Λάικ – ντισλάικ: Από τον σπουδαίο Μιχάλη Γκανά έως τους “κυνηγημένους” τράπερς

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή τη βδομάδα συζητάμε από τον σπουδαίο Μιχάλη Γκανά έως τους “κυνηγημένους” τράπερς.

ΛΑΪΚ

Γκανάς, Λεωφορείο ο Πόθος και Οικογενειακή Γιορτή στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

“Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς
και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές”

Τι να πει κανείς για αυτούς τους στίχους του Μιχάλη Γκανά που έφυγε από τη ζωή και που τόσο όμορφα έχουν μελοποιήσει οι Μιχάλης και Παντελής Καλογεράκης.

Λάικ τεράστιο στο κοινό που γεμίζει τις θεατρικές αίθουσες θυμίζοντας άλλες εποχές. Σε όσα θέατρα έχω πάει φέτο, γίνεται το αδιαχώρητο και αυτό αν μη τι άλλο δείχνει τη μεγάλη ανάγκη του κόσμου για το ζωντανό θέαμα. Όπως μου είπε ο Θωμάς Μοσχόπουλος στη συζήτησή μας: “Πάντως, με με ένα περίεργο τρόπο κατάφερε το θέατρο να γίνει πιο πραγματικό. Ενώ είναι μη πραγματικό, καταφέρνει να αντιπροσωπεύει το πιο χειροπιαστό, ενώ είναι μία χειροπιαστή φαντασία. Γι αυτό πάει ο κόσμος πολύ στο θέατρο. Γιατί ψάχνει τη φυγή, αλλά σε μια πιο απτή επαφή”. Και έχει τόσο δίκιο.

Αλεξία Καλτσίκη- Άρης Μπαλής- Δήμητρα Βλαγκοπούλου: Τι φοβερή τριάδα αυτή του “Λεωφορείου ο Πόθος” του Δημήτρη Καραντζά. Δε χορταίνεις να τους βλέπεις στο θέατρο Προσκήνιο στους εμβληματικούς ρόλους του αριστουργήματος του Τενεσί Ουίλιαμς. Ειδικά ο Άρης Μπαλής στον ρόλο του Κοβάλσκι δίνει ρέστα αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την υποκριτική του δεινότητα.

Στο Festen που σκηνοθετεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στήνει μία εξωστρεφή γιορτή στο φουαγιέ και στην αίθουσα του Θεάτρου Άλμα και παρασύρει το κοινό, το οποίο χειροκροτεί ρυθμικά, τραγουδά, αλλά και χορεύει σε χαρμόσυνους τόνους. Και ξαφνικά, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος δίνει μία γροθιά στο στομάχι προσγειώνοντας τους πάντες στη σκληρή πραγματικότητα. Ένας εύστοχος αντικατοπτρισμός της πραγματικότητας και μία εγκεφαλική σκηνοθεσία που λειτουργεί.

Η ΕΤ3 φαίνεται πως επενδύει στον Πολιτισμό και σε καλές εκπομπές. Συγκινητική ήταν η μοναδική Φανί Αρντάν στη συνέντευξη ζωής που έδωσε στη Λένα Αρώνη και στην εκπομπή #Start. Το σημείο που παρομοιάζει την υποκριτική με το σαπούνι και την επιτυχία με το άρωμα είναι πραγματικά εκπληκτικό.
Ενδιαφέρον και το πρώτο επεισόδιο του Ανοιχτού Βιβλίου με τον Γιάννη Σαρακατσάνη, που φιλοξένησε τρεις “αστυνομικούς” συγγραφείς και τον Χρήστο Χωμενίδη, Χρειάζονται αυτά τα αντίβαρα στο χαώδες αυτό τηλεοπτικό τοπίο.

Καμεράτα ‘the resurrection’, Μουσείο-Σπίτι του Ελύτη και μουσική με το σώμα στα λάικ της Χριστίνας Τσατσαράγκου

Λάικ στην αναβίωση-ανασύσταση-διάσωση, όπως θέλεις πες το, της Καμεράτας. Γιατί η ύπαρξη μιας τέτοιου επιπέδου Ορχήστρας στη χώρα μας είναι συντελεστής πολιτισμού και ταυτότητας. Η ιστορική Καμεράτα Ορχήστρα, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του διακεκριμένου μαέστρου Γιώργου Πέτρου, επανήλθε (σχεδόν σαν φοίνικας μέσα από τις στάχτες του) στο δυναμικό του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Το πρόγραμμά της για τη σεζόν 2024-25 περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, υπέροχες συναυλίες για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά.

Λάικ στην νοσταλγική ατμόσφαιρα της μικρής αυλής στο Μουσείο – Σπίτι του Ελύτη στην Πλάκα. Στην εσωτερική αίθουσα, είναι εντυπωσιακή η πιστή αναπαράσταση του χώρου εργασίας του Ελύτη, με το γραφείο του, που χρησιμοποιούσε από τη μαθητική του ηλικία, τα έπιπλα καθιστικού, τη βιβλιοθήκη που σχεδίασε ο Γιάννης Μόραλης, και φιλοξενεί τους επτακόσιους τίτλους βιβλίων από την προσωπική του συλλογή. Ο χώρος είναι μικρός αλλά φορτωμένος με αντικείμενα μεγάλης συναισθηματικής αξίας για τον ποιητή μας.

Ακούσαμε “νεράκι” το άλμπουμ «Κύπρος νυν και αεί». Ο Γιώργος Νταλάρας οραματίστηκε ένα μουσικό έργο διαμαρτυρίας, μνήμης και επιμονής, του οποίου υπογράφει την παραγωγή και την καλλιτεχνική επιμέλεια. Ο ποιητής της Διασποράς Πόλυς Κυριάκου έγραψε τους στίχους οι οποίοι στα χέρια 12 σημαντικών συνθετών πήραν μορφή και ήχο και τα ερμηνεύουν συνολικά 14 χαρισματικοί ερμηνευτές.

Κάνοντας συνέντευξη στον Ιταλό μουσικό κρουστών και Body Music Performer, Simone Mongelli που παίζει μουσική με το … σώμα του και θα παρουσιάσει το Bodyterranean 2.0 μαζί με Δήμητρα Γαλάνη, Μαρία Παπαγεωργίου και Γιάννη Χαρούλη στο Ωδείο Αθηνών, κατάλαβα πόσο “κακοποιούμε” το σώμα (και την ψυχή μας) όταν βιάζουμε συνεχώς τον φυσικό ρυθμό μας, προσπαθώντας να ακολουθήσουμε τον “θόρυβο” της Αθήνας που “τρέχει” γύρω μας και μας στρεσάρει.

Στα της αλλοδαπής… οι Linkin Park διάλεξαν νέα τραγουδίστρια και τώρα ανακοίνωσαν μεγάλη περιοδεία για το 2025, και σόου στο Wembley. Μήπως έρθουν κατά δω; Η Lady Gaga θα συναντήσει τη “γλυκούλα” Wednesday στο “Wednesday 2” του Netflix και θα έχει ενδιαφέρον για όλα τα little monsters εκεί έξω.

“Κονκλάβιο”, Αλμοδόβαρ και η breakout κακιά του “Penguin” στα λάικ του Θοδωρή Δημητρόπουλου

Η πιο απολαυστική προβολή που είδα στη διάρκεια του φετινού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης; Ήταν το “Κονκλάβιο”, που πήγα και είδα τη μέρα που κυκλοφόρησε στις αίθουσες, παίρνοντας μια μονοήμερη άδεια από τα φεστιβαλικά δρώμενα. Από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες της σεζόν, που λόγω θέματος (η διαδικασία εκλογής νέου Πάπα), λόγω παλμαρέ του σκηνοθέτη (το πρόσφατο ριμέικ “Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο”) και λόγω οσκαρικής παραφιλολογίας (φαβορί για Όσκαρ λέει ο Ρέιφ Φάινς) θα ακούγεται στους αναγνώστες σαν κάτι ακαδημαϊκό, βαρετό και πομπώδες ενώ είναι βασικά ένας συνδυασμός “Survivor” και “Gossip Girl” με φόντο το Βατικανό. Όταν λέω ότι πέρασα τέλεια, το υπογράφω με χέρια και με πόδια. Να πάτε!

Αλλά μην αδικώ και το φεστιβάλ. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το φετινό πρόγραμμα δεν ήταν και το καλύτερο που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, αλλά και ωραίες ελληνικές ταινίες είδαμε, και ωραίο αφιέρωμα (για τέρατα κινηματογραφικά κάθε είδους) έτρεχε, και σε ωραίες προβολές βρεθήκαμε στο ανακαινισμένο Ολύμπιον, και μια από τις ταινίες της χρονιάς είδαμε (το μαγικό “I Saw the TV Glow” που δυστυχώς δεν θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα) και νέο Σόντερμπεργκ είχε (το μερακλίδικα στοιχειωμένο “Presence”, γυρισμένο από την οπτική ενός φαντάσματος), και μια ολόκληρη μέρα αφιερωμένη στον Πάνο Χ. Κούτρα. Και τον ίδιο τον Ρέιφ Φάινς βέβαια – κι ας μην μίλησε καθόλου για το “Κονκλάβιο”. Όχι, παράπονο δεν έχουμε.

Ημι-λάικ στο Ύψιλον, τον πολυχώρο στην Εδέσσης. Είναι ένα μαγαζί που προσωπικά δεν το αντέχω όταν βραδιάζει και πήζει στον κόσμο μέσα, όμως του δίνω μεγάλο λάικ για τις πρωινές και μεσημεριανές ώρες. Ωραίος, ήρεμος χώρος τόσο για χαλαρό καφέ όσο και για δουλειά, καλός καφές και μενού, χαλαρά vibes. Στη διάρκεια του φεστιβάλ βασικά ζω εκεί (για όσο υπάρχει φως έξω).

Πολύ χαίρομαι με την επιτυχία και την αναγνώριση που απολαμβάνει η Κριστίν Μιλιότι χάρη στο τηλεοπτικό “Penguin”. Μια φανταστική ηθοποιός που δεν έχει υπάρξει ποτέ οτιδήποτε εκτός από φανταστική σε οτιδήποτε έχει κάνει ως τώρα – από τα πειραγμένα time travel του “Palm Springs” και του “Resort” μέχρι χαρακτηριστικά περάσματα από σειρές σαν το “Black Mirror”, το “Sopranos”, το “Mythic Quest”, και φυσικά ως η περιβόητη Μητέρα στην τελευταία σεζόν του “How I Met Your Mother”.

Ο νέος Αλμοδόβαρ (τώρα στις αίθουσες) είναι απλός, ποτέ υπερφίαλος, αλλά φοβερά μεστός και υπαρξιακός. Μια υπέροχη ταινία και ένα υπέροχο Χρυσό Λιοντάρι για το φεστιβάλ Βενετίας. Από τις ταινίες που δεν προσγειώνονται πάνω σου με γδούπο, αλλά στριφογυρίζουν μέσα σου για καιρό και σε κάνουν ενδεχομένως να δεις κάποια πράγματα με άλλο μάτι.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Τραπ και ΕΣΡ, εκδηλωτικοί θεατές και το Τρένο που χάθηκε για τη Γεωργία Οικονόμου

Η τραπ κάθεται στο εδώλιο το ΕΣΡ και τρεις ράπερ, μαζί με τις εταιρείες τους, κλήθηκαν να απολογηθούν για όσα λένε στα τραγούδια τους και όσα παρουσιάζουν στα βιντεοκλίπ τους. Να υποθέσω ότι σειρά θα πάρουν και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες που δε αρέσουν αυτά που λένε ή γράφουν ε; Λογικό σε αυτή τη χούντα που ζούμε. Τι θα κοιτάξουν οι ιθύνοντες το δέντρο ή το δάσος;

Γεμίζουν με θεατές οι θεατρικές αίθουσες (το βάλαμε και στα λάικ), αλλά πολλοί από αυτούς έχουν κάπως παρεξηγήσει τα πράγματα και είναι υπερβολικά εκδηλωτικοί ιδιαίτερα σε διαδραστικές παραστάσεις. Τόσο εκδηλωτικοί που μου προκαλούν συναισθήματα ετεροντροπής.

Δεν πέφτει καρφίτσα στο Blue Train στο θέατρο Άλμα κάθε Δευτερότριτο. Το νέο αυτό έργο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου σκιαγραφεί έναν νεαρό ομοφυλόφιλο άνδρα που στα τεσσερακοστά του γενέθλια προσπαθεί να προλάβει το τρένο της ενηλικίωσης του. Παρόλο που ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης είναι εξαιρετικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μιχάλη, κάτι συμβαίνει και δεν περνά στο κοινό όλη αυτή η επί σκηνής ενέργεια. Το αδύναμο και επαναπαυμένο σε κλισέ αναλύσεις κείμενο, σίγουρα συνέβαλλε σημαντικά σε αυτό.

Η αδερφή του 30χρονου δολοφόνου, ΕΣΡ και όσα κρέμονται από μια κλωστή για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Ας ρυθμίσει το ΕΣΡ τα αντανακλαστικά του αναφορικά με τα τηλεοπτικά μας δρώμενα, και ας πιάσει μετά και το περιεχόμενο στο YouTube – που όπως μας λένε οι επαΐοντες έχει τελείως δικούς του κανονισμούς και “ποινές”. Και αν τελικά το καταφέρει, και δώσει πρόστιμα στους ράπερς, ας έχουμε τη δυνατότητα να το μάθουμε κι εμείς, που σπάμε τα τηλέφωνα για να ενημερωθούμε και άκρη δεν βγάζουμε.

Πλέον, πέφτει μια απλή βροχούλα και σκεφτόμαστε “να βγω να πάρω τα MME; Τι θα με βρει;”. Στον Προαστιακό το πρωί της Πέμπτης λόγω βλάβης στην ηλεκτροδότηση τα δρομολόγια “πήγαν περίπατο” και ο κόσμος έμεινε ξεκρέμαστος. Ούτε το εφεδρικό σύστημα δεν λειτούργησε; Και στους δρόμους φανάρια μηδέν και φυσικά κανείς δεν ενημερώνει για τίποτα. “Συμβαίνουν αυτά”, απλώς είναι να αναρωτιέται κανείς πόσα πράγματα κρέμονται από μια κλωστή!

Αχ, όμως δεν μπορούμε να βλέπουμε άλλο την αδερφή του 30χρονου που σκότωσε τη Δώρα στο Αγρίνιο, και άφησε τα παιδάκια της ορφανά, να μιλάει για το δράμα που ζει ο δολοφόνος ο ευαίσθητος. Κάπου έλεος και με όσους της δίνουν βήμα ξανά και ξανά, να μας λέει ότι “δεν ήταν τέτοιο παιδί”. Πόσες φορές θα κάνει δηλώσεις, υπάρχει κάποιος ειδικός ψυχίατρος της πολιτείας, να την εξετάσει;

Τραπ και άσχημα σημάδια ενόψει Βερολίνου για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Δεν το πιστεύω ότι ακόμα πρέπει να το λέμε αυτό, αλλά το να βλέπεις μια ταινία σε αίθουσα και να έχεις ορθάνοιχτο το κινητό σου και να χαζεύεις σε αυτό για ώρα σα να είσαι για καφέ, δεν είναι ΟΚ. Πρόσφατα στις Νύχτες Πρεμιέρας ζήτησα ευγενικά από άτομο που καθόταν δίπλα μου (και χάζευε στο ίνσταγκραμ με κανονική φωτεινότητα) να κρύψει το κινητό και με κοίταγε απορώντας αγνά ποιο είναι το πρόβλημα. Πριν λίγες μέρες στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης άτομο μπροστά μου κοίταγε κινητό, το οποίο είχε κανονικά όρθιο, ούτε καν κάπως προφυλαγμένο, για κυριολεκτικά πάνω από μισή ώρα σερί. Παιδιά, ο καφές συνεχίζει να είναι πιο φτηνός από το σινεμά. (Προς το παρόν δηλαδή, δε ξέρεις πόσο κρατάνε αυτά.)

Στο Βερολίνο, μια προβολή του πολύ καλού ντοκιμαντέρ “Καμιά Άλλη Γη” (που κυκλοφόρησε πρόσφατα και στην Ελλάδα) στιγματίστηκε από μια περιγραφή στο επίσημο σάιτ της πόλης του Βερολίνου, όπου το φιλμ αναφέρεται πως έχει «τάσεις αντισημιτισμού». Πρόκειται για ένα βραβευμένο (ΣΤΟ Βερολίνο!) ντοκιμαντέρ, γυρισμένο από παλαιστίνιους και ισραηλινούς ακτιβιστές, το οποίο καταγράφει εντελώς στεγνά και αντικειμενικά (τόσο στεγνά αντικειμενικά που προσωπικά το βρήκα και ατόπημα δηλαδή, τόσο πολύ) την διάλυση οικισμών σε ένα χωριό της Παλαιστίνης από δυνάμεις του Ισραήλ.

Ξέσπασε ένα μίνι σκάνδαλο, ο βερολινέζικος φορέας τα μάζεψε όπως-όπως, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένα ακόμα σύμπτωμα μια συστηματοποίησης αντι-παλαιστινιακών φωνών που έτσι κι αλλιώς παρατηρούμε στη Δύση. Σίγουρα δεν είναι καλή ένδειξη, ενόψει του επερχόμενου φεστιβάλ Βερολίνου, μετά την περσινή επεισοδιακή διοργάνωση.

Διαβάζω πως το ΕΣΡ κάλεσε σε ακρόαση τρεις τράπερ και τις δισκογραφικές τους, μάλλον ύστερα από τις πρόσφατες υποδείξεις Βελόπουλου, και θυμήθηκα τα όσα μου έλεγε πριν λίγες μέρες ο σκηνοθέτης Γιώργος Φουρτούνης, που γύρισε την –βραβευμένη– ταινία MJ για τη ζωή ενός μυθοπλαστικού τράπερ:

«Είδες το πρόσφατο που είπε ο Βελόπουλος στη Βουλή; Βγήκε κι απήγγειλε στίχους τραπ κι είπε να συλληφθούν οι τράπερς. Παρουσιάζει την τραπ σαν ένα στοιχείο επικίνδυνο, όπου αν συλλάβουμε τους κακούς τράπερς θα εξυγιάνουμε την κοινωνία γιατί παρασέρνει όλους τους νεολαίους. Λες και δεν έρχονται και δεν προκύπτουν όλα μέσα από τον καπιταλισμό, από τις αξίες που υπάρχουν σε μια κοινωνία, από την έλλειψη οράματος. Δεν έχουν καμία σημασία όλα αυτά! Αν τους κλείσουμε σε μια φυλακή, αν τους κανσελάρουμε, αν τους πούμε επικίνδυνους, τότε θα νιώσουμε ότι βρήκαμε τη δική μας απάντηση στο πρόβλημα. Ενώ φυσικά η συνθήκη παραμένει ίδια».