Κάνε Focus: Ο Γιάννης Τσουμαράκης ανεβαίνει στo Blue Train

Ο Γιάννης Τσουμαράκης, αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, αποτελεί ένα από τα πιο ταλαντούχα και δραστήρια νέα πρόσωπα του θεάτρου και της τηλεόρασης. Αυτή τη σεζόν, τον παρακολουθούμε σε δύο ξεχωριστούς παραστάσεις: στο Blue Train του Γεράσιμου Ευαγγελάτου στο θέατρο Άλμα, όπου υποδύεται τον Πάνο και εντυπωσιάζει με τη φρεσκάδα και την ενέργειά του, και στην Κασέτα της Λούλας Αναγνωστάκη στο Θέατρο Σταθμός. Επίσης, τον βλέπουμε στην τηλεοπτική σειρά “Έχω Παιδιά” στο Mega, επιβεβαιώνοντας την ευχέρεια του σε διαφορετικά μέσα και ρόλους.

Συστήσου μας
Είμαι ο Γιάννης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Αγαπώ τη θάλασσα και μου αρέσει να αναζητώ την έμπνευση τόσο σε πίνακες και ταινίες, όσο και στο να περπατάω στην Αχαρνών το μεσημέρι. Βρίσκω την ηρεμία όταν παίζω μουσική, όταν κοιμάμαι στον καναπέ αγκαλιά με το σκυλί μου, και όταν κάνω πολύωρες συζητήσεις με τους φίλους μου, αργά τη νύχτα. Ο χρόνος ο περνάει άλλες φορές με αγχώνει τρομακτικά, και άλλες φορές με αναγκάζει να βιώνω τις στιγμές αυτούσιες και διεσταλμένες.

Θεατρικές αναμνήσεις; Πρώτο έργο που σε γοήτευσε θεατρικά;
Μία από τις παραστάσεις που με γοήτευσαν ως έφηβο, ήταν η Οδύσσεια που είχε ανεβάσει ο Wilson στο Eθνικό θέατρο. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορούν να δημιουργηθούν τέτοιες εικόνες στο θέατρο με αφορμή ένα κείμενο που έχει ηλικία χιλιάδων ετών.

Παιδικές παραστάσεις είδα ελάχιστες ως παιδί. Η μόνη που μπορώ να θυμηθώ, με σχετική διαύγεια, είναι το “Η κοιμωμένη ξύπνησε” της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου. Σκεπτόμενος σήμερα τι μπορεί να είναι αυτό που με γοήτευσε τότε, είναι το ότι οι παιδικές παραστάσεις αυτών των δύο καλλιτεχνών δεν υποτιμούν καθόλου την αντίληψη, την αισθητική και το κριτήριο των παιδιών.

Τι σε ενέπνευσε αρχικά να ασχοληθείς με την υποκριτική; Υπήρχε κάποια στιγμή που συνειδητοποίησες ότι αυτό είναι το πάθος σου; Και, αν δεν ήσουν ηθοποιός θα ήσουν…
Πυρηνικά μιλώντας, αυτό που με έκανε να μπω στον κόσμο της υποκριτικής είναι η αφήγηση ιστοριών. Από παιδί ένιωθα ότι διαστέλλεται ο χρόνος, όταν άκουγα μία ιστορία, είτε πραγματική, είτε φανταστική. Η δημιουργία ενός παράλληλου χωροχρόνου βρίσκεται στη φύση της αφήγησης.

Για μένα αφήγηση είναι και το θέατρο, άρα και η υποκριτική, όπως και μία φωτογραφία, ένας πίνακας, ένα ποίημα. Αν δεν ήμουν ηθοποιός ίσως να σπούδαζα γαστρονομία, ψυχολογία, ή εκπαίδευση κατοικίδιων.

Υπήρξε κάποιος μέντορας ή πρότυπο που σε επηρέασε στον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την τέχνη της υποκριτικής;
Όχι. Είχα όμως την τύχη, φοιτώντας στη δραματική σχολή του εθνικού θεάτρου, να συναντήσω ανθρώπους που με βοήθησαν να ανοίξω πολυ δημιουργικά πεδία σε φαντασιακό, γνωσιακό ή τεχνικό επίπεδο. Και δεν είναι τυχαίο που αυτοι οι άνθρωποι θα νιώσουν απόστροφή, αν τους αποκαλέσει κάποιος μέντορες.

Αναφέρομαι, μεταξύ πολλών ακόμα, στον Διονύση Καψάλη, τον Ακύλλα Καραζήση, τον Νίκο Καραθάνο, και μετά τη σχολή στο Θωμά Μοσχόπουλο και την Αγλαΐα Παππά. Πρότυπο καλλιτέχνη, για μένα, είναι ο Leonard Cohen. Θεωρώ το έργο του ύψιστη μορφή ποίησης.

Δύο θεατρικές παραστάσεις και τηλεόραση φέτος. Μολονότι τόσο νέος, έχεις δοκιμαστεί τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Υπάρχει κάποια διαφορά στον τρόπο που προσεγγίζεις αυτούς τους δύο διαφορετικούς κόσμους; Και σου μένει χρόνος για σένα;
Η βασική διαφορά, για μένα, ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους είναι το μέσο. Στο θέατρο εσύ ως ηθοποιός με το εκτόπισμα και την ενέργειά σου πλησιάζεις στον θεατή-αποδέκτη. Με την κάμερα, συμβαίνει το αντίστροφο. Εκείνος έρχεται κοντά σου, σε απόσταση αναπνοής πολλές φορές. Γι’ αυτό, ένα βλέμμα, μία ανάσα, ένα χάδι, μπορεί να έχει διαφορετικό αποτύπωμα εκεί.

Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει, μέχρι φέτος, είναι η δύναμη που έχει η τηλεόραση, και η συντροφιά που κρατάει σε ανθρώπους. Ούτε που το φανταζόμουν. Το καλοκαίρι με πλησίασε μία κοπέλα και μου είπε: “ο φίλος μου είναι στη φυλακή, και του κρατάει φοβερή συντροφιά η σειρά στην οποία παίζεις. Ο ρόλος σου και εσύ τον συγκινείται φοβερά. Βλέπω τη σειρά την ίδια ώρα με εκείνον για να νιώθουμε ότι μοιραζόμαστε κάτι ταυτόχρονα, από μακριά”. Βούρκωσα. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Της έδωσα μία αγκαλιά και της είπα: ” όταν μιλήσετε ξανά, δώστου χαιρετίσματα από τον Πετρουνη” , και γελασαμε.

Τότε άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι αντίκρισμα μπορεί να έχει αυτό το μέσο, και πόσο σημαντικό μπορεί να είναι αυτό για κάποιους. Οχι, δεν μου μένει ιδιαίτερος χρόνος για μένα. Γι’ αυτό, όσο μεγαλώνω, αρχίζω να τον εκτιμώ και να τον διαχειρίζομαι διαφορετικά.

Συμμετείχες στη διεθνή παραγωγή «The Durrells» από το πρώτο έτος της Δραματικής Σχολής. Τι αποκόμισες από αυτή την εμπειρία;
Αυτή η εμπειρία μου έδειξε πως είναι οι ιδανικότερες εργασιακές συνθήκες, για τον ηθοποιό -και όχι μόνο-, έτσι ώστε να είναι, και να νιώθει, όσο το δυνατόν περισσότερο παραγωγικός και χαρούμενος μπορεί. Αυτό προφανώς έχει να κάνει με την οργάνωση μιας παραγωγής, άρα, αναπόφευκτα, και με τα χρήματα τα οποία διατίθενται σε αυτήν. Ταυτόχρονα, παρατηρούσα το πως υπάρχουν μέσα σε αυτή τη δουλειά αυτοί οι φοβεροί ηθοποιοί, όπως η Keeley Hawes, ο Josh O Connor κ.α.

Τι σε γοητεύει στο Blue Train του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και πώς αγγίζει τις ανησυχίες του κοινού;
Είναι ένα έργο σύγχρονο, τρυφερό, ανθρώπινο. Μπορεί ο κεντρικός ήρωας να είναι ομοφυλόφιλος, αλλά βλεπω πως όλοι θεατές, ανεξαρτήτως ηλικίας, σεξουαλικού προσανατολισμού ή φύλου, βρίσκουν κομμάτια του εαυτού τους, μέσα σε αυτό το έργο.

Κι αυτό γιατί είναι ένα κείμενο που μιλάει για την ανθρώπινη μοναξιά, τη σχέση μας με το χρόνο, με τη μάνα, τον πατέρα, με την παιδικότητα, τον φόβο, το συμβιβασμό, τον έρωτα… κι όλα αυτά αποδοσμένα με χιούμορ, ρυθμό, ρωγμές φωτός και σκοταδιού, και με μια σύγχρονη προφορικότητα που εκπλήσσει και σε φέρνει κοντά σ’ αυτα τα πρόσωπα. Πώς γίνεται να μη σε γοητεύει ένα τέτοιο έργο;

Τι συμβολίζει αυτό το Βlue Train;
Το Βlue Train συμβολίζει κάτι άλλο για τον καθένα μας. Για μένα άλλοτε είναι το τρένο της φυγής, άλλοτε της αλλαγής άλλοτε το τρένο της ζωής, της τυχαιοτητας, του χρόνου, που έρχεται κατά πάνω σου, με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το μπλε, απ την άλλη συμβολίζει, ως χρώμα, τη μοναξιά, την μελαγχολία, αλλά και την ειλικρίνεια. Είναι το μπλε τρένο που, πολλές φορές μέσα στη ζωή μας, καλούμαστε να επιβιβαστούμε, ανάλογα με τον προορισμό που θέλουμε να φτάσουμε.

“Ζήσε στο τώρα σου. Βρες τι είναι αυτό που σε γεμίζει και κάν’ το” λες στο έργο και το απευθύνεις στο κοινό. Πόσο το πιστεύεις αυτό;
Το πιστεύω ακράδαντα. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην κάνεις αυτό που αγαπάς, αυτό που σε γεμίζει.

Ταυτόχρονα παίζεις και στην “Κασέτα” της Λούλας Αναγνωστάκη. Πώς κινείσαι ανάμεσα σε ένα τόσο κλασικό και ένα τόσο σύγχρονο έργο, όπως το Blue Train; Πόσο νιώθεις να επικοινωνούν οι δύο αυτές εποχές;
Πιστεύω πως όλα τα ωραία κείμενα συνομιλούν, γιατί μιλάνε για την ανθρώπινη φύση (αυτό τα κάνει και ωραία!), ανεξαρτήτως εποχής ή είδους. Αυτές οι δύο εποχές συνδιαλέγονται, μέσα από αυτά τα δύο έργα, αρχικα, γιατί και οι δύο κεντρικοι ήρωές τους, στην Κασέτα ο Παύλος και στο Blue Train ο Μιχάλης, έρχονται αντιμέτωποι με το ζήτημα του συμβιβασμού στα εδραιωμένα κοινωνικά πρότυπα, άρα και με τη μοναξιά ή τη ματαίωση που η απόφαση τους επιφέρει.

Εχουν και οι δύο μία βαθιά αντίσταση στους μηχανισμούς που τους επιβάλλονται και υφίστανται και οι δύο τις συνέπειες των επιλογών τους. Και τα δύο έργα τα θεωρώ σύγχρονα. Εγώ, απ’ τη μεριά μου, κινούμαι προσπαθώντας να συναισθανθώ το διαφορετικό τους υφος και να υπάρξω με σεβασμό μέσα σε αυτά.

Αν μπορούσες να επιλέξεις έναν ρόλο ή ένα θεατρικό έργο για να παίξεις, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Δε θα ήταν θεατρικό έργο. Αγαπώ πολύ το Orlando της Virginia Woolf ,ενώ τελευταία ξενοδιαβάζω ποιήματα του Ρεμπώ και τις επιστολές του με τον Βερλαίν. Οπότε, είτε η μεταφορά της σχέσης αυτών των δύο μαζί με τα ποιήματα και τις επιστολές τους, είτε μία θεατρική μεταφορά του Ορλάντο ,θα απαντούσα.

Πώς γεμίζεις τον ελεύθερο χρόνο σου όταν δεν δουλεύεις σε κάποια παραγωγή;
Μου αρέσει να πηγαίνω μόνος μου στο σινεμά. Γιόγκα, μαγειρική, κρασια με φίλους, ταβανοθεραπεία, μουσική..

Πώς βλέπεις το μέλλον της τέχνης στην ψηφιακή εποχή; Πιστεύεις ότι τα νέα μέσα θα αλλάξουν τον τρόπο που δημιουργούμε και παρακολουθούμε τέχνη;
Ήδη δεν τον έχουν αλλάξει; Ζούμε και σε μία ψηφιακά ανθρωπόκαινο/meta εποχή όπου όλα γύρω μας αλλάζουν προς αυτή την ψηφιακή, τεχνική κατεύθυνση, Αυτή η αλλαγή -διστάζω, να την πω εξέλιξη, θα δείξει- μεταβάλλει τον τρόπο που ζούμε, άρα και αναπόφευκτα και τον τρόπο που παράγεται η τέχνη και την αντιλαμβανόμαστε.

Η τέχνη, από την άλλη, οφείλει να συνομιλεί με την εποχή της και να την αφουγκράζεται. Ανοίγει, όμως, μία τεράστια προβληματική για το τι είναι τέχνη, όταν πλέον γράφονται τραγούδια μόνο μέσω AI, δημιουργούνται σχέδια για σκηνικά μεσο AI κλπ.

Μελλοντικά σχέδια
Για την ώρα, συνεχίζονται οι παραστάσεις του Blue Train, και τα γυρίσματα για τη σειρά “Έχω παιδιά ” στο Mega.