Η Δεξιά σε αναβρασμό, οι άλλοι δεν έχουν “δια ταύτα”…

Αν ξεπεράσουμε τα πολλαπλώς αναλυθέντα επίκαιρα των ημερών (διαγραφή Σαμαρά, φασαρία στον ΣΥΡΙΖΑ, νιρβάνα στο ΠΑΣΟΚ…), παρατηρούμε το εξής φαινόμενο: η Δεξιά βρίσκεται σε αναβρασμό και σε αναζήτηση, αλλά οι απέναντί της δεν είναι σε θέση να την αμφισβητήσουν και ζουν στο δικό τους κόσμο.

Στο σύνολό της η Δεξιά- από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έως τα κόμματα και κομματίδια, που βρίσκονται δεξιότερα, η Ακροδεξιά δηλαδή- πρωταγωνιστεί στις πολιτικές εξελίξεις. Βεβαίως, η ΝΔ πιέζεται μετά το 28% των ευρωεκλογών και ο κ. Μητσοτάκης ζορίζεται περισσότερο μετά τη εκλογή Τραμπ, αλλά έχει το πάνω χέρι, που δεν είναι σε θέση να του το κόψει ούτε ο Αντώνης Σαμαράς. Ο οποίος μάλλον δεν είχε υπολογίσει την «επίδειξη δύναμης» που θα έκανε ο νυν πρωθυπουργός με τη διαγραφή του.

Ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι στα επόμενα χρόνια θα περάσει δύσκολα και πιθανότατα έχει αποχαιρετήσει την αυτοδυναμία. Όμως, εφόσον το κόμμα του (θα) είναι και πάλι πρώτο, αυτός θα έχει ξανά τον πρώτο λόγο το βράδυ των επόμενων εκλογών. 

Τότε θα έχει δύο εναλλακτικές. Θα καλέσει το ΠΑΣΟΚ να συγκυβερνήσουν και, αν εκείνο αρνηθεί όπως θεωρείται σήμερα βέβαιο, θα αναζητήσει συγκυβερνήτη σε κάποιο ακροδεξιό κόμμα. Αν αρνηθούν και από εκεί, ο κ. Μητσοτάκης θα έχει την ευχέρεια να θέσει στο εκλογικό σώμα το δίλημμα «ακυβερνησία ή αυτοδυναμία».

Απέναντι σε αυτά τι (θα) έχουν να αντιτάξουν οι εξ αριστερών αντίπαλοί του;

Το ΠΑΣΟΚ ευνοείται από την απίσχνανση του ΣΥΡΙΖΑ και περνάει τη δημοσκοπική άνοιξή του. Ωστόσο, έχει πρόβλημα με το «δια ταύτα»: ποια κυβερνητική λύση προτείνει στο εκλογικό σώμα; Δεν είναι καθόλου καθαρό. Και το βράδυ των επόμενων εκλογών θα αντιμετωπίσει αξεπέραστη δυσκολία. Αν είναι ενισχυμένο μεν, αλλά δεύτερο κόμμα, πώς θα αποκρούσει την πρόσκληση για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ; Κι αν την αποκρούσει, τι θα αντιπροτείνει; 

Ακόμα κι αν το ΠΑΣΟΚ ξεπεράσει τον εαυτό του σε εκλογική επίδοση και έρθει πρώτο κόμμα, «δια ταύτα» δεν θα έχει. Αφού αποκλείει την κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ (ευλόγως, μετά την καταστροφή που έπαθε στις εκλογές του 2015), ποια λύση θα έχει να δώσει στο εκλογικό σώμα; Προφανώς, κάποια συνεργασία με κόμματα στα αριστερά του. Όμως, αυτά δεν γίνονται έτσι, χρειάζονται προετοιμασία και κάτι τέτοιο δεν είναι στις επιλογές της ηγεσίας του. Εκτός αν ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι δικοί του πιστεύουν στη δική τους αυτοδυναμία…

Βεβαίως, η κατάσταση στις πέραν του ΠΑΣΟΚ δυνάμεις περιπλέκεται από την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Έχει απαλλαγεί μεν από το απόστημα Κασσελάκη, αλλά η πληγή παραμένει χαίνουσα. Το άλλοτε ενωμένο και ισχυρό κόμμα της Αριστεράς έχει σπάσει σε διάφορα κομμάτια και η κατάσταση αυτή εμποδίζει, αν δεν αποκλείει κιόλας, οποιαδήποτε συνεννόηση του συνόλου της προοδευτικής αντιπολίτευσης, με στόχο να αμφισβητηθεί στα ίσα η πρωτοκαθεδρία της ΝΔ και να προβληθεί άλλη κυβερνητική λύση.

Κι αν όλα αυτά φαίνονται πολύ πρόωρα, ας έχουμε υπόψη μας ότι μπορεί και να μην είναι. Αν ο κ. Μητσοτάκης πεισθεί ότι δεν τον περιμένει ανάκαμψη(η…κατάρα της δεύτερης θητείας), τότε θα έχει κάθε λόγο να μην την εξαντλήσει και αν εκμεταλλευθεί την, έστω μικρότερη, υπεροχή του προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές.

Ιδού, λοιπόν, η ευθύνη των άλλων και πρωτίστως του ΠΑΣΟΚ, εφόσον αυτό εμφανίζεται τώρα ως το μεγαλύτερο κόμμα: να προετοιμάσουν  από τώρα το έδαφος για το «μετά», ώστε το εκλογικό σώμα να γνωρίζει τι θα του πουν το βράδυ των επόμενων εκλογών. Αν δεν το κάνουν, θα αφήσουν ελεύθερο το πεδίο στον κ. Μητσοτάκη να κινδυνολογήσει με την «ακυβερνησία» και να πετύχει ξανά το στόχο του.

Αλλά τότε θα έχει βρει την απόλυτη εφαρμογή της η ρήση του Αμερικανού συγγραφέα Γκορ Βιντάλ: «Δεν είναι αρκετό να πετύχεις. Πρέπει και οι άλλοι να αποτύχουν»…