ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΙ ΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΑΚΗΣ: “Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”

Οικογενειακές ιστορίες. Ο Γιώργος και ο Νίκος Στρατάκης, δύο από τα επτά αδέρφια από τη Ροδιά, ένα χωριό έξω από το Ηράκλειο Κρήτης, ασχολήθηκαν με τη μουσική από μικρή ηλικία.

Ο Γιώργος με τη λύρα και ο Νίκος με το λαούτο, μαθήτευσαν δίπλα σε οργανοπαίχτες της περιοχής, άκουγαν τραγούδια σε κασέτες και, λίγο μετά τα δέκα τους χρόνια, έπαιξαν στο πρώτο τους γλέντι.

Στη συνέχεια, ο Νίκος μαθήτευσε δίπλα στον Ψαραντώνη και σε άλλους σημαντικούς εκπροσώπους της κρητικής μουσικής, όμως συνεργαζόταν διαρκώς με τον αδελφό του σε δισκογραφικές δουλειές, συναυλίες και γλέντια.

Τα δικά τους τραγούδια πατάνε με γερά πόδια στην κρητική παράδοση και την εξελίσσει. Έχουν φανατικούς ακόλουθους εντός και εκτός Κρήτης αφού σχεδόν περνάνε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους πάνω στη σκηνή. Εκατομμύρια views στο Youtube και χιλιάδες χιλιόμετρα κάθε χρόνο. Συναντηθήκαμε ένα απόγευμα στην Καλλιθέα, πριν πάνε στο Αγρίνιο για συναυλία, όπου αμέσως μετά θα έφευγαν πάλι για δύο εμφανίσεις στην Κρήτη. Στην Αθήνα θα τους πετύχετε τις Παρασκευές στο Club του Σταυρού του Νότου μέχρι και τις 10 Ιανουαρίου.

Για τα γλέντια

Δεν ξεχνάμε τις ρίζες μας. Τα πανηγύρια και οι γάμοι είναι εμπειρίες που έχουμε ζήσει έντονα. Με την πάροδο του χρόνου, μάθαμε να λειτουργούμε αυθόρμητα και χωρίς περιορισμούς, γεγονός που μας βοήθησε να προσαρμοζόμαστε σε διαφορετικά περιβάλλοντα, από μουσικές σκηνές μέχρι πανηγύρια και γάμους. Κάθε περίσταση έχει τη δική της ατμόσφαιρα και γοητεία, και απολαμβάνουμε και τις δύο μορφές εκδηλώσεων για διαφορετικούς λόγους.

Υπάρχουν πολλές συγκινητικές και όμορφες στιγμές. Για παράδειγμα, το περασμένο καλοκαίρι γνωρίσαμε έναν νεαρό που είχε μόλις ενηλικιωθεί. Μας είπε: “Χαίρομαι που σας γνωρίζω. Έχω μεγαλώσει μαζί σας. Σας ακούω από τότε που γεννήθηκα”.

Αυτό που αντιλαμβανόμαστε κυρίως είναι ο ενθουσιασμός του κοινού. Δεν γνωρίζουμε την καταγωγή του καθενός, αν και υπάρχουν περιπτώσεις που έρχονται να μας μιλήσουν και να μας πουν από πού είναι, αν μας έχουν ξανακούσει ή αν είναι η πρώτη φορά. Αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα.

Για τον ρόλο του πατέρα τους

Παρόλο που ο πατέρας μας δεν ασχολούνταν με τη μουσική και δεν ήξερε να χορεύει, μας έδωσε το έναυσμα για να την αγαπήσουμε. Παρακολουθώντας τους λυράρηδες στα πανηγύρια του χωριού, κατάλαβα από μικρός ότι ήθελα να γίνω μουσικός. Όταν ήμουν εννέα ετών, ο πατέρας μου μού πήρε μια λύρα. Για να μου κρατήσει συντροφιά, ο Νίκος απέκτησε ένα μαντολίνο και αργότερα ένα λαούτο. Έτσι ξεκίνησε το μουσικό μας ταξίδι. Ήταν σαν να είχε προβλέψει το μέλλον μας.

Ο πατέρας μας ήταν ένας γονιός που παρατηρούσε τα παιδιά του. Παρόλο που ο χρόνος του ήταν περιορισμένος, όταν ήταν μαζί μας, έβλεπε πράγματα που εμείς δεν βλέπαμε. Δεν θεωρούσε ποτέ περιττό να ανταποκριθεί στην επιθυμία μας για μάθηση. Είναι σημαντικό οι γονείς να παρατηρούν τα παιδιά τους και να αναγνωρίζουν τις κλίσεις τους, ώστε να ανακαλύψουν τι τους ταιριάζει. Ο Νίκος ασχολούνταν πάντα με τη μουσική, ενώ εγώ δοκίμασα διάφορα, αλλά τελικά βιοπορίζομαι από αυτήν. Ο πατέρας μας το είχε διακρίνει αυτό από νωρίς.

Το σημαντικό είναι να μην πιέζεις το παιδί προς μια κατεύθυνση που δεν επιθυμεί, αλλά να το καθοδηγείς προς το δικό του μονοπάτι. Αν δεν παρατηρήσεις και δεν αναγνωρίσεις τις κλίσεις του, μπορεί να το ωθήσεις προς κάτι που δεν του ταιριάζει.

Από μικροί στη μουσική

Η πρώτη μας εμφάνιση ήταν σε μια βάφτιση, όπου παίξαμε παραδοσιακή μουσική. Μας είχαν καλέσει, και ήμασταν πολύ μικροί – εγώ έντεκα και ο Νίκος δώδεκα χρονών. Θυμόμαστε αμυδρά το τι έγινε, αλλά σίγουρα παίξαμε και είχαμε καλή ανταπόκριση, κυρίως λόγω της νεαρής ηλικίας μας.

Ήταν μια μικρή βάφτιση, και επειδή ο πατέρας μας μάς έπαιρνε συχνά μαζί του σε παρέες όπου παίζαμε, κάποιοι μάς είχαν δει και μάς κάλεσαν να παίξουμε. Παίξαμε όσο μπορούσαμε, με το ρεπερτόριο που ξέραμε ως παιδιά, και τα καταφέραμε μια χαρά.

Έχουμε άγχος μετά από τόσα χρόνια; Παίξαμε πρόσφατα στο Ηρώδειο και νιώσαμε δέος. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για εμάς. Όσο έμπειρος και να είσαι, όσες φορές και να έχεις παίξει, όπου και να έχεις παίξει, το Ηρώδειο είναι επιβλητικό. Είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Από μικροί ακούγαμε και μαθαίναμε από τους άλλους, παίζοντας κυρίως διασκευές. Όταν συνειδητοποιήσαμε τι μας συνέβαινε, αρχίσαμε να δημιουργούμε. Ξύπνησε η δημιουργική μας πλευρά. Ήμασταν αυτοδίδακτοι, αν και στην αρχή κάποιοι μάς βοήθησαν. Ο Νίκος, για παράδειγμα, μαθήτευσε δίπλα στον Ψαραντώνη από τα δέκα του χρόνια. Αυτό ήταν ένα είδος πανεπιστημίου για εκείνον. Ωστόσο, το να είσαι αυτοδίδακτος απαιτεί πολλή δουλειά και συνεχή προσπάθεια. Είναι δύσκολο να καταλάβεις αν είσαι καλός χωρίς κάποιον να σε καθοδηγήσει.

Οι μουσικές ρίζες

Η μουσική δεν περιορίζεται από στενά κοινωνικά πλαίσια, αν και υπάρχουν ιδιαιτερότητες από τόπο σε τόπο. Δεν χρειάζονται ταμπέλες για να καταλάβουμε τι λέει. Η μουσική υπήρχε πριν από τον άνθρωπο και δεν ανήκει σε κανέναν. Ή αλλιώς ανήκει σε όλον τον κόσμο.

Το σημαντικό που έχει συμβεί στην παραδοσιακή μουσική είναι ότι πλέον υπάρχουν νέοι σε όλη την Ελλάδα που δεν έχουν προκαταλήψεις και δεν παίζουν τη μουσική ακριβώς όπως την έπαιζαν οι παλαιότεροι. Απλώς την άκουσαν, πήραν τις βάσεις και την απέδωσαν με ένα διαφορετικό ύφος, το οποίο, σε συνδυασμό με την ενέργεια που κρύβει η ίδια η παραδοσιακή μουσική, δημιουργεί μια θετική αύρα στον ακροατή. Γι’ αυτό θεωρώ προσωπικά ότι κίνησε το ενδιαφέρον σε πολλούς νέους να ακούσουν κάτι που δεν είχαν ακούσει και έφερε την παράδοση με μια άλλη μορφή, με μια πιο φρέσκια εμφάνιση, χωρίς να αλλοιώνεται ή να χάνεται το παλιό.

Εμείς έχουμε τις ρίζες μας, έχουμε τις βάσεις μας. Απλώς, το έχουμε συζητήσει με τον αδερφό μου και συμφωνούμε ότι είναι πολύ όμορφο να λειτουργούμε με ελευθερία και να παρουσιάζουμε ό,τι πηγάζει από μέσα μας. Να χρησιμοποιούμε τη ντοπιολαλιά, γιατί μας αρέσει η γλώσσα μας, και να τη συνδυάζουμε με τη μουσική που βγαίνει από μέσα μας.

Έχουμε τσακωθεί ποτέ μεταξύ μας; Το μη φυσιολογικό θα ήταν να μην είχαμε τσακωθεί. Το νιώθαμε όμως ότι θα ήμασταν καλά μαζί. Από κοινού ενώνουμε τις δυνάμεις μας και προχωράμε. Αυτό δημιουργεί συνέχεια κάτι καινούργιο και προκλήσεις για το μέλλον.