Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΒΟΥΒΟΥ ΚΟΜΙΚ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΤΟΥ “INFIERNO”

Οι ιστορίες έχουν τη δύναμη να μας ταξιδεύουν. Μπορούν να μας οδηγήσουν σε μαγικούς κόσμους, να μας κάνουν να γελάσουμε, να μας συγκινήσουν, ή ακόμα και να μας δώσουν το έναυσμα να σκεφτούμε διαφορετικά. Το “¡Infierno!” είναι ακριβώς αυτό: ένα βουβό κόμικ που μέσα από τη σιωπή του, αναζωπυρώνει τη φαντασία του αναγνώστη και τον παρασύρει σε έναν κόσμο όπου το χιούμορ και η περιπέτεια ενώνονται με την υπερφυσική διάσταση της Κόλασης. Δημιουργοί του είναι ο σεναριογράφος Tito Faraci και η σκιτσογράφος Silvia Ziche, δύο διάσημοι Ιταλοί καλλιτέχνες με βαθιά αγάπη για την ένατη τέχνη. Η συνεργασία τους στο παρελθόν έχει προσφέρει ώριμους κι επιτυχημένους καρπούς και τώρα έρχεται να μας δώσει μια ιστορία γεμάτη ευρηματικότητα, ανατροπές και, πάνω απ’ όλα, μια εναλλακτική τολμηρή οπτική να βλέπουμε τη ζωή και τον θάνατο.

Το “Infierno” δεν είναι απλώς ένα κόμικ χωρίς λόγια. Είναι μια βουβή ιστορία που φωνάζει δυνατά, αποδεικνύοντας πως οι εικόνες μπορούν να μιλήσουν πιο δυνατά από τις λέξεις. Σε έναν κόσμο όπου το άγχος και η υπερπληροφόρηση κυριαρχούν, η σιωπή του γίνεται μια πολύτιμη ανάσα. Και όπως κάθε έργο τέχνης, το “Infierno” προσφέρει κάτι περισσότερο από διασκέδαση: είναι μια πρόσκληση να αγκαλιάσουμε το χιούμορ ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές.

“¡Infierno!”: Ένα κόμικ που ξεχωρίζει για τη σιωπή του

Το “¡Infierno!” είναι ένα κόμικ γεμάτο αντιθέσεις. Από τη μία, μας παρουσιάζει την Κόλαση, έναν κόσμο γεμάτο φωτιές και δαίμονες, και από την άλλη, μας καλεί να γελάσουμε με τις περιπέτειες δύο ατζαμήδων διαβολόμπατσων που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε αυτό το χαοτικό περιβάλλον. Μια χιουμοριστική περιπέτεια γεμάτη εγκληματα, τοποθετημένη σε ένα υπερφυσικό περιβάλλον που θυμίζει κάτι από γιγαντιαία φυλακή.

Η πρωτοτυπία του “¡Infierno!” έγκειται στην έλλειψη διαλόγων. Ο εκδότης Daniele Brolli προκάλεσε τους δημιουργούς να φτιάξουν ένα κόμικ, όπου οι χαρακτήρες και οι εικόνες θα μεταφέρουν όλη την αφήγηση, χωρίς “μπαλονάκια”. Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό: Η Silvia Ziche, με το χαρακτηριστικό της κι έντονα γραμμικό σχέδιο, αποδίδει μοναδικά τους χαρακτήρες, δίνοντάς τους μια ζωντάνια που κάνει κάθε τους κίνηση να μιλά από μόνη της. Ο Tito Faraci, από την άλλη, φρόντισε η πλοκή να ρέει φυσικά, αναδεικνύοντας το χιούμορ και τις δυναμικές των χαρακτήρων χωρίς την ανάγκη λόγου.

Το στόρι

Στο “¡Infierno!” πρωταγωνιστούν οι δύο διαβολόμπατσοι, με το τερατάκι τους στο λουράκι, σε μία ιστορία που ξεκινάει από τα Τάρταρα και συνεχίζει άλλοτε πιο ψηλά και άλλοτε πιο χαμηλά. Στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν νεκρό μαφιόζο, ο οποίος καταφέρνει να κάνει άνω-κάτω την Κόλαση και τον Παράδεισο, μέχρι να επέλθει μία θεία παρέμβαση σαν από μηχανής Θεός.

Στη δεύτερη, έχοντας τιμωρηθεί σε καταναγκαστική εργασία στο Καθαρτήριο, καταφέρνουν να μπλεχτούν σε έναν χοντρό μπελά και για να βγουν θα πρέπει να εμπλακούν σε ένα επικίνδυνο ανθρωποκυνηγητό μίας γυναίκας. Ανακαλύπτοντας μυστικά που τσουρουφλίζουν περισσότερο και από τις Πύλες της Κολάσεως.

Μπορείτε να παραγγείλετε το «¡Infierno!» από το site της DocMZ Publishing!

Κυκλοφορεί επίσης σε βιβλιοπωλεία και κομιξάδικα.

 

Όταν έμαθα ότι οι δύο Ιταλοί δημιουργοί θα δώσουν το παρών στο φετινό AthensCon, άδραξα την ευκαιρία και ζήτησα να τους μιλήσω για τη νέα τους αυτή δημιουργία, την “Κόλαση” και τη δύναμη της εικόνας:

Faraci: “Οι ιστορίες γεννιούνται από την ανάγκη να τις διηγηθείς”

Θεωρώ αυτό που έχει ενδιαφέρον να μαθαίνει κανείς για τους μεγάλους δημιουργούς είναι πότε πρωτοάναψε η “σπίθα” για να ενασχοληθούν επαγγελματικά με την τέχνη τους. Η ιστορία του Tito Faraci όπως μου τη διηγήθηκε έχει ως εξής:.

«Η σχέση μου με τα κόμικς ξεκίνησε από την παιδική μου ηλικία. Θυμάμαι ότι στο σπίτι μας υπήρχαν διάφορα κόμικς, και κυρίως, το “Topolino”. Καθοριστικό. Θεμελιώδες. Το πρώτο κόμικς που αγόρασα μόνος μου, στο περίπτερο, επειδή με σαγήνεψε το εξώφυλλο ήταν ένα τεύχος του “Daredevil” (στην Ιταλία, εκείνη την εποχή, ονομαζόταν σκέτο Devil), το οποίο με επηρέασε πάρα πολύ. Μετά ξεκίνησα να καταβροχθίζω τα Marvel κόμικς της χρυσής εποχής του Σταν Λι – Υπήρξε τεράστια πηγή έμπνευσης για εμένα ο Λι, προτού ακόμα φανταστώ τι δουλειά θα έκανα μεγαλώνοντας.

Όταν ήμουν πολύ νέος, λίγο μετά τα 20, δεν υπήρχε η αντίληψη ότι για να ασχοληθείς με τα κόμικς, μπορούσες «απλά» να γράφεις το σενάριο, δίχως να χρειάζεται να τα σχεδιάζεις ο ίδιος. Ήμουν κακός στο σχέδιο, γι’ αυτό το παράτησα. Ακολούθησα έναν άλλο δρόμο, σε καμία περίπτωση άσχημο, αυτόν της δημοσιογραφίας με αντικείμενο τη μουσική. Επάγγελμα που έκανα για σχεδόν δέκα χρόνια. Για καλή μου τύχη, μετά, κατέληξα να δουλεύω σε ένα δημοσιογραφικό πρακτορείο που είχε άριστες σχέσεις με την Disney… Και μια μέρα ο ιδιοκτήτης, γνωρίζοντας ότι θα με βόλευε να βγάζω μερικά περισσότερα χρήματα, μου πρότεινε να δοκιμάσω να προτείνω μια ιστορία για το “Topolino”.»

Ήταν η σπίθα από την οποία ξεκίνησαν όλα. Η πρότασή μου εγκρίθηκε και σε εκείνο το σημείο έπρεπε να μάθω εν τάχει να γράφω σενάρια. Μελετώντας σενάρια άλλων και βάζοντας την επινοητικότητά μου σε δράση. Ήμουν πολύ τυχερός

 

Τον ρωτώ για το “Infierno”, ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για τους δύο διαβολόμπατσους και ποιο το μήνυμα που θέλει να επικοινωνήσει:

«Πάντα μου άρεσαν τα ζευγάρια ηρώων που είναι φίλοι αλλά και λίγο εχθροί, και αντίστροφα. Ισχύει ακόμα και για τον Μίκυ Μάους και τον Μαύρο Πητ, με τον δικό τους τρόπο. Η ιδέα να τοποθετηθεί η δράση στην Κόλαση ήρθε στη Σίλβια, ελαφρώς εμπνευσμένη από το “Spawn”, το οποίο εκείνη την εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ήταν στα φόρτε του. Εγώ σκέφτηκα ότι η Κόλαση είναι σαν μία κολοσσιαία φυλακή, με διαβόλους σαν δεσμοφύλακες και αστυνομικούς. Η βασική ιδέα ήταν αυτή. Μία χιουμοριστική ιστορία εγκλήματος, σε περιβάλλον φυλακής, αλλά και με υπερφυσικά στοιχεία. Ένα μεγάλο crossover, με λίγα λόγια.  Δεν εφηύρα την ιστορία για να στείλω κάποιο μήνυμα. Δεν το κάνω ποτέ. Οι ιστορίες μου γεννιούνται από την επιθυμία μου να διηγηθώ. Αν μετά, όπως συνήθως συμβαίνει, προκύπτει αυθόρμητα μία θεώρηση για τον  κόσμο, ένα μήνυμα, είμαι χαρούμενος.»

Σίγουρα υπάρχει τουλάχιστον ένα μήνυμα στο Infierno: Η ζωή πρέπει να λαμβάνεται με χιούμορ, για να βγάζει νόημα. Και όχι μόνο η ζωή…

Ziche: “Το σχέδιο ζωντανεύει τους χαρακτήρες”

Η Silvia Ziche δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις: Αποτελεί μία από τους πιο σημαντικές εκπροσώπους της ιταλικής σχολής κόμικς με ήρωες του Ντίσνεϊ. Και η γνωριμία της με την ένατη τέχνη έγινε ακριβώς εκεί:

«Δεν θυμάμαι ακριβώς ποιο ήταν το πρώτο κόμικ που έπιασα στα χέρια μου, αλλά ήταν μία από εκείνες τις φανταστικές και πολύ δυναμικές ιστορίες με τον Ντόναλντ και τον Φέθρυ που σχεδίαζε ο Τζόρτζιο Καβατσάνο τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του εβδομήντα τον περασμένο αιώνα. Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. Αυτοί οι χαρακτήρες ήταν διασκεδαστικοί, νευρωτικοί. Με γοήτευσε η μαγεία του σχεδίου που τους έκανε ζωντανούς. Βούτηξα κυριολεκτικά μέσα σε αυτές τις εικόνες, και νομίζω ότι δεν έχω βγει ακόμη.

Δεν ήταν συνειδητή η απόφαση να ασχοληθώ επαγγελματικά με τα κόμικς. Απλά ήταν πάντοτε ο στόχος μου, από πολύ μικρή. Ποτέ δεν έλαβα υπόψη μου την ιδέα ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου.

Η πρώτη μου επιρροή ήταν, όπως είπα, ο Καβατσάνο. Μετά, αργότερα, ο Αλμπέρ Ουντερζό, η Κλαιρ Μπρετεσέρ, ο Σουλτς, ο Κίνο, ο Σίλβερ, ο Μπιλ Γουότερσον… Αλλά φυσικά υπάρχουν πολλοί άλλοι.

Τη ρωτώ για τη συνεργασία της με τον Faraci και πώς προσεγγίζει τους χαρακτήρες που της αναθέτουν:

«Κάθε φορά που εγώ και ο Τίτο έχουμε δουλέψει μαζί πάντα μιλάμε πολύ και συζητάμε τα πάντα. Συνήθως η τελική δουλειά είναι καρπός επιλογών αμφότερων. Συνήθως ο χαρακτήρας που περιγράφεται από τον σεναριογράφο μου δίνει ήδη μία κατεύθυνση.

Τα κόμικς – σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά πόσο μάλλον στην περίπτωση του Infierno! – είναι λίγο σαν βουβές ταινίες. Ο ήρωας πρέπει να αναπαριστάνει τον χαρακτήρα του, να τον ερμηνεύει, με τρόπο που να είναι κατανοητός.

Συνήθως αφήνω να με οδηγεί το κείμενο, το οποίο ήδη από την πρώτη ανάγνωση δίνει έναν προσανατολισμό στην φαντασία μου.»

Όσο για το εάν θα σχεδίαζε ποτέ υπερήρωες, η απάντησή της με αιφνιδίασε:

«Το αγαπημένο μου είναι να σχεδιάζω κωμικούς χαρακτήρες και δευτερευόντως να σχεδιάζω την κωμική πλευρά των σοβαρών ηρώων. Επομένως ναι, θα σχεδίαζα υπερήρωες, δίχως κανέναν ενδοιασμό, αλλά θα τους σχεδίαζα με τον δικό μου τρόπο. Δυστυχώς (για αυτούς) όταν σχεδιάζω πρέπει να διασκεδάζω, αλλιώς βαριέμαι.»

Γρήγορος γύρος ερωτήσεων

Η κουβέντα μου με τους δύο κορυφαίους δημιουργούς που επεκτάθηκε εκτός των ορίων της… κόλασης. Faracci και Ziche μού μίλησαν για τον ρόλο της ένατης τέχνης σήμερα, τη δημοφιλία των κόμικ που παρουσιάζουν ανθρώπινες ιστορίες, καθώς και την επικερδή σήμερα μεταφορά πολλών τίτλων στη μικρή και μεγάλη οθόνη…

Ποιος θεωρείτε είναι ο ρόλος των κόμικ σήμερα; Έχει αλλάξει το αναγνωστικό κοινό και τι πιστεύετε αποζητά;

T.F.: «Ένα πράγμα σίγουρα έχει αλλάξει, αν το αναλογιστούμε με σημείο εκκίνησης το Infierno. Στην εποχή της πρώτης κυκλοφορίας, πολύς κόσμος με ρωτούσε “Μα αν δεν υπάρχουν διάλογοι, εσύ τι ακριβώς έγραψες;”. Σήμερα αυτήν την ερώτηση δε θα μου την έκαναν πια (πιστεύω, ελπίζω). Ο κόσμος έχει μεγαλύτερη επίγνωση του πώς φτιάχνονται τα κόμικς και του ρόλου εκείνου που γράφει τα σενάρια. Οι αναγνώστες είναι πιο προσεκτικοί και έμπειροι. Το κοινό είναι πιο ειδικευμένο.»

S.Z.: «Πιστεύω ότι ο ρόλος των κόμικς είναι να διηγείται ιστορίες, να παρέχει μία εναλλακτική οπτική γωνία. Οι αναγνώστες αλλάζουν συνεχώς, αν μη τι άλλο επειδή μεγαλώνουν, εξελίσσονται. Ψάχνουν κυρίως ιστορίες για να αποσπαστούν από την καθημερινότητα, να διασκεδάσουν. Αλλά αν η διασκεδαστική ιστορία τους κάνει και να σκεφτούν, να καταλήξουν σε συμπεράσματα που δεν περίμεναν, πιστεύω ότι το ευχαριστιούνται. Το να τίθενται ερωτήματα στους αναγνώστες τους οδηγεί στην αναζήτηση απαντήσεων, και στο τέλος σε μια ικανοποίηση για τον κόπο που έκαναν για να δώσουν λογικές απαντήσεις.»

Γιατί επιλέξατε το βουβό κόμικ – Ποια τα πλεονεκτήματα αυτής της αφήγησης και ποιες οι δυσκολίες;

S.Z.: «Ήταν ρητό αίτημα του εκδότη που μας ανέθεσε το συγκεκριμένο κόμικς, του Ντανιέλε Μπρόλι. Ανταποκριθήκαμε μετά χαράς. Δεν μπορώ να απαντήσω για τον Τίτο, αλλά σε εμένα η ιδέα να υπερβάλλω με την ερμηνεία των χαρακτήρων για να την κάνω κατανοητή ακόμα και χωρίς κείμενα ήταν μία απολαυστικότατη πρόκληση. Δεν συνάντησα δυσκολίες.»

T.F.: «Η επιλογή ήταν του Ντανιέλε Μπρόλι, του πρώτου εκδότη. Είχε στήσει μία σειρά ιστοριών κόμικς δίχως λέξεις. Έτσι, όταν στράφηκε σε εμένα και την Σίλβια η πρόκληση ήταν ήδη αυτή. Το μειονέκτημα του να γράφεις σενάριο για μία “βουβή” ιστορία είναι η προφανής δυσκολία της, αλλά μαθαίνεις τόσο πολλά πράγματα που μετά χρησιμεύουν και στις “κανονικές” ιστορίες. Μερικές φορές στηριζόμαστε στους διαλόγους εν είδει τεμπελιάς, όταν το να τους μειώσεις –ή να τους εξαλείψεις– προσφέρει μία μεγαλύτερη αμεσότητα στην αφήγηση.»

Σήμερα, όλο και περισσότερα κόμικς μεταφράζονται σε ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές. Είστε υπέρ αυτής της τάσης; Τις παρακολουθείτε:

T.F.: «Ήταν ήδη στην ατμόσφαιρα την δεκαετία του ’90. Μάλιστα ο Ντανιέλε Μπρόλι έλεγε από τότε ότι τα κόμικς θα γίνονταν μία μεγάλη «διάταξη ιδεών» για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Κι έτσι έγινε. Μπορείς να εκτιμήσεις την οπτική αποτελεσματικότητα μία ιστορίας, η οποία μπορεί να είναι μάλιστα και πολύ θεαματική, δίχως να επενδύσεις ένα σωρό λεφτά σε ειδικά εφέ, σκηνογραφίες, καστ… Εν ολίγοις, αντί για “τάση” θα το χαρακτήριζα “ευκολία”. Ήταν φυσικό και λογικό να συμβεί. Και είναι φυσικό και λογικό, για όποιον κάνει τη δουλειά μας, να παρατηρεί αυτό το φαινόμενο με συμπάθεια και αισιοδοξία.»

S.Z.: «Δεν τις βλέπω, όχι. Παραμένω σφόδρα πεπεισμένη πως η ανάγνωση δίνει την δυνατότητα να αλληλεπιδράσεις περισσότερο με την ιστορία. Η ανάγνωση απαιτεί φαντασία, κάτι που οι τηλεοπτικές σειρές δεν απαιτούν και δεν διεγείρουν με κανέναν τρόπο.

Ένας ήρωας κόμικ που θα θέλατε πολύ να γράψετε / σχεδιάσετε και δεν έχει ακόμα συμβεί;

S.Z.: «Όλους όσους δεν έχω σχεδιάσει ακόμη.»

T.F.: «Δύσκολο να απαντήσω. Έχω βιώσει αρκετές ικανοποιήσεις, με αυτήν την έννοια. Ίσως… χμ, ο Σούπερμαν. Μία πρόκληση δύσκολη και, ίσως ακριβώς για αυτό, συναρπαστική.»

Ποιο είναι το επόμενο πρότζεκτ σας;

S.Z.: «Αυτήν την περίοδο εργάζομαι σε μία μεγάλη ιστορία για το “Topolino” σε κείμενα ενός άλλου σεναριογράφου, του Σέρτζιο Μπαντίνο. Και μετά έχω τουλάχιστον έξι ή επτά πρότζεκτ σε αναμονή. Πρέπει μόνο να βρω τον τρόπο για να αφοσιωθώ σε όλα.

T.F.: «Πολλά πρότζεκτ στα σκαριά, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να μιλήσω για αυτά. Υποχρεώσεις εχεμύθειας. Δουλεύω και λίγο εκτός του κόσμου των κόμικς αυτήν την περίοδο: μία σειρά “true crime” για την τηλεόραση και ένα docufilm. Μια ωραία εμπειρία, αλλά για πάντα θα προτιμώ να γράφω κόμικς: είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου, της προσωπικότητάς μου.»

Δύο λόγια για τους δημιουργούς

TITO FARACI

Ένας από τους πιο διακεκριμένους Ιταλούς σεναριογράφους κόμικς, έχοντας γράψει ιστορίες που έχουν κυκλοφορήσει σε πολλές χώρες στον κόσμο, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Έχει δουλέψει σε ιστορικούς τίτλους και χαρακτήρες όπως ο Μίκυ Μάους, ο Φάντομ Ντακ, ο Ντύλαν Ντογκ, ο Τεξ, ο Ντιαμπολίκ και ο Σπάιντερ-Μαν. Έχει λάβει πολυάριθμες διακρίσεις, μεταξύ των οποίων το Βραβείο Gran Guinigi στο μεγάλο φεστιβάλ Lucca Comics & Games ως Καλύτερος Σεναριογράφος.

Μεταξύ άλλων, έχει δημιουργήσει τον χαρακτήρα Μπραντ Μπάρον για τις Εκδόσεις Sergio Bonelli. Εκτός από κόμικς, το καλλιτεχνικό εύρος του Φαράτσι επεκτείνεται και στη λογοτεχνία και τη μουσική, ενώ τα τελευταία χρόνια επιμελείται τις εκδόσεις κόμικς της ιταλικής Feltrinelli Comics.

Στην Ελλάδα, εκτός από τις ξεχωριστές ιστορίες με τους ήρωες του Ντίσνεϋ, όπως ο Β’ Κύκλος της σειράς Μίκυ Μυστήριο (Εκδόσεις Νέα Ακτίνα), υπογράφει το σενάριο σε πρόσφατες ιστορίες του Ντιαμπολίκ (Εκδόσεις Jemma Press), αλλά και σε υπερηρωικές ιστορίες του Σπάιντερ-Μαν (Το Μυστικό Του Κρυστάλλου), του Ντερντέβιλ και του Κάπταιν Αμέρικα (Διπλός Θάνατος) ή κλασικές περιπέτειες του Ζαγκόρ (Εκδόσεις Μικρός Ήρως).

SILVIA ZICHE

Μία ιστορική πλέον υπογραφή της ιταλικής σχολής κόμικς με ήρωες του Ντίσνεϊ. Στη διάρκεια της καριέρας της έχει καταγράψει σημαντικό αριθμό συνεργασιών: Έχοντας περάσει από το θρυλικό περιοδικό κόμικς Linus το 1987, συνεργάστηκε με τα ιταλικά περιοδικά Cuore, Smemoranda, Topolino, Comix, Musica (ένθετο της ιταλικής εφημερίδας Repubblica) και από το 2006 συνεργάζεται με το περιοδικό Donna Moderna.

Μεγάλη παρουσία έχει και στα ράφια των βιβλιοπωλείων, αφού έχουν κυκλοφορήσει αμέτρητες εκδόσεις με σχέδιό της, καθιστώντας τη μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους των ιταλικών κόμικς, με την προσωπική της ηρωίδα Lucrezia να καταγράφει μία πετυχημένη εκδοτική πορεία τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Στην Ελλάδα, πέρα από τις ξεκαρδιστικές ιστορίες της με τους χαρακτήρες του Ντίσνεϊ, όπως η σειρά Μεγάλα Σήριαλ των Εκδόσεων Νέα Ακτίνα (Παπιομυστήριο, Φθόνος & Απληστία, Ο Μεγάλος Σπλας, Η Ληστεία του Αιώνα), έχουμε δει τη συμμετοχή της στην ανθολογία Diabolik: με το Βλέμμα των Άλλων από τις Εκδόσεις Jemma Press.

H DocMZ Publishing

Η DocMZ Publishing αποτελεί τον εκδοτικό βραχίονα της DocMZ Entertainment, μίας εταιρείας ψυχαγωγίας με επίκεντρο τα κόμικς και την ποπ κουλτούρα.

Μία έμπνευση του Γιάννη Ιατρού, ιδρύθηκε το 2024 στον Βόλο και φιλοδοξεί να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην περαιτέρω διάδοση των κόμικς στην Ελλάδα, προτείνοντας τόσο κλασικούς όσο και σύγχρονους τίτλους με την υπογραφή των σημαντικότερων ονομάτων του διεθνούς στερεώματος της 9ης Τέχνης.

Αποσκοπώντας σε έναν ενδιαφέροντα και δημιουργικό καλλιτεχνικό διάλογο, η DocMZ Publishing επιχειρεί να συστήσει – ή να… ξανασυστήσει – μερικούς από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες του Μέσου, μέσω του έργου τους αλλά και πέρα από αυτό.