Το ξύλο δε βγήκε από τον παράδεισο

Μιλώντας με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο προχθές για μία συνέντευξη που θα ανέβει εδώ σε μερικές ημέρες, και καθώς μου διηγείτο την άποψή του για την ερμηνεία των πραγμάτων, αναφέρθηκε στην περίφημη ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο». Θα υπήρχε τέτοιος τίτλος σήμερα; Με την καμία. Και γιατί υπήρχε τότε; Και πολλά άλλα σκέφτομαι, με φόρα και θυμό μετά τα χθεσινά κακά μαντάτα.

Διαβάζω πως ο ιδιοκτήτης του σπιτιού όπου διέμενε η Γαρυφαλλιά με το τέρας-δολοφόνο της (έτσι θα τον αποκαλώ στο κείμενο) τους έδιωξε γιατί δεν μπορούσε να ακούει άλλο τους ξυλοδαρμούς.

Διαβάζω πως τη σκότωσε στη μέση του δρόμου. Κάποιος θα έβλεπε.

Διαβάζω πως το τέρας-δολοφόνος είχε ξαναπασχολήσει τις αρχές.

Τα περισσότερα τέρατα-δολοφόνοι έχουν ξαναπασχολήσει τις αρχές.

Τι κάνουν οι αρχές; Δεν χωρούν οι φυλακές; Δεν αρκούν οι νόμοι; Δεν μπορούν να περάσουν τον όρο «γυναικοκτονία» για να πατήσουμε σε νέα αρχή; Άμα τολμήσεις να μιλήσεις για την θανατική ποινή, θα σε πουν και φασίστα από πάνω;

Κάποτε σε ένα ποστ στο fb όπου μιλούσα για εξαντλητικές τιμωρητικές ποινές μού απάντησαν πως δεν έχει αποδειχθεί ιστορικά πως οι αυστηρές ποινές συνετίζουν τους πιθανούς δολοφόνους και παραδειγματίζουν. Δεν πιστεύω ότι δεν παραδειγματίζεται κανείς – είμαι σίγουρη πως αν σάπιζαν κάποιοι στη φυλακή, κάποιοι άλλοι θα το σκέφτονταν δυο φορές.

Και γιατί να μην σαπίσουν άλλωστε; Αλήθεια, πιστεύεις ότι όλες οι περιπτώσεις σωφρονίζονται; Και στην «καλύτερη» φυλακή του κόσμου, πιστεύεις ότι το τέρας-δολοφόνος που ισχυρίζεται πως λίγο την έσπρωξε και έπεσε κάτω, θα σωφρονιζόταν; Έλα τώρα.

Από την οργή, δεν μπορώ καν να βάλω όλες τις σκέψεις μου σε τάξη. Τι να πρωτοσκεφτώ, μετά ασφαλώς από τη Γαρυφαλλιά; Αυτούς τους μεγαλειώδεις γονείς που σώζουν ζωές προσφέροντας τα όργανά της; Το πόσο μελάνι έχει χυθεί για τις γυναικοκτονίες; Το πόσο ματαιοπονούμε ισχυριζόμενοι πως το panic button αποτελεί μια κάποια λύση; Πότε ακριβώς να το πατήσεις; Όταν σου σπάει τα μούτρα να τους πεις «Μισό λεπτό να πατήσω ένα κουμπί στο κινητό μου;» (προς Θεού, δεν λέω να μην υπάρχει γιατί μπορεί και να λειτουργήσει σε κάποιες περιπτώσεις, λέω ότι δεν αρκεί ούτε για αστείο).

Μήπως, λέω μήπως με το απλό μυαλό μου, όταν μια γυναίκα φθάσει σε ένα αστυνομικό τμήμα, να μην αφήνεται στη δική της διακριτική ευχέρεια η συνέχεια; «Το θέλετε το panic button;», «Θα του κάνετε μήνυση;» και άλλα τέτοια. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; Για να είναι ΕΚΕΙ προφανώς έχει θέματα το κορίτσι.

Φοβάται. Μπερδεύεται. Έχει ενοχές. Την έχουν χειριστεί και μανιπουλάρει. Νιώθει άσχημα απέναντι σε γονείς, παιδιά, κοινωνία. Πιστεύει ότι δεν θα τα καταφέρει. Τρέμει το αύριο, τρέμει αυτόν, τρέμει το χωρίς αυτόν. Είναι σε απόγνωση και σε αμηχανία ταυτόχρονα. Φοβάται και ντρέπεται. Δεν θα σου πει τι νιώθει με λεπτομέρειες, διότι απλά δεν μπορεί. Εσύ που είσαι το κράτος, το όργανο της τάξης, που είσαι ο νόμος, που είσαι εκεί για να προστατεύεις, πρέπει να την προστατεύσεις.

Αν μπορούσε να κάνει όσα κάνεις, δεν θα ήταν σε αυτή τη θέση.

Τόσο απλά.

Ξυπνάτε. Κάτι πολύ λάθος γίνεται, κάτι σάπιο είναι παντού γύρω μας.

Από τον γείτονα που ακούει και δεν μιλάει ως τον νομοθέτη και τις κυβερνήσεις που επιτρέπουν στους δολοφόνους να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο χρόνος σε αυτή τη συνθήκη είναι πολύτιμος. Είναι χρυσός. Δεν έχεις περιθώριο να αλλάξεις τον νόμο κάποτε. Πρέπει να το κάνεις τώρα γιατί κάθε λεπτό, σε πολλά σπίτια, τα χαστούκια πάνε και έρχονται.

Η πολιτεία οφείλει να δράσει χθες. Εμείς οφείλουμε να αντιδρούμε σε κάθε φωνή και ύποπτο θόρυβο. Και κάθε τέρας πρέπει να παίρνει αυτό που του αξίζει. Η θεωρία της σχετικότητας δεν έχει θέση εδώ.