ΣΤΟΝ LIONDER ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΟΝ ΒΙΑΣΤΗ ΤΟΥΣ

Σε έναν κόσμο που συχνά περιορίζει την ελευθερία και το δικαίωμα στο όνειρο, ο Lionder το διεκδικεί επιμόνως, πετώντας χρυσόσκονη στον αέρα μιας αλλιώτικης, μαγικής πραγματικότητας. Της δικής του πραγματικότητας.

Με καταγωγή από την Κρήτη, ο 25χρονος ανερχόμενος καλλιτέχνης βάζει ένα κομμάτι της ψυχής του σε κάθε του τραγούδι· βήμα-βήμα, δημιουργεί το δικό μου μοναδικό και ιδιαίτερο καλλιτεχνικό μονοπάτι, στρέφοντας το βλέμμα του προς έναν κόσμο όπου η διαφορετικότητα γιορτάζεται και το προσωπικό βίωμα μετατρέπεται σε λυτρωτική εξομολόγηση.

Στη σκηνή, όταν ο Lionder γίνεται “ένα” με τα φώτα, ακτινοβολεί κι ο κόσμος του γίνεται πιο φωτεινός, πιο αληθινός. Και όταν βρίσκεται μόνος, με συντροφιά το πιάνο του, οι σκέψεις του ταξιδεύουν σε τόπους όπου θα ήθελε να ζει: σε μια απομονωμένη παραλία ή σε ένα ήσυχο λιβάδι, μακριά από ό,τι τον περιορίζει και τον φοβίζει.

Η τέχνη του Lionder δεν γεννήθηκε τυχαία· είναι το απόσταγμα των εμπειριών που τον διαμόρφωσαν. Το bullying που υπέστη ως παιδί έγινε το καύσιμο της μηχανής του, μιας μηχανής που θέλει να προσφέρει σε άλλους αυτό που έλειψε από τον ίδιο: την αποδοχή. Οι απογοητεύσεις από τη μουσικής βιομηχανία και οι στιγμές απόρριψης από μεγάλες δισκογραφικές δεν τον έκαναν να εγκαταλείψει το όνειρο, αντίθετα τον πείσμωσαν και τον έκαναν να θέλει να εκφραστεί χωρίς φίλτρα, πέρα από τα συνηθισμένα “πρέπει” και τα εμπορικά καλούπια.

Με τα τραγούδια του, επιδιώκει να δώσει φωνή σε όλα όσα η mainstream σκηνή αγνοεί: την αγάπη σε όλες της τις εκφάνσεις, τη μάχη κατά της αδικίας, την ανάγκη για αποδοχή και κατανόηση.

Κάθε κομμάτι του κρύβει και μια μικρή, αλλά και ταυτόχρονα μεγάλη ιστορία –από το “AI (Σε ψάχνω ξανά)” που αγγίζει τη σύγχρονη μοναξιά στην αναζήτηση της αγάπης, μέχρι το φεμινιστικό “Μου αρέσουν τα κορίτσια” που τολμά να μιλήσει ανοιχτά για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι γυναίκες στην ελληνική κοινωνία, ο Lionder θέλει να δώσει στους ανθρώπους μια ευκαιρία να νιώσουν ένα έντονο συναίσθημα και ίσως να βρουν τους εαυτούς τους κάπου ανάμεσα στους στίχους του.

Κάθε στίχος, κάθε νότα είναι ένα κάλεσμα σε έναν κόσμο όπου η διαφορετικότητα δεν γίνεται απλώς ανεκτή, αλλά αποτελεί πηγή έμπνευσης και δύναμης. Μέσα από την τέχνη του, ο Lionder δημιουργεί μια πραγματικότητα που ακτινοβολεί αγάπη και αποδοχή, καλώντας μας όλους να ανακαλύψουμε τον πιο αυθεντικό μας εαυτό.

Ποιος είσαι Lionder; Πώς απαντάς στο γενικό και ίσως κάπως αμήχανο “πες μας δυο λόγια για σένα”;

Αν πρέπει να συστηθώ λοιπόν, είμαι ο Lionder, είμαι 25 χρονών, κατάγομαι από την Κρήτη και είμαι τραγουδιστής. Λατρεύω να είμαι πάνω στη σκηνή ως performer, λατρεύω να γράφω τραγούδια στο πιάνο μου, και απολαμβάνω την πρόκληση του να φτιάχνω την παραγωγή τους σε προγράμματα στον υπολογιστή μου. Μέσα από τη μουσική μου, πλάθω κόσμους στους οποίους νιώθω ασφάλεια, και αν μπορούσα να περιγράψω με λίγα λόγια την ψυχοσύνθεσή μου, θα έλεγα: αγαπώ τα φώτα, το γκλαμ, τη μόδα, τη σκηνή, τον κόσμο και την υλική πλευρά ενός ποπ σταρ, και από την άλλη λατρεύω να κάνω μόνος μου διαλογισμό δίπλα στη θάλασσα ή να πίνω τσάι σε ένα σπιτάκι στο βουνό και, χαζεύοντας τον ουρανό, να σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να ήμουν νεράιδα σε ένα λιβάδι μακριά από όλα.

Πώς επηρέασαν οι προσωπικές σου εμπειρίες, το περιβάλλον και η μέχρι τώρα ζωή σου την καλλιτεχνική σου πορεία;

Καταλυτικά. Το ένα πράγμα φέρνει συνεχώς το άλλο. Το ότι δεχόμουν bullying σε όλη την παιδική μου ηλικία μάλλον με έκανε να θέλω να σώσω τα υπόλοιπα παιδιά με τη μουσική μου. Το ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι με δύο γονείς δασκάλους καράτε και 14 χρόνια προσωπικής άσκησης μάλλον με έκανε να ορθώνω το ανάστημά μου, να αμύνομαι και να χτυπάω πίσω, πάλι με τη μουσική μου. Το ότι δέχτηκα απόρριψη από δισκογραφική εταιρεία με έκανε να θέλω να μιλάω μέσα από την τέχνη μου χωρίς περιορισμούς, “πρέπει” και κανόνες και να κάνω μόνο αυτό που με εκφράζει. Η απόρριψη από μεγάλους ομίλους και προσωπικότητες σου διδάσκει να μην περιμένεις τίποτα από κανέναν. Εσύ χαράζεις την πορεία σου. Δίχως θυματοποίηση πλέον.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις μέσα από τη μουσική σου; Πιστεύεις ότι η τέχνη μπορεί να γίνει εργαλείο κοινωνικής αλλαγής;

Το πιστεύω ακράδαντα. Η μουσική είναι η παγκόσμια γλώσσα. Είναι ο καλύτερος τρόπος να μιλήσεις για αυτά που θέλεις και να φέρεις την αλλαγή που χρειάζεται μια κοινωνία. Στην Ελλάδα υπάρχουν λίγα τραγούδια από άντρες καλλιτέχνες, ας πούμε, που αναφέρονται ανοιχτά σε άλλους άντρες ή τραγούδια που μιλούν για τις γυναικοκτονίες. Και παρόλο που προέρχονται από την underground σκηνή, καταφέρνουν να αγγίξουν τον κόσμο που τα ανακαλύπτει. Φαντάσου να μπορούσαμε να μιλάμε εντελώς ανοιχτά και στα τραγούδια που παίζουν στο ραδιόφωνο. Αυτό θέλω να καταφέρω: να περνάω μηνύματα αποδοχής, αγάπης και άνευ όρων υποστήριξης μέσα από τη mainstream ποπ μουσική προς τις κοινότητες της καθημερινότητάς μας που το έχουν ανάγκη.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπισες/αντιμετωπίζεις ως καλλιτέχνης;

Η αυτοαμφισβήτηση. Το να πρέπει διαρκώς να σκέφτεσαι σε ποιο καλούπι θα σε ωφελήσει να μπεις ώστε να καταφέρεις πιο γρήγορα αυτό που θες. Είσαι ένας θηλυπρεπής γκέι άντρας, ας πούμε; Θα μειώσεις την έκφρασή σου στην καριέρα σου; Στα ερωτικά σου τραγούδια θα απευθύνεσαι σε γυναίκα ή κάπου αόριστα για να μην στιγματιστείς; Θα θες να βάφεσαι αλλά δεν θα το κάνεις γιατί θα είναι σημαντικό να σε πάρουν “στα σοβαρά” σε ένα κλασάτο πιάνο μπαρ;

Μπούχτισα από δεύτερες σκέψεις και αυτοαμφισβήτηση.

Κάνουμε τόσες αυτοθυσίες καθημερινά για να βρούμε το μέρος που μας ταιριάζει και που θα μας αποκαταστήσει οικονομικά πιο γρήγορα. Στο τέλος, μένουμε στο ίδιο σημείο, περιμένοντας ποια πόρτα θα χρειαστεί τις λιγότερες υποχωρήσεις από εμάς για να μας δεχτεί. Παρόμοιες σκέψεις μπορεί να μου χτυπήσουν την πόρτα κατά καιρούς, αλλά εάν κάτι φλέγεται μέσα μου, θα το κάνω ό,τι κι αν γίνει. Δεν πα’ να μου στερήσει μια άλλη ευκαιρία, ας πούμε. Τότε δεν ήταν ποτέ για μένα. Αυτό σκέφτηκα με το “Μου αρέσουν τα κορίτσια” όταν το ‘βγαλα. Μπούχτισα από δεύτερες σκέψεις και αυτοαμφισβήτηση. Κι έτσι μίλησε η καρδιά μου.

“AI (Σε ψάχνω ξανά)”, “Μου αρέσουν τα κορίτσια”, “Αυτό δεν είναι καλοκαίρι”: Ποιο κομμάτι της ψυχής σου υπάρχει στο κάθε σου τραγούδι;

Τι όμορφη ερώτηση… Το “AI (Σε ψάχνω ξανά)” είναι ένα τραγούδι που μιλάει για την αγάπη στη σύγχρονη κοινωνία, τους φόβους και την απελπισία μας να βρούμε τον αληθινό έρωτα μέσα στο χάος της εποχής. Φαντάζομαι πάντα να το τραγουδάω στο πιάνο σε έναν τεράστιο συναυλιακό χώρο και η φωνή του κόσμου στο ρεφρέν να υπερκαλύπτει τη δική μου.

Το “Αυτό δεν είναι καλοκαίρι” είναι από τα πιο προσωπικά μου τραγούδια, διότι το έγραψα το απόγευμα πριν χωρίσω από μια σχέση μου. Το να γράφω στίχους είναι για μένα ο τρόπος να βάζω σε τάξη τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Αυτό το τραγούδι με βοήθησε να πάρω την απόφαση να φύγω από μια κατάσταση που χαντάκωνε την καρδιά μου. Και είναι κομμάτι μιας ιστορίας που το κοινό μπορεί να βρει και σε άλλα τραγούδια της δισκογραφίας μου. Μου αρέσει να υπάρχουν συνδετικοί κρίκοι στα τραγούδια μου• έτσι χτίζω το παραμύθι μου.

Για το “Μου αρέσουν τα κορίτσια” τι να πω… Ένα φεμινιστικό τραγούδι που μιλάει ανοιχτά και ξεμπροστιάζει την κοινωνία και τον τρόπο που μιλάμε για τις γυναίκες στη μουσική. Το είχα γράψει πριν 3 χρόνια, όταν ήμουν 21, και φοβόμουν να το βγάλω, όπως είπα και πιο πάνω, για να μην ταράξω τα “πρέπει” στα οποία εγκλώβιζα τη μουσική μου έκφραση. Και τελικά, αυτό το τραγούδι με έφερε τόσο κοντά στον κόσμο όσο ποτέ άλλοτε.

Γιατί η αλήθεια μου ήταν ατόφια· ήταν όσα νιώθω και θέλω να φωνάξω. Εγώ, ως παρατηρητής, και άλλες τόσες γυναίκες που τα περνούν καθημερινά. Με συγκίνησε η αποδοχή του κόσμου και οι 117 θηλυκότητες που συμμετείχαν στο βίντεο κλιπ του remix του τραγουδιού που κυκλοφόρησα τον περασμένο μήνα. Με συγκινεί πολύ…

Εκτός από τη μουσική, σε ποιες άλλες μορφές τέχνης βρίσκεις τον εαυτό σου;

Κάτι που δεν έχω πει ιδιαίτερα είναι ότι έχω γράψει δύο ανέκδοτα κοινωνικά μυθιστορήματα. Η συγγραφή είναι ένα χόμπι που αγαπώ να κάνω γιατί μου επιτρέπει να πλάθω κόσμους, αλλά έρχεται και φεύγει. Μπαίνοντας στα 23 έβαλα προτεραιότητα τη μουσική. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε θα μου ξανατρυπώσει η μανία…

Μίλησέ μου για την πρόσφατη συνεργασία σου με τη Μαρίνα Σάττι. Έκανες το opening act σε μια πολύ μεγάλη συναυλία της στην Τεχνόπολη το περασμένο καλοκαίρι.

Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία και πέρασα υπέροχα! Τη Μαρίνα Σάττι τη θεωρώ μια πολύ εσωτερική καλλιτέχνιδα και πανέξυπνη μουσικό. Θαυμάζω τον τρόπο που αναμιγνύει την παράδοση με το σύγχρονο και το εκτιμώ που με κάθε project της προσπαθεί να πάει την pop κουλτούρα ένα βήμα πιο πέρα. Ήταν μεγάλη μου χαρά να ανοίγω τη συναυλία της και ειδικά το να βλέπω τόσο κόσμο να ξέρει το “Μου Αρέσουν Τα Κορίτσια” και να το τραγουδάει μαζί μου.

Το στυλ σου είναι ελεύθερο, εκτός έμφυλου διπόλου, anapologetic. Είναι μια πολιτική πράξη να κυκλοφορείς όπως αγαπάς στους δρόμους σε αυτή τη χώρα;

Είναι ξεκάθαρα πολιτική πράξη το να κυκλοφορώ όπως αγαπώ σε αυτήν την χώρα. Δεν το καταλαβαίνουν αυτό πολλά στρέιτ άτομα. Ειδικά άντρες. Κάθε μέρα είναι και μια μέρα επανάστασης. Η ύπαρξή μας είναι και μια επανάσταση. Όταν δεν “προκαλούν” τα ρούχα μου, “προκαλεί” το περπάτημά μου. “Προκαλεί” η λεπτή φωνή και το γέλιο μου. Κι όταν φοράω αυτά που γουστάρω, γίνομαι ολόκληρος “πρόκληση” και “πρόσκληση” προς οποιονδήποτε τραμπούκο, να παρέμβει στην καθημερινότητά μου με όποιον τρόπο αποφασίσει.

Δεν γίνεται να λέμε πως “είμαστε τυχεροί” επειδή δε φάγαμε ξύλο ή δεν μας είπε κανείς τίποτα στον δρόμο. Κινδυνεύουμε μόνο που υπάρχουμε. Αλλά… η αλήθεια είναι μία. Υπάρχουμε! Και δε θα σταματήσουμε να υπάρχουμε γιατί υπήρχαμε πάντα. Τώρα απλά λίγο πιο ελεύθεροι. Όταν το να κρατάω το χέρι του συντρόφου μου θα πάψει να βάζει τη ζωή μου σε κίνδυνο, τότε θα σταματήσω κι εγώ να είμαι επαναστάτης και θα γίνω ένας κανονικός άνθρωπος όπως όλοι.

Τι να περιμένουμε από σένα, Lionder; Ποια τα επόμενα καλλιτεχνικά βήματά σου;

Πολλή μουσική. Μουσική που αγκαλιάζει και θεραπεύει. Μουσική που ξυπνάει και εξημερώνει. Μουσική που έχει ήδη γραφτεί και περιμένει να βγει στο φως… Αυτά μόνο μπορώ να πω αυτή τη στιγμή…