Αν δεν μπορεί η Αντιπολίτευση, θα αναλάβει η κοινωνία…

Τι συμβαίνει; Το κυβερνών κόμμα ελέγχει τα ΜΜΕ, μοιράζει χρήματα στους ημετέρους και νοιάζεται για το 1/3 της κοινωνίας που του αρκεί για να κυβερνά, όπως διατείνονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και γι’ αυτό αρχηγεύει;

Μήπως τον εξυπηρετεί μέχρι τώρα η θολή κατάσταση ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ και τον βολεύει η μικρή αλλά όχι ανησυχητική για την κυβέρνηση άνοδος του ΠΑΣΟΚ και του βελτιωμένου Ανδρουλάκη;

Και πως εξηγείται το ότι οι διαρροές της ΝΔ ενισχύουν κυρίως τα πέραν αυτής δεξιά σχήματα, ενώ το κεντρώο κομμάτι της δεν μετατοπίζεται μαζικά π.χ. προς το ΠΑΣΟΚ που θητεύει ιδεολογικά στον προοδευτικό-κεντρώο και αριστερό-χώρο;

Ασφαλώς λειτουργούν υπέρ του Μητσοτάκη ορισμένα προαναφερθέντα στοιχεία(ΜΜΕ, χρήματα σε ημετέρους , τρικυμία στην αντιπολίτευση μέχρι πρότινος κλπ). Όμως αυτά δεν αρκούν ως διαγνωστικά στοιχεία, εξηγητικά της υπεροχής του.

Μάλλον συμβαίνει και κάτι άλλο, οφθαλμοφανές: Η αδυναμία της Αντιπολίτευσης(ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ) να πείσει ότι κατά μόνας ή συνολικά συνιστά πειστική εναλλακτική λύση. Συγκεκριμένα:

Πρώτον, ενώ ο Μητσοτάκης διαθέτει συγκεκριμένο οικονομικό σχέδιο(επενδύσεις, μείωση της ανεργίας, αύξηση μισθών κλπ), σχέδιο κλασικό, κοινότοπο, νεοφιλεύθερο, που δήθεν βεβαιώνει την καλή πορεία της Οικονομίας, η Αντιπολίτευση περιορίζεται σε σφοδρή κριτική, που αληθεύει σε βασικά σημεία, αλλά πάσχει στο μείζον:

Το δικό της Σχέδιο, παρά κάποια επιμέρους ενδιαφέροντα στοιχεία, δεν αποτελεί συγκροτημένη, κοστολογημένη πρόταση, ώστε να καταδειχτεί η υπεροχή της έναντι της οικονομικής πολιτικής που ασκείται από την κυβέρνηση.

Στον αντιπολιτευτικό της λόγο θριαμβεύει η ευκολία, τόσο σε θέματα διαχείρισης όσο και συγκεκριμένων, μελετημένων προτάσεων για την Ανάπτυξη και την εν γένει παραγωγική διαδικασία. Κι έτσι, το μοντέλο Μητσοτάκη κατισχύει ως παράδειγμα νουνεχούς και ρεαλιστικής πολιτικής, παρ΄ότι οδηγεί την Οικονομία και τη χώρα σε λίαν επισφαλείς δρόμους και ατραπούς. Αλλά η κυβερνητική προπαγάνδα φροντίζει-και καταφέρνει-να…διαψεύδει την ωμή πραγματικότητα.

Δεύτερον, πέραν αυτών η Αντιπολίτευση-κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ- αρέσκεται σε ολοκληρωτική, αποδομητική κριτική επί παντός. Ακόμη και για αστείες περιπτώσεις, όπως η ιθαγένεια στους Ντεγκρέδες.

Αυτός ο τρόπος του αντιπολίτευσθαι πάσχει εγγενώς σ΄ ένα κρίσιμο σημείο: Σημαίνεται διαρκώς από τον φόβο ότι οιαδήποτε κατάφαση σε κυβερνητικές επιλογές, ακόμη και σε θετικές, θα θεωρηθεί συναινετική στάση που θα πλήξει την εικόνα της αντιπολίτευσης και θα ευνοήσει την κυβέρνηση.

Αυτή η μαγική λέξη(συναίνεση) που μοιάζει σαν ηλεκτροφόρο καλώδιο, ήταν ο λόγος που π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ και προσκείμενα μίντια άσκησαν κριτική στον Ανδρουλάκη λόγω της συνάντησής του με τον πρωθυπουργό. Δηλαδή, μια καθ΄όλα θεσμική συνάντηση εξελήφθη ως συναινετικό σήμα εκ μέρους του Ανδρουλάκη. Αστεία κριτική…

Επίσης, η αξιοποίηση της Διαμαντοπούλου εκλαμβάνεται a priori ως ένδειξη «δεξιάς παρέκκλισης» του ΠΑΣΟΚ, χωρίς-μέχρι στιγμής τουλάχιστον- να επιβεβαιώνεται ο ισχυρισμός αυτός από συγκεκριμένες…δεξιές επιλογές του Ανδρουλάκη.

Μια σοβαρή Αντιπολίτευση, οφείλει τολμηρά και τεκμηριωμένα, χωρίς κανένα…συναινετικό κόμπλεξ, να καταφάσκει σε όσα κυβερνητικά μέτρα θεωρεί θετικά. Και να ασκεί καταιγιστική κριτική στα αρνητικά, κομίζοντας, όπως προελέχθη, συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις.

Πρόκειται για μονόδρομο. Μονάχα αυτός μπορεί να προσδώσει αξιοπιστία στον αντιπολιτευτικό λόγο και να καταστεί βαθμηδόν πειστικός και πιστευτός από την κοινωνία. Διαφορετικά, ο θάλλων λαϊκισμός της ευκολίας θα συντηρεί την(κεντροαριστερή) Αντιπολίτευση σε στάσιμα νερά και θα ενισχύει το απλουστευτικό, εξόχως λαϊκίστικο credo, της πέραν της ΝΔ δεξιάς/Ακροδεξιάς, η οποία ήδη βρίσκεται σχεδόν στο όριο του 20%…

Και τούτο, διότι ο κόσμος αυτός απογοητευμένος από τα μνημονικά πεπραγμένα της Κεντροαριστεράς(ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ), ενάντιος στον Μητσοτάκη για συγκεκριμένους λόγους(γάμος ομοφύλων, περιφρόνηση του δεξιού πυρήνα της ΝΔ) και οργισμένος από το υφιστάμενο πολιτικό δυναμικό, αναζητεί καταφύγιο στις ακρο-δεξιές ακρώρειες του πολιτικού συστήματος.

Εν πάση περιπτώσει, αν συνεχιστεί η οικονομική δυσπραγία και διατηρηθεί λαϊκίστικος, ανέμπνευστος και χωρίς Σχέδιο ο αντιπολιτευτικός λόγος, την ανατροπή θα αναλάβει η ίδια κοινωνία.

Αυτό που προβάλλει ως ερωτηματικό και μένει να απαντηθεί είναι: Προς ποια κατεύθυνση;

ΥΓ: Σε επόμενο σημείωμα: Ο σημερινός κατακερματισμός, η περίπτωση Σαμαρά (πιθανότητες για νέο κόμμα) και η αδύνατη αυτοδυναμία.

ΥΓ: Καλά Χριστούγεννα! Και το νέο έτος, καλύτερο για την πατρίδα και τον κόσμο όλο.