ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΙΑ: ΝΙΣΑΦΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΡΟΝΤΟΛΑΓΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΜΠΙΡ OPINION LEADER

Με την αυθεντικότητα και το μοναδικό τους ύφος, τα Καλογεράκια, ή αλλιώς ο Μιχάλης και ο Παντελής Καλογεράκης, έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν στη μουσική σκηνή με την κρητική τους προφορά και τις ανατρεπτικές μουσικές τους συνθέσεις.

Από το πρώτο τους άλμπουμ «Βουκολικόν» μέχρι την τελευταία τους δουλειά «Τα παραμύθια της Μελπομένης», η πορεία τους χαρακτηρίζεται από τολμηρές επιλογές, ενδιαφέροντα θεματικά πεδία και μια πάντα φρέσκια προσέγγιση στη μουσική.

Με αφορμή την επιστροφή τους στον Σταυρό του Νότου, συναντήσαμε τους Καλογεράκια για να μιλήσουμε για τις νέες τους δημιουργίες, τη συνεργασία τους με τη Λάλα Κωλοπή, την εξέλιξη της μουσικής τους και τα όσα ετοιμάζουν για το κοινό τους.

Μία συζήτηση γεμάτη αναμνήσεις, μουσική, ανατροπές και ενδιαφέροντα insights από τα δύο αυτά πολυσχιδή και ταλαντούχα πρόσωπα της ελληνικής μουσικής σκηνής.

Πώς “γνωριστήκατε” οι δύο σας;

Μ. Έχουμε φωτογραφίες σε άλμπουμ στο σπίτι μας στην Κρήτη, όπου ο γονείς γράφουν από πίσω (δεξιά Μιχάλης αριστερά Παντελής). Ξεκινήσαμε σαν ένας άνθρωπος και για αρκετά χρόνια πορευτήκαμε ως ένας άνθρωπος. Ευτυχώς με τα χρόνια αυτό άλλαξε.

Π: Δεν τον ξέρω τον κύριο.

Συμβουλή που έχετε πάρει από γονείς και σας έχει “στοιχειώσει” μέχρι σήμερα;

Π: Δεν είναι ακριβώς συμβουλή, εκείνο που με “στοιχειώνει” είναι η στάση των γονιών μου και το κυρίαρχο αίτημα τους, το οποίο ακουμπούσε και ακουμπάει ακόμα, στα πάντα : “να περνάμε καλά”. Πάντα αυτό ήταν το κίνητρο για το οτιδήποτε και αυτό θεωρώ πως είναι πολιτικό.

Μ. “Ο γεγονε γεγονε” μεγάλη κουβέντα αυτό. Επίσης το “χαμηλές προσδοκίες” της μάνας μου, πολύ ουσιαστικό. Και κάτι που έχουν οι γονείς σαν vibe είναι το “και τι να κάνεις; αφου το θέλει το παιδί”

΄’Έτυχε” ή “πέτυχε” αυτή η μουσική σας συνύπαρξη; Αναμνήσεις μουσικές, τραγούδια που θυμάστε να σιγοψιθυρίζετε;

Μ. Δεν έτυχε η συνύπαρξη με τον Παντελή, αλλά ούτε και πέτυχε, διότι δεν ξεκινήσαμε με στόχο να πετύχουμε κάτι. Από νωρίς (με σημαντικούς ανθρώπους που μας καθόρισαν) με την Ντιάνα Μανουρά στην Κρήτη, τον Μιχάλη Γκανά και τον Νίκο Μοσχοβάκο βρήκα τον δρόμο που θέλω να πάρω, αυτόν την ποίησης. Οπότε θυμάμαι να σιγοαπαγγέλω ποιήματα παρά να σιγοτραγουδώ τραγούδια.

Π: Δυστυχώς δεν έχω να δώσω πολλές αναμνήσεις, έχω πολύ ασθενική μνήμη, θυμάμαι όμως από παιδί πως ποτέ δεν σιγοψιθύριζα. Πάντα – ειδικά στο παρελθόν – τραγουδούσα φουλ δυνατά με αποτέλεσμα να ενοχλώ αδέλφια, γονείς, θεία από πάνω, με την τέρμα φάλτσα μου φωνή. Αυτό το θυμάμαι καθαρά. Νά ναι καλά η δραματική σχολή που μου έφτιαξε κάπως το αυτί και το διάφραγμα!!!

Τι είναι ποίηση για εσάς; Αγαπημένος ποιητής/ποίημα/στίχος και γιατί; Παραμένετε πιστοί στην ποίηση και στον λόγο που απαγγέλλεται και τραγουδιέται ταυτόχρονα. Πόσο ρίσκο έχει αυτό μέσα του;

Μ. Δεν βρίσκω ρίσκο στην ποίηση. Βρίσκω κάτι πραγματικά ελεύθερο και γαλήνιο όσο και δυνατό. Η ζωή μου όλη είναι με ποίηση. Διαβάζω με χαρά Γιάννη Βαρβέρη, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Μιχάλη Γκανά,
Jacques Prévert, Arthur Rimbaud, Ντίνο Σιώτη, Γιάννη Στίγκα, Τώνια Τζιρίτα Ζαχαράτου, Κατερίνα Γώγου, Μιρσύνη Γκανά, Fernando Pessoa. Το ποίημα που συνέχεια επικαλούμαι (όπως γνωρίζουμε όλοι βρισκόμαστε σε μια διεφθαρμένη χώρα, με ματαιωμένους πολίτες σε μια βαθιά κοινωνικοπολιτική κρίση, οπότε μοιραία οσοι άνθρωποι δεν είναι ευνοημένοι απο το σύστημα, άνθρωποι δηλαδή του μεροκάματου, θέλουν να φύγουν από εδώ) με τα φιλαράκια μου που είτε ζουν στο εξωτερικό είτε θέλουν να φύγουν είναι το ποίημα του Καβάφη “Η πόλις”.
[…] Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά βρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις — δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κόχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Π: Ποίηση για εμένα είναι η αρχή των πάντων, είναι παντού, είναι εκεί που βρίσκεται όλη η ευαισθησία, η αγάπη και η αλληλεγγύη που κουβαλούμε ως άνθρωποι. Δεν έχω αγαπημένο ποιητή/ποίημα/στιχάκι, αλλάζουν συνέχεια. Αυτήν την περίοδο είναι ο ΛΕΞ και ο νέος του δίσκος και μιας και είπα για τον ΛΕΞ να σου πω ένα δυό στίχους του που αγαπώ,“ο πόνος των φτωχών γίνεται η τέχνη των αστών”, “με φιλάει και μου λέει έχεις ευθύνη, δεν έχω τίποτα στον κόσμο σαν εκείνη”.

Τα κρητικά είναι πολύ της μοδός, πώς αισθάνεστε με αυτό; Πώς βλέπετε τη σύγχρονη μουσική σκηνή της Κρήτης και τον τρόπο που η νεότερη γενιά συνδέει την παράδοση με το σύγχρονο μουσικό τοπίο;

Μ. Μεγάλωσα με κρητικά και γουστάρω πολύ να τα ακούω -όταν είμαι στην Κρήτη- μου αρέσουν τα πανηγύρια και οι μουσικές παρέες που προκύπτουν -στα χωριά-. Γενικά η νεότερη γενιά είναι πάντα η πιο updated μοιραία και η πιο συμφυτη στο κοινωνικό περιβάλλον. Να τους σεβόμαστε τους νέους και να τους εκτιμάμε. Νισάφι πια με την γεροντολαγνοία, τα βαμπίρ opinion leader και τη δεινοσαυρίλα.

Π: Σούπερ μου φαίνεται κι εμένα όλο αυτό, χαίρομαι που τα κρητικά είναι της μόδας, όσο πιο συχνά γενικά ακούω μαλεβιζιώτη, τόσο το καλύτερο! Δεν έχω καλύτερο παραδοσιακό χορό να χορεύω από αυτόν. Φοβάμαι βέβαια πως της μόδας δεν είναι μόνο τα κρητικά σαν μουσική, αλλά κάπως διαφημίζεται και τονώνεται μια εμετική τοξική αρρενωπότητα που συνδέεται με τον τόπο αυτό, με αποτέλεσμα να κατρακυλάει η Κρήτη σε έναν φαλλοκρατισμό όπου γίνεται όλο και πιο δημοφιλής, γεγονός που με ξενερώνει τέρμα!

Τα “Ρεμπώτικα πέρα από το μύθο” φαίνεται να είναι η συνέχεια μιας σπουδαίας δουλειάς. Τι νέα στοιχεία προσθέτει αυτό το έργο σε σχέση με τα «Ρεμπώτικα» που γνωρίσαμε πριν;

Μ. Τα ρεμπώτικα είναι μια δουλειά που ξεκινήσαμε με τον Παντελή το μακρινό 2015 και κυκλοφόρησαν το 2022. Ωστόσο επειδή μας τρώει και εμάς, δεν μπορέσαμε να μείνουμε εκεί. Θέλαμε στον θυελλώδη και τοξικό αυτό έρωτα να δώσουμε και άλλη μια διάσταση, αυτή της γυναίκας του Βερλαίν. Έτσι στον Σταυρό στις 18 Δεκέμβρη έχουμε μαζί μας την Λαλα, για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, στα Ρεμπώτικα πέρα από το μύθο.

Η ρεμπέτικη μουσική πάντα συνοδευόταν από έντονα συναισθήματα και μια αίσθηση του κοινωνικού σχολιασμού. Πιστεύετε ότι η σύγχρονη κοινωνία εξακολουθεί να έχει ανάγκη από αυτή την “κοινωνική” μουσική;

Μ. Πάντα η κοινωνία έχει ανάγκη να καταλάβει τα όρια, τα πλαίσια στα οποία υπάρχει. Με προβληματίζει που η τέχνη στις μέρες μας έχει να κάνει με τη διασκευή τραγουδιών – remake ταινιών – πασοκ ωραία χρόνια και τέτοια. Το βρίσκω απολιτίκ και βαρετό.

Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με τη Λάλα Κωλοπή, πώς προέκυψε;

Π: Έχω δει και θαυμάσει την Λάλα πολλές φορές στο bequeer, να κάνει stand up, να αυτοσχεδιάζει, λατρεύω να την βλέπω και όταν σκεφτήκαμε με τον Μιχάλη πως τα ρεμπώτικα χρειάζονται καλιαρντοποίηση, ήρθε σαν Μάννα. Επειτα αρχίσαμε να κάνουμε πρόβες και πρόκειται για ένα φοβερό παιδί και είμαστε πολύ χαρούμενοι που μοιραζόμαστε τα ρεμπώτικα και τη σκηνή μαζί του.

Στην παράσταση θα φιλοξενήσετε τις Σκιαδαρεσες. Ποια είναι η δυναμική της συνεργασίας με αυτούς τους καλλιτέχνες και πώς συνδυάζονται τα ταλέντα τους με το δικό σας έργο;

Π: Σας μιλάει ένας huge fun! Ήταν κάτι που θέλαμε παρα πολύ να συμβεί και μολις τους έστειλα στο instagram ειπαν αμεσως ναι, ε και κατουρήθηκα από τη χαρά μου.

Μ. Θέλω ο κόσμος να κάνει εικόνα εμας τα δυο και τα άλλα δυο πανω στη σκηνη. Νομίζω θα είναι ότι πιο ντεζαβου θα εχουμε κάνει. ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ.

Από τη μουσική αλήθεια μπορείτε να ζήσετε;

Μ. Ναι κάπως, χωρίς ανοίγματα και μεγαλομανίες. Βέβαια δουλεύω τη τέχνη μου από το 2009 και μόλις το 2023 κατάφερα να πω ότι δεν θα χρειαστεί να δουλέψω σε άλλη δουλειά. Προς το παρόν λοιπόν μπορώ να δηλώσω ότι μπορώ να ζω από τη μουσική, χωρίς καμία σιγουριά για το αν θα συνεχίσει αυτο να συμβαίνει και του χρόνου. Δεν κάνω μουσική για τα χρήματα προφανώς γιατί σχετικά με τον χρόνο και τη φαιά ουσία που επενδύω οι απολαβές είναι ελάχιστες.

Ξέρω όμως ότι αυτό θα κάνω στη ζωή μου και το ξέρω από μικρός. Και ως απάντηση σε οποιοδήποτε αγχώνεται για τα λεφτά και για το βιοποριστικό έχω να πω πως όσο επιμένεις με μεθοδικότητα και υπομονή αρχίζει να δημιουργείται χώρος να υπάρξεις, εκεί που πριν δεν υπήρχε.

Τέλος δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο ζήτημα λεφτά. Αν κάνεις αυτό που θελεις, δεν σε νοιάζουν τα λεφτά (μέχρι ενός σημείου προφανώς) . Αν κάνεις κάτι που δεν θέλεις, ψάχνεις να βρεις το νόημα αλλού, και στην καπιταλοταλιμπαν φάση που ζούμε με τον υπέρ καταναλωτισμό και την μανία της εικόνας. Ο κόσμος θεωρεί ότι η προτεραιότητα είναι τα φράγκα. Όχι αγάπη μου, προτεραιότητα είναι να χαίρεσαι να ξυπνάς το πρωί και χαρούμενα κουρασμένος να κοιμάσαι το βράδυ. Μάντεψε πώς θα γίνει αυτό; Κυνηγώντας τα λεφτά ή κάνοντας αυτό που θέλεις κι ας παίρνεις -μη σου πω τώρα τι παίρνεις- ;

Τι θα ακούσουμε στον Σταυρό του Νότου;

Μ. Θα ακούσετε τον Θανάση Τσακιράκη, τον Λάμπρο Παπανικολάου, τον Στράτο Γκρίντζαλη και τον Αλέξη Στενάκη σε ακραία vibes να σκορπανε νότες, και ρυθμό σε μελοποιημένα ποιήματα. Θα έχω τον ήχο της καρδιάς μου, τον Θάνο Καλέα, τις super twins Σκιαδαρέσες , την Λάλα Κολωπή να τα σπάσει και εμας τα Καλογεράκια να σκορπάμε λόγια συμπαράστασης, χαράς και απελπισίας.
Η παράσταση περνάει από την δισκογραφία: Βουκολικόν, Προσωπικό, Κάτι Παράξενο, Ρεμπώτικα, Varvara Project, Παραμύθια της Μελπομένης

 Σε 10 χρόνια από τώρα πού και πώς σας φαντάζεστε;

Μ. Σε δέκα χρόνια θα ήθελα να έχω βγάλει άλλους 6-7 δίσκους με μελοποιημένα ποιήματα.

Π: Με φαντάζομαι στην Αθήνα, ερωτευμένο.