Τα ζόμπι της Αριστεράς

Ο Στέφανος Κασσελάκης ήρθε στην Ελλάδα για να γίνει πρωθυπουργός. Και μέχρι στιγμής έχει την ίδια κατάληξη με τον Σον Κόνερι στο «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς». Εχασε το στέμμα, μαζί με το κεφάλι του. Και ενώ ξεκίνησε για να αλλάξει τη χώρα, βρέθηκε να παρουσιάζει το βιβλίο του έχοντας στο ακροατήριο τη Δήμητρα Λιάνη και τον Ευάγγελο Αντώναρο. Συμβαίνουν αυτά στην πολιτική. Τη μία στιγμή είσαι trendy και την επόμενη λούμπεν.

Στο βιβλίο του, λοιπόν, ο Στέφανος Κασσελάκης αφηγείται τη ζωή του και την εμπειρία από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην υποδοχή του βιβλίου από τον Τύπο παρατηρείται το εξής παράδοξο. Οι περισσότεροι βρίσκουν ενδιαφέρουσες τις αναφορές στην προσωπική του ζωή και σχεδόν αδιαφορούν για τις πολιτικές επισημάνσεις του. Λογικό. Εχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να διαβάζεις για τις άσπρες γραμμές (που δεν ήταν της μεγάλης περιοχής) και την κοπελιά από την Αϊόβα που ζήτησε από το Στέφανο να κάνει drug test, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Παρεμπιπτόντως θα ήταν εξαιρετικά συναρπαστικό αν έγραφε και η συγκεκριμένη κοπελιά ένα βιβλίο.

Τέλος πάντων, ουδείς ασχολείται με όσα γράφει για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και, αν μη τι άλλο, δεν χρειάζεται να πας στο βιβλιοπωλείο και να πληρώσεις για να μάθεις ότι η Ολγα η Γεροβασίλη ελέγχεται με σύνδεση WiFi από τον Τσίπρα. Ούτε για τον Παππά, μήτε για τον Φάμελλο υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζαμε. Μάλιστα αυτά τα ξέραμε και εμείς, πολύ πριν ο Στέφανος φτιάξει βαλίτσες για να επαναπατριστεί. Και αν θέλετε, η αδιάφορη υποδοχή του βιβλίου δείχνει και το επίπεδο στο οποίο έχει εκπέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πριν από ένα χρόνο μία αντίστοιχη έκδοση θα ήταν σκαρφαλωμένη στις πρώτες θέσεις των ευπώλητων βιβλίων. Αλλά τώρα, το να διαβάσεις κάτι με παρασκήνια από τον ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί με το να κάνεις κλικ στα πασχαλινά άρθρα που σε προτρέπουν να δεις πώς είναι σήμερα οι πρωταγωνιστές του «Ιησού από τη Ναζαρέτ».

Μόνο που αυτό δεν αφορά αποκλειστικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μία διαπίστωση για όλο το φάσμα του χώρου που αυτοπροσδιορίζεται στη σφαίρα της Αριστεράς. Ρίξτε μια ματιά στα σχετικά ρεπορτάζ. Αν δεν περιγράφουν ξεκατίνιασμα ή σκηνές γραφικότητας, αναδεικνύουν μία μιζέρια.

Αφήστε το ΚΚΕ στην άκρη. Είναι θρησκευτικό δόγμα και αδίκως κρίνεται με πολιτικούς όρους. Δείτε τους άλλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί σε μία κλειστή παρέα που υπάρχει για την παχυλή επιχορήγηση. Και δεν αρθρώνει ούτε μία φράση προγραμματικού λόγου πέρα από στείρα διαμαρτυρία, απλώς για να καταγράφεται στα δελτία ειδήσεων. Η Νέα Αριστερά σχεδόν δεν διαθέτει σφυγμό. Η Πλεύση Ελευθερίας δεν λογίζεται ως κόμμα, αλλά ως η προσωπική σκηνή της προέδρου της. Και ο Γιάνης είναι εκτός Βουλής.

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα καταλήξουν σε ένα εύκολο συμπέρασμα. Δικαιώθηκαν εκείνοι που έλεγαν ότι η Αριστερά πρέπει να κυβερνήσει για να καταδειχθεί η ανεπάρκεια της. Αλλά αυτό ας πούμε ότι είναι άδικο για τη διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ που ανέλαβε τη διακυβέρνηση υπό ειδικές, ακραίες συνθήκες. Για αυτό ας κοιτάξουμε τη σημερινή εικόνα της Αριστεράς. Είναι ένα οικόπεδο που έχει καεί και τεμαχίστηκε σε μικρά κομμάτια. Και, να με συγχωρείτε σύντροφοι, για την έκπτωση δεν ευθύνεται ούτε ο καπιταλισμός, ούτε το σύστημα, μήτε η διαπλοκή, οι τράπεζες και ο Τύπος -όπως θα έλεγε ο καθηγητής Μαρινάκης. Ο αφανισμός της Αριστεράς από τις κεντρικές θέσεις στο πολιτικό παιχνίδι ήρθε ως συνέπεια προσωπικών επιλογών που διαμορφώθηκαν με τη λογική της αρπαχτής. Τόσοι ήταν, αυτό μπορούσαν.