Λάικ – ντισλάικ: Από τη ραχοκοκαλιά της Ντέμι Μουρ μέχρι την “εξαφάνιση” του Μάκη Χριστοδουλόπουλου

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα στα λάικ βάζουμε τη ραχοκοκαλιά της Ντέμι Μουρ, παραστάσεις, εικαστικές εκθέσεις και το πουκάμισο του Πάνου Βλάχου και στα ντισλάικ – μεταξύ άλλων – την “εξαφάνιση” του Μάκη Χριστοδουλόπουλου.

ΛΑΪΚ

Συνέδριο για το Ιράν, γιαγιάδες και Κίλιαν Μέρφι στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Απόλυτο θεατρικό must το “Συνέδριο για το Ιράν” της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων που παρουσιάζεται στο ΠΛΥΦΑ. Θα γράψω εκτενέστερα για την παράσταση, αλλά δεν μπορώ να μην μιλήσω για τη φοβερή σκηνή με τον Βασίλη Τρυφουλτσάνη στον ρόλο του “μαέστρου” να μιλά για την κωμικοτραγική πλάνη της ζωής για την ατομική ελευθερία με ηχητική υπόκρουση διευθύνοντας νοερά το Hallelujah του Rufus Wainwright.  

Τι ευαίσθητη η δουλειά του Δημήτρη Χαραλαμπόπουλου στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού. Το ΜΑ ΓΚΡΑΝ’ΜΑ είναι ένα έργο αφιερωμένο στις γιαγιάδες μας. Το γεγονός ότι, στο τέλος, νέοι άνθρωποι γύρω μας δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, αποδεικνύει την απήχηση και τη δύναμη της παράστασης να ξυπνά μνήμες και να προκαλεί συγκίνηση. Ένα έργο που υπενθυμίζει πως το θέατρο μπορεί να αποτελέσει έναν χώρο ανθρωπιάς και συναισθηματικής ειλικρίνειας.

Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής δίνει άλλη μία εξαιρετική ερμηνεία στο “Forget me Not” του Tristan Bernays, σκιαγραφώντας την ιστορία ενός ζευγαριού απ’ το πρώτο του βλέμμα μέχρι την τελευταία του ανάσα. Με βλέμμα που αιχμαλωτίζει, κινήσεις γεμάτες φυσικότητα και αυθορμητισμό, καταφέρνει να δώσει ζωή σε έναν χαρακτήρα που ισορροπεί μεταξύ τρυφερότητας και έντασης.  Η αμεσότητα και η συναισθηματική ειλικρίνεια της ερμηνείας του αναδεικνύουν το βάθος της υποκριτικής του δεινότητας, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά το πόσο καλός ηθοποιός είναι.

Καθηλωτικός ο Κίλιαν Μέρφι στην ταινία “Small Things Like These” ως Μπιλ Φέρλονγκ, προμηθευτής καυσόξυλων στην Ιρλανδία του 1985. Το βαθύ και εκφραστικό του βλέμμα,  αποτυπώνει την εσωτερική σύγκρουση και την ηθική αφύπνιση του χαρακτήρα του, ενώ τις στιγμές που τρίβει με τη βούρτσα στον νιπτήρα τη μαυρίλα από τα χέρια του, νιώθουμε πως προσπαθεί να βγάλει από πάνω του τη μαυρίλα της παιδικής του ηλικίας…

Η ραχοκοκαλιά της Ντέμι Μουρ, δυο εικαστικά και το πουκάμισο του Βλάχου στα λάικ της Χριστίνας Τσατσαράγκου

Το Substance με τη Ντέμι Μουρ (που θέλει να την προφέρουμε Ντεμιιί Μουρ) μας κράτησε την προσοχή από την αρχή μέχρι και το αιματοβαμμένο τέλος. Μαεστρικά η Ντεμί τοποθετείται αποκλεισμένη από οποιαδήποτε κοινωνική, οικογενειακή σχέση. Μετά βίας μιλάει στον γείτονα, ούτε λόγος να απλώσει το χέρι σε κανα συνάνθρωπο, και πιθανότατα δεν έχει διαβάσει ούτε μια γραμμή από οποιοδήποτε βιβλίο στη ζωή της, παρά μόνο τα σενάρια των οσκαρικών ταινιών της. Εκεί στη μοναχική κορυφή της σελεμπριτοαμερικανικής άπερ κλας κάνει τη “συμφωνία με τον διάβολο” που βέβαια δεν τη λες και πρωτότυπη. Και έναν Χορν στο “Αλίμονο τους νέους” σε μουσική Χατζιδάκι να έχεις δει, μέσα είσαι.

Εδώ η Ντεμί επιζητά την ομορφιά της νεότητας που σημαίνει στάτους σε ένα σύμπαν που εξευτελίζει τις γυναίκες μετά τα 50. Τα πλάνα ASMR του Ντένις Κουέιντ είναι όλα τα λεφτά. Η Τζέιν Φόντα κρυφοκοιτάει μέσα από μία βιντεοκασέτα. Και η Ντεμί “σαπίζει” υπέροχα. Αν έχεις ποτέ φανταστεί μία καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, ας μην είναι ένας κλώνος της νιότης σου. Δεν θα πάει καλά αυτό!

“Τα σώματα εδώ θα τυραννηθούν, θα γελοιοποιηθούν, θα καταστραφούν, με τον ίδιο τρόπο που πιστεύω ότι η κοινωνία καταστρέφει τις γυναίκες με όλους τους κανόνες που πρέπει να ακολουθούμε σιωπηλά” λέει η σκηνοθέτις και πατάμε λάικ σε όλα εκτός από την… ακμή της Μάργκαρετ Κουάλεϊ λόγω των προσθετικών.

Αν αγαπάς τα μακρινά ταξίδια – αυτά που μοιραία σε ταράζουν συθέμελα – και δεν έχει πάει στην εκθεσάρα “ΓΚΙΚΑΣ. Ταξίδι από τη Δύση στην Ανατολή” στο Μπενάκη, προλαβαίνεις μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου. Πράματα και θάματα από τα ταξίδια του στις Ινδίες, στην Ιαπωνία, στη Χαβάη, στο Κάιρο, στο Σαν Φρανσίσκο… τι να πρωτοπούμε για τα όσα έζησε μαζί με τη μούσα του Μπάρμπαρα Γουόρνερ. Και μετά βγαίνεις στην Πειραιώς, έχει κίνηση και βρέχει…

Στο Ίδρυμα Θεοχαράκη άλλο ένα λάικ για την έκθεση “Αδειάζει, γεμίζει, το φως”. Για να ξεκινήσει με φως η χρονιά, είδαμε έργα των Chryssa, Taki, Antonako, Λάππα και Μπουτέα. Μια όμορφη βόλτα σε άλλο ένα κτίριο-κόσμημα στο κέντρο της Αθήνας. Ειδικά ο Ακροβάτης του Λάππα απεικονίζει το πώς αισθανόμαστε πολύ συχνά σε αυτή τη χώρα… ανάποδα.. 

Ο Bob Dylan, λέει, έφτιαξε TikTok. Α ρε Μπομπ μας τρολάρεις. Την ώρα που προσπαθούν να το απαγορεύσουν το TikTok στις ΗΠΑ “ξύπνησες” και είπες ας μπω να δω τι γίνεται. Όπως πέρυσι με το X (πρώην Twitter) που άρχισες να ποστάρεις αβέρτα, όταν ο Μασκ έδιωχνε τον κόσμο από την πλατφόρμα.

Πάνος Βλάχος με ακριβό πουκάμισο; Πότε φόρεσε πουκάμισο;

Στην έκθεση (σε σκηνοθεσία Σ.Τσαφούλια) για την Αρχαία Ελλάδα στο Γουδί είχαμε την αναπάντεχη ευκαιρία να δούμε από κοντά τα κοστούμια-έργα τέχνης και το σκηνικό της παράστασης “Όρνιθες” του Άρη Μπινιάρη με Γιώργο Χρυσοστόμου και Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Η εξαφάνιση του Μάκη Χριστοδουλόπουλου, Κονκλάβιο και τσιγάρο στη σκηνή για τη Γεωργία Οικονόμου

Κάποιες μικροκινήσεις είναι αρκετές για να μας θυμίσουν ότι ζούμε σε ένα θέατρο του παραλόγου. Δεν ξέρω ποιος φωστήρας είχε την ιδέα να «εξαφανίσει» με γκρι μπογιά τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο από την αφίσα του νυχτερινού κέντρου όπου εργαζόταν, μέχρι την πρόσφατη απόλυσή του. Ο γνωστός τραγουδιστής έγινε αντικείμενο συζήτησης όταν γνωστοποιήθηκε η λήξη της συνεργασίας του με το κέντρο, το οποίο προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, «σβήνοντάς» τον κυριολεκτικά και από την αφίσα που δέσποζε έξω από το μαγαζί.

Το «Κονκλάβιο» με τον Ρέιφ Φάινς είναι σίγουρα μια εξαιρετική ταινία που κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Ωστόσο, δεν μπορώ να μη σχολιάσω ότι το φινάλε μου άφησε μια αίσθηση «αμερικανιάς» – υπερβολικά πολιτικά ορθό – κάτι που προσωπικά μου κλώτσησε. Όχι, δε θα κάνω σπόιλερ, αλλά πραγματικά η ταινία αυτή θα μπορούσε να έχει κορυφωθεί κάπως αλλιώς.

Θα το ξαναπώ, όσο κουραστική κι αν γίνομαι: πολύ καπνίζουν οι ηθοποιοί επί σκηνής! Και πάφα πούφα, και όλος ο καπνός να καταλήγει στα μούτρα μας. Ναι, η ατμόσφαιρα είναι ρεαλιστική, το δέχομαι, αλλά κάπου ώπα… Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να αποδοθεί το ρεαλιστικό, χωρίς να χρειάζεται να γίνεται το κοινό μέρος αυτού του σκηνικού καπνιστηρίου.

“Τα έχω με τον Μπραντ Πιτ και είναι άφραγκος” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Το πιο ασύλληπτο νέο της εβδομάδας ήταν αυτή η τύπισσα που το ‘χε σίγουρο ότι έχει δεσμό με τον Μπραντ Πιτ και μάλιστα του έδωσε του πτωχούλη, 830.000 ευρώ (για να πατάει τσαμπιά σταφύλια στο Μιραβάλ; Για να βαράει καμιά δερμοαπόξεση; Α όχι, γιατί είχε πρόβλημα υγείας, λέει, και τους λογαριασμούς τους είχε δεσμεύσει αυτή η λάμια η Αντζελίνα). Μη και δεν γίνει σειρά στο Netflix – και πολύ καλύτερη από το “Sweet Bobby: My Catfish”.

Λέμε εδώ και χρόνια στις παρέες “ο επόμενος πόλεμος θα γίνει για το νερό” και έχουμε στο μυαλό μας την Αφρική και τα παιδάκια που πεθαίνουν από τη δίψα. Και μετά διαβάζουμε για το ζευγάρι δισεκατομμυριούχων που ελέγχει ένα απίστευτο ποσοστό του νερού της Καλιφόρνια. Οι Stewart και Lynda Resnick συλλέγουν έργα τέχνης, λεφτά και… το νερό του κοσμάκη.

Κατάφεραν σιγά σιγά και σιωπηλά να ελέγξουν την υδροδότηση της Καλιφόρνια το 1994 μέσω της εταιρείας τους, Wonderful και κάνουν το… νεράκι ό,τι γουστάρουν. Ενώ οι τοπικές κοινότητες παλεύουν με τη λειψυδρία, και τη φονική πυρκαγιά στο LA, το ζεύγος ποτίζει κάτι χωράφια με φιστίκια.

Στο διάστημα και ο Τζεφ Μπέζος; Μα τι γίνεται εκεί πάνω, μπάτε σκύλοι αλέστε γύρω από τη Γη;

Έφυγε από τη ζωή ο εμβληματικός σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λιντς, ένας λάτρης των ονείρων: “Λατρεύω τη λογική των ονείρων… Τα πάντα μπορούν να συμβούν και να βγάλουν νόημα“. Ξαφνικά τα social πλημμύρισαν με τη φωτογραφία του και χιλιάδες RIP. Εμείς θα κρατήσουμε ένα άλλο πολύ ωραίο που είπε -και με έναν λιτό τρόπο τα συνοψίζει όλα- “κράτα την προσοχή σου στο ντόνατ και όχι στην τρύπα”.