Ο Μητσοτάκης πασχίζει να μην “ηττηθεί”, οι άλλοι έχουν ήδη ηττηθεί…

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει εγκλωβιστεί στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, το οποίο της αφαιρεί την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Όμως, όλοι οι άλλοι, της αντιπολίτευσης, ενώ θα έπρεπε να εκμεταλλεύονται την καθίζηση της ΝΔ, «βράζουν στο ζουμί τους». Πολυδιασπασμένοι, ο καθένας μόνος του, είναι σαν να έχουν αποδεχθεί από τώρα ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.

Ο κ. Μητσοτάκης, γνωρίζοντας τον «κίνδυνο» να μην έχει την απόλυτη εξουσία μετά τις επόμενες εκλογές, πασχίζει να τον αντιμετωπίσει. Ξέρει ότι αυτό θα συνιστά ήττα για τον ίδιο: θα είναι πρώτο κόμμα, αλλά δεν θα μπορεί να σχηματίσει εύκολα κυβέρνηση και, αν σχηματίσει, θα έχει συνεταίρο.

Κάνει ό,τι μπορεί  για να αποφύγει αυτήν την εξέλιξη. Αποκηρύσσει τη «woke ατζέντα», για να συγκρατήσει τις απώλειες προς τα (ακρο)δεξιά του. Εγκωμιάζει τον Σημίτη, για να ξαναπάρει όσους τον ψήφισαν δυο φορές από τα αριστερά του(ένα τμήμα του ΠΑΣΟΚ). Κάνει κινήσεις και στο κυβερνητικό πεδίο(τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες), γνωρίζοντας ότι η ακρίβεια είναι η μεγαλύτερη απειλή.

Θα τα καταφέρει; Αμφίβολο. Το 28% των ευρωεκλογών και το περίπου 30% των δημοσκοπήσεων πολύ δύσκολα θα γίνει 38%, που δίνει αυτοδυναμία. Αλλά το παλεύει και είναι ο μόνος που (θα) έχει ξανά πρόταση διακυβέρνησης στις επόμενες εκλογές.

Στην άλλη πλευρά, την απέναντι, «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν». Το ΠΑΣΟΚ επαναπαύθηκε στο δημοσκοπικό «φούσκωμα», που του έδωσε η διαλυτική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό δεν διασφαλίζει τίποτα για τη συνέχεια. Μάλιστα, αν αρχίσει το «ξεφούσκωμα», όπως ήδη δείχνουν κάποιες μετρήσεις,  η κατήφεια θα διαδεχθεί τον προβληματισμό και θα ξαναρχίσει η μουρμούρα.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πρόταση εξουσίας και δεν προσπαθεί να φτιάξει. Μόνο του δεν μπορεί και με άλλους δεν θέλει. Δηλαδή αδιέξοδο.

Στην τελευταία του συνέντευξη ο Νίκος Ανδρουλάκης είπε δυο- τρία σωστά πράγματα.

Πρώτον, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα συγκυβερνήσει ξανά με τη ΝΔ. Αυτονόητο μετά από αυτά που έπαθε μετά τη συγκυβέρνηση του 2012. Δεύτερον, ότι η επόμενη κυβέρνηση θα είναι αυτοδύναμη είτε της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ (αυτό μοιάζει περισσότερο με ευχή). Και, τρίτον, ότι θα συγκυβερνήσει είτε η ΝΔ με κόμματα της ακροδεξιάς είτε το ΠΑΣΟΚ με κόμματα της κεντροαριστεράς.

Πού πάσχει αυτή η  συλλογιστική; Στο ότι, όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι ρεαλιστική και γι’ αυτό το βράδυ των επόμενων εκλογών θα βρεθεί σε δύσκολη θέση. Αλήθεια, με ποια αιτιολογία θα απορρίψει την (βέβαιη) πρόταση συγκυβέρνησης, που θα κάνει ο κ. Μητσοτάκης; Και τι θα μπορεί να ελπίζει ο κ. Ανδρουλάκης, αν ο κ. Μητσοτάκης προσφύγει αμέσως σε δεύτερες εκλογές εκβιάζοντας την αυτοδυναμία;

Η πιο σωστή θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ (συγκυβέρνηση με κόμματα της κεντροαριστεράς) είναι τόσο θολή που δεν πείθει κανέναν. Πρώτον, διότι φοβάται να πει ποια είναι αυτά τα κόμματα, μπας και τον «προγκήξει» η κυβέρνηση ότι θέλει να συγκυβερνήσει με κόμματα της Αριστεράς-ήδη το έκανε ο κ. Μαρινάκης. Και, δεύτερον, διότι για να υπάρχουν ελπίδες μιας τέτοιας συγκυβέρνησης, πρέπει να έχει προετοιμαστεί το έδαφος. Και κάτι τέτοιο δεν το κάνει κανένας.

Ούτε καν στο εύκολο θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας κατάφεραν να συνεννοηθούν. Κάθε κόμμα πετάει και μια «στρακαστρούκα» χωρίς κανένα ουσιαστικό νόημα. Η Νέα Αριστερά πρότεινε τον κ. Ράμμο, ο ΣΥΡΙΖΑ την κυρία Κατσέλη, το ΠΑΣΟΚ δεν προτείνει τίποτα. Αντί ένα- δυο στελέχη από κάθε κόμμα να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να βρουν ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής, κάνουν τα πάντα για να διευκολύνουν τον πρωθυπουργό να εκλέξει όποιον θέλει με τη μεγαλύτερη ευκολία.

Δυστυχώς, η κατάσταση στην αντιπολίτευση είναι τόσο κακή, κανονικό σκορποχώρι, που η «λαβωμένη» ΝΔ του 28%-30%  εξακολουθεί να κινείται με άνεση.

Ο κ. Μητσοτάκης πασχίζει να αποφύγει τη δική του «ήττα»: θα νικήσει μεν, αλλά θα αποχαιρετήσει οριστικά την αυτοδυναμία. Οι άλλοι, όμως, φέρονται σαν να έχουν ήδη ηττηθεί. Και η δική τους ήττα δεν χρειάζεται εισαγωγικά…