O πρωθυπουργός, ο “κηπουρός” και το σκορποχώρι των άλλων…

Πριν από 70 χρόνια, όταν πέθανε ο τότε πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος, ο βασιλιάς Παύλος διόρισε πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος ήταν μεν υπουργός αλλά χαμηλά στην «επετηρίδα» των (θεωρούμενων ως) πρωθυπουργήσιμων.

Τότε κυκλοφόρησε η παροιμιώδης φράση «ο βασιλιάς μπορεί να διορίσει πρωθυπουργό ακόμα και τον κηπουρό του». Βεβαίως, στην πορεία ο Καραμανλής κάθε άλλο παρά «κηπουρός» αποδείχτηκε. Και συγκρούσεις με το Παλάτι είχε και, στο τέλος, με το δημοψήφισμα του 1974, που ο ίδιος οργάνωσε, έβαλε το Θεσμό στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Ωστόσο, η φράση έμεινε. Και σήμερα αποκτά, σχετική έστω, χρησιμότητα με την επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Αφού κατάφερε να παραμυθιάσει συμμάχους και αντιπάλους με τη θεωρία της «συναίνεσης» και της «κεντροαριστερής» υποψηφιότητας, κατέληξε σε αυτήν που του προκαλεί το μικρότερο πρόβλημα. Και το μοναδικό πρόβλημα που έχει αυτήν την περίοδο είναι μέσα στο κόμμα του, με την παραγκωνισμένη μερίδα του.

Όλα τα άλλα- όπως η θεωρία ότι, μετά τις εγκωμιαστικές αναφορές στον Κώστα Σημίτη, θα επέλεγε Πρόεδρο από την άλλη πλευρά, για να επαναβεβαιώσει την κυριαρχία του το Κέντρο- ήταν απλώς φούμαρα των προπαγανδιστών του στα μέσα ενημέρωσης, τους οποίους ο πρωθυπουργός άδειασε μεγαλοπρεπώς.

Ο κ. Μητσοτάκης συμπεριφέρθηκε φυσιολογικά.

Σε αυτή τη φάση το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να «μαζέψει» το κόμμα του. Και το πετυχαίνει. Ποιος από τη ΝΔ δεν θα ψηφίσει τον κ. Τασούλα; Ουδείς.

Από την άλλη, το περίφημο «κεντρώο» προφίλ του κ. Μητσοτάκη δεν είναι χρήσιμο αυτή τη στιγμή. Θα του χρειαστεί ξανά πριν από τις επόμενες εκλογές. Και τότε θα βρει τρόπους να το καλλιεργήσει, γεμάτο προπαγανδιστές-«κηπουρούς» είναι το μιντιακό περιβόλι. Άλλωστε, ποιος θα θυμάται τότε τον κ. Τασούλα; Και πόσοι «δυσαρεστημένοι» σήμερα από την επιλογή του «ακροκεντρώοι» θα εγκαταλείψουν τον κ. Μητσοτάκη και για χάρη ποιου;

Ναι, λοιπόν, ο νυν πρωθυπουργός έχει την ευχέρεια να τα κάνει όλα.

Να δηλώνει «κεντρώος», έχοντας στην κυβέρνηση του μερικούς μεταλλαγμένους πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ μαζί με τους ακραίους δεξιούς, παλαιούς εκ του ΛΑΟΣ.

Να χρησιμοποιεί την απερχόμενη Πρόεδρο τη στιγμή που ήθελε να περάσει τα γάμο των ομοφύλων και μετά να την πετάει σαν στυμμένη λεμονόκουπα, χωρίς να αιτιολογεί στοιχειωδώς το «γιατί». Προφανώς τα περί ανάγκης να γίνει Πρόεδρος πολιτικό πρόσωπο είναι αστεία δικαιολογία. Γιατί δεν υπήρχε αυτή η ανάγκη το 2020;

Και τα κάνει όλα αυτά ο κ. Μητσοτάκης διότι γνωρίζει ότι απέναντί του δεν έχει υπολογίσιμο αντίπαλο. Η αντιπολίτευση αποτελεί ένα μπουλούκι χωρίς στοιχειώδη μπούσουλα, δεν καταφέρνει να συνεννοηθεί ούτε για να στηρίξει μια κοινή υποψηφιότητα, κάθε κόμμα προτείνει τη δική του (ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) ή δεν προτείνει τίποτα (ΠΑΣΟΚ). Η χαρά του μητσοτακικού μεγάρου Μαξίμου.

Βεβαίως, μπορεί κάποιος να πει ότι ο κ. Μητσοτάκης, πατώντας σε δύο βάρκες, την (ακρο)δεξιά και την «κεντρώα», κινδυνεύει κάποια στιγμή να πέσει στο νερό. Ενδέχεται. Αλλά με τέτοιους αντιπάλους που έχει δεν κινδυνεύει να «πνιγεί», το πολύ-πολύ να βραχεί…