Για μια κονσέρβα τόνο – Γυναίκα επιτίθεται σε άγνωστο άντρα στο σούπερ μάρκετ

Μία υπόθεση έργου που μόλις τη διαβάσαμε σκεφτήκαμε την τελευταία επίσκεψή μας στο σούπερ-μάρκετ και μια παρεξήγηση στο ράφι με τα ψωμιά του τοστ. Μια γυναίκα επιτίθεται σε έναν άγνωστο άντρα στο σούπερ μάρκετ με αφορμή… μια κονσέρβα τόνο. Η συνέχεια δεν είναι όπως ίσως θα περίμενες γιατί όταν ξανασυναντηθούν θα είναι δύο “ιεροκήρυκες” της θετικότητας.

“Εκτός Τόνου” είναι το νέο έργο της ομάδας FEM TETTIX, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία της Αγγελικής Γρηγοροπούλου, που έρχεται για δέκα παραστάσεις στο HGW std. (Μαυρομιχάλη 138), από τις 2 Νοεμβρίου 2024.

Σύμφωνα με την υπόθεση του έργου, και αφού έγινε η παρεξήγηση με την κονσέρβα…  εντελώς τυχαία – αν πιστεύεις στην τυχαιότητα – οι δύο άνθρωποι συναντιούνται ξανά ως ομιλητές σε μια ημερίδα για τη “θετικότητα”. Η καθημερινή τρέλα της ζωής, αλλά και οι διάφορες ψυχώσεις τους δεν τους επιτρέπουν τελικά να βλέπουν τα πράγματα όσο θετικά “επιβάλλει” η εποχή μας. Κι έτσι αποτυγχάνουν παταγωδώς. Παρότι έχουν δοκιμάσει τα πάντα: Από διαλογισμό, σεμινάρια αυτογνωσίας στη Γαύδο μέχρι και… ψυχιατρεία.

Κι έπειτα, ξανά εντελώς τυχαία, εγκλωβίζονται σε ένα κοινό, πολύπτυχο όνειρο. Ξαναβιώνουν τα τραύματά τους, ενσαρκώνουν τα είδωλά τους με μια άγρια χαρά κι αναμετριούνται με τους φόβους τους. Ώσπου θα βρουν ο ένας στον άλλον λίγη κατανόηση. Θα ενώσουν τα χέρια τους, θα σημαδέψουν την κουλτούρα της θετικότητας, τη μανία της αυτοβελτίωσης, την προσποίηση της χαράς και θα πατήσουν μαζί τη σκανδάλη. Κι έπειτα θα αναπνεύσουν.

 

Μιλώντας με την Αγγελική Γρηγοροπούλου η οποία έχει κάνει τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία της παράστασης, ψηλαφίσαμε τους τρόπους με τους οποίους προσέγγισε το έργο και όλα όσα είναι “εκτός τόνου” στη σημερινή πραγματικότητα…

Με ποιον τρόπο σας επηρέασε το έργο «Γελώντας Άγρια» του Christopher Durang και ποια σημεία θελήσατε να αναδείξετε μέσα από τη δική σας δραματουργική προσέγγιση;
Το “Γελώντας Άγρια” είναι κατά τη γνώμη μου μια φιλοσοφική κωμωδία. Υπάρχει ένα βασικό συμβάν, το οποίο δεν το βλέπουμε καν, απλά το αφηγούνται οι ήρωες κι από εκεί και ύστερα είναι μια μεγάλη κουβέντα για πολλά… πάρα πολλά  θέματα. Πίσω από τις θεματικές που ανοίγουν οι ήρωες κρύβεται μια λαχτάρα για ευτυχία, για λίγη γαλήνη, για νόημα. Αυτό κυρίως ήθελα να αναδείξω. Με ποιους τρόπους αυτοί οι δύο ήρωες επιδίδονται στο κυνήγι της ευτυχίας, με ποια εμπόδια έρχονται αντιμέτωποι και τι τελικά καταφέρνουν.

Πώς βλέπετε τη σχέση των χαρακτήρων μεταξύ τους; Αγγίζουν την πραγματική κατανόηση ή είναι περισσότερο μια… παρηγοριά μέσα στη μοναξιά τους;
Οι δύο αυτοί χαρακτήρες έχουν πάρα πολλές διαφορές, αλλά συνάμα και πολλές ομοιότητες. Η γυναίκα εκφράζει τα συναισθήματά της, τις σκέψεις και τις απόψεις της αφιλτράριστα, άφοβα. Αντιθέτως, ο άντρας διαρκώς λογοκρίνεται, προσέχει πολύ πώς θα ξεστομίσει το κάθε τι, είναι ενοχικός και φοβισμένος. Ωστόσο και οι δύο καταλήγουν να μιλούν επί παντός επιστητού και να κατακρίνουν τους πάντες και τα πάντα, ο καθένας με τον τρόπο του. Και το βασικότερο: είναι και οι δύο πολύ θλιμμένοι και μόνοι. Όταν καταφέρνουν να επικοινωνήσουν πραγματικά μεταξύ τους θα βρουν ο ένας στον άλλον λίγη παρηγοριά και κατανόηση. Που, όμως, θα διαρκέσει όσο ένα όνειρο… Γιατί στην πραγματικότητα αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν θα μπορούσαν ποτέ να συνυπάρξουν.

Οι χαρακτήρες μοιάζουν να είναι άνθρωποι “έτοιμοι για όλα” και βιώνουμε μια τέτοια αίσθηση γύρω μας, στην καθημερινότητά μας. Πιστεύετε ότι αυτή η νοοτροπία είναι μια αντίδραση στην πίεση που ασκείται από τη σύγχρονη κοινωνία;
Σίγουρα το πιστεύω! Μέσα στην καθημερινότητά μας συσσωρεύουμε και καταπιέζουμε τόσα συναισθήματα που κάποια στιγμή, ίσως με την πιο μικρή αφορμή μπορεί να ξεσπάσουν. Δεν θεωρώ ότι είναι νοοτροπία, ότι υπάρχει συνειδητότητα σε αυτό,  αλλά ενστικτώδης αντίδραση. Ο κόσμος έχει νεύρα, καταπιέζεται από εργοδότες, από το πολιτικό σύστημα, από οικονομικά προβλήματα, από προβλήματα υγείας, σχέσεων κ.λ.π και συνήθως δεν μπορεί να εκφράσει τα νεύρα του εκεί που πρέπει. Έτσι, αν κάποιος άγνωστος στο δρόμο ή σε μια δημόσια υπηρεσία ή στα social media του δώσει τροφή, έρχεται η έκρηξη σε κλάσματα δευτερολέπτου. Και είναι κάπως ανακουφιστική για λίγο.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια της σκηνοθεσίας αυτής της παράστασης;
Καταρχάς, η βασική πρόκληση ήταν η διασκευή του αρχικού έργου. Το να μεταφέρω ένα έργο που γράφτηκε πριν 37 χρόνια στην Αμερική στην Ελλάδα του σήμερα. Έπειτα, ήταν η διαχείριση των χαρακτήρων. Δεν ήθελα να παρουσιαστούν σαν δύο υστερικές καρικατούρες, αλλά σαν οποιοδήποτε από εμάς σε μια …πολύ κακή μέρα.

Πώς επηρεάζει η εμπειρία σας ως ηθοποιός τη σκηνοθετική σας ματιά;
Έχοντας δουλέψει ως ηθοποιός με πολλούς και διαφορετικούς σκηνοθέτες, ανακάλεσα από τον καθένα διάφορα στοιχεία που συνέθεσαν το παζλ της δικής μου διαδρομής σε σχέση με την καθοδήγηση των ηθοποιών. Σκεπτόμουν το πώς θα ήθελα ιδανικά να με καθοδηγήσει κάποιος κι έτσι προσπάθησα να κάνω και με τα παιδιά. Επίσης, με το Δημήτρη και την Ελένη έχουμε παίξει μαζί στο παρελθόν. Κι αυτό βοήθησε πολύ γιατί ήξερα τον χαρακτήρα του καθενός, τα δυνατά τους σημεία αλλά και τις δυσκολίες τους. Υπήρχε μια κεκτημένη οικειότητα αλλά τηρήθηκαν οι  ρόλοι του καθενός με σεβασμό κι εμπιστοσύνη. Κι αυτό είναι προς τιμήν των παιδιών. Όσον αφορά το αισθητικό κομμάτι, λειτούργησα με το ένστικτό μου, τις προσωπικές αναφορές μου και τους συνειρμούς μου. Και δεν θα έβρισκα το σωστό λεξιλόγιο να το επικοινωνήσω στους συνεργάτες μου, αν δεν είχα “κρυφακούσει” ως ηθοποιός στο παρελθόν άλλους σκηνοθέτες.

Τι νιώθετε ότι είναι “εκτός τόνου” στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα; Βλέπετε τρόπους αντίστασης;
Κατά τη γνώμη μου η ίδια η κοινωνία είναι “εκτός τόνου”.  Προσπαθεί να επιβάλλει μία νόρμα, μια παρτιτούρα, όπου οποιαδήποτε παρέκκλιση θεωρείται φάλτσα. Κι αυτό είναι διεστραμμένο. Εκτός τόνου για μένα είναι η βία, ο ρατσισμός, η ρητορική μίσους, η ανθρωποφαγία, η πόλωση, η ημιμάθεια, ο υπερκαταναλωτισμός, η ψευδαίσθηση ότι είμαστε ανώτεροι από τη φύση και η λίστα δεν τελειώνει… Παιδεία, κριτική σκέψη κι ενσυναίσθηση. Αυτά πρέπει να καλλιεργήσουμε μπας και αλλάξει κάτι.

Συντελεστές

• Σκηνοθεσία-Δραματουργική Επεξεργασία: Αγγελική Γρηγοροπούλου
• Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης
• Σχεδιασμός φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση
• Βοηθός Σκηνοθέτη: Ίρις Κατσούλα
• Μουσική επιμέλεια: Αγγελική Γρηγοροπούλου
• Φωτογραφίες – Trailer: Ίρις Κατσούλα
• Παραγωγή: Fem Tettix

ΔΙΑΝΟΜΗ
Γυναίκα: Ελένη Κουταλώνη
Άνδρας: Δημήτρης Μαγκλάρας

HGW.std, Μαυρομιχάλη 138, Τηλ. 2111194905, 6982387394, Προπώληση: more.com.