Λάικ – ντισλάικ: Από τα Δανεικά της Κιτσοπούλου έως το διαζύγιο του Νίκου Κουρή

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας. Αυτή την εβδομάδα συζητάμε από τα “Δανεικά” της Κιτσοπούλου έως το “διαζύγιο” του Νίκου Κουρή.

ΛΑΙΚ

Κιτσοπουλικά Δανεικά, Κροκόδειλοι και Αλμοδόβαρ στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

“Δανεικά
Τα πάντα είναι δανεικά
Και για όλα αναδρομικά
Έρχεται η ώρα που πληρώνουμε”

Ποιος να το πίστευε πως αυτό cult τραγούδι της Μαντώς θα γινόταν το “εργαλείο” της Λένας Κιτσοπούλου προκειμένου να ανεβάσει “Ορέστεια του Στρίντμπεργκ” το Θέατρο Άνεσις. Αποκάλυψη η “κιτσοπουλική” πλευρά της Ευδοκίας Ρουμελιώτη, αλλά και  η ερμηνεία της Μαρίας Μοσχούρη. Μια τελείως… μαύρη κωμωδία που συνδυάζει / αποδομεί τα 3 κείμενα του μεγάλου αντισυμβατικού Σουηδού θεατρικού συγγραφέα: Ο Χορός του Θανάτου, Οι Δανειστές, Η Πιο Δυνατή. Επιτέλους γελάσαμε πολύ, έστω και με τα χάλια μας.

Άννα Καλαϊτζίδου και Σύρμω Κεκέ συνιστούν το ερμηνευτικό δίδυμο της σεζόν στον “Τρόμο του Κροκόδειλου” που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Χειμαρρώδεις, καταιγιστικές, τα σαρώνουν όλα στο διάβα τους με μία χημεία ανεπανάληπτη.

Η Λένα Παπαληγούρα δίνει τον καλύτερό της εαυτό και “λάμπει” στο Prima Facie της Σούζι Μίλερ. Τελικά οι μονόλογοι της πάνε πολύ, γιατί από την εποχή της “Κατερίνας” είχαμε να τη δούμε τόσο καλή.

Το «Άπαντα» του Περικλή Κοροβέση που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Opportuna συγκεντρώνουν τη λογοτεχνική του δημιουργία σε μια πολυδιάστατη σύνθεση. Κείμενα πεζά και θεατρικά που συνδέουν τον κόσμο των ιδεών με τη κοινωνική πραγματικότητα, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύουν την αισθητική αυτονομία του συγγραφέα. Ένα έργο-καθρέφτης μιας εποχής, γεμάτο στοχασμό και πνευματική γενναιοδωρία.

Η Γιολάντα Μαρκοπουλου σκηνοθετεί στο Εθνικό το έργο της Μαρίας Ζαβάκου “Μετά το Πάρτυ” και επιτέλους είδαμε ένα θέατρο γεμάτο εφήβους να είναι επί μία ώρα με τα μάτια κολλημένα στη σκηνή. Μπράβο στην προσπάθεια αυτή, γιατί κατάφεραν να πιάσουν παλμούς…. εφηβικούς. Και τι ωραια συγκυρία που άνοιξε η πλατφόρμα του Gov.gr. στην οποία θα μπορούν να γίνονται αναφορές για τα περιστατικά παραβατικότητας από ή σε βάρος ανηλίκων.

Η απαράμιλλη σκηνοθετική οπτική του Πέδρο Αλμοδόβαρ σε ταξιδεύει στις πιο ευαίσθητες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Τίλντα Σουίντον και Τζούλιαν Μουρ συγκλονίζουν στο “Το Διπλανό Δωμάτιο.”

Ντε Πάλμα, Love Will Tear Us Apart και η επιστροφή των Cure για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Γέλασα πάρα πολύ στον “Τρόμο του Κροκόδειλου” στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ειδικά με την χιουμοριστική αναφορά στην αιματοβαμμένη «Carrie», το αριστούργημα του Μπράιαν Ντε Πάλμα από το 1976, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ, όπου η τηλεκινητικιά Sissy Spacek γίνεται η “κόλαση” σε ένα πάρτι αποφοίτησης!

Σε τετ-α-τετ με την κορυφαία φωτογράφο ντοκιμαντέρ Σούζαν Μέισελας, νυν πρόεδρο του Ιδρύματος Magnum και μέλος του Magnum Photos από το 1976 η οποία συμμετέχει με φωτογραφίες-γροθιά στο στομάχι στον κύκλο εκθέσεων ΚΙ ΑΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ; στο ΕΜΣΤ καταλαβαίνεις ότι όσοι γνωρίζουν την αμερικανική κοινωνία από μέσα, δεν έπεσαν από τα σύννεφα με την εκλογή Τραμπ.

Η PJ Harvey κάνει live εμφανίσεις και σε ένα “διάλειμμά” τους βρήκε χρόνο να διασκευάσει το «Love Will Tear Us Apart» των Joy Division για να ακουστεί στη δεύτερη σεζόν του “Bad Sisters”. Η Harvey είπε στο Stereogum: «Η δική μας εκδοχή του «Love Will Tear Us Apart» είναι γεμάτη από το πάθος που τρέφουμε για το πρωτότυπο τραγούδι, αλλά και εμποτισμένη με το πνεύμα της νέας σειράς και της αφήγησής της».

 

Και ενώ όλοι “έχουν πέσει πάνω” στους Oasis και την επανασύνδεσή τους οι The Cure σαρώνουν με το «Songs Of A Lost World» να είναι το άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις στις ΗΠΑ, με βάση τις φυσικές πωλήσεις. Ο 14ος στούντιο δίσκος του συγκροτήματος κυκλοφόρησε την 1η Νοεμβρίου και η μπάντα το έπαιξε ολόκληρο στο Troxy του Λονδίνου την ημέρα της κυκλοφορίας, ενώ έδωσε και δύο συναυλίες στο εμβληματικό BBC Radio Theatre.

 

Η χώρα της η Ισλανδία σε λίγο θα είναι ολάκερη ένα ηφαίστειο, και η Björk αλλού τυρβάζει… συνεχίζει να παλεύει για τα δικαιώματα του σολωμού και της πέστροφας και η νέα έκθεση ήχου της στο Centre Pompidou του Παρισιού θα «αναδημιουργήσει» φωνές εξαφανισμένων ζώων! Με τίτλο «Natural Manifesto», θα αποτελείται από ένα ηχητικό κομμάτι διάρκειας 3 λεπτών και 40 δευτερολέπτων, το οποίο χρησιμοποιεί λογισμικό τεχνητής νοημοσύνης για να αναδημιουργήσει τον ήχο εξαφανισμένων ζώων και να τον συνδυάσει με φωνητικά προφορικού λόγου.

Είναι ο Timothée Chalamet ένας υπερ-τέλειος Bob Dylan; Πάντως του βγήκε το λάδι να προετοιμαστεί τα τελευταία 4-5 χρόνια. Θα είναι η περφόρμανς της χρονιάς;

Πόσο μακριά θα έφτανες για να προστατεύσεις τον εαυτό σου ή τα αγαπημένα σου πρόσωπα; Θα μπορούσες να πεις την αλήθεια, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να γκρεμίσεις τα πάντα;” Γνωστοί λένε ότι μέσα σε 100 λεπτά οι φιλίες δοκιμάζονται στο “Άϊ Σώσου” του Μίμη Καπέρδου που σκηνοθετεί η Κατερίνα Παπασιδέρη στο Θέατρο της Ημέρας (από 4/11) και το αποτέλεσμα έχει ενδιαφέρον και πλάκα!

Νέος ΛΕΞ, Κόναν στα Όσκαρ και δύο κινηματογραφικά φεστιβάλ για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Έχω κάτσει μετά τα μεσάνυχτα και ακούω στο ριπίτ του άλμπουμ του ΛΕΞ που μόλις κυκλοφόρησε λες κι είμαι τίποτα νιάτο. Τραγουδάει «όσοι μείναμε στη χώρα αυτή μετά το ‘09 / μεγαλώσαμε και γίναμε η χειρότερη γενιά» (με sample Πορτοσάλτε), μιλάει για ενηλικίωση μέσα στην σύγχρονή μας τραγωδία, μέσα σε μια πόλη που «μας κρατάει ζωντανούς», με ολοζώντανες εικόνες πάθους και φιλίας και πόνου και ζωής – βιώματα και λεπτομέρειες, με έναν μελαγχολικό θυμό να διαπερνά κάθε λέξη και συναίσθημα. Μαγικά πράγματα.

Μου άρεσε πάρα πολύ η απόφαση της Ακαδημίας των Όσκαρ να κλείσει τον Κόναν Ο’Μπράιαν για παρουσιαστή της φετινή τελετής απονομής. Ένας από τους πιο αστείους και χαρισματικούς κωμικούς της γενιάς του, πάντα αγαπητός στους θεατές και με ένα χιούμορ που συχνά φλερτάρει με το παράλογο ώστε να μη μοιάζει σαν επιθεώρηση. Η παρουσίαση αυτών των τελετών είναι ένα από αυτά τα πράγματα που έχουμε συνηθίσει να είναι από κακό έως τελείως αδιάφορο οπότε το να έρχεται ένα τόσο ενθουσιώδες θετικό νέο γεννά μια ανοίκεια αίσθηση – σαν κάτι να πηγαίνει πολύ στραβά αλλά να μην ξέρεις ακριβώς τι.

Να εξερευνήσετε το πρόγραμμα του φετινού Πανοράματος του Νίνου Φένεκ Μικελίδη και να αρπάξετε την ευκαιρία να δείτε κάποια σπουδαία φιλμ στη μεγάλη οθόνη. Ειδικά το αφιέρωμα στον Τζον Κασσαβέτη σίγουρα θα το επισκεφθούμε – αλλά δώστε προσοχή και στην προβολή του νέου φιλμ του Βίκτορ Ερίθε (που γύρισε το “Πνεύμα του Μελισσιού”, μια από τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών) με τίτλο “Κλείσε τα Μάτια Σου”. Η ταινία δυστυχώς δε βρήκε διανομή στη χώρα μας οπότε δε θα έχουμε πολλές ακόμα ευκαιρίες σαν αυτή.

Εξαιρετικό νέο ότι επιτέλους εφαρμόστηκε η απόφαση της δικαιοσύνης και άρχισαν να ξηλώνονται οι παράνομες λαμαρίνες της οδούς Θεμιστοκλέους στο εργοτάξιο του μετρό στην πλατεία Εξαρχείων. Η εταιρεία αρνείτο επί σειρά εβδομάδων να εφαρμόσει την απόφαση και αξίζουν συγχαρητήρια στις ομάδες κατοίκων για την επιμονή τους.

Πολύ θετικό για τον Τζον Στιούαρτ το γεγονός ότι ξαφνικά μοιάζει προοδευτικότερος ανάμεσα στους προοδευτικούς με τις πιο πρόσφατες τοποθετήσεις του στο Daily Show – και πολύ αρνητικό γενικότερα, αν αυτό είναι μια ένδειξη του πόσο στα δεξιά έχει μετακινηθεί το ευρύτερο οικοσύστημα των Δημοκρατικών, που κάνει τον Στιούαρτ να μοιάζει με εξωκοινοβουλευτική φράξια.

Σκέτη απόλαυση ήταν οι ονλάιν αντιδράσεις μετά την κυκλοφορία του “Emilia Perez” στο Netflix (στην Αμερική, γιατί στην Ελλάδα η ταινία είχε κανονική διανομή σε αίθουσες), όπου πλέον πολύς περισσότερος κόσμος το είδε – και έμειναν οι πάντες άφωνοι μπροστά σε ένα φιλμ που είχε κατά βάση υμνηθεί στις περσινές Κάννες. Η ταινία εμένα δεν μου άρεσε, αλλά όπως έγραφα κι από τις Κάννες τον Μάιο με αφορμή αυτό και το “Substance” (που μου άρεσε!), τέτοιες προκλητικές, αντισυμβατικές και επιθετικές ταινίες, καλό είναι να υπάρχουν. Είναι κάτι σαν ηλεκτροσόκ.

Συγχαρητήρια στο Ethnofest, το φεστιβάλ εθνογραφικού κινηματογράφου που ξεκινά στις 26 Νοεμβρίου το οποίο δηλώνει επίσημα πως «μέρος των εσόδων της φετινής διοργάνωσης θα δοθεί σε εγχειρήματα για τη στήριξη του παλαιστινιακού λαού». Μετά τις Νύχτες Πρεμιέρας, άλλος ένας σημαντικός κινηματογραφικός θεσμός που παίρνει θέση. Ελπίζουμε, τώρα που βγήκε και ένταλμα για τον Νετανιάχου κιόλας, να ακολουθήσουν κι άλλα. Στο μεταξύ ρίχτε μια ματιά και στο πρόγραμμα του Ethnofest εδώ.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Prima Facia και ρεπορτάζ στη Super Κατερίνα, για τη Γεωργία Οικονόμου

Παρά την εξαιρετική ερμηνεία της Λένας Παπαληγούρα στο Prima Facie, το κείμενο της Σούζι Μίλερ είναι αδικαιολόγητα εγκλωβισμένο σε μία ανυπόφορη πολιτική ορθότητα και σε έναν ακραίο “φεμινισμό” που κάνει cancel στην “αντίπαλη” ανδρική πλευρά. Είναι σημαντικό να έρχονται τα ζητήματα σεξουαλικής κακοποίησης στο θεατρικό σανίδι, αλλά είναι εξίσου σημαντικό όταν κάποιος επιλέγει να ακροβατήσει πάνω σε εύθραυστες κόκκινες γραμμές, να το κάνει τηρώντας τις δέουσες ισορροπίες.

Σύμφωνα με νέο ρεπορτάζ της εκπομπής «Super Κατερίνα», ο Νίκος Κουρής αποφάσισε να «παγώσει» τις διαδικασίες έκδοσης διαζυγίου από τη σύζυγό του, μία κίνηση που φέρεται να προκάλεσε έκπληξη στο περιβάλλον της γνωστής χορεύτριας και ηθοποιού.Τρομερό νέο…  ανατριχιαστικό σχεδόν!

Ανεμογεννήτριες, μπανάνες εκατομμυρίων και άλλο μας δείξατε άλλο μας έστειλε το Temu για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Οι ανεμογεννήτριες έχουν μπαταρίες; Ιδού η απορία.

Σώνει και ντε χριστουγεννιάτικη διάθεση, εδώ δεν βάλαμε επάνω τα καλοκαιρινά. Από αρχές Νοεμβρίου βλέπαμε μαγαζιά να στολίζουν εορταστικά. Ρε παιδιά να πάρουμε μια ανάσα, ακόμα δεν κρύωσε ο καιρός!

«Αηδιασμένη» πελάτισσα του Temu αγόρασε μενταγιόν που στην άκρη του είχε ένα πλαστικό δόντι, και όταν άρχισε να βρωμάει ασύλληπτα κατάλαβε ότι ήταν… πραγματικό δόντι σκύλου. Μια άλλη πήρε ένα αβάν-γκαρντ φωτιστικό σαν κρουασάν, και μόλις άρχισαν να μαζεύονται τα δεκάδες μυρμήγκια κατάλαβε ότι ήταν πραγματικό κρουασάν που το είχαν αλείψει με χρώμα.

Ένα έργο τέχνης του Μαουρίτσιο Κατελάν, μια… μπανάνα κολλημένη σε τοίχο με μονωτική ταινία πουλήθηκε για 5,2 εκατομμύρια δολάρια (6,2 εκατ. δολάρια αν συνυπολογιστούν τα κόστη). «Δεν είναι απλά ένα έργο τέχνης. Αντιπροσωπεύει μια κουλτούρα που γεφυρώνει τους κόσμους της καλλιτεχνίας, των memes και των κρυπτονομισμάτων. Πιστεύω ότι είναι ένα κομμάτι που θα αποτελέσει αφορμή για περισσότερη σκέψη και συζήτηση και θα γίνει κομμάτι της ιστορίας» δήλωσε ο νέος κάτοχος της μπανάνας και της μονωτικής ταινίας. E bollocks!

Η νέα θαρραλέα διαφήμιση της Jaguar, δεν έχει καμία σχέση με αυτοκίνητα, και τα σχόλια κάτω από την ανάρτησή της δείχνουν ότι κανείς δεν κατάλαβε τι θέλει να πει ο ποιητής.

Τραμποφοβία, “Juror #2” και «έχει woke αυτό μέσα;» για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Ψιλοσοκαριστικό αυτό που γίνεται στην Αμερική αυτή τη στιγμή στον απόηχο της νέας εκλογής Τραμπ. Η Ρέιτσελ Ζέγκλερ (του “West Side Story” και σύντομα της live action “Χιονάτης” της Disney) εμφανέστατα εξαναγκάστηκε να απολογηθεί για μια δήλωσή της για τους ψηφοφόρους του Τραμπ, αλλά ακόμα πιο ακραίο είναι το περιστατικό σχετικά με τον Σεμπάστιαν Σταν.

Ο ηθοποιός, που ερμήνευσε τον Ντόναλντ Τραμπ στην ταινία “The Apprentice” (και μίλησε για αυτό και στο Magazine), προσκαλέστηκε από το Variety να πάρει μέρος στις ετήσιες συζητήσεις ηθοποιών με ηθοποιούς που πάντα διοργανώνονται αυτή την περίοδο ενόψει οσκαρικής ψηφοφορίας. Όμως, όπως αποκάλυψε ο Σταν, ούτε ένας από τους υπόλοιπους ηθοποιούς της φετινής οσκαρικής κούρσας (και οι ατζέντηδές τους) δεν ήθελε να κάτσει μαζί του για έναν πολύ απλό λόγο – φοβούνται όλοι να μιλήσουν για τον Τραμπ.

Ξαφνικά όλο το liberal Χόλιγουντ που έτρεχε να στηρίξει την Κάμαλα Χάρις πριν λίγες μέρες, μοιάζει να σιωπά. Και σημειωτέον, όλο αυτό δεν είναι παρά αυτολογοκρισία – ο Τραμπ δεν θα αναλάβει καν εξουσία για μερικούς μήνες ακόμα. Καταλαβαίνει εύκολα κανείς, έχουμε πολλά να δούμε αυτή την ερχόμενη 4ετία.

Σε άλλα νέα, θλίψη για τη μη κυκλοφορία του “Juror #2” του Κλιντ Ίστγουντ στην Ελλάδα – όπως και στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Αυτά γίνονται όταν καλλιτεχνικοί κολοσσοί περνάνε ολοκληρωτικά στον έλεγχο κυνικών πολυεθνικών που βλέπουν την τέχνη ως προϊόν. Πάμε ξανά το ρεφρέν: Έχουμε ακόμα πολλά να δούμε. (Αλλά όχι τον Κλιντ Ίστγουντ στο σινεμά.)

Επίσης από την κατηγορία «έχουμε ακόμα πολλά να δούμε»; Η νέα ατζέντα της ακροδεξιάς που έκανε πλέον καραμέλα την «woke ατζέντα» και τη δαιμονοποίηση της φράσης, μετά την πετυχημένη αντίστοιχη εφαρμογή στις ΗΠΑ (όπου συμπτωματικά κάθε είδους δικαιωματικές διεκδικήσεις πρακτικά εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της φετινής εκλογικής αναμέτρησης – βλέπε και το παραπάνω κλιπάκι του Τζον Στιούαρτ στα λάικ). Γενικά επειδή υπάρχει ασάφεια επί του θέματος, για να το κάνουμε λίγο πιο εύκολο, το μεταφράζουμε: Όταν ακούτε πολιτικούς να μιλάνε έξαλλοι για την «γουόκ ατζέντα», αυτό που λένε είναι ότι οι μειονότητες πρέπει να σταματήσουν τις διεκδικήσεις. Όταν έξαλλοι χρήστες των σόσιαλ ρωτάνε αν μια νέα σειρά ή ταινία «έχει μέσα / είναι γουόκ», ρωτάνε αν έχει μέσα μη-λευκούς ή γκέι ή γυναίκες. (Γιατί δεν τους θέλουν.) Κλπ, κλπ. Είναι τρόπος να πεις αυτό που θες να πεις, χωρίς να το πεις.