Βλάβη στο Μετρό Θεσσαλονίκης – “Πώς θα έβγαινα με αμαξίδιο αν ήμουν στον συρμό που χάλασε;”

Με την ανάρτηση του, ο Δημήτρης Αντωνίου, συγγραφέας και ακτιβιστής, που έπειτα από τροχαίο ατύχημα, έχει καθηλωθεί σε αναπηρικό αμαξίδιο, αναδεικνύει την έλλειψη προσβασιμότητας και της ασφάλειας για άτομα με κινητικά προβλήματα στο Μετρό Θεσσαλονίκης.

Αφορμή στάθηκε η ακινητοποίηση συρμού, όπου οι επιβάτες αναγκάστηκαν να εκκενώσουν και να περπατήσουν μέσα στη σήραγγα, εγείροντας ερωτήματα για το πώς θα διαχειριζόταν μια τέτοια κατάσταση κάποιος με αναπηρία.

Η ανάρτηση δεν περιορίστηκε μόνο στο συγκεκριμένο περιστατικό αλλά επεκτάθηκε στην καθημερινή ταλαιπωρία που βιώνουν τα άτομα με κινητικές δυσκολίες στις μεταφορές, από τα πεζοδρόμια και τα πλοία, μέχρι τα λεωφορεία και τα αεροπλάνα. Ο Δημήτρης Αντωνίου εκφράζει τη βαθιά απογοήτευση και την ανασφάλεια που του προκαλεί η έλλειψη αξιοπρεπών υποδομών και ουσιαστικής μέριμνας από τους αρμόδιους φορείς.

Αναλυτικά η ανάρτησή του:

«Έχω ερώτηση προς την εταιρεία του Μετρό Θεσσαλονίκης και του αρμόδιου υπουργείου.
Αν ήμουν μέσα στο συρμό του Μετρο που ακινητοποιήθηκε χθες στη Θεσσαλονίκη και κατέβασαν τον κόσμο για να περπατήσει μες τη σήραγγα, τι θα με κάνανε εμένα;;; Θα με κουβαλούσαν στα χέρια για χιλιόμετρα; Το αμαξίδιο μου θα το άφηναν μέσα;;; (δεν κουβαλιέται λόγω βάρους)

Αυτός είναι ο λόγος που δεν έχω μπει ακόμη στο μετρο. Γιατί οι άνθρωποι που με αγαπάνε με παρακάλεσαν να περιμένω κάποιο διάστημα να δούμε τι αδιανόητα παρατράγουδα θα προκύψουν. Όχι, δεν έχουμε μαντικές ικανότητες. Απλά έχουμε καταλάβει πως παίζεται το παιχνίδι.

Ναι, για την ζωή μας μιλάω. Γι’ αυτούς η αξιοπρέπεια και η ασφάλεια μας είναι μικρές λεπτομέρειες. Όσοι δεν το βλέπουμε, απλά εθελοτυφλούμε. Αλλά με έναν περίεργο τρόπο είμαστε συνένοχοι. Έτσι νιώθω εγώ. Για όλους μας η δικαιοσύνη δεν είναι ζήτημα ηθικής αλλά άλλη μία οικονομική πράξη. Τόσο θα δώσουμε, τόσα θα κερδίσουμε, τόσα θα χάσουμε. Άρα δε συμφέρει. Άστο.

Τόσα χρόνια τα τρένα χαλάνε στη μέση του πουθενά και ο κόσμος περιμένει ένα λεωφορείο για να φτάσει μεσ την ταλαιπωρία στο σπίτι του. Τόσα χρόνια εδώ στη Θεσσαλονίκη τα λεωφορεία παίρνουν εν κινήσει φωτιά και ο κόσμος κατεβαίνει και απλά περιμένει το επόμενο. Είμαστε όλοι τόσο κουρασμένοι που δεν υπάρχει κουράγιο και χρόνος για να κυνηγάμε το δίκιο μας. Άσε που δεν ξέρουμε και πώς να ψάξουμε το δίκιο μας. Άστο. Θα γράψουμε 5 λεπτά κάτι στο φεισμπουκ και θα νιώθουμε ότι κάναμε το χρέος μας. Όπως τώρα εγώ. Δεν τολμάω να πάρω το μετρό γιατί αν μου τύχει κάτι από όλα αυτά τα αδιανόητα, δεν θα αντέξω τον εαυτό μου που δε θα κάνει τίποτα ουσιαστικό αλλά θα αναλωθεί σε βίντεο, φωτογραφίες και εύγλωττα, ωραία διατυπωμένα κείμενα. Αυτό το αίσθημα ανημποριάς είναι που τόσα χρόνια με τσακίζει.

Μεσ’ το δρόμο ρισκάρω τη ζωή μου γιατί οι δήμοι δεν φτιάχνουν ράμπες και γιατί οι συμπολίτες παρκάρουν στα πεζοδρόμια και δεν τους ακουμπάει κανείς. Και εγώ δεν μπορώ κάπως να βρω το δίκιο μου. Στα πλοία τη βγάζω ακόμη στο γκαράζ, στα αεροπλάνα γίνομαι τσουβάλι με πατάτες και στα τρένα δεν μπαίνω γιατί κάθε τρεις και λίγο χαλάνε και ακόμη δεν μου έχουν απαντήσει πως θα μπορέσουν να με κουβαλήσουν για να με βγάλουν από ένα χαλασμένο τρένο. Και τώρα ήρθε να προστεθεί στη λίστα και το μετρό.

Αν ήμουν χθες μες το συρμό που χάλασε, τι θα τραβούσα, μπορεί κάποιος από τους αρμόδιους να μου πει;; Και πως θα αποζημιωνόμουν για την αδιανόητη σωματική και ψυχολογική ταλαιπωρία;; Θα μπορούσα κάπως να βρω το δίκιο μου;; Μέχρι να πάρω αυτές τις απαντήσεις, δεν ξέρω αν θα πλησιάσω το μετρό. Αλλά είτε τις πάρω αυτές τις απαντήσεις, είτε όχι, ένα μεγάλο κακό έχει ήδη συμβεί μέσα μου. Επιβεβαιώθηκε η ανασφάλεια με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Δεν θα τους εμπιστευτώ ποτέ, ακόμη και χρόνια να περάσουν. Ήθελα τόσο πολύ να χαρώ για τη σημαντική αυτή διέξοδο για την μετακινήσεις μου στη πόλη της Θεσσαλονίκης, αλλά τα κατέστρεψαν όλα. Δεν το έκανα εγώ αυτό. Αυτοί το έκαναν. Και δεν θα τους το συγχωρήσω».