Ξέρει ο Δένδιας “πιασμένους” στα εξοπλιστικά δημοσιογράφους; Και σιωπά;

Όταν οι υπουργοί θέλουν κάτι να πουν έχουν δύο τρόπους. Τον ευθύ και τσεκουράτο (“αυτό και αυτό”) και τον πλάγιο και υπαινικτικό (“αυτό αλλά όχι ακριβώς” και τα παρόμοια). Προς τι αυτός ο πρόλογος; Θα φανεί αμέσως.

Την Παρασκευή αργά τα μεσημέρι ο υπουργός Εθνικής Άμυνας δέχτηκε διαπιστευμένους στο υπουργείο του συντάκτες. Κι εκεί, πάνω στην κουβέντα για τα εξοπλιστικά προγράμματα, είπε δύο πράγματα. Πρώτον, ότι αυτά δεν τα φτιάχνουν ούτε ο πρωθυπουργός ούτε ο υπουργός, αλλά οι αρχηγοί των τριών όπλων. Και, δεύτερον (εδώ είναι όλο το ζουμί), ότι δεν τα φτιάχνουν ούτε δημοσιογράφοι που τα προωθούν για λογαριασμό εταιρειών. Πρόσθεσε, δε, ότι κάθε φορά που βλέπει σχετικά δημοσιεύματα ξέρει πού το πάνε.

Πολύ βαριά λόγια, που δεν καλύπτονται από τη, συνήθη σε αυτές τις περιπτώσεις, παρότρυνση ότι “δεν αποδίδονται” σε αυτόν που τα είπε. Όμως, σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν παρόντες είναι περισσότεροι του ενός, δεν υπάρχει ο περίφημος δημοσιογραφικός κανόνας του “οφ δε ρέκορντ”. Τα λεχθέντα θα καταγραφούν. Και κατεγράφησαν.

Ό,τι κι αν συμβεί, πάντως, υπάρχουν δύο ερωτήματα για τον υπουργό:

Το πρώτο: έκανε μια απλή συμπερασματική διαπίστωση (δημοσιογράφοι και μέσα ενημέρωσης είναι όργανα εταιρειών και προωθούν εξοπλιστικές προμήθειες); Αν είναι μόνο αυτό, δεν τρέχει τίποτα (σχεδόν…). Με αοριστίες δεν μπορεί να γίνει κάτι περαιτέρω.

Και το δεύτερο ερώτημα: Αν ο υπουργός γνωρίζει κάτι άλλο, δεν δικαιούται να σιωπήσει. Αλλά οφείλει να πει τα πράγματα με το όνομά τους: ποιοι, πώς και γιατί κάνουν “προμόσιον” σε εξοπλιστικές προμήθειες. Θα προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στο δημοσιογραφικό σινάφι μας (να μην τους παίρνει όλους η μπάλα) και γενικότερα στο δημόσιο βίο.

Το παρελθόν του συγκεκριμένου υπουργείου στον τομέα των προμηθειών, τουλάχιστον στις δεκαετίες του 1990 και του 2000, είναι μαύρο μέχρι την κορυφή του. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Υπουργοί πήγαν φυλακή ή στο εδώλιο και οργίαζαν οι φήμες για τον ρόλο μέσων ενημέρωσης και δημοσιογράφων, ότι είχαν γίνει βαποράκια εταιρειών, φυσικά με το αζημίωτο.

Όμως, είναι άλλο οι φήμες και άλλο όσα λέει (ή δεν λέει, ενώ ξέρει) ένας υπουργός. Γι’ αυτό ο Νίκος Δένδιας έχει υποχρέωση να μας διαφωτίσει: ποιοι εμπλέκονται σε τέτοιες δοσοληψίες;

Και το σωματείο ημών των δημοσιογράφων, η ΕΣΗΕΑ, έχει υποχρέωση να μην αφήσει να περάσει “στο ντούκου” η υπουργική αυτή αναφορά ή καταγγελία. Ας τον καλέσει να πει τι ξέρει και τι εννοεί.

Και τώρα κάτι από το παρελθόν: Το 1992 ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατηγόρησε τον πρώην (τότε) υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά (μαινόταν ο εσωτερικός πόλεμος στη ΝΔ -ο Σαμαράς είχε αποπεμφθεί από υπουργός) ότι μοίραζε χρήματα από μυστικά κονδύλια σε δημοσιογράφους για προσωπική του προβολή και για προπαγάνδα στο “μακεδονικό”. Ασχολήθηκε η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, αλλά δεν βγήκε τίποτα. Ο Μητσοτάκης μίλησε αργότερα στην ΕΣΗΕΑ, τα επανέλαβε αυτά, αλλά πρόσθεσε ότι δεν είχε αποδεικτικά στοιχεία, διότι τα παραστατικά καταστρέφονταν. Φυσικά, ο Σαμαράς τα διέψευσε όλα. Και άκρη δεν βγήκε.

Η υπενθύμιση αυτή γίνεται διότι και τότε και σήμερα μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι βρέθηκαν στο κέντρο φρικτών καταγγελιών, που ενισχύουν την, παγιωμένη πλέον, αίσθηση της διαφθοράς και αναξιοπιστίας.

Γι’ αυτό σήμερα, αν ο κ. Δένδιας γνωρίζει κάτι συγκεκριμένο, πέραν των γενικοτήτων, έχει την υποχρέωση να το πει. ‘Όπου δει: στην ΕΣΗΕΑ, στον εισαγγελέα, δημόσια αλλά με σαφήνεια.

Το μόνο που δεν βοηθάει κανέναν είναι οι γενικότητες, η ασάφεια και η σιωπή. Ειδικά για την τελευταία ισχύει το κλασικό αξίωμα η σιωπή (δεν είναι χρυσός, αλλά) είναι συνενοχή….