Ο γλύπτης Γιώργος Γεωργιάδης πιστεύει πως σε 72 αιώνες θα ξαναγίνουμε Πίθηκοι

“Είχα από μικρό παιδί την μανία να φτιάχνω διάφορα πράγματα με τα χέρια μου, κυρίως παιχνίδια αλλά και άλλα πολλά αντικείμενα και χαιρόμουν όταν αφιέρωνα τις ώρες μου γι’ αυτά όλα..” Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα για τον σπουδαίο γλύπτη Γιώργο Γεωργιάδη που παρουσιάζει στην Sianti Gallery την ατομική έκθεση γλυπτικής υπό τον τίτλο «Επαναφορά > 72 αιώνες μ.Χ», σε επιμέλεια της αρχαιολόγου και ιστορικού τέχνης Ίριδας Κρητικού.

Στην έκθεση αυτή ο Γιώργος Γεωργιάδης συγκεντρώνει έργα του από την τελευταία δεκαετία. Με την γλυπτική δεινότητα και το σαρωτικό χιούμορ που τον διακατέχει επιλέγει να σμιλέψει πιθήκους με πλήθος ανθρώπινων χαρακτηριστικών.

Γιώργος Γεωργιάδης: Πώς ξεκίνησαν όλα

Ο ίδιος εξομολογείται στο NEWS 24/7 για την Τέχνη του πως “φυσικό κι επόμενο ήταν να μου αρέσει η τέχνη γενικά αφού και ο πατέρας μου ζωγράφιζε μετά μανίας και μου μιλούσε για την τέχνη. Πολύ αργότερα όταν βρέθηκα στα εργαστήρια της ΑΣΚΤ πρώτα στο εργαστήρι του Μιχάλη Τόμπρου κι αργότερα του Γιάννη Παππά, όπως και στη Φλωρεντία στο εργαστήρι του Μπρούνο Μπεάρτζι μού δόθηκε η ευκαιρία να έρθω σε επαφή με πολλούς καλλιτέχνες κυρίως γλύπτες, ένας απ’ αυτούς ήταν κι ο ηλικιωμένος τότε Μαρίνο Μαρίνι, αλλά κυρίως να δω από κοντά πλέον τα έργα των Ιταλών καλλιτεχνών της Αναγέννησης που είχα διδαχτεί από τον ιστορικό Τέχνης καθηγητή Παντελή Πρεβελάκη. Έτσι άρχισε να διαμορφώνεται το αισθητικό μου αποτύπωμα, το στίγμα αυτού που ήθελα να κάνω”.

Ο Γιώργος Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1934, στο Μαρούσι. Το 1954-59 σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με την οικονομική ενίσχυση του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, στα εργαστήρια του Μιχάλη Τόμπρου και του Γιάννη Παππά. Το 1958, με υποτροφία εσωτερικού, μελέτησε τη λαϊκή τέχνη στην Λέσβο, ενώ το 1959 με υποτροφία του Ιδρύματος Ευγενίδη παρακολούθησε στη Φλωρεντία την τεχνική του μετάλλου κοντά στον Μπρούνο Μπεάρτζι. Το 1975 πήρε χορηγία του Ιδρύματος Φόρντ. Το 1960-1980 δίδαξε σχέδιο στον Αθηναϊκό Τεχνολογικό Όμιλο Δοξιάδη. Πραγματοποίησε έντεκα ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Η συμμετοχή του σε διεθνείς διοργανώσεις, όπως η Μπιενάλε της Βενετίας το 1984, αποτελεί ορόσημο στην καριέρα του. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση αυτών των εμπειριών, τόσο από καλλιτεχνική όσο και από προσωπική άποψη;
Ο ίδιος αναφέρει “αργότερα, στην πορεία της καλλιτεχνικής μου ζωής, με τις συμμετοχές μου στις Διεθνείς εκθέσεις-μουσείο Ροντέν Παρίσι, Βρυξέλλες, Βενετία, Βερολίνο, Αλεξάνδρεια, Βουδαπέστη- ήρθα σε επαφή με πολλούς καλλιτέχνες από όλο σχεδόν τον κόσμο. Κυρίως στις Μπιεννάλε Αλεξάνδρειας και Βενετίας όπως και στη Βουδαπέστη μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω το έργο πολλών συγχρόνων μου καλλιτεχνών, αποκτώντας πολύτιμες εμπειρίες”.

Οι πιθηκάνθρωποι του Γιώργου Γεωργιάδη

Τι θα έλεγε πως είναι αυτό που εμπνέει στο έργο του;
“Η επιδίωξή μου στην τέχνη και οι διάφορες περίοδοι κατά την πορεία της έδειξαν ότι ήμουν καθαρά ανθρωποκεντρικός, έτσι που η θέση του ανθρώπου στον πλανήτη μας σε σχέση με τις εκάστοτε κοσμοϊστορικές συνθήκες που τον διαμόρφωναν, να γίνει η απαρχή της επιρροής για τις καλλιτεχνικές μου ερμηνείες και διεργασίες”

Το σύνολο των έργων του που παρουσιάζονται στην Sianti Gallery, τα οποία είναι μοναδικά χωρίς αρίθμηση, καθώς και δεκαπέντε έργα μικρότερου μεγέθους της ίδιας σειράς, φιλοτεχνήθηκαν την περίοδο 2014-2024, παράλληλα με αυτά της προηγούμενης ενότητας με τίτλο «Μυθολογία Ανάποδα».

Για τον Γιώργο Γεωργιάδη, αποτελεί πρόκληση να δουλεύει με το δίπυρο χυτευμένο κεραμικό stoneware, υλικό ταυτόχρονα εύπλαστο και ανθεκτικό, που τον βοηθά να αναπλάσει και να αποδώσει τις ανατροπές στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων: «…Με τον καιρό και τη φαντασία μου είχα εμπεδώσει πως οι άνθρωποι φτάνοντας στο ανώτερο σημείο της εξέλιξής τους είχαν αρχίσει να επανέρχονται σιγά-σιγά και σε βάθος χρόνου στις αρχικές τους ρίζες, στα πρωτεύοντα δηλαδή, όπως τους όριζε με τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών ο Άγγλος φυσιολόγος Κάρολος Δαρβίνος, σαν μια σχεδόν ολική επαναφορά στην αφετηρία τους.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της μετάλλαξης θα είναι ότι στην πορεία τους ίσως αυτοί να διατηρήσουν κάποιες συνήθειες από την προηγούμενη ζωή τους ως Homo Sapiens: κατ’ αρχάς την όρθια βάδιση, όπως και κάποιες προτιμήσεις στην αμφίεσή τους, αλλά κυρίως τη λατρεία τους στην τεχνολογία και τις μηχανές, κι η μοτοσυκλέτα σ’ αυτή την περίπτωση αποτελεί ένα αιώνιο σύμβολο της μηχανικής εξέλιξης από τον άνθρωπο».

Πώς όμως προέκυψε η ιδέα να συνδυάσει τις ανθρώπινες συμπεριφορές με τα χαρακτηριστικά των πιθήκων; Και πώς επέλεξε τον τίτλο της έκθεσης; Σε τι συνίσταται η λέξη «Επαναφορά» και τι σημαίνει η ημερομηνία «72 αιώνες μ.Χ.»;
“Στην πορεία της μακρόχρονης πλέον ζωής μου είχα την τύχη, εμπειρία πέστε το, να διαπιστώσω πως η συμπεριφορά των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων άλλαζε διαρκώς προς το χειρότερο. Πόλεμοι φρικτοί, γενοκτονίες,- Μπιάφρας, Αιθιοπίας, Μπακγλαντές, Νταρφούρ, Αρμενίας, Παλαιστίνης – με έκαναν να φανταστώ πως η εξέλιξη προς το καλύτερο είχε τελειώσει και ήδη άρχιζε μια «Επαναφορά» του στη ζωώδη κατάσταση εκεί που τον είχε παραλάβει ο μέγας φυσιολόγος Κάρολος Δαρβίνος, δηλαδή στους πιθήκους.

Όλα αυτά βέβαια, κατά την υπερβατική μου φαντασία, σε μέγα βάθος χρόνου πάνω από 72 αιώνες μ.Χ. Αυτοί οι ανθρωποπίθηκοι ίσως θα διατηρούν τις ανθρώπινες αδυναμίες τους, τη λατρεία στις μηχανές παντός είδους, τις διάφορες ενδυματολογικές προτιμήσεις τους αλλά κυρίως την όρθια βάδιση.

Ο κύριος στόχος μου βέβαια είναι να προσαρμόσω τα διάφορα υλικά μου και να συνθέσω μέσα στους νόμους της γλυπτικής, σχέδιο, πλάσιμο, σύνθεση, χρώμα, φως και σκιά, περιμετρικά ώστε στο σύνολό τους με την ιστόρηση και το αφήγημά τους να αποτελέσουν ένα αρμονικό αισθητικά σύνολο.

Τελικά έχω καταλάβει πως η τέχνη γενικά είναι ένα ατέλειωτο πείραμα, μια συνεχής υπερβατική αναζήτηση σε σχέση με το κατεστημένο”.