ΣΟΝ ΜΠΕΙΚΕΡ: Ο ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΚΑΝΝΩΝ ΜΙΛΑ ΣΤΟ NEWS 24/7

Ανάμεσα σε όλους τους σκηνοθέτες που η βιομηχανία επιλέγει να ανυψώσει και να στέψει κατά καιρούς, ο Σον Μπέικερ, σκηνοθέτης του Anora, είναι διαφορετικός – δεν μοιάζει με κανέναν.

Δεν υπήρξε ποτέ γνωστός πέρα από τους στενούς σινεφίλ, φεστιβαλικούς κύκλους παρόλο που το σινεμά του (μπορεί να) είναι αγνά διασκεδαστικό. Δεν έκανε εμπορικές ταινίες. Δεν είχε ποτέ το όνομά του δίπλα στους σύγχρονους θρύλους. Δεν ακολούθησε ποτέ (ούτε καθόρισε) τάσεις της εποχής.

Επί 20 χρόνια όμως, έστηνε αργά και επίμονα μια σπουδαία φιλμογραφία, με απόλυτα προσωπική σφραγίδα, απόλυτα ανεξάρτητου σινεμά, εστιάζοντας σε ήρωες του περιθωρίου που συχνά δεν έχουν φωνή στο mainstream σινεμά. Σε αυτές τις δύο δεκαετίες άλλαξαν τάσεις, άλλαξαν μέθοδοι, άλλαξε η έννοια του εμπορικού και του φεστιβαλικού σινεμά, αλλά ο Μπέικερ συνέχισε να κάνει το δικό του – και με τον δικό του τρόπο.

Οι τρανς σεξεργάτριες του Tangerine, τα φτωχά παιδιά του Florida Project, ο δίχως χαρτιά μετανάστης ντελιβεράς του Take Out είναι μερικοί μόνο από τους ήρωες του σινεμά του Σον Μπέικερ. Το οποίο παρά το κοινωνικό του βλέμμα και τα όσα χρωστάει στο σινεμά του νεορεαλισμού ή των σύγχρονων κοινωνικών δημιουργών σαν τον Μάικ Λι, είναι παράλληλα πολύχρωμο, ταχύτατο, γεμάτο απρόοπτα, καταδιώξεις, χιούμορ, δράση, πάθος. Και πίσω από όλα, μπορεί να σε πονέσει γιατί ούτε το χρώμα, ούτε η δράση κρύβουν ποτέ την αδιέξοδη αλήθεια αυτών των ιστοριών.

Στο Anora, στο επίκεντρο βρίσκεται και πάλι μια νεαρή σεξεργάτρια, η οποία προς στιγμήν ζει το απόλυτο παραμύθι: γνωρίζει και παντρεύεται έξαφνα έναν πλούσιο Ρώσο γόνο, περνώντας μαζί του μερικές ξέφρενες, μαγευτικές μέρες. Όταν όμως οι γονείς του πιτσιρικά μάθουν τι πήγε κι έκανε, έρχονται για να καθαρίσουν το χάος και να ακυρώσουν τον γάμο – υπολόγισαν όμως χωρίς την Άνι, την Anora του τίτλου, μια κοπέλα σκληρή, ορμητική, απαιτητική. Ο ορισμός του «δεν μπλέκεις».

Θυμίζοντας από Pretty Woman μέχρι Σταχτοπούτα κι από σκρούμπολ του περασμένου αιώνα μέχρι επιρροές από Νουβέλ Βαγκ, με μια γερή δόση μελαγχολικής ματιάς στο Αμερικάνικο Όνειρο, το Anora συνεπήρε την επιτροπή στις Κάννες κερδίζοντας τον φετινό Χρυσό Φοίνικα του φεστιβάλ.

Και βρίσκοντας φανς όπου προβάλλεται έκτοτε, ανοίγοντας πριν λίγες μέρες με τον μεγαλύτερο μέσο όρο εισιτηρίων οποιασδήποτε ταινίας της χρονιάς στην Αμερική, τοποθετείται με σιγουριά πλέον στην φετινή οσκαρική κούρσα.

Κατά την πρεμιέρα του Anora στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Λονδίνου, ο Σον Μπέικερ μίλησε στο Magazine για τα σκληρά παραμύθια του, για τους ήρωες και τις ηρωίδες του περιθωρίου που τόσο αγαπά, για το Risky Business, για την Γκρέτα Γκέργουιγκ, και για το ρόλο που ποτέ δεν θα κάνει τηλεόραση.

ΣΟΝ ΜΠΕΪΚΕΡ: «ΟΛΟΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΟΥΤΣΑΪΝΤΕΡ. ΓΙ’ΑΥΤΟ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ»

Σε όλες τις δουλειές σου μέχρι σήμερα υπήρχε πάντα μια μακρά περίοδος έρευνας που έκανες και μια φροντίδα της ιδέας και των χαρακτήρων. Στην περίπτωση του Anora, πότε ξεκίνησε το έργο, ποια ήταν η αρχική ιδέα και πώς εξελίχθηκε;
Λοιπόν, ο Κάρεν Καραγκούλιαν, ο οποίος υποδύεται τον Τόρος στην ταινία, έχει παίξει σε όλες τις ταινίες μου και έχει προσωπική σχέση με τη ρωσοαμερικανική κοινότητα της Νέας Υόρκης, επειδή είναι παντρεμένος με μια γυναίκα από εκεί. Και πάντα θέλαμε μαζί να πούμε μια ιστορία στο Brighton Beach. Είναι μια τόσο πολύχρωμη, ζωντανή γειτονιά, πολιτιστικά συναρπαστική και επίσης οπτικά συναρπαστική.

Προσπαθούσαμε λοιπόν για πολλά χρόνια, και μάλιστα ήμασταν έτοιμοι να πούμε μια ιστορία με Ρώσους γκάνγκστερ πριν από 15 χρόνια, που είχε δύο άντρες πρωταγωνιστές. Δόξα το θεό, δεν έγινε αυτή η παραγωγή, γιατί χαίρομαι που έγινε το Anora.

Μετά όμως από το Red Rocket [σσ. η προηγούμενη του Μπέικερ, ακυκλοφόρητη στην Ελλάδα] ήθελα να επιστρέψω σε αυτή την ιδέα και να δω αν θα μπορούσαμε να βρούμε κάτι. Τότε ήταν που άκουσα μια ιστορία για μια νεαρή γυναίκα που κρατήθηκε ως εγγύηση επειδή ο σύζυγός της χρωστούσε χρήματα στη μαφία. Και άρχισε να συνειδητοποιεί ότι ο σύζυγός της δεν ήταν ο άντρας που νόμιζε ότι παντρεύτηκε, ότι ήταν στην πραγματικότητα – σύμφωνα με τα λεγόμενά της – ένας λούζερ.

Και σκέφτηκα, ω, αυτό είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Μια νεαρή γυναίκα που της τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια.

Αναζητούσαμε το πώς θα μπορούσαμε να το μεταφέρουμε αυτό στον κόσμο χωρίς να κάνουμε μια ρωσική γκανγκστερική ταινία. Πώς θα μπορούσαμε να το εφαρμόσουμε σε αυτή την κοινότητα. Και σκέφτηκα, τι θα γίνει αν παντρευτεί τον γιο ενός Ρώσου ολιγάρχη; Πρόκειται για μια high concept ιδέα που τώρα πρέπει να βρω πώς να την παραδώσω ανατρεπτικά στο κοινό, ώστε να μην φαίνεται mainstream.

Και μετά ήρθε η Μάικι Μάντισον. Έκανα το κάστινγκ της ταινίας με την Μάικι πριν καν ξεκινήσω να τη γράφω. Μετά πήγα και την έγραψα. Είχα τη φωνή της και το πρόσωπό της στο μυαλό μου, ενώ έδινα σάρκα και οστά στην ταινία και έγραφα τον χαρακτήρα και την ιστορία.

Υπάρχει κι αυτό το βιβλίο, Modern Whore, που έπαιξε επίσης ρόλο στο σενάριό σας, επειδή νομίζω ότι το έχετε αναφέρει, κι εσύ κι η Μάικι ως έμπνευση.
Ναι. Από άποψη πλοκής δεν είχε σχέση, αλλά από άποψη λεπτομερειών είχε. Αυτά τα απομνημονεύματα, γραμμένα από την Άντρεα Γουέρχουν, αφορούσαν την ιδιότητα της συνοδού και χορεύτριας στα 20 της χρόνια. Οπότε είχε άμεση σχέση με τον χαρακτήρα της Ανόρα. Έτσι, όλες οι μικρές λεπτομέρειες προέρχονται από πραγματικά περιστατικά, πράγματα που μπορείς να ξέρεις μόνο αν είσαι μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Είτε ήταν η λαϊκή αργκό, η αργκό από εκείνο τον κόσμο, είτε η ρουτίνα. Πώς θα έμοιαζε ένα ραντεβού; Πώς θα ήταν οι συζητήσεις εκεί; Οπότε, ναι, ήταν μια υπέροχη σύμβουλος. Στην πραγματικότητα διάβασε το σενάριό μου και μας έδωσε σημειώσεις και μας είπε, ω, ίσως θα έπρεπε να προσθέσετε αυτή τη λεπτομέρεια εδώ και αυτή εδώ, κλπ. Ήταν υπέροχη.

Νιώθω ότι η σημασία του να μοιράζεσαι την οπτική γωνία των περιθωριοποιημένων σε όλη τη διάρκεια της καριέρας σου είναι ένα από τα θεμελιώδη στοιχεία του σινεμά σου. Πώς γεννήθηκε αυτή η ανάγκη και πόσο δύσκολο είναι να κρατάς μια τέτοια συνέπεια;
Ξεκίνησε με το Starlet. Γνώρισα σεξεργάτριες, έγινα φίλος με σεξεργάτριες και μετά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μια ταινία δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων ή ένα ολόκληρο επάγγελμα ή βιοπορισμό. Υπάρχουν εκατομμύρια ιστορίες που πρέπει να ειπωθούν σε αυτόν τον κόσμο και είναι πάρα πολλές. Και η ίδια η εργασία του σεξ είναι ένας όρος-ομπρέλα. Υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές πτυχές της, οπότε μπορώ να συνεχίσω αν το θέλω.

Κάθε ταινία έχει συμβεί πολύ οργανικά. Δεν είναι ότι ξεκίνησα να κάνω ταινίες μόνο για σεξεργάτριες. Τελείωνα μια ταινία και άρχιζα να εξερευνώ την επόμενη ιδέα και απλά έτυχε να είναι μια ιστορία για σεξεργάτριες. Οπότε ναι, δεν ξέρω αν η επόμενη θα είναι ή όχι. Υπάρχουν μερικές ιδέες που συζητάμε, και μία από αυτές περιλαμβάνει μια σεξεργάτρια. Θα το δούμε. Απλά δεν θέλω ο κόσμος να σκεφτεί ποτέ ότι αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω ή ότι αυτό είναι κάποιο κόλπο. Αυτές είναι απλώς ιστορίες που βρίσκω ενδιαφέρουσες και ιστορίες που θέλω να δω στη μεγάλη οθόνη.

Δεν έχει όμως να κάνει μόνο με την εργασία στο σεξ. Ας πούμε το Florida Project είχε να κάνει με φτωχά παιδιά με έναν τρόπο που συνήθως δεν βλέπουμε στον κινηματογράφο ή το Take Out αφορούσε έναν μετανάστη στην καθημερινή του δουλειά. Οπότε πρόκειται γενικά για φωνές που δεν εκπροσωπούνται εύκολα όταν πρόκειται για τον mainstream κινηματογράφο.
Ναι, είναι πράγματι πιο γενικό. Από το Take Out [σσ. η δεύτερή του ταινία] και μετά, φαίνεται ότι ασχολούμαι με αυτούς που βρίσκονται στο περιθώριο, κυνηγώντας το αμερικανικό όνειρο. Αλλά επιδιώκουν το αμερικανικό όνειρο με διαφορετικό τρόπο. Εννοώντας ότι πρέπει να ακολουθήσουν μια διαφορετική διαδρομή λόγω των περιστάσεων και είτε πρόκειται για μετανάστες χωρίς χαρτιά είτε για κάποιον που έχει ένα βιοποριστικό πρόβλημα ή έναν τρόπο ζωής που έχει στιγματιστεί. Και δεν τους επιτρέπεται να κυνηγήσουν το αμερικανικό όνειρο όπως οι άλλοι.

Το βρίσκω συναρπαστικό, ειδικά στην καπιταλιστική μας κοινωνία, όπου ο στόχος εξακολουθεί να είναι ο ίδιος, αλλά δεν επιτρέπεται σε όλους να συμμετέχουν σε αυτόν. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Και επίσης βρίσκω, καθαρά σε δραματικό επίπεδο ως δραματουργός, ως σκηνοθέτης, ότι κάποιος που παλεύει ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες, κάνει για μια καλή ιστορία. Το κοινό συνδέεται με αυτό το πρόσωπο, επειδή όλοι έχουν αγωνιστεί στη ζωή τους. Όλοι σχεδόν θεωρούν τον εαυτό τους αουτσάιντερ. Γι’ αυτό πιστεύω ότι οι ιστορίες με τα αουτσάιντερ λειτουργούν.

«ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ANORA, ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΙΣΩΣ ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΓΕΛΟΥΣΕ ΝΩΡΙΤΕΡΑ»

Πότε άρχισες να το σκέφτεσαι αυτό; Ήταν κάποια συνάντηση που είχες; Μια εμπειρία ή ένα βιβλίο ή μια ταινία; Θυμάσαι;
Ναι, νομίζω ότι ήταν όταν ζούσα στο Μανχάταν. Έμενα πάνω από ένα κινέζικο εστιατόριο και υπήρχαν εργάτες χωρίς χαρτιά, η δουλειά των οποίων ήταν να παραδίδουν το κινέζικο φαγητό σε διάφορα διαμερίσματα σε όλη τη Νέα Υόρκη. Είχα αλληλεπιδράσεις μαζί τους, επειδή βρίσκονταν στα σκαλιά του κτιρίου μας, περιμένοντας την επόμενη παράδοση.

Όταν άρχισα να γυρίζω την ταινία Take Out, συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε να κάνω κάποια έρευνα. Και έτσι αρχίσαμε να μιλάμε με αυτούς τους άνδρες και να καταλαβαίνουμε τη δύσκολη θέση τους και το υπόβαθρό τους. Νομίζω ότι αυτό ήταν που πραγματικά μου άνοιξε τα μάτια και με έκανε να ξεκινήσω. Μετά, όταν πήγα να γυρίσω το Prince of Broadway, αυτό ήταν πια μια σκόπιμη επιδίωξη έρευνας. Έπρεπε να πάω σε εκείνη την περιοχή. Έπρεπε να συναντήσω τους δυτικοαφρικανούς που πουλούσαν πλαστά προϊόντα και έπρεπε να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους. Και μετά να δουλέψω μαζί τους. Έτσι, κάθε ταινία μου επέτρεπε να το κάνω αυτό σε διαφορετικό βαθμό, κάθε φορά.

Οι περισσότερες ταινίες σου, από αυτές που ανέφερες τώρα ως τις πιο πρόσφατες έχουν αυτό το μελαγχολικό και θλιμμένο υπόβαθρο, αλλά ταυτόχρονα τις ίδιες τις ιστορίες τις αφηγείσαι με έναν πολύ ζωντανό τρόπο. Όπως το Anora για παράδειγμα, ή ακόμα και το Florida Project, όπου βλέπουμε έντονα χρώματα και κίνηση και είναι διασκεδαστικές, ζωηρές ταινίες. Ως κοινό, ακολουθούμε μια συναρπαστική διαδρομή και μετά στο τέλος έχουμε αυτό το τσίμπημα πόνου και μελαγχολίας, που τελικά μάλλον διατρέχει ολόκληρη την ταινία. Πώς προσεγγίζεις αυτή την ισορροπία;
Πάντα το βλέπω ως εξής. Αυτές οι ταινίες αφορούν τη ζωή, σωστά; Και έτσι η ζωή είναι μια ισορροπία κωμωδίας και πόνου. Έτσι, αν δεν έχω ένα από αυτά τα δύο πράγματα, η ταινία δεν κάνει τη δουλειά της. Δεν θα έχει αλήθεια μέσα της. Έτσι νομίζω ότι απλά αναζητώ την αλήθεια και την ψυχαγωγία. Ακόμα κι αν αφηγούμαι ιστορίες με δυσκολίες, η ζωή δεν είναι πάντα απλά γκρίζα. Ακόμα και όταν αντιμετωπίζεις δυσκολίες, χρησιμοποιείς το χιούμορ για να τα βγάλεις πέρα. Και αυτό το χιούμορ μπορεί να είναι η ψυχαγωγική αξία που χρειάζεται μια ταινία για να λειτουργήσει στο κοινό.

Οπότε το εμπλουτίζω με αρκετή δόση για να κρατάω το κοινό απασχολημένο και να γελάει – μέχρι που δεν γελάει πια, ξέρεις. Και ίσως στο τέλος της ταινίας να αναρωτιούνται γιατί γελούσαν νωρίτερα. Έχω πάρει πολλά τέτοια σχόλια με την Anora, και το εκτιμώ πολύ αυτό.

ΣΟΝ ΜΠΕΪΚΕΡ: «ΧΡΩΣΤΑΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΓΚΡΕΤΑ ΓΚΕΡΓΟΥΙΓΚ»

Στις Κάννες πήρατε τον Χρυσό Φοίνικα και η Γκρέτα Γκέργουιγκ ως Πρόεδρος της επιτροπής αναφέρθηκε Λούμπιτς και τον Χάουαρντ Χοκς, λέγοντας ότι η Anora φαίνεται να συνομιλεί με παλαιότερες μορφές κινηματογράφου. Είναι κάτι που είχες στο μυαλό σου αυτό;
Νομίζω πως ναι, αντλούσα από έναν ολόκληρο αιώνα διαφορετικών κωμικών ειδών. Προφανώς η κωμωδία screwball είναι κάτι που έχω μελετήσει και κάτι που εκτιμώ πραγματικά. Αλλά νομίζω επίσης ότι εγώ, ξέρεις, μεγάλωσα στη δεκαετία του ’80, και συνειδητοποίησα εκ των υστέρων ότι αντλούσα πολλά κι από τις mainstream κωμωδίες της δεκαετίας του ’80. Από τον Τζον Λάντις ας πούμε. Και τώρα συνειδητοποιώ ότι ίσως κι από τον Γκάρι Μάρσαλ, ποιος ξέρει. [σσ. σκηνοθέτης του Pretty Woman, που έχει παραλληλιστεί πολύ με το Anora.]

Αλλά νομίζω ότι οι επιρροές μου είναι εντελώς χύμα σε αυτή την ταινία, ειλικρινά.

Όπως η σκηνή του Risky Business ας πούμε. [σσ. υπάρχει μια σκηνή που αποτελεί ευθεία αναφορά στην ταινία με τον Τομ Κρουζ.]
Ακριβώς! Θέλω να πω, δεν υπήρχε στο σενάριο καν αυτό. Απλά αυτό που συνέβη είναι ότι το αρχοντικό όπου γυρίζαμε είχε αυτά τα όμορφα μαρμάρινα πατώματα και ξαφνικά ο Μαρκ [σσ. Έιντελστιν, ο συμπρωταγωνιστής της Μάντισον] έκανε στην πρώτη λήψη αυτή την αναφορά. Έτρεξε στο πάτωμα με τις κάλτσες του και γλίστρησε κατευθείαν μες στο πλάνο. Και όλοι αναγνωρίσαμε ότι αυτή η εικόνα ήταν από το Riskey Business και λέμε ΟΚ, γιατί όχι! Είναι λογικό. Και το κρατήσαμε.

Εξάλλου αυτή η ταινία, αν το καλοσκεφτείς, είχε να κάνει με την εργασία του σεξ. Οπότε είπαμε, ναι, είμαστε εντάξει με αυτό. Ας είναι αυτό είναι ένα ωραίο μικρό νεύμα προς εκείνη την ταινία.

Σου λείπει λοιπόν η ποικιλία κινηματογραφικών ειδών στο Χόλιγουντ; Σου λείπουν οι ρομαντικές κωμωδίες; Ή τα γουέστερν ας πούμε, δεν υπάρχουν πια. Η Anora φέρνει κάτι πίσω. Νομίζω ότι αυτός είναι και ένας βασικός λόγος που ο κόσμος αντιδρά στην ταινία.
Ναι, έτσι νομίζω. Νομίζω ότι αυτό είναι αλήθεια δυστυχώς, ακριβώς επειδή σταμάτησαν να βγάζουν χρήματα αυτές οι ταινίες. Τα στούντιο σταμάτησαν να κάνουν αυτές τις ταινίες μεσαίου προϋπολογισμού που είναι βασικά ανθρώπινες ιστορίες, ανθρώπινα δράματα. Νομίζω ότι δυστυχώς, ίσως οι άνθρωποι το παίρνουν πλέον αυτό από τις τηλεοπτικές σειρές; Δεν ξέρω, αλλά είναι πια σπάνιο. Δεν είμαστε πια στην ακμή της δεκαετίας του ’70 και της δεκαετίας του ’80, ακόμα και της δεκαετίας του ’90, όπου υπήρχαν πολλές ιστορίες που βασίζονταν στη μελέτη χαρακτήρων ή σε μικρότερες ανθρώπινες ιστορίες, χωρίς όλα τα μεγάλα, τα φανταχτερά, όλα όσα συνοδεύουν ένα μπλοκμπάστερ, τη δράση, τους υπερήρωες, όλα αυτά.

Νομίζω ότι αυτό λείπει από το κοινό. Πραγματικά. Και θα ήταν ωραίο να δούμε αυτές τις ταινίες να επιστρέφουν στον κινηματογράφο. Πραγματικά θα ήταν υπέροχο.

«ΔΕ ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΠΟΤΕ ΣΕ ΣΕΙΡΕΣ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕΣΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ.»

Τι πιστεύεις για τις τηλεοπτικές σειρές;
Λοιπόν, τις σέβομαι και ξέρω ότι υπάρχει τόσο πολύ ταλέντο σε αυτόν τον κόσμο, αλλά η ζωή είναι πολύ σύντομη. Πρέπει να επιλέξω το ένα ή το άλλο. Δηλαδή… πώς θα βλέπω μια ταινία την ημέρα και μετά θα εξακολουθώ να επενδύω σε μια σειρά; Με δυσκολία βρίσκω χρόνο για τις ταινίες. Μια σειρά είναι μια μεγάλη επένδυση χρόνου, και μεγάλωσα αγαπώντας τις ταινίες μεγάλου μήκους και μαθαίνοντας πώς να αφηγούμαι μια ιστορία με τη μία.

Ξέρεις, το κοινό πηγαίνει στην αίθουσα και απορροφά αυτή την ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος, και αυτό είναι όλο. Νομίζω ότι είναι ένας εντελώς διαφορετικός τρόπος αφήγησης, όταν πρέπει να αφηγηθείς μια ιστορία μέσα σε μια συγκεκριμένη διάρκεια. Δεν προσπαθώ λοιπόν να είμαι υποτιμητικός απέναντι στις τηλεοπτικές σειρές. Απλά ξέρω ότι δεν θα δουλέψω ποτέ σε αυτές. Είναι ένα μέσο που δεν με ενδιαφέρει.

Και επίσης, ξέρεις, όταν βλέπω έναν σκηνοθέτη ταινιών που αγαπώ πραγματικά, και ξαφνικά πηγαίνει σε μια σειρά… καταλαβαίνω γιατί πρέπει να το κάνουν. ΟΚ. Δεν προσπαθώ να– είναι δικαίωμά τους. Οι άνθρωποι πρέπει να πληρώνουν το ενοίκιο, εντάξει; Και υπάρχουν πολύ περισσότερα χρήματα στον κόσμο της τηλεόρασης απ’ ό,τι στον κόσμο του κινηματογράφου. Οπότε καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι πρέπει να το κάνουν και δεν τους υποτιμώ γι’ αυτό.

Αλλά πρέπει να πω ότι μου λείπει η ταινία που δεν θα κάνουν ποτέ, γιατί τώρα κάνουν μια σειρά, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Νιώθω ότι τώρα το στερήθηκα αυτό. Βγάζει νόημα;

Απόλυτο. Και θέλω πριν κλείσουμε να αναφέρω και κάτι ακόμα που βρήκα συγκινητικό. Στις Κάννες, όταν το Anora κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα από την Γκρέτα Γκέργουιγκ, η οποία ξεκίνησε από το mumblecore και τις πολύ ανεξάρτητες ταινίες και στη συνέχεια πήρε έναν άλλο δρόμο – τον οποίο και ακολουθεί εξαιρετικά κιόλας, κατά τη γνώμη μου. Αλλά ήταν πραγματικά συγκινητικό το ότι ως δημιουργός με προέλευση στο ανεξάρτητο σινεμά, έδωσε τον Χρυσό Φοίνικα σε εσένα που αντιπροσωπεύεις κατά κάποιο τρόπο το πνεύμα του ανεξάρτητου κινηματογράφου σήμερα.
Σίγουρα. Ξέρεις, λατρεύω το έργο της Γκρέτα καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της. Και προφανώς έχει κάνει τόσα πολλά για να βοηθήσει τον κινηματογράφο και τη βιομηχανία με την Barbie. Θέλω να πω, η Barbie κράτησε ζωντανές τις αίθουσες για ένα ολόκληρο χρόνο. Δόξα το θεό γι’ αυτήν.

Αλλά ταυτόχρονα, σέβομαι πραγματικά την πρώιμη δουλειά της και ό,τι έκανε στον κόσμο του mumblecore. Έγινε γνωστή μέσα από τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Ξεκίνησε από τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό. Οπότε τρέφω πολύ μεγάλο σεβασμό γι’ αυτήν.

Κι επίσης μεγάλη ευγνωμοσύνη. Γιατί μου άλλαξε τη ζωή, ξέρεις. Μου άλλαξε κυριολεκτικά τη ζωή. Της χρωστάω τα πάντα. Ξέρω ότι στην κριτική επιτροπή και στην Γκρέτα, χρωστάω τα πάντα.