ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ: ΟΙ 9 ΑΒΟΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ

Ο Ντόναλντ Τραμπ θα είναι ο 47ος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Η επανεκλογή του έγινε με άνετο κι εντυπωσιακό τρόπο, καθώς η κλειστή αναμέτρηση με την Κάμαλα Χάρις, για την οποία μας προετοίμαζαν οι δημοσκοπήσεις, δε συνέβη ποτέ. Από την Τετάρτη τα ξημερώματα έχουν γραφτεί εκατομμύρια λέξεις ανάλυσης σε διάφορες γλώσσες για το πώς (και γιατί) ψήφισαν έτσι οι Αμερικανοί.

Στην πλειοψηφία τους, μαρτυρούν (ξανά) την αδυναμία των φιλελεύθερων προοδευτικών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο να αποδεχθούν την πραγματικότητα. Την άρνησή τους να παραδεχθούν ορισμένες άβολες αλήθειες που έσκασαν στα μούτρα μας όταν ο Τραμπ καθαριζε το ένα swing state μετά το άλλο φτάνοντας στην νίκη.

Όπως…

– Δεν έχει κανείς μας δικαίωμα στο σοκ. Δεν γράφει 2016 το ημερολόγιο στον τοίχο. Τότε ίσως θα μπορούσαμε να πούμε, στις ΗΠΑ αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη, ότι δεν ξέραμε τι μας βρήκε. Τώρα, ακόμα κι αν είναι στα όρια του εφιαλτικού τι πολιτική μπορεί να εφαρμόσει ένας πανίσχυρος Τραμπ (Προεδρία, λαϊκή ψήφος, Γερουσία, πιθανότατα και  Βουλή των Aντιπροσώπων, δικές του), οι θέσεις του είναι πια εμπεδωμένες. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε τι ψήφισε. Και, μεταξύ μας, μάλλον κανείς δεν το λεει – είναι λίγο «ευρωπαϊκή» αυτή η προσέγγιση. Επίσης, μέχρι να αποσυρθεί ο Τζο Μπάιντεν, δεν ήταν κάπως δεδομένο ότι οδεύουμε φουλ για επανεκλογή; Γιατί λοιπόν πέφτουμε από τα σύννεφα που τελικά συνέβη, έστω και με αντίπαλο την Χάρις;

– Ο Τραμπ το κάνει καλά. Στρατηγικά, επικοινωνιακά, επιτελεστικά είναι πολύ μπροστά από τους Δημοκρατικούς εδώ και σχεδόν μια δεκαετία (ακόμα και στην ήττα του, μεγάλωσε τις δυνάμεις του κι έκανε ρεπουμπλικανικό ρεκόρ). Το ότι είναι αποτρόπαιο το μήνυμά του δε σημαίνει ότι δεν το μεταδίδει άριστα. Είναι μήνυμα κυρίως «ψηφίστε εμένα» και λιγότερο «μην ψηφίσετε τους απέναντι». Κι έπειτα είναι βασισμένο σε μια σχέση απόλυτης εμπιστοσύνης που έχει χτίσει με το κοινό του, περισσότερο ως performer και λιγότερο ως πολιτικός. Εδώ και 8 χρόνια, ο Τραμπ είναι κάθε μέρα στην οθόνη του κινητού μας. Δίνει καλύτερο “content”, παράγει περισσότερα virals, βγαίνει καλύτερες φωτογραφίες. Εδώ κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει της απόπειρας δολοφονίας, αλλά και να μετατρέψει αυτόματα την στιγμή σε ένα πανίσχυρο επικοινωνιακό στιγμιότυπο σηκώνοντας την σφιγμένη του γροθιά. 

Και το επιτελείο του όχι μόνο έχει διαβάσει άριστα την συνθήκη, αδιαφορώντας πλήρως για εκείνους του liberals που ήξερε εξ αρχής ότι δεν μπορεί να προσελκύσει (στην πορεία βέβαια βρήκε στον δρόμο και μερικούς τέτοιους), αλλά κινητοποιώντας το κοινό-στόχο όσο το τραβάει πιο πολύ στα άκρα. Η full attack των τελευταίων εβδομάδων, με αποκορύφωμα τις απερίγραπτες καφρίλες που ακούστηκαν στη συγκέντρωση στο MSG, απέδωσε. Είναι απελπιστικό όταν το συνειδητοποιείς, αλλά είναι και πολύ εκεί για να κάνεις πώς δεν το βλέπεις. 

– Το 2024 είναι μια χρονιά-νεκροταφείο για τους εκλεγμένους. Σε όλο τον πλανήτη, οι ηγέτες που κλήθηκαν να διαχειριστούν το ντόμινο πανδημίας, πολέμου στην Ουκρανία και νέας γενικευμένης κρίσης στη Μέση Ανατολή, έχασαν. Αφού ο πληθωρισμός κάλπαζε εκτοξεύοντας παντού το κόστος ζωής. Οι Γερμανοί πάνε σε πρόωρες εκλογές, οι Συντηρητικοί στην Αγγλία καταποντίστηκαν καταλήγοντας ανέκδοτο, ο Μακρόν αποκαθηλώθηκε κι εκβίασε για μια κυβέρνηση που τελικά εξαρτάται από τη Λεπέν, πώς θα μπορούσαν να γλιτώσουν οι Δημοκρατικοί τούτη τη νομοτέλεια; (Η Ελλάδα κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.) Η άβολη αλήθεια εδώ δεν είναι το παραπάνω συμπέρασμα, αλλά το γεγονός ότι μας φαίνεται υπερβολικά απλοϊκό γιατί φρενάρει τις ναρκισσιστικές αναλύσεις ηθικού πλεονεκτήματος έναντι της ρητορικής Τραμπ. 

 

 

– «Ψήφισε η μάνα μου Τραμπ για την οικονομία;». ΟΚ ο Τραμπ έκανε κριτική στον προηγούμενο, είπε ότι «πριν 4 χρόνια ήμασταν καλύτερα» (χωρίς να αναφέρεται στο τι μεσολάβησε), αλλά ήταν όντως η οικονομική του πρόταση δελεαστική για τον απλό κόσμο; Είμαστε σίγουροι ότι ο μέσος Αμερικάνος τον ψήφισε π.χ. για την δασμολογική πολιτική που προτείνει ή ότι απλά αγόρασε ένα αφήγημα που δαιμονοποιεί και με οικονομικούς όρους τους μετανάστες, απευθύνεται στην αξιακή αποστροφή των Αμερικανών για την υψηλή φορολογία και κάνει επίκληση στη νοσταλγία για την imperial εποχή που οι ΗΠΑ ήταν αδιαφιλονίκητη υπερδύναμη;

– Οι Δημοκρατικοί ψηφοφόροι δεν σηκώθηκαν από τον καναπέ. Το 2020, o Τζο Μπάιντεν είδε 81 εκατομμύρια Αμερικανούς να τον ψηφίζουν – ήταν ρεκόρ στην αμερικάνικη ιστορία. Ο Τραμπ, αντίστοιχα, είχε πείσει 74 εκατομμύρια, λίγο λιγότερους από φέτος. Αντίθετα, την Κάμαλα Χάρις -κι ενώ η καταμέτρηση συνεχίζεται- θα έχουν ψηφίσει στο τέλος 9-10 εκατομμύρια λιγότεροι συγκριτικά με όσους στήριξαν Δημοκρατικούς τέσσερα χρόνια πριν. Μια αποτυχία που κόστισε 450 εκατομμύρια δολάρια, τόσα ήταν τα χρήματα από δωρεές που συγκέντρωσαν οι Dems φέτος.

– Οι Δημοκρατικοί έχασαν την επαφή τους με τον κόσμο. Ίσως και με την πραγματικότητα, επιμένοντας στην υποψηφιότητα Μπάιντεν που έπρεπε να φτάσουμε στο ντιμπέιτ για να δει όλος ο πλανήτης ότι δεν είναι βιώσιμη. Δεν τους ψήφισαν όσο πολύ περίμεναν οι γυναίκες, τους καταψήφισαν οι Λατίνοι, υποχώρησαν ακόμα και στους Αφρομερικανούς, έχασαν τους νεαρούς άνδρες και όλα τα δημογραφικά πλην του 45-64. Ίσως γιατί απέτυχαν να προστατεύσουν τους ανθρώπους τους μέσω του Ανωτάτου Δικαστηρίου την ώρα που ο Τραμπ διόρισε τρεις δικαστές που ανέτρεψαν το Row v Wade, ίσως γιατί αδιαφόρησαν για τους Αμερικανούς αραβικής καταγωγής που τους τιμώρησαν για την υποστήριξη του Ισραήλ στη Γάζα, ίσως γιατί μιλούσαν για «οικονομικό θαύμα» και μείωση της ανεργίας, ενώ τίποτα από όλα αυτά δεν είχε αντίκτυπο στην οικονομία της καθημερινότητας.

Έχασαν την επιρροή στον blue collar πληθυσμό, ένα διαχρονικά προνομιακό κοινό τους – είδαμε το πρωτοφανές, εκπρόσωποι των unions να περιοδεύουν με Ρεπουμπλικάνους και όχι με Δημοκρατικούς. Από την αλλη, κράτησαν το Χόλιγουντ. Απλά δεν είμαστε στα 70s, για να βγάζει Πρόεδρο η Τζέιν Φόντα.

– Ο Μπέρνι πήρε το όπλο του…από την εξορία.  Η δήλωση του Μπέρνι Σάντερς με τις ευθείες βολές στην ελίτ του δημοκρατικού κόμματος έγινε viral, ξεπερνώντας τα γεωγραφικά όρια των ΗΠΑ. Ίσως γιατί εξέφρασε (άλλη μια φορά) το αδιέξοδο των προοδευτικών ανθρώπων του 2024 που βλέπουν τα κόμματα που κάποτε ψήφιζαν να έχουν αλλάξει εντελώς. Όπως έγραψε ο Δημήτρης Χριστόπουλος στο NEWS 24/7: «Αν το κέντρο είναι δεξιά, η Άκρα Δεξιά είναι πολύ πιο άκρο. Kάπως έτσι, the far right is not that far». Αν ο Τραμπ (ή ο οποιοσδήποτε ακροδεξιός ηγέτης αλλού) συνιστούν το απόλυτο κακό, δεν μπορείς να το κερδίσεις με κάτι που το πλησιάζει έτσι όπως μετατοπίζεται ο πολιτικός λόγος προς το μέρος του. Οι Progressives του Μπέρνι και της Οκάζιο-Κορτέζ ήταν μια ελπίδα, η ελίτ των Δημοκρατικών όμως χρησιμοποίησε τη μεγάλη νίκη του 2020 για να τους εξορίσει. Γι’ αυτό και το too soon ξέσπασμα του γερουσιαστή από το Βερμόντ που εκλέχθηκε για τέταρτη φορά. 

– Η woke ατζέντα είναι μια καλοστημένη παγίδα. Τίποτα παραπάνω από ένα εφεύρημα των ακροδεξιών σε όλον τον κόσμο, και ειδικά του Τραμπ, για να συσπειρώνουν το κοινό τους απέναντι σε έναν κοινό εχθρό που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι ένα γάντι που όταν το πιάσεις, νομιμοποιείς την κόντρα επί της βάσης του. Οι Δημοκρατικοί την πάτησαν. 

– Δεν έχασε η δημοσιογραφία, τα παραδοσιακά μίντια είναι που δεν έχουν πια επιρροή (είναι μέχρι και irrelevant). Αλλά αυτό το ξέραμε ήδη, όχι; Όντως το 2016 ο Τραμπ να κανονικοποιήθηκε από τις δημοσιογραφικές αναφορές όταν ήταν ακόμα αουτσάιντερ, αλλά στα 8 χρόνια που μεσολάβησαν έχουν δημοσιευθεί άπειρες δημοσιογραφικές έρευνες και ρεπορτάζ που τον εκθέτουν. Οι δημοσιογράφοι έκαναν τη δουλειά τους, τα μέσα που εργάζονται απλά δεν μπορούν να την πολλαπλασιάσουν και να την κάνουν κυρίαρχη αφήγηση. (Αφήστε που είναι από κάθε άποψη βαθιά προβληματικό το ότι «η δημοσιογραφία έχασε επειδή βγήκε ο Τραμπ».) Κανένα θεμα στους NT Times δεν μπορεί να έχει τα 26 εκατομμύρια views που είχε η εμφάνιση του Τραμπ στο podcast του Τζο Ρόγκαν. Στο οποίο η Κάμαλα Χάρις αρνήθηκε να πάει.