Στην πύλη της Κόλασης “ερωτευμένοι” ηθοποιοί μιμούνται γλυπτά του Ροντέν και της Κλοντέλ

Ο σκηνοθέτης, συγγραφέας και θεατρικός δημιουργός Γιάννης Καλαβριανός εμπνέεται συνήθως από αληθινές ιστορίες και πραγματικά γεγονότα, τα οποία ο ίδιος μετατρέπει σε θεατρικές αφηγήσεις γεμάτες συναίσθημα και βάθος.
Οι παραστάσεις του ξεχωρίζουν για την ευαισθησία και την ποιητική τους διάσταση, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο συνδυάζει τον κοινωνικό προβληματισμό με την ανθρώπινη ψυχολογία.

Το νέο έργο του – που τιτλοφορείται “Η Πύλη της Κόλασης” και παρουσιάζεται από σήμερα, 1η Νοεμβρίου, στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου – έχει ως αφετηρία δύο θυελλώδεις ερωτικές ιστορίες.

Όπως ο Γιάννης Καλαβριανός εξομολογείται στο NEWS 24/7 «αν έπρεπε να ορίσουμε μία συγκεκριμένη αφετηρία του έργου, θα λέγαμε πως ήταν ένας πίνακας, “Ο θάνατος της Φραντσέσκα ντα Ρίμινι και του Πάολο Μαλτέστα”, του Αλεξάντρ Καμπανέλ.
Εκεί, οι παράνομοι εραστές Πάολο και Φραντσέσκα πέφτουν νεκροί, χτυπημένοι από το ξίφος του Τζιοβάνι, αδελφού του Πάολο και συζύγου της Φραντσέσκα. Η ιστορία τους διαδραματίστηκε τον 13ο αιώνα και καταγράφηκε από τον Δάντη στην Κόλαση. 600 χρόνια μετά, ο γλύπτης Ογκίστ Ροντέν, έλαβε την ανάθεση να φτιάξει την πύλη για το νέο Μουσείο Διακοσμητικών Τεχνών που θα κατασκευαζόταν στη θέση του καμένου Παλαί Ντ’ Ορσέ. Άρχισε να διαβάζει την Κόλαση και μετέφερε τις ιστορίες και τα πρόσωπά της στο γλυπτό του, που ονόμασε “Πύλη της Κόλασης”.

Ανάμεσά τους ήταν και οι Πάολο και Φραντσέσκα. Το κράτος ακύρωσε την κατασκευή του μουσείου και ο Ροντέν πήρε τις φιγούρες που είχε βάλει στην Πύλη και έφτιαξε νέα γλυπτά, ανάμεσά τους τα πιο διάσημά του, τον “Σκεπτόμενο” και το “Φιλί”. Στο “Φιλί”, το ζευγάρι είναι ο Πάολο και η Φραντσέσκα. Την περίοδο που εμπνεόταν από την ερωτική ιστορία τους, ο ίδιος και η γλύπτρια Καμίγ Κλοντέλ ζούσαν τη δική τους παράφορη ιστορία έρωτα και δημιουργίας. Ο Ροντέν έγινε διάσημος και η Κλοντέλ κλείστηκε σε ψυχιατρείο για 30 χρόνια, μέχρι το τέλος της ζωής της.
Τελικά, το μουσείο φτιάχτηκε 100 χρόνια μετά, είναι το γνωστό Μουσείο Ορσέ και φιλοξενεί την “Πύλη της Κόλασης” και τον πίνακα του Καμπανέλ.

Το γεγονός λοιπόν πως βρισκόμουν στο σημείο που διασταυρώνονταν οι δύο ιστορίες ήταν η απαρχή της ιδέας της παράστασης. Όμως τίποτα δεν προκύπτει σε μία στιγμή. Όλα είναι αποτέλεσμα του πώς ζούμε και ενεργούμε. Διαβάζω συνεχώς, ταξιδεύω όσο μπορώ, κρατάω σημειώσεις και προσπαθώ να είμαι ανοιχτός στις μικρές λεπτομέρειες. Ο συγκεκριμένος πίνακας είναι από εκείνους που προσπερνούν συνήθως οι επισκέπτες των μουσείων, αναζητώντας τα δημοφιλή αριστουργήματα».

Όσο για τον τίτλο του έργου, η Πύλη της κολάσεως εξηγεί πως «ήταν το έργο που συναντήθηκαν οι δύο ιστορίες. Για εμένα δε συμβολίζει τίποτα. Για τους ήρωες, το γλυπτό ήταν η απαρχή του έρωτά τους που, όπως κάθε έρωτας που σέβεται την αποστολή του, ανοίγει νέες πόρτες. Και κάποιες από αυτές μπορεί να οδηγήσουν και στην Κόλαση».

Η πιο εικαστική μέχρι τώρα παράσταση του Γιάννη Καλαβριανού

Επί σκηνής θα δούμε τέσσερις ερμηνευτές, στην πιο εικαστική μέχρι τώρα παράσταση του Γιάννη Καλαβριανού, να δημιουργούν έναν κόσμο για την αφύπνιση του ανθρώπινου πνεύματος, την προσπάθειά του να νικήσει τον χρόνο και την ασταμάτητη φόρα του να αναζητά τον έρωτα.
«Όλες οι σκηνές είναι στημένες σαν κάδρα, σε ένα συγκεκριμένο μουσικό τοπίο. Όλες οι στάσεις των ηθοποιών προήλθαν από γλυπτά του Ροντέν και της Κλοντέλ. Βρισκόμαστε σε ένα κουκούλι, έναν χώρο που είναι σαν γκαλερί, σαν εργαστήριο ή σαν πλανήτης ανεκπλήρωτων επιθυμιών και οι ήρωες ζουν πάνω σε βάθρα, σε άφτιαχτα κομμάτια μαρμάρου που μοιάζουν με παγόβουνα που προεξέχουν σε έναν μαύρο βυθό» εξηγεί ο Γιάννης Καλαβριανός.

Τι σημαίνει όμως έρωτας;
«Δεν ξέρω τι σημαίνει έρωτας. Θα μπορούσαμε πολύ ποιητικά να δώσουμε άπειρες ερμηνείες. Αλλά η ουσία του πάντα θα μας διαφεύγει. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι οι αλλαγές που φέρνει στις ζωές μας όταν συμβαίνει. Και γι’ αυτό δεν θα πάψουμε να τον αναζητούμε. Σίγουρα οι νευροεπιστήμες δίνουν ερμηνείες για την απαρχή του, εμείς όμως θα προτιμούμε πάντα να τον ψάχνουμε στον ουρανό ή τα έγκατα της γης. Σταθερός βοηθός μας σε αυτή την αναζήτηση θα είναι πάντα η Τέχνη. Που μας φανερώνει τους κρυμμένους τρόπους της ζωής» καταλήγει ο σκηνοθέτης.

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο−Σκηνοθεσία Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά Μαρία Καραθάνου
Κοστούμια Βάνα Γιαννούλα
Μουσική Θοδωρής Οικονόμου
Κίνηση Μαριάννα Καβαλλιεράτου
Σχεδιασμός φωτισμών Εβίνα Βασιλακοπούλου
Ηχητικός σχεδιασμός Κώστας Μπώκος
Βίντεο Βασίλης Κουντούρης
Φωτογραφίες Ελίνα Γιουνανλή
Βοηθός σκηνοθέτη Αλεξία Μπεζίκη
Βοηθός ενδυματολόγου Τζίνα Ηλιοπούλου
Ιστορικός σύμβουλος Ελένη Δρίβα

O Γιάννης ΚαλαβριανόςΠαίζουν Γιώργος Γλάστρας, Κωνσταντίνος Ζωγράφος Χριστίνα Μαξούρη, Λυγερή Μητροπούλου
Σε βίντεο Λυδία Φωτοπούλου

Συμπαραγωγή: Θέατρο του Νέου Κόσμου – Εταιρεία Θεάτρου Sforaris – ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής.
Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος
Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού