Λάικ – ντισλάικ: Από τη Νικόλ Κίντμαν και το πονηρό γάλα έως την “σεξεργάτρια” Δήμητρα Ματσούκα

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας. Αυτή την εβδομάδα στα λάικ η Νικόλ Κίντμαν και ένα ποτήρι γάλα, εκθέσεις που είδαμε μέσα στις γιορτές και στα ντισλάικ οι φωτιές στο Λος Άντζελες και η Δήμητρα Ματσούκα σε ρόλο σεξεργάτριας.

ΛΑΪΚ

Η Νικόλ Κίντμαν πίνει γάλα, μία εκπληκτική Θεοδώρα Τζήμου και νοσταλγικός Πάνος Κατσιμίχας για τη Γεωργία Οικονόμου

Γιορτινές ημέρες τέλος και στα λάικ τους σίγουρα πρωτοκαθεδρία έχει το αφιέρωμα του Cinobo στο Σινεμά του Παντελή Βούλγαρη, αλλά και το συγκλονιστικό “Drive My Car” σε σκηνοθεσία Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι που είδαμε στην πλατφόρμα του.
Το βλέμμα του Ανδρέα Κωνσταντίνου στο “Τελευταίο Σημείωμα” του Βούλγαρη και η τσεχωφική ατμόσφαιρα της ταινίας του Χαμαγκούτσι που βασίζεται σε διήγημα του ιδιοσυγκρασιακού Χαρούκι Μουρακάμι χαράχτηκαν εντός μας.

Κορυφαία η σκηνή στο Babygirl, όπου η Νικόλ Κίντμαν πίνει το ποτήρι γάλα που της παρήγγειλε ο νεαρός ασκούμενος και φέρελπις εραστής της, Χάρις Ντίκινσον. Ίσως είναι και η μοναδική που άξιζε, γιατί κατά τα άλλα η ταινία κύλησε κάπως… ανοργασμικά.

Η Θεοδώρα Τζήμου συνεχίζει το σερί των καλών ερμηνειών της και μετά την Αρκάντινα του περσινού Γλάρου του Δημήτρη Καραντζά, μας χαρίζει άλλη μία συγκλονιστική Σόνια στη “Μέρα της Φούστας” που σκηνοθετεί η Ζωή Χατζηαντωνίου στο θέατρο Δίπυλον. Εξαιρετική και η ομάδα των νέων ηθοποιών που πρωταγωνιστούν με τους ρόλους των θυτών και των θυμάτων να εναλλάσσονται διαρκώς γεννώντας ερωτήματα που αφορούν τη δύναμη της βίας και τη διαχείριση της ανθρώπινης ελευθερίας.

Ο Πάνος Κατσιμίχας μάς ταξίδεψε στη “Χρυσή εποχή των αδελφών Κατσιμίχα” και μξύπνησε αναμνήσεις από την εφηβεία μας με το νέο του τραγούδι «Φλας Μπακ».

 

Ξαρχάκος στη Νέα Υόρκη, Μπάουι-Ρέζνορ και “η ελπίδα ως μοχλός αλλαγής” για το 2025 για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Χίλια λάικ στην έκθεση «Νομίζω ήρθε η ώρα ν’ ακούσουμε» που έριξε αυλαία στην Πινακοθήκη Γκίκα. Μία βόλτα στους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες, αλλά και ανθρώπους του πνεύματος της λεγόμενης “γενιάς του ’30”, και στους τρόπους που διαπλέκονταν δημιουργικά. Μια χορταστική, πολύ συγκινητική κατά τόπους, έκθεση που βγαίνοντας σε κάνει να αισθάνεσαι “φτωχός” για την πολιτιστική παραγωγή τού σήμερα. Η ενότητα αφιερωμένη στον Ξαρχάκο ήταν αποκαλυπτική. Στο βίντεο ακούσαμε τον ίδιο να διηγείται μεταξύ άλλων ιστορίες από τις μέρες που μαθήτευσε στη θρυλική Σχολή Τζούλιαρντ στη Νέα Υόρκη, καθώς και στιγμές από τη σχέση του με τον Λέοναρντ Μπερνστάιν και τον φίλο και μέντορά του, Ντέιβιντ Ντάιαμοντ. Η Πώς γνώρισε τη Μελίνα, η ιστορία με τον Χατζιδάκι στη Μάνη, το Ρεμπέτικο και η Θεμιστοκλέους 43 και τέλος η “αισιοφροσύνη” που τον χαρακτηρίζει.

Στην υπέροχη έκθεση “Κυκλαδίτισσες” τα Θεοφάνεια, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης ήταν – προς μεγάλη μου έκπληξη – γεμάτο από κόσμο. 180 σπάνιοι αρχαιολογικοί θησαυροί και όπως πάντα ένα ατμοσφαιρικό Μέγαρο Σταθάτου, ένα κτίριο “κόσμημα”, με τα εκθέματα όμορφα φωτισμένα και στρατηγικά τοποθετημένα για να καταλάβουμε απόλυτα το κόνσεπτ της έκθεσης.

Χρυσή Σφαίρα στα φιλαράκια Trent Reznor και Atticus Ross για το score της ταινίας Challengers. Πολύ ωραίο το κομμάτι, τη στιγμή που κανείς δεν περίμενε τέκνο μουσική σε μια τέτοια ταινία. Το δίδυμο ετοιμάζει και καινούργιο υλικό για δίσκο, και αν είσαι και φαν των Nine Inch Nails ξέρεις από πρώτο χέρι την τρέλα του Trend. Μέρες που είναι η επέτειος από τη γέννηση (8/1) και τον θάνατο (10/1) του Bowie ξαναθυμηθήκαμε και μια κοινή συνέντευξη Bowie-Reznor το 1995, έτσι για το καλό.

 

Ταξίδι στην Ρουμανία μαζί με εκατοντάδες Έλληνες που είχαν την ίδια ιδέα για τα περασμένα Χριστούγεννα. Τα Uber πάμφθηνα, το φαγητό τούρμπο και η κίνηση στην “εθνική” για Τρανσυλβανία χειρότερη από κάθε πρωινό με τράφικ στον Κηφισό. Η φύση της Ρουμανίας αξίζει για road-trip και τα χειμωνιάτικα Καρπάθια είναι στοιχειωμένα. Το χιονισμένο Κάστρο του Δράκουλα καταπληκτικό, αλλά ας μην γελιόμαστε… διαφημιστικό κόλπο από τα πιο επιτυχημένα. Ο Βλαντ ο Παλουκωτής πέρασε τυχαία κανα δυο φορές από τον περίγυρο, και ο Μπραμ Στόκερ δεν εμπνεύστηκε απαραίτητα από αυτό το συγκεκριμένο Kάστρο Bran – μιας και δεν είχε πάει ποτέ στην Τρανσυλβανία, γράφοντας το πολυβραβευμένο βιβλίο για τον μύθο των βαμπίρ.

Αν σε ένα μέρος υπάρχει σίγουρα ο Δράκουλας αυτό είναι τα ράφια του Carturesti Carusel στο Βουκουρέστι, που θεωρείται ένα από τα πιο όμορφα βιβλιοπωλεία στον κόσμο και εκεί βρήκαμε εκπληκτικές εκδόσεις του βιβλίου του Στόκερ, με περίτεχνα χρυσά και βελούδινα εξώφυλλα.  

Λάικ σε μία μικρούτσικη νότα αισιοδοξίας από το The Red Hand Files #308 του Nick Cave που έρχεται στο μέιλ μας. Στην έννοια “ελπίδα” ήταν αφιερωμένο το πρώτο της χρονιάς με τη φωτογραφία του Cave να κρατάει το εγγόνι του και να παίζει πιάνο. “Ελπίδα είναι η αισιοδοξία με ραγισμένη καρδιά” …. Γράφει ο Cave [και όχι το chatgpt παριστάνοντας τον Cave]: “Βρισκόμαστε στην αρχή ενός νέου έτους, και πολλοί αισθάνονται απελπισμένοι.” (…) Και συνεχίζει για το πώς να ενισχύσουμε την ελπίδα: “Επιτυγχάνουμε αυτή τη ζωτικότητα του πνεύματος (την ελπίδα) απορρίπτοντας την αδυσώπητη προώθηση της απελπισίας και ανοίγοντας τα μάτια μας στην ομορφιά των πραγμάτων… όσο υπό απειλή, υποβαθμισμένος ή δύσκολα αγαπήσιμος κι αν φαίνεται να είναι ο κόσμος. Ας προσπαθήσουμε να βλέπουμε τον κόσμο όχι όπως μας τον “πακετάρουν”, μας τον παρουσιάζουν και μας τον πουλάνε, αλλά όπως φανταζόμαστε ότι θα μπορούσε να είναι. Δεν κοιτάμε μακριά από τον κόσμο, τον κοιτάμε κατάματα και επιτρέπουμε στο πνεύμα της ελπίδας – τον απαραίτητο μοχλό της αλλαγής – να μας εμπνεύσει για δράση.” Δυσκολάκι, αλλά Καλή Χρονιά…

Ντισλάικ

Η Δήμητρα Ματσούκα, Άννα Βίσση εις διπλούν, πυρκαγιές και ορεινά χωριά που “βουλιάζουν” για τη Γεωργία Οικονόμου

Το “Βρέχει στη Βαρκελώνη” σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος για λογαριασμό του θεάτρου του Νέου Κόσμου στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης με τη Δήμητρα Ματσούκα να υποδύεται μία σεξεργάτρια. Μία παράσταση άνευρη, σχεδόν βαρετή, που δεν καταφέρνει να συντηρήσει το ενδιαφέρον μας παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Δ. Ματσούκα.

Ντισλάικ μεγάλο σε όλα τα χριστουγεννιάτικα σόου που έπαιξαν τις μέρες αυτές των Χριστουγέννων στην ελληνική τηλεόραση. Πού πήγε η λάμψη των παλαιότερων εποχών με τα λαμπερές εκπομπές, τις προτάσεις γάμου και τα κομφετί; Και αλήθεια γιατί κάναμε και ρεβεγιόν Χριστουγέννων και πρωτοχρονιάς με την Άννα Βίσση στο Καλλιμάρμαρο; Κάτι άλλο δεν είχαν να μας δείξουν;

Μαίνεται η πυρκαγιά στο Λος Άντζελες εν μέσω χειμώνα, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου έχει ξεσπιτωθεί, ενώ απειλούνται ακόμη και εμβληματικά στούντιο και πάρκα του Χόλιγουντ. Ξηρασία, ζέστη και ισχυροί άνεμοι αποτελούν το «εκρηκτικό κοκτέιλ» για τις φωτιές λενε οι ειδικοί. Ασύλληπτες οι εικόνες και πραγματικά τρομάζω και μόνο στη σκέψη του τι θα μπορούσαμε να ζήσουμε στην Ελλάδα το επόμενο καλοκαίρι.

Α και για το τέλος: να θυμηθώ να μην ξανακουνηθώ Χριστούγεννα από την πόλη και να μην πάω ούτε στο… χωριό μου. Βούλιαξαν τα Καλάβρυτα  και τα γύρω χωριά αυτά τα Χριστούγεννα που ο Θεός τους “έκανε” τη χάρη και χιόνισε. Μποτιλιαρίσματα με άρωμα Αθήνας στους δρόμους, κόσμος μιλιούνια και βέβαια το να πιει ή να φάει κάποιος ήταν όνειρο θερινής νυκτός.

Πύρινο Λος Άντζελες, Squid Game δίχως γεύση και “που ‘ναι ο Δράκουλας οεο” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Με δέος παρακολουθούμε τη φωτιά να καταστρέφει τις ζωές ανθρώπων στο Λος Άντζελες και φυσικά την τεράστια οικολογική καταστροφή … ενώ παράλληλα διαβάζουμε ότι άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά είχαν φόβους ότι κάποια στιγμή κάτι τέτοιο θα συνέβαινε.

Σε παλαιότερο podcast του Τζο Ρόγκαν (ναι ο τύπος που πήρε την καθοριστική για πολλούς συνέντευξη στον Τραμπ πριν βγει πλανητάρχης) ανέφερε κουβέντα με πυροσβέστη ο οποίος φέρεται να του είχε πει: «Μια μέρα, θα φυσήξει ο κατάλληλος άνεμος, και η φωτιά θα ξεκινήσει στο σωστό μέρος, και θα κάψει το Λος Άντζελες μέχρι τον ωκεανό, και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό».

Ο Ρόγκαν είπε ότι ο πυροσβέστης του είχε εκμυστηρευτεί ότι οι κάτοικοι του Λος Άντζελες «είναι τυχεροί λόγω ανέμου» και ότι είναι ένα ρίσκο το πότε μία από αυτές τις πυρκαγιές θα αποδειχθεί ασταμάτητη. Το απόσπασμα έγινε viral.

 

Nτισλάικ στον κινηματογραφικό “Nosferatu” που είδαμε στο sold-out Opera Cinobo – γιατί περίμενα ίσως κάτι έξτρα από την κλασική ιστορία και η ατμόσφαιρα του “Northman” με κάλυψε περισσότερο. Πάντως η ‘όλο μέτωπο’ Λίλι Ρόουζ ήταν πολύ πειστική δαιμονισμένη και φυσικά ο Νταφόε και τον περιπτερά να παίξει θα μας αρέσει.

Ντισλάικ στο Παιχνίδι του Καλαμαριού (Squid Game) νάμπερ 2. Έρχεται απλά να ενισχύσει την άποψή ότι η πρώτη σεζόν των σειρών είναι συνήθως η πιο ενδιαφέρουσα. Ο σκηνοθέτης συγκρίνει το παιχνίδι με την πολιτική κατάσταση στην Ν.Κορέα – αλλά και πάλι … αναμένουμε τα επόμενα επεισόδια για κάτι καλύτερο…

Ντισλάικ και στη Σελίνα Γκόμεζ στο “Εμίλια Πέρεζ” και δεν εξηγώ. Ας μιλούσε τουλάχιστον καλά ισπανικά.