Στους Μαύρους Πίνακες των Καζαντζιάν- Ιορδάνου “ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα”

Η Σοφία Καζαντζιάν και ο Μάριος Ιορδάνου τη φετινή τηλεοπτική σεζόν κάνουν την απόλυτη ανατροπή και -επιτέλους- ταράζουν λίγο τα λιμνάζοντα νερά του φετινού τηλεοπτικού τοπίου. Οι δυο τους έγραψαν το σενάριο της τηλεοπτικής σειράς “Μαύροι Πίνακες”, που προβάλλεται στο Star. Πρόκειται για ένα δυναμικό θρίλερ μυστηρίου με αστυνομικό στοιχείο και ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε διεθνείς παραγωγές.

Στους Μαύρους Πίνακες, η δολοφονία της έφηβης κόρης του δημάρχου συνταράσσει την κλειστή κοινωνία μιας επαρχιακής πόλης. Καθώς η ιδιόρρυθμη αστυνομικός Άννα και η νέα συνάδελφός της Ιόλη αναλαμβάνουν την έρευνα, αποκαλύπτεται ότι πρόκειται για προμελετημένα εγκλήματα που ακολουθούν ένα μοτίβο εμπνευσμένο από τους «Μαύρους Πίνακες» του Γκόγια. Τα θύματα αυξάνονται, οι σκηνές των εγκλημάτων αποκτούν ανατριχιαστική ομοιομορφία και η κοινότητα βυθίζεται στον τρόμο. Η έρευνα, όμως, περιπλέκεται καθώς νέα στοιχεία και κρυμμένα μυστικά φέρνουν στην επιφάνεια την πραγματική φύση των κατοίκων.

Η πόλη βρίσκεται σε αναβρασμό, με τις υποψίες να αλλάζουν συνεχώς στόχο και τους κατοίκους να χάνουν την αίσθηση ασφάλειας. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον αβεβαιότητας, η Άννα και η Ιόλη πρέπει να παραμερίσουν τις διαφορές τους για να προλάβουν τον δράστη, που συνεχίζει να παραμένει ένα βήμα μπροστά από τις αρχές. Θα μπορέσουν να αποκαλύψουν την αλήθεια, ή οι ίδιοι οι αστυνομικοί κινδυνεύουν να γίνουν τα επόμενα θύματα σε αυτό το ανατριχιαστικό παιχνίδι;

Ένα σενάριο που δε συνηθίζεται στην ελληνική τηλεόραση

Σοφία Καζαντζιάν και Μάριος Ιορδάνου γράφουν ένα σενάριο που δε συνηθίζεται στην ελληνική τηλεόραση. Καταρχάς εμπνέονται από τους “Σκοτεινούς Πίνακες” του Γκόγια, μία σειρά δεκατεσσάρων έργων τα οποία ζωγράφισε τα τελευταία χρόνια της ζωής του (1819-1823) και απεικονίζουν έντονα, στοιχειωμένα θέματα, τα οποία αντανακλούν το φόβο της παράνοιας και την οπτική γωνία της ανθρωπότητας που είχε ο καλλιτέχνης.

Το συγγραφικό δίδυμο μάς χαρίζει μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής και τη γοητεία του ανεξιχνίαστου εγκλήματος. Οι επιρροές από τους πίνακες του Γκόγια προσδίδουν καλλιτεχνική διάσταση στις σκηνές των εγκλημάτων, όπου το μυστήριο και η ένταση οδηγούν τους θεατές σε έναν κόσμο γεμάτο σκοτεινά σύμβολα και τελετουργικά στοιχεία.

Η κεντρική πλοκή, βασισμένη σε μια αλυσίδα τελετουργικών δολοφονιών, κερδίζει δυναμική χάρη στους πολυσύνθετους χαρακτήρες και τις έντονες σχέσεις τους, καθώς η αστυνομική έρευνα εκτυλίσσεται σε μια απομονωμένη κοινότητα γεμάτη μυστικά. Η ενσωμάτωση των στοιχείων από την τέχνη του Γκόγια προσδίδει βάθος στο σενάριο, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κλίμα που ενισχύεται από την εσωτερική πάλη των χαρακτήρων.

Τελικα, το στοίχημα φαίνεται πως κερδήθηκε: Στους Μαύρους Πίνακες δε συναντάμε εύκολες ανατροπές, αλλά μια αυθεντική, ψυχολογική διάσταση που δίνει στην αστυνομική αφήγηση έναν άλλο επίπεδο.

Μία σειρά που η τέχνη αποκωδικοποιεί το έγκλημα και τελικά την ανθρώπινη φύση

Η Σοφία Καζαντζιάν μάς αποκαλύπτει στο NEWS 24/7 πως δημιουργήθηκε η σειρά αυτή λέγοντας: “Σκεφτήκαμε πώς θα ήταν μία σειρά, όπου η τέχνη θα αποκωδικοποιεί το έγκλημα και τελικά την ανθρώπινη φύση. Ξεκίνησε, λοιπόν, από την ιδέα ενός δολοφόνου – καλλιτέχνη. Ο δολοφόνος των Μαύρων Πινάκων μιλάει μέσα από τη ζωγραφική. Στην πραγματικότητα, όμως, το κυνήγι του δολοφόνου είναι η αφορμή, για να θίξουμε μία άλλη ιστορία κάτω από την ιστορία. Ο πυρήνας του σεναρίου είναι βαθιά κοινωνικός.

Η δολοφονία λειτουργεί για εμάς -σεναριακά- ως η ακραία κατάσταση που αποκαλύπτει τους ήρωές μας και απελευθερώνει την τερατοσύνη του ανθρώπου. Όλοι κυνηγούν το τέρας εκεί έξω, αλλά το τέρας είναι μέσα μας”.

Kαι ο Μάριος Ιορδάνου προσθέτει: “Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα και ο εγκληματίας το διαπράττει. Ο δολοφόνος μας είναι σαν το τσεκούρι που πέφτει πάνω στην παγωμένη συνείδηση των ηρώων”.

Τι συμβολίζουν ωστόσο αυτοί οι Μαύροι Πίνακες;

Ο Μάριος ιορδάνου εξηγεί πως “Ο τίτλος είναι αρχικά εμπνευσμένος από τους ανατριχιαστικούς “Μαύρους Πίνακες” του Φρανσίσκο Γκόγια. Τους πιο σκοτεινούς πίνακες που ζωγράφισε ποτέ ανθρώπινο χέρι. Ο δολοφόνος στήνει τα θύματά του με μοτίβα από αυτούς τους πίνακες. Ο λόγος θα αποκαλυφθεί στην πορεία των επεισοδίων. Οι μαύροι πίνακες, όμως, είναι και το σκοτάδι των ηρώων μας, το εσωτερικό τους κενό. Όπως γράφουμε “όλοι κουβαλάμε τα σκοτάδια μας”. Αν δεν έχεις σκοτάδι μέσα σου, πώς θα νιώσεις την ανάγκη να βγεις στο φως; Έτσι είναι κι η αλήθεια. Για να λάμψει χρειάζεται σκοτάδι”.

Οι βασικοί χαρακτήρες της σειράς και το πολυεπίπεδο του χαρακτήρα τους

Βλέποντας κανείς τη σειρά αυτή εντυπωσιάζεται από το πόσο πολυεπίπεδοι είναι οι βασικοί της χαρακτήρες.

“Οι ήρωές μας είναι σαν κρύσταλλοι. Πρέπει να σπάσουν, για να αποκαλυφθεί η εσωτερική τους δομή. Κανείς δεν είναι μαύρο ή άσπρο. Το χρώμα της αλήθειας είναι το γκρι” αναφέρει ο Μάριος Ιορδάνου και η Σοφία Καζαντζιάν προσθέτει πως “ακόμα και η κεντρική μας ηρωϊδα, η Άννα, δεν είναι η “τέλεια” πρωταγωνίστρια, εκείνη που τα έχει όλα τακτοποιημένα στη ζωή της. Είναι ευάλωτη, τρωτή και κάνει λάθη. Έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με τις επιλογές της και προσπαθεί, αλλά συχνά δεν μπορεί. Κι αυτό είναι τόσο ειλικρινές.

Έχουμε ποτιστεί παγκοσμίως με την εικόνα του τέλειου ήρωα, του ιδανικού ανθρώπου, ενώ η ομορφιά είναι στην ατέλεια, στη ρωγμή, στην προσπάθεια να γίνεις ο εαυτός σου, όταν η ζωή έχει κάνει τα πάντα για να τον χάσεις. Κάθε ήρωάς μας είναι κι ένα χρώμα. Με το στοιχείο αυτό παίζουμε και στους τίτλους των επεισοδίων. Στο τέλος, όμως, όλα τα χρώματα οδηγούν πάντα στο μαύρο. Ο Ρενουάρ έλεγε “το μαύρο είναι ο βασιλιάς των χρωμάτων”.

“Επεισόδιο με το επεισόδιο ανακαλύπτουμε ότι κανείς δεν είναι αυτός που φαίνεται. Όλοι έχουν τα μυστικά τους… Μυστικά και ψέματα… Ο πιο περίπλοκος ίσως χαρακτήρας της σειράς είναι ο δολοφόνος. Είναι ένας ήρωας νιτσεϊκός, μακιαβελικός και πάντα παρών, όπως ο θάνατος. Είναι η δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι των ηρώων και είναι άκρως επικίνδυνος, γιατί ίσως τελικά δε φοβάται να πιαστεί. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι έχουν χρόνο. Δεν έχουν. Και ο δολοφόνος των μαύρων πινάκων έρχεται να μας το θυμίσει” συμπληρώνει ο Μάριος Ιορδάνου.

Ποια είναι, όμως, τα θέματα που “αγγίζει” η σειρά αυτή;

Η Σοφία Καζαντζιάν αναφέρει: “Ο Γκόγια έλεγε “ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα”. Αν δε δεις το τέρας στα μάτια, δεν πρόκειται να φύγει. Οι άνθρωποι φοβόμαστε να αποδεχτούμε τη σκοτεινή μας πλευρά και σιωπούμε μπροστά στα σκοτάδια των άλλων. Αυτή η σιωπή έχει συνέπειες. Ο τόπος που διαδραματίζονται τα γεγονότα της σειράς είναι ουσιαστικά η μικρογραφία της σύγχρονης -και όχι μόνο- κοινωνίας.

Όλοι νομίζουμε ότι κρυβόμαστε από τους άλλους, αλλά τελικά κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Πώς θα σπάσεις αλυσίδες που δε βλέπεις; Πώς θα αλλάξει ο κόσμος αν δεν αλλάξεις εσύ; Πώς θα σταματήσει ο φαύλος κύκλος της βίας αν δε μιλήσεις γι’ αυτή; Στην παράστασή μας, “Το στρίψιμο της βίδας reloaded”, ο Μάριος γράφει σε ένα σημείο “έχω ένα τέρας μέσα μου. Έχω κι ένα σπαθί. Κάθε φορά που το τέρας σηκώνει κεφάλι, του το κόβω.”

Το πρωταγωνιστικό καστ είναι προσεκτικά διαλεγμένο: η Κάτια Γκουλιώνη, ο Ιωάννης Παπαζήσης, η Λένα Παπαληγούρα, η Σοφία Κόκκαλη και ο Δημήτρης Κίτσος δίνουν αριστοτεχνικές ερμηνείες ενώ η σκηνοθεσία που αναδεικνύει την ατμόσφαιρα του επαρχιακού τοπίου, προσφέροντας μια καθηλωτική εμπειρία που κόβει την ανάσα. Το συγγραφικό δίδυμο επέλεξε εκ των προτέρων τους ηθοποιούς;
“Σίγουρα όταν γράφαμε το σενάριο είχαμε κάποιους ηθοποιούς στο μυαλό μας και κάποιους άλλους τους γνωρίσαμε στα γυρίσματα και ειλικρινά δε θα μπορούσαμε να είμαστε πιο τυχεροί. Είναι όλοι συγκλονιστικοί, με κινηματογραφικά παιξίματα και πάθος για τους ρόλους τους και τη σειρά. Σκεφτόμασταν αρχικά αν θα παίξουμε και οι ίδιοι, γιατί η αλήθεια είναι ότι, όταν γράφεις ένα σενάριο, νιώθεις σαν να έχεις ερμηνεύσει όλους τους ρόλους που “γεννάς”. Τελικά, κρατήσαμε δύο ρόλους. Ο Μάριος τον Φίλιππο κι εγώ την Ελένη” εξομολογείται η Σοφία Καζαντζιάν και ο Μάριος Ιορδάνου κάνει ένα μικρό spoiler λέγοντας “μόνο πέντε ηθοποιοί γνωρίζουν την αλήθεια για τις δολοφονίες. Όσοι, δηλαδή, έπρεπε να είναι σε συγκεκριμένα γυρίσματα”.

Τι είναι επιτυχία όμως για τη Σοφία Καζαντζιάν και τον Μάριο Ιορδάνου;

“Η επιτυχία είναι σχετική. Ο καθένας την ορίζει διαφορετικά. Για εμένα επιτυχία είναι που καταφέραμε να κάνουμε μία πρωτότυπη σειρά όπως ακριβώς την ονειρευόμασταν. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς περιορισμούς. Στόχος μας ήταν μία σειρά που θα μπορούσε να σταθεί οπουδήποτε οποτεδήποτε.

Μία σειρά που θα θέλαμε και οι ίδιοι να δούμε. Κι αυτό χάρη στο κανάλι που μας εμπιστεύτηκε και τους εξαιρετικούς συνεργάτες μας έγινε πραγματικότητα. Κάθε ιστορία μπορεί να ειπωθεί σε λιγότερα ή περισσότερα επεισόδια, ανάλογα με το είδος και το στόχο της. Σίγουρα, η δική μας συνθήκη, δηλαδή ένα πρωτότυπο σενάριο λίγων επεισοδίων, είναι ιδανική” αναφέρει η Σοφία Καζαντζιάν.

Ο Μάριος Ιορδάνου προσθέτει πως “εγώ χαίρομαι που δε χρειάστηκε να νερώσουμε το κρασί μας. Αν αγαπάς το κρασί και το νερώσεις, τότε παύει να είναι αυτό που αγαπάς”.

Και επιστροφή θεατρική…

Και αναφορικά με τα θεατρικά τους σχέδια, Καζαντζιάν- Ιορδάνου επιστρέφει με άλλη μια σκοτεινή ιστορία, το “Στρίψιμο της βίδας reloaded” που γνωρίζει ιδιαίτερη επιτυχία στη θεατρική σκηνή.

Η Σοφία Καζαντζιάν αναφέρει πως: “Το στρίψιμο της βίδας reloaded” είναι πάλι ένα κείμενο δικό μας, εμπνευσμένο από το έργο του σπουδαίου Henry James. Ο κόσμος το έχει αγκαλιάσει ήδη δύο χρόνια και τώρα ξεκινάμε την τρίτη χρονιά στο θέατρο Αργώ. Αυτό που μας λένε οι θεατές είναι ότι βλέπουν μία διαφορετική παράσταση, μία παράσταση βιωματική στην οποία δεν είναι αμέτοχοι. Περνάνε μαζί με τους ήρωες από το ρόλο του θύτη στο ρόλο του θύματος και στο ρόλο εκείνου που βλέπει το έγκλημα και θέλει, αλλά δεν μπορεί να μιλήσει.

Ο Μάριος Ιορδάνου προσθέτει: “Με άλλα λόγια, οι θεατές ξεβολεύονται. Μετατοπίζονται ψυχικά και πνευματικά. Ο ψυχολογικός τρόμος είναι πολύ πιο ενδιαφέρων από τον εξωτερικό”.

Και η Σοφία Καζαντζιάν συμπληρώνει : “Οι παραστάσεις και τα σενάριά μας είναι η φωνή μας. Και είναι ωραίο που αυτή η φωνή μπορεί και ενώνεται με τη φωνή κι άλλων ανθρώπων. Αυτό δεν είναι η τέχνη;”

“Κάνουμε τέχνη, για να ανοίξουμε παράθυρα εκεί που κάποτε υπήρχαν τοίχοι” καταλήγει ο Μάριος Ιορδάνου.