσιμουδιά στις Μακεδονομαχίες και τώρα ξαναβρήκαν την στεντόρεια φωνή τους). Δεν είναι η αντανακλαστική απέχθειά τους για ο,τιδήποτε μαζικό αμφισβητεί τη συγκεκριμένη πτυχή της εξουσίας με την οποία έχουν συνδέσει την καριέρα και τη δημόσια παρουσία τους. Δεν είναι οι εκ νέου τυμβωρυχικές συγκρίσεις με το Μάτι. Δεν είναι η σιγή ασυρμάτου στα μίντια που αποθέωσαν το τουρνουά του Παναθηναϊκού και τη συναυλία της «απόλυτης», αλλά πριν λίγες μέρες ξαφνικά (ξ)έχασαν τον δρόμο για τον Αρδηττό. Δεν είναι καν το γελοίο ξεψάχνισμα των στίχων του τραγουδιού του Φοίβου Δεληβοριά, για το οποίο το «ακραίο κέντρο» συνεδρίασε μεταμεσονύκτια και το καταδίκασε ως «εύκολο», «καιροσκοπικό», και φυσικά «λαϊκίστικο» – λες και υπάρχουν στίχοι που δεν είναι τέτοιοι, από το «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή» μέχρι το «ρίξε στο κορμί σπίρτο να πυρποληθώ» αν μου επιτρέπετε την ανίερη υπερβολή. 

Το πρόβλημα είναι ότι τα ροτβάιλερ της κυβέρνησης μέσα στον υπερβάλλοντα ζήλο τους, δεν κατάλαβαν κάτι που η ίδια η κυβέρνηση μάλλον κατανόησε και κράτησε χαμηλούς τόνους. Αυτοί οι 40.000 άνθρωποι πήγαν για διάφορους λόγους στο Καλλιμάρμαρο: γιατί τα Τέμπη τους πονάνε ως αποκορύφωμα του συλλογικού τραύματος των αλλεπάλληλων τραγωδιών, γιατί εξοργίστηκαν -ανεξάρτητως πολιτικών πεποιθήσεων- από την συγκάλυψη στην πολιτική διερεύνηση της υπόθεσης, γιατί αγαπούν τον Φοίβο και την Τάνια/ λατρεύουν τον Σωκράτη/ ήθελαν να δουν τον Θανάση να σπάει την απόφαση να σταματήσει τα live, ίσως ακόμα και γιατί κάποιοι φασαίοι ήθελαν να είναι στο μέρος που βρισκόταν όλη η πόλη εκείνο το βράδυ – όλα παίζουν όταν μιλάμε για τέτοια προσέλευση. 

 

 

Αυτό για το οποίο πάντως δεν πήγαν οι 40.000 άνθρωποι στο Καλλιμάρμαρο, ήταν για να ρίξουν την κυβέρνηση. Ούτε αντικυβερνητικά συνθήματα υπήρξαν, το ΜΤΣΚ ΓΜΣ ακούστηκε για ελάχιστα δευτερόλεπτα και μετά ευτυχώς έσβησε – το κοινό στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και δε χουλιγκάνισε τη σημασία της στιγμής. Κι αν θέλουμε να είμαστε κυνικοί, σαν τους (λίγο πολύ ίδιους) δημοσιολογούντες που στον έναν χρόνο από την βαρβαρότητα της Χαμάς, το έπαιξαν για άλλη μια φορά «στρατηγοί της διπλανής πόρτας» με παροτρύνσεις της φακής προς το Ισραήλ να το πάει μέχρι τέλους…αν θέλουμε να είμαστε κυνικοί, λοιπόν, ίσως η πρώτη ύλη για πολιτική εκμετάλλευση να υπήρχε στο Καλλιμάρμαρο, αλλά δεν υπάρχει κανένας να την εκμεταλλευτεί.

Κάτι που επιβεβαίωσαν οι εξελίξεις του περασμένου Σαββατοκύριακου στα κόμματα της αντιπολίτευσης, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Με την επανεκλογή Ανδρουλάκη που κέρδισε χωρίς σασπένς τον β’ γύρο των εσωκομματικών απέναντι στον βιαστικό Χάρη Δούκα και τον αποκλεισμό της υποψηφιότητας Κασσελάκη από την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ. 

Τα δύο κόμματα είναι βυθισμένα εδώ και καιρό στην εσωστρέφεια, με πολύ διαφορετική ένταση είναι η αλήθεια: την αξιοπρεπέστατη διαδικασία που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ χωρίζει μια άβυσσος με το ριάλιτι του ΣΥΡΙΖΑ που πια ενδιαφέρει όλο και λιγότερο τον κόσμο ακόμα και ως pity porn. Το ΠΑΣΟΚ με ενισχυμένο προφανώς τον Νίκο Ανδρουλάκη διατείνεται ότι ετοιμάζεται για το αντιπολιτευτικό restart του. Δεν πείθει πάντως, όταν μέχρι τώρα -όπως είδαμε και στις Ευρωεκλογές- είναι κάπως απογοητευτική η μη απορρόφηση της κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ και της σημαντικής φθοράς της ΝΔ. 

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, ποιος μπορεί να στοιχηματίσει τι θα φέρει το μέλλον; Σίγουρα περισσότερο υλικό για επεισόδιο Οικογενειακές Ιστορίες και λιγότερη πολιτική, λιγότερο αναστοχασμό, λιγότερη ιδεολογική επανατοποθέτηση και λοιπές «σάλτσες» που θα έλεγε κι ο Στέφανος. Το έργο της σύμπλευσης, επίσης, μοιάζει μακρινό. Έχει δίκιο ο Παύλος Γερουλάνος που έλεγε στην πρόσφατη συνέντευξή του στο NEWS 24/7 «Πώς βρε παιδιά θα το κάνουμε αυτό το πράγμα; Πώς θα συζητήσουμε; Kανείς δε μου λέει πώς θα γίνει». Έχουν βέβαια δίκιο κι αυτοί που τα βάζουν κάτω και λένε ότι αν δεν βρεθεί ένας τρόπος να συνεννοηθούν οι «προοδευτικοί», οι «κεντροαριστεροί» ντε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα εκλέγεται για πάντα. Στη χειρότερη (για μας, όχι για εκείνον) με τη συνδρομή κάποιου Βελόπουλου ή κάποιας Λατινοπούλου (στην οποία γίνεται εντατικό μιντιακό extreme makeover). 

Υπάρχουν συνεπώς ερωτήματα, προς κάθε κατεύθυνση:

α) Στο ΠΑΣΟΚ, τι διαφορετικό θα κάνει αυτή τη φορά ο Νίκος Ανδρουλάκης; (Ειρήσθω εν παρόδω, έχει ήδη προσκληθεί σε συνάντηση από τον Πρωθυπουργό…μήπως ζητήσει από κοντά να μάθει -για να μάθουμε κι εμείς- γιατί τον παρακολουθούσαν.) Πώς θα είναι πιο έντονη και πιο εύστοχη η αντιπολίτευση, όταν σε αρκετά ζητήματα της τελευταίας τριετίας ήταν θολή η γραμμή που τον χωρίζει ιδεολογικά από την κυβέρνηση  βλ. μη κρατικά πανεπιστήμια κι εθνικά ζητήματα;

β) Στον ΣΥΡΙΖΑ, η «αποπαρασίτωση» γύρισε μπούμερανγκ στον Στέφανο Κασσελάκη. Με διαδικασίες που σίγουρα σηκώνουν πολλή κουβέντα κηρύχθηκε έκπτωτος κι αποκλείστηκε. Είναι βέβαια να αναρωτιέται κανείς, πώς θα αντιπαρατεθούν τον Μητσοτάκη αυτοί που προφανώς φοβούνται ότι δεν μπορούν να κερδίσουν ούτε τον Κασσελάκη εσωτερικά; Και, βέβαια, παραμένει (και μάλλον δε θα απαντηθεί ποτέ), τι ακριβώς έχουν δει κι ακούσει πολιτικά από τον Στέφανο Κασσελάάκη οι οργισμένοι «Κασσελίστας» που πια μοιάζουν με φαν κλαμπ σελέμπριτι παρά με υποστηρικτές πολιτικού προσώπου;

Οι (μη) απαντήσεις έχουν κοινή ρίζα. Τα κόμματα του προοδευτικού χώρου έχουν βαλτώσει στην κινούμενη άμμο της «μη εναλλακτικής», τα στελέχη τους δίνουν μια πολύ κακή εντύπωση ότι έχουν συμβιβαστεί με την ήττα και κοιτούν μόνο τις προσωπικές τους επιδιώξεις. Την ώρα που η ακροδεξιά καλπάζει και τα τάγματα εφόδου επανεμφανίζονται, για να συγκινήσεις ξανά τον κόσμο πρέπει να είσαι σε θέση να πεις κάτι επεξεργασμένο και ουσιαστικά διαφορετικό. Για τις ανισότητες και την ακρίβεια, για τη δικαιοσύνη που δεν βλέπει την τύφλα της, για το μεταναστευτικό που ξαναφουντώνει. Για τη ζωή των απλών ανθρώπων, δηλαδή, κι όχι για τη νομή της όποιας εξουσίας.

ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κι ό,τι ήθελε προκύψει μπορούν να το κάνουν;