Σημειώσεις για τη σαρωτική νίκη του Τράμπ

Το 1992, ο Τζέιμς Κάρβιλ, στρατηγικός αναλυτής του Μπίλ Κλίντον, προσπαθούσε να πείσει τους συνεργάτες του υποψηφίου Προέδρου ότι το πραγματικό εκλογικό πεδίο είναι η Οικονομία, λέγοντας: «Είναι η Οικονομία, ηλίθιε».

Ο Κλίντον εξελέγη Πρόεδρος των ΗΠΑ το 1993 δίνοντας βάρος στα οικονομικά. Η ρήση του Κάρβιλ, αφενός δικαιώθηκε και αφετέρου διαπλέει τον χρόνο προσλαμβάνοντας, παραλλαγμένη, και άλλες διαστάσεις(π.χ. Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε).

Ο Ντόναλντ Τράμπ βάδισε στον ίδιο δρόμο. Έδωσε προτεραιότητα-και έμφαση- στα οικονομικά, συνδυάζοντας στις προεκλογικές του εμφανίσεις λαϊκίστικες ευκολίες αλλά και συγκεκριμένες  εξαγγελίες.

Κατ΄αρχάς στηλίτευε τις μάλλον απογοητευτικές επιδόσεις του Μπάιντεν στην Οικονομία, υπενθυμίζοντας την δική του οικονομική πολιτική ως Προέδρου. Είναι χαρακτηριστική η αμηχανία της Κάμαλα Χάρις στο πρώτο debate, όταν ο Τραμπ μιλούσε με στοιχεία για τα οικονομικά της θητείας του κι εκείνη σχεδόν τραύλιζε.

Αξιοποιώντας την επιλογή της Χάρις να δίνει βάρος σε άλλα θέματα(λειτουργία της Δημοκρατίας, δικαιώματα των γυναικών κ.α.), ο Τραμπ προχώρησε σε συγκεκριμένες εξαγγελίες. Δασμοί στα εισαγόμενα προϊόντα, με στόχο π.χ. την ενίσχυση της εγχώριας  αυτοκινητοβιομηχανίας, έμφαση στα ορυκτά καύσιμα και όχι στις ήπιες μορφές ενέργειας, ευνοϊκές φορολογικές ρυθμίσεις  στις επιχειρήσεις (για τις επενδύσεις και την Ανάπτυξη) και βέβαια υπαινικτικές αναφορές για ελάφρυνση των Αμερικανών φορολογουμένων μέσω…Ουκρανίας και ΝΑΤΟ.

Συγκεκριμένα: Ισχυρίστηκε ότι μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας(φυσικά, δεν εξήγησε το πώς) και επομένως δεν θα χρειάζεται περαιτέρω αμερικάνικη οικονομική βοήθεια προς την Ουκρανία.

Σχετικά με το ΝΑΤΟ, επανέφερε παλαιότερες δηλώσεις του ότι θα πιέσει τις χώρες-μέλη της Συμμαχίας να δαπανούν το 2% του ΑΕΠ για στρατιωτικές δαπάνες(όντως, κάποιες δεν το κάνουν), υπενθυμίζοντας ότι οι ΗΠΑ εισφέρουν το 70% των δαπανών του ΝΑΤΟ.

Πέραν των οικονομικών έριξε στο προεκλογικό τραπέζι το Μεταναστευτικό και την woke κουλτούρα, θέματα που όπως αποδείχτηκε ενδιαφέρουν άμεσα ικανό μέρος της αμερικάνικης κοινωνίας.

Η ρητορική του και για τα δύο αυτά ζητήματα-ειδικά για το Μεταναστευτικό- υπήρξε άκρως επιθετική, απίστευτα λαϊκίστικη και ενίοτε γελοία(π.χ. μετανάστες τρώνε σκύλους και γάτες), καταφανώς κινδυνολογική, τοξική, αλλά απολύτως δεσμευτική σχετικά με την άμεση υλοποίηση όσων εξαγγέλλει.

Στο θέμα της woke κουλτούρας, προσπάθησε να αποδώσει την δυναμική της στην αλαζονική και περιφρονητική διάθεση των ελίτ(πανεπιστημιακών και άλλων) έναντι της αμερικάνικης κοινωνίας.

Περιλαμβάνοντας στην ελίτ και τους ουκ ολίγους ανθρώπους του Πολιτισμού που υποστήριξαν την Κάμαλα Χάρις, ο Τραμπ έπαιξε αποτελεσματικά το «αντισυστημικό» χαρτί του, υπενθυμίζοντας διαρκώς την υπεροψία των ελίτ και την απόσταση τους από την κοινωνία.

Εννοείται ότι εκμεταλλεύτηκε το περίφημο «αμερικάνικο όνειρο»-αυτό το έκανε από παλιά- προβάλλοντας τον βαθύπλουτο εαυτό του ως αυτοδημιούργητο που οφείλει την επιτυχία του στην αμερικάνικη συνθήκη. Επομένως, όλοι μπορούν…

Επίσης, αξιοποίησε και την εναντίον του απόπειρα δολοφονίας αφήνοντας τεχνηέντως να εννοηθεί ότι αποτελεί καρφί στα μάτια του συστήματος, το οποίο πασχίζει να τον εξουδετερώσει παντί τρόπω. Γερό χαρτί η θυματοποίηση…

Τέλος, ο Τραμπ ευτύχησε να βλέπει τους Δημοκρατικούς να σέρνονται επι μήνες στο θέμα Μπάιντεν. Μπροστά στον καταπονημένο Πρόεδρο που έχανε συχνά τον ειρμό του, ο Τραμπ έδειχνε μάχιμος παρά το σχεδόν ισοϋψές της ηλικίας τους.

Η απελπιστικά καθυστερημένη αλλαγή υποψηφίου στέρησε από την Χάρις την χρονική δυνατότητα να προετοιμαστεί καλύτερα για την προεκλογική κούρσα. Όμως ανεξαρτήτως αυτού, η εν γένει θητεία της ως Αντιπροέδρου δεν κατέλιπεν κάτι το ιδιαίτερο.

Ίσως να φαίνεται υπερβολικός ο ισχυρισμός-και είναι-ότι δεν κέρδισε ο Τραμπ αλλά έχασε η Χάρις, του Μπάιντεν συνεργούντος. Ωστόσο εμπεριέχει σπέρμα αλήθειας…