Γ. Χριστόπουλος: Αναζητώντας τη βαθιά υπαρξιακή ουσία στο Muay Thai

Eίσαι νέος, σχεδόν 25 ετών. Αναζητάς μία πρόκληση που αφορά το παρόν και το μέλλον σου. Την κυνηγάς ταξιδεύοντας στην Ταϊλάνδη για δύο και κάτι μήνες για να απομονωθείς σ’ ένα νησί προπονούμενος σκληρά στο Muay Thai (ταϊλανδέζικη πολεμική τεχνή, ιδιαίτερα δημοφιλής πλέον στη Δύση); Την κυνηγάς το δίχως άλλο, αν έχεις τα προσόντα και σε εξιτάρουν οι πολεμικές τέχνες.

Τουλάχιστον αυτό “υπαγόρευσαν” το μυαλό και η καρδιά του Γιώργου Χριστόπουλου, του νέου της ιστορίας μας, εκ των κορυφαίων στο άθλημα στην Ελλάδα και παγκόσμιου πρωταθλητή στους νέους U-23. Έίναι σαφές ότι ο εν λόγω όχι μόνο δεν είχε κανένα πρόβλημα να απομονωθεί επί μεγάλο χρονικό διάστημα στην Ταϊλάνδη μακριά από την οικογένεια και τον περίγυρό του αλλά θα έλεγε κανείς ότι απόλαυσε τη συγκεκριμένη διαδικασία η οποία άνοιξε επιπλέον τους ορίζοντές του.

Συζητάμε με τον Γιώργο Χριστόπουλο για όλα όσα το ωθούν να βάζει το κορμί σ’ αυτήν την πολύ σκληρή δοκιμασία της αντοχής του πόνου από τα χτυπήματα του αντιπάλου. Διαπιστώνουμε τις φιλοσοφικές απολήξεις μία τέτοιας διαδικασίας και ταυτόχρονα ανακαλύπτουμε την πάσα αλήθεια για τα στερεότυπα που επικρατούν στο δημόσιο διάλογο γύρω από τις πολεμικές τέχνες και τη “ματσίλα” που κάποιες φορές τη συνοδεύουν.

Εν αρχή η Ταϊλάνδη

Το ταξίδι στην Άπω Ανατολή τελείωσε σχετικά πρόσφατα και οι εντυπώσεις είναι ακόμα νωπές. Ζητήσαμε από τον Γιώργο ένα review: “Ηξερα τι θα συναντήσω στην Ταϊλάνδη.Δεν ήξερα όμως σε τι ρυθμούς θα δω αυτό που περίμενα να συναντήσω.Η Ταϊλάνδη έχει γίνει τουριστικό κέντρο σε όλα τα επίπεδα, ειδικά στο κομμάτι που αφορά το αγωνιστικό το Muay Thai δηλαδή. Ανθρωποι από όλον τον κόσμο επιλέγουν την Ταϊλάνδη για να προπονηθούν. Είναι πλέον πολύ μεγάλα τα υπαίθρια καμπ που υπάρχουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας”.

Οταν λέμε σε όλα τα μήκη και πλάτη;

“Εγώ ήμουν στο νησάκι του Κo Σαμούι (σσ βρίσκεται στον Κόλπο της Ταϊλάνδης, στα ανοικτά των ακτών της επαρχίας Σουράτ Θάνι). Ολη η κοινωνία κινείται στους ρυθμούς αυτού του πράγματος, της προετοιμασίας δηλαδή των αθλητών και πάνω σ’ αυτό επενδύουν. Σε γυμναστήρια δηλαδή και σ’ όλη τη σχετική αλυσίδα επιχειρήσεων. Εστιατόρια, πλυντήρια, μασάζ για το recovery, σπα κτλ. Αυτό είναι η αλήθεια ότι εξασφαλίζει μία άνεση σ’ ένα τόπο στον οποίο σε διαφορετική περίπτωση θα σου φαινόταν πιο “άγριος”.Δεν παύεις να είσαι πάντα ένας αριθμός βέβαια και αν το σκεφτείς έτσι, μία μελαγχολία σε πιάνει.

Ευτυχώς δεν είχα το χρόνο να μελαγχολήσω, όλα αυτά τα σκέφτηκα έτσι και αλλιώς μετά την επιστροφή μου. Η προπόνηση πρωί-απόγευμα είναι πολύ έντονη και το μόνο που σε νοιάζει είναι να βρεις χρόνο να ξεκουραστείς. Η προπόνηση στη Ταϊλάνδη είναι λίγο παλιομοδίτικη θα μπορούσε να πει κανείς. Εχει πολλές επαναλήψεις των ίδιων πραγμάτων. Είναι μία προσέγγιση που δουλεύει ακόμα, έχει αποτελέσματα αν και δεν αποκλείεται να αλλάξει γιατί πλέον το Muay Thai έχει ξεφύγει από τα σύνορα της Ταϊλάνδης και της ανατολής γενικότερα”.

Η αναμέτρηση με το εγώ και η γείωση με την πραγματικότητα

Τι είναι όμως οι πολεμικές τέχνες του σήμερα; Επιχείρηση πνευματικής και σωματικής συγκρότησης ή απλά μία επίδειξη ωμής δύναμης. Ο συνομιλητής μας δίνει πολύτιμες απαντήσεις. “Νομίζω ότι οι πολεμικές τέχνες έχουν αρχίσει να γίνονται mainstream. Οταν εγώ πριν 15 χρόνια μπήκα στις προπονήσεις, είχα κάνει ήδη όλα τα κλασικά, λίγο ποδόσφαιρο, λίγο μπάσκετ, λίγο κολυμβητήριο κτλ.

Εδώ στη σχολή της γειτονιάς μας στους Αμπελόκηπους πήγαιναν διάφοροι φίλοι μου και αποφάσισα να πάω και εγώ. Ολα αυτά στα 9 μου χρόνια. Νομίζω βρήκα αυτό που ήθελα να κάνω. Μου άρεσε πολύ. Υπήρχε αυτή η αναμέτρηση με τον εαυτό που το έχουν όλα αυτά τα αθλήματα. Στα ομαδικά διαχέεται το βάρος της ευθύνης, εδώ είσαι μόνος σου. Ημουν εγώ και οι επιλογές μου. Αυτό με πώρωσε. Προσπαθείς να βγάλεις επίδοση την ώρα που ο άλλος προσπαθεί να σε χτυπήσει και αυτό σου προσφέρει μία γείωση μ’ έναν τρόπο πολύ ιδιαίτερο. Οταν τρως μία μπουνιά, ας το πούμε και έτσι, κλωνίζεσαι. Το θέμα είναι πως θα σηκωθείς και θα συνεχίσεις.

Την ίδια ώρα βέβαια όπως και σε όλα τα αθλήματα έτσι και στα λεγόμενα μαχητικά η αξία της ομάδας είναι εξίσου σημαντική. Είναι οι προπονητές , οι συναθλητές σου , τα άτομα που περνάς μαζί ατέλειωτες ώρες στο γυμναστήριο δουλεύοντας για κάτι κοινό.Είναι οι μόνοι που συμμερίζονται με παρόμοιο τρόπο το πείσμα και την «φλόγα» των αθλητών , και σίγουρα οι μόνοι που αντιλαμβάνονται και στηρίζουν -όταν είναι σωστοι- την προσπάθεια με τους όρους που πρέπει.Εγώ εχω την τύχη να συμπορεύομαι με ανθρώπους που συνεννοούμαι και νιώθουμε από κοινού πράγματα που χρειάζονται να κατέχεις για να ανέβεις σε ένα ρινγκ. Ο Αρίστος και ο Θοδωρής Πλιάκος, μας προπονούν αλλά και μας διδάσκουν πολλά στην σχολή «Pliakos Camp» , που είναι σαν δεύτερο σπίτι μου”.

Και εν συνεχεία: “Στις πολεμικές τέχνες απεικονίζονται πολλά κομμάτια της πραγματικής ζωής. Στη δουλειά, ας πούμε, ο καθένας μπορεί να δεχθεί το οποιοδήποτε “χτύπημα”. Θα πρέπει να αντιδράσεις και ταυτόχρονα να ελέγξεις τα συναισθήματά σου.Η διαχείριση παίζει μεγάλο ρόλο. Ολα αυτά τα αντμετωπίζουμε σ’ έναν αγώνα μερικών λεπτών αλλά και σε όλη τη ζωή, αν το καλοσκεφτείς. Ε, αυτό σε εξιτάρει όπως και να έχει. Και η γείωση, για την οποία ήδη μίλησα, είναι κάτι πολύ ωραίο. Μπορεί να έχεις ένα τέλειο πλάνο, να τα κάνεις όλα σωστά αλλά και ο αντίπαλος έχει το ίδιο πλάνο και είναι πιθανό να το εκτελέσει καλύτερα από σένα”.

Η “ματσίλα” είναι μόνο ένα κομμάτι

Σε όλους εμάς που δεν εμπλεκόμαστε, οι πολεμικές τέχνες αφήνουν μία εσάνζ “ματσίλας” και τυφλής επιβολής. Ο Γιώργος δεν το αρνείται. Αλλά σπεύδει να μας αποκαλύψει και την άγνωστη πλευρά του φεγγαριού, αυτή που δεν φαίνεται αλλά εν τέλει έχει την περισσότερη σημασία: “Η αλήθεια είνα ότι ο χώρος των πολεμικών τεχνών στην Ελλάδα είναι συνυφασμένος σε κάποιες περιπτώσεις με τη νύχτα. Αρα θα μπορούσε να πει κανείς ότι το στερεότυπο που έχει αναπτυχθεί ίσως εν μέρει και να ισχύει. Υπάρχουν άνθρωποι που πράγματι δεν έχουν άλλες λέξεις να ντύσουν τη ζωή τους και τους αρκεί αυτό. Ωστόσο, στην ουσία τους, οι πολεμικές τέχνες έχουν κάτι υπαρξιακά πολύ βαθύ. Απλά στην Ελλάδα τα αθλήματα αυτά δεν δομούνται με τον ενδεδειγμένο τρόπο.

Είναι πολύ εύκολο ένας πιτσιρικάς να παρεκτραπεί και να πάρει από αυτό μόνο το “μάτσο” κομμάτι του. Αυτό προφανώς έχει να κάνει με πολλές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, του εκπαιδευτικού συστήματος κτλ. Είναι ο πειρασμός του να επιβληθείς με τη δύναμη, είναι ο πειρασμός να κερδίσεις το σεβασμό μέσω της δύναμης. Δεν μπορώ να μπω ότι μπήκα σ’ αυτό το τριπάκι, ευτυχώς. Ισως γιατί κατανόησα γρήγορα ότι αυτό το πράγμα δεν είναι απλά δύο άνθρωποι που πλακώνονται στις κλωτσιές και τις μπουνιές”.

Κάποιο ρόλο σ’ όλο αυτό θα πρέπει να έχει το οικογενειακό περιβάλλον. Γι’ αυτό λοιπόν η συζήτηση έρχεται στο τεράστιο κεφάλαιο της σχέσης του αθλούμενου νέου με την οικογένεια. Η λέξη-κλειδί είναι η απόσταση: “Το τι σημαίνει σωστή στήριξη από την οικογένεια στα παιδιά που κάνουν αθλητισμό ίσως δεν είναι πάντα αυτό που φανταζόμαστε. Εχω δει παιδιά να χάνουν τελείως το δρόμο τους ενώ οι γονείς τους ήταν πάντα από πάνω. Αλλά αυτό ενέχει και το στοιχείο της υπερβολής. Αυτό που πρέπει κάποιος να καταλάβει έγκαιρα είναι ότι ο πατέρας και η μάνα σου δεν είναι οι προπονητές σου. Ούτε οι θαυμαστές σου. Πρέπει να υπάρχει απαραίτητα μία απόσταση.

Ημουν τυχερός σ’ αυτό το κομμάτι. Οι γονείς μου κρατούσαν απόσταση, κάτι που πολλές φορές, ειδικά στην αρχή, δεν μου άρεσε. Σκεφτόμουν “οι γονείς των άλλων παιδιών είναι εδώ, οι δικοί μου γιατί όχι;”. Κατανόησα αργότερα ότι πολύ σωστά μου άφησαν ανοιχτό το περιθώριο των επιλογών, μου έδωσαν το δικαίωμα να κάνω το σωστό και το λάθος. Πήραν από πάνω μου τα πολλά πρέπει, δεν με φόρτωσαν με πίεση και αυτό είναι κάτι που εκτίμησα τελικά”.

Το μάθημα του πόνου ως μάθημα ζωής

Κάπως έτσι δομούνται οι πραγματικά δυνατοί χαρακτήρες. Οι άνθρωποι που μπορούν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες και τις πολυπλοκότητες που βάζει η ζωή. Ο Γιώργος, ας πούμε, επιχειρεί να συνδυάσει τον πρωταθλητισμό με τις σπουδές: “Στην πανεπιστημιακή σχολή που φοίτησα μπήκα με μοριοδότηση από τις επιδόσεις μου στο άθλημα. Σπούδασα ψυχολογία. Κάποια από τα χρόνια των σπουδών μου συνέπεσαν με τον εγκλεισμό λόγω της πανδημίας. Δεν είχα τότε αγωνιστική προπόνηση. Αυτό βοήθησε. Πρωταθλητισμό κάνω τα τελευταία χρόνια. Ο συνδυασμός ήταν έτσι και αλλιώς δύσκολος αλλά μ’ έναν τρόπο επιτεύχθηκε. Θα πρέπει να το ξαναεπιχειρήσω γιατί έχω σχέδια να συνεχίσω τις σπουδές με κάποιον τρόπο. Είμαι δηλαδή στη μέση μίας προσπάθειας.

Παίζει ρόλο προφανώς η στήριξη, αν υπάρχει από τις ομοσπονδίες γιατί το οικονομικό κομμάτι είναι πάντα παρόν, αναπόφευκτα. Στην Ελλάδα αυτού του είδους η στήριξη δεν υπάρχει, τουλάχιστον στο επίπεδο που θα έπρεπε να υπάρχει. Να κάνεις εδώ πρωταθλητισμό στα δικά μας αθλήματα και να μην ασχολείσαι με τίποτα άλλο, πολύ απλά δεν γίνεται. Δεν μπορούν να εξασφαλιστούν χρήματα που θα “φροντίσουν” τη ζωή σου μετά το τέλος της καριέρας σου. Συμπερασματικά, χρειάζεται συνδυασμός πρωταθλητισμού και επαγγελματικής αποκατάστασης-βιοπορισμού”.

Το κερασάκι στην τούρτα: Μετάνιωσες ποτέ για την επιλογή σου να ασχοληθείς με κάτι που έχει πολύ σωματικό πόνο; “Δεν έχω μετανιώσει καθόλου. Αυτή ήταν η βάρκα που με βοήθησε να δουλέψω πολύ με τον εαυτό μου. Να με μάθω, να με απορρίψω, να με υπερβώ. Ολα αυτά συνέβησαν κατά καιρούς. Θα έκανα πάλι τις ίδιες επιλογές. Λέει ο άλλος “μα καλά, κάθεσαι και χτυπάς το κεφάλι σου”. Ναι, δεν το χτυπάς τυχαία. Το να μάθεις να επιτρέπεις στον εαυτό σου να δέχεται τον πόνο είναι πολύ μεγάλο σχολείο. Στη συνέχεια γίνεσαι πολύ πιο ανεκτικός και ευέλικτος σε δύσκολες καταστάσεις. Μπορείς να το πεις και μάθημα ζωής”.