ΠΩΣ O CARL CRAIG ΕΓΙΝΕ ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ DETROIT TECHNO…

«Αυτή η μουσική είναι σαν το Ντιτρόιτ. Το απόλυτο λάθος. Είναι σαν οι Kraftwerk και ο George Clinton να έχουν κολλήσει στο ασανσέρ με μόνη παρέα τους ένα sequencer».

Λίγες ατάκες έχουν μείνει τόσο ιστορικές, λίγοι ορισμοί έχουν αποδειχθεί τόσο γλαφυροί κι εύστοχοι ώστε να αντέξουν στο πέρασμα του χρόνου και να αναπαράγονται μέχρι σήμερα, όσο η απάντηση που είχε δώσει ο Derrick May προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 όταν του είχε ζητηθεί από δημοσιογράφο να περιγράψει αυτή τη μουσική που είχε αρχίσει τότε να κατακτά τον κόσμο: το techno. 

O May ήταν φυσικά αρμόδιος να το κάνει. Ήταν, μαζί με τους Juan Atkins και Kevin Saunderson, ο ένας από τους Belleville Three, μια χαρισματική παρέα συμμαθητών στο λύκειο του προαστίου Μπέλβιλ στο δυτικό Ντιτρόιτ, που περνούσαν ώρες ολόκληρες στα υπόγεια των σπιτιών τους φτιάχνοντας κομμάτια ηλεκτρονικής μουσικής με στοιχειώδη πάμφθηνο εξοπλισμό. Κι επίσης ο May ήταν κι εκείνος που έδωσε στην σκηνή ένα από τα πρώτα -και ίσως το μεγαλύτερο- anthems της με το αξεπέραστο “Strings of Life”. 

 

Fast forward, 2-3 χρόνια μετά. Η χορευτική επανάσταση είναι σε πλήρη εξέλιξη σε όλο τον πλανήτη. Όπως συνέβη και με το punk στα late 70s, ο ρόλος της Μεγάλης Βρετανίας είναι καθοριστικός. Εισήγαγε το house από το Σικάγο και το techno από το Ντιτρόιτ και κατάφερε να φτιάξει μια αφήγηση γύρω τους. Ήταν η κουλτούρα του acid house που προκάλεσε στο Νησί την έκρηξη που δεν είχε προκαλέσει η νέα μουσική στις αχανείς ΗΠΑ.

Οι πρωτοπόροι του Ντιτρόιτ κοιτάζουν με αμηχανία. Νιώθουν να χανουν μέρος της «πνευματικής ιδιοκτησίας», από την άλλη βλέπουν ότι το μέλλον τους είναι στην Ευρώπη που αρχίζουν και γίνονται περιζήτητοι. Στη γενέτειρα του ήχου, Motor City, ήδη ξεπετιέται η επόμενη γενιά. Jeff Mills, “Mad” Mike Banks και η κολεκτίβα των Underground Resistance: σκληρότεροι, πιουρίστες, σε αποστολή να κρατήσουν το techno «μαύρο» (ενώ η βιομηχανία ετοιμάζεται να το πουλήσει στους λευκούς μέσω του Moby).

Και μέσα σε όλα αυτά, ο Derrick May φεύγει για μια δουλειά κι αφήνει μόνο στο διαμέρισμά του έναν 20χρονο πιτσιρικά που λέγεται Carl Craig. Μέχρι να επιστρέψει, ο μικρός έχει γράψει το παρθενικό του κομμάτι που λέγεται “Elements” και θα κυκλοφορήσει λίγους μήνες αργότερα στο δικό του label, Planet E Communications, που έμελλε να γίνει τόσο θρυλικό όσο και ο δημιουργός του. Το «δεύτερο κύμα» του Detroit techno είχε βρει τον σημαιοφόρο του. 

Στα 35 χρόνια που ακολούθησαν ο Carl Craig, που επιστρέφει αυτήν την Κυριακή στην Αθήνα και το Burger Disco Club, τα έχει κάνει όλα.

Κυκλοφόρησε μερικούς από τους ύμνους που διαμόρφωσαν αυτό που λέμε «σύγχρονη dance κουλτούρα»…

 

…με διαφορετικά ονόματα

 

…και πάντα με έναν φουτουριστικό προσανατολισμό που αναζητά το σημείο τομής μεταξύ του techno και της jazz (το “Bug in the Bassbin” θεωρήθηκε καθοριστικό στη διαμόρφωση του βρετανικού drum’n’ bass ήχου αφού οι DJs εκεί όπως ο Goldie στο έπαιζαν πιο «γρήγορα» στις 45 στροφές)

 

Ανέλαβε τα καθήκοντά του στο remix…

 

…συχνά με οργιαστικά αποτελέσματα

 

Συμμετείχε επίσης σε ένα σωρό καλλιτεχνικά πρότζεκτ που ενώνουν τις τέχνες μεταξύ τους. Από την καλλιτεχνική διεύθυνση του Detroit Electronic Music Festival ως την ηχητική εγκατάσταση Party/After-Party με το μουσείο Dia Beacon.

Ένα από τα πιο συναρπαστικά πρότζεκτ στα οποία αναμείχθηκε, μαζί με τον έτερο techno πιονιέρο Moritz Von Oswald, είναι τα συγκλονιστικά reworks πάνω στις συνθέσεις των Ραβέλ και Μουσόργκσκι στο άλμπουμ ReComposed που ένωσε την κλασική μουσική του χθες με το techno του σήμερα σε μια διαδρομή στις δύο πόλεις-κλειδιά του: Βερολίνο και Ντιτρόιτ. 

Όχι μόνο γι’ αυτούς, αλλά και για πολλούς περισσότερους λόγους, ο Carl Craig δικαιούται έναν χαρακτηρισμό που πια χρησιμοποιούμε όλο και πιο ελαφρά, αλλά εδώ ταιριάζει απόλυτα: legend.