ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΑ ΝΤΑΛΑΡΑ-ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ “ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΩΘΗΚΑΝ”

Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη από την ένταση μιας επανασύνδεσης που περιμέναμε από καιρό. Κοντά 30 χρόνια… Τα φώτα τρεμοπαίζουν στο σκοτάδι, οι μουσικοί κινούνται σαν σκιές πάνω στη σκηνή, ενώ οι ήχοι από τα κρουστά, πλήκτρα και καμπάνες αναμειγνύονται με τις φωνές των τεχνικών που ρυθμίζουν την κάθε λεπτομέρεια.

Βρισκόμαστε στο VOX για τις πρόβες της παράστασης “Αν σωθούν τα τραγούδια…” ενός μουσικού ραντεβού που θα κλείσει με ιστορικό τρόπο αυτή τη χρονιά.

Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου μία μέρα πριν από την πρεμιέρα στο VOX και τριάντα τέσσερα χρόνια μετά τη θρυλική σύμπραξή τους στο ΑΤΤΙΚΟΝ, στέκουν ευθυτενείς ο ένας πλάι στον άλλον σε μια μουσική συνύπαρξη που κλείνει μέσα της την Ιστορία των γεγονότων και των αισθημάτων της νεότερης Ελλάδας.

“Βασίλη, πάμε; Ετοιμος;” ακούγεται η φωνή του Νταλάρα μέσα από το σκοτάδι της αίθουσας, ενώ η ομάδα κάνει τις τελευταίες προετοιμασίες για το τεστ στα μικρόφωνα. Η σκηνή σιγά-σιγά γεμίζει από ήχους, και οι μουσικοί παίρνουν τις θέσεις τους. Το χρονομέτρημα για τις τελευταίες λεπτομέρειες ξεκινά.

Νταλάρας – Παπακωνσταντίνου και μαγικές στιγμές στην πρόβα του VOX

“Πρώτο τραγούδι, όλοι όρθιοι,” λέει ο Νταλάρας, δίνοντας το σήμα για να αρχίσει η πρόβα. Στη γιγαντοοθόνη πίσω τους, βλέπουμε έναν συννεφιασμένο ουρανό, που δίνει τη θέση του σε σκίτσα του Σπύρου Δερβενιώτη με την αισθητική του κόμικ, με ήρωες τους δύο καλλιτέχνες και τον Οδυσσέα Ιωάννου, τον άνθρωπο- κλειδί της παράστασης που θα ντύσει με τα δικά του μοναδικά λόγια τη βραδιά.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, με το ηλεκτρονικό του τσιγάρο στα χείλη, παρακολουθεί αμίλητος, ο Γιώργος Νταλάρας δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Το αυτί του και το βλέμμα του είναι παντού. Διορθώνει τα πάντα, τα τεχνικά, τις εντάσεις των οργάνων, τους χρωματισμούς και τα τέμπο τους.

Στα τραπέζια, με το μικρόφωνο στο χέρι, ο Άγγελος Τριανταφύλλου καθοδηγεί σκηνοθετικά. Με μάτια που δε χάνουν λεπτομέρεια, ρυθμίζει τους φωτισμούς, υποδεικνύει τη θέση των καλλιτεχνών και δημιουργεί τον τελικό καμβά της συνάντησης αυτής.

Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη ένταση, σαν αντανάκλαση της μουσικής που γεμίζει τον χώρο. Τα βλέμματά μας εστιάζουν στους δύο θρύλους της ελληνικής μουσικής, που, με αβίαστη οικειότητα, μοιράζονται χαμόγελα και αγκαλιές, προτού ανέβουν μαζί στη σκηνή.

Με σεβασμό για το παρελθόν και την πορεία ο ένας του άλλου, ανάγουν τη διαδικασία της πρόβας σε μαγική στιγμή, όπου κάθε λεπτομέρεια συνθέτει μία συγκλονιστική μουσική παράσταση για τα ελληνικά τραγούδια, που θα απολαύσουμε από την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου και κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στο VOX.

Οδυσσέας Ιωάννου – “Τα τραγούδια που αγαπάμε μας λένε: μην ανησυχείς θα το περάσουμε μαζί”

Τα φώτα σβήνουν, η μουσική αρχίζει να αντηχεί με τα αγαπημένα ελληνικά τραγούδια και η εικόνα του Οδυσσέα Ιωάννου σε μπλε φόντο επενδύει την ατμόσφαιρα με ένταση. Ο σπουδαίος στιχουργός ανεβαίνει στη σκηνή και ξεδιπλώνει την ιστορία του. Ξυπνά ένα πρωί με την τρομακτική απειλή πως όλα τα ελληνικά τραγούδια κινδυνεύουν να εξαφανιστούν. Ένας ιός τα σβήνει από τις ψηφιακές πλατφόρμες, από τα ραδιόφωνα, από τη μνήμη μας. Ο χρόνος που απομένει είναι ελάχιστος και η επείγουσα ερώτηση είναι μία: ποια τραγούδια θα σώσουμε πριν σβήσουν για πάντα;

Μέσα σε ένα τρίωρο γεμάτο ένταση και συναίσθημα, περνάει μπροστά από το κοινό ένας θησαυρός ελληνικής μουσικής: τραγούδια που αντέχουν στο χρόνο. Και ενώ το πρόγραμμα θα μπορούσε άνετα να διαρκέσει και δέκα ώρες, το ακροατήριο απολαμβάνει μια απολαυστική και συναισθηματικά φορτισμένη περιήγηση στην ελληνική μουσική παράδοση, με όλα τα αγαπημένα κομμάτια που έχουν σημαδέψει γενιές.

Μετά τη συγκινητική εισαγωγή του Οδυσσέα Ιωάννου, η σκηνή του VOX ζωντανεύει με την εκρηκτική έναρξη του Γιώργου Νταλάρα και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, οι οποίοι ερμηνεύουν το εμβληματικό “Πάει ο καιρός” του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου. Η φωνή του Βασίλη πλημμυρίζει τον χώρο, γεμάτη πάθος και ο Νταλάρας σαν από μηχανής θεός διορθώνει τα πάντα, “μαρκάροντας” τα τραγούδια με τη φωνή του και δίνοντας ρυθμό.

Το χιούμορ είναι παρόν σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, παρά το άγχος που κυριαρχεί. Ο Νταλάρας, με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο, αναζητά το χειροκρότημα των παρευρισκομένων στην πρόβα, σαν προσομοίωση της αίσθηση της μεγάλης τους πρεμιέρας. Από την άλλη, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου δεν σταματά να χαμογελάει και να του κάνει μικρές πλάκες, αλλάζοντας ακόμη και κάποια λόγια στα τραγούδια δημιουργώντας έτσι μια ατμόσφαιρα ζεστασιάς και οικειότητας ανάμεσα στους δύο καλλιτέχνες.

Η συμβολή του Οδυσσέα Ιωάννου είναι καθοριστική και απόλυτα νευραλγική. Οι ιστορίες του λειτουργούν σαν ιντερμέδια λόγου, σαν αόρατες διασυνδέσεις με τη μουσική μας ιστορία. “Το τραγούδι που αγαπήσαμε είναι η επιστροφή μας στο πατρικό μας σπίτι. Ακόμα και αν ξέρουμε ότι το σπίτι πια δεν είναι εκεί. Έχει γκρεμιστεί, αλλά έχουμε ανάγκη συνέχεια να επιστρέφουμε εκεί” λέει χαρακτηριστικά. Και έχει τόσο δίκιο.

“Στο ίδιο έργο θεατές” – Από το χθες στο σήμερα

Από τη βραδιά αυτή δε λείπει κανένα από τα τραγούδια που “πρέπει” να σωθούν. Ακούμε από Τσιτσάνη και Μπέλλου μέχρι Ξυλούρη και Ξαρχάκο.  Και βέβαια τα αγαπημένα “Ένας κόμπος η χαρά μου”, “Αν υπάρχει λόγος” και οι “Μικρές Νοθείες”, άλλοτε σε ντουέτα, άλλοτε οι φωνές τους συμπληρώνουν η μία την άλλη στα λαϊκά και στα ροκ “γυρίσματα”.

Η ελληνική ροκ θα… σωθεί σίγουρα γιατί ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδάει όλες του τις επιτυχίες “Σφεντόνα”, “Πόρτο Ρίκο”, “Βικτώρια”, “Να γράφεις να τηλεφωνείς”, “Τσε”, “Φοβάμαι”. Το ίδιο και ο Γιώργος Νταλάρας.

Στο δεύτερο μέρος του προγράμματος, το ταξίδι συνεχίζεται με τραγούδια που γεμίζουν την αίθουσα. Από την “Ελενίτσα” και τους “7 νομά”, μέχρι το “Αν είσαι μάγκας”, οι δύο καλλιτέχνες μας οδηγούν σε μια συναισθηματική τραμπάλα.

Από την αφοπλιστική τρυφερότητα του “Μαμά“, το πάθος του “Σ’ ακολουθώ” και την ένταση της “Στέλλας” του Βασίλη, ως τα “Una Moneda“, “Βεγγαλικά” και “Αχ να ‘μουν στο φουστάνι σου” με την χαρακτηριστική φωνή του Νταλάρα. Κάθε τραγούδι φέρνει στην επιφάνεια μια διαφορετική πτυχή της ελληνικής μουσικής, δημιουργώντας έναν ιδανικό συνδυασμό χρωμάτων και συναισθημάτων που μας ταξιδεύει στο παρελθόν, αλλά και στο σήμερα.

“Αν δεν μπορέσουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο, ας γράψουμε μια ιστορία για το παρόν μας και ας μην αφήσουμε κανέναν να την αμφισβητήσει, κανέναν να ακυρώσει την ιστορία που ζήσαμε” λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου λίγο πριν τον επίλογο της βραδιάς.

“Παραπονεμένα Λόγια”, “Πριν το Χάραμα” και βέβαια το πιο χαρακτηριστικό τραγούδι των δύο, αυτό που σφράγισε την ιστορική τους συνεύρεση στο Αττικόν: “Στο ίδιο έργο θεατές”. Από την πρώτη του κιόλας νότα, το τραγούδι αυτό ξυπνάει εικόνες του Νταλάρα και του Παπακωνσταντίνου, νεότεροι στη σκηνή, με το κοινό κάτω να χειροκροτεί και να τραγουδάει μαζί τους.

Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου και Οδυσσέας Ιωάννου γράφουν ιστορία στη σκηνή του VOX. Κάθε τραγούδι, κάθε λέξη που ερμηνεύουν, κάθε μουσική στιγμή, γίνεται σύμβολο μιας εποχής και μιας παράδοσης που συνεχίζει να ζει δυνατά και αμετάβλητη. Η σκηνή του VOX γίνεται το σημείο συνάντησης δύο θρύλων της ελληνικής μουσικής και ενός στιχουργού που κουβαλά τη φωνή της γενιάς του.

Είναι μια συνάντηση που θα αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στη μουσική σκηνή.