Τρία κόμματα, τρεις υποψήφιοι και… “χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι”

Ένα στέλεχος της Αριστεράς- παλιάς και νέας, πρώην υπουργός- έγραψε στο facebook ότι «η πρόταση Ράμμου για την Προεδρία της Δημοκρατίας ήταν μια ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΉ επιλογή. Έφτιαχνε μέτωπο κατά της Δεξιάς».

Σχολίασα κάτω από την ανάρτηση: «Ήταν τόσο στρατηγική που σε μια μέρα εξαφανίστηκε» και αναρωτήθηκα τι νόημα έχουν τέτοιες υπερβολές.
Αυτή η μικρή αναφορά έχει κάποια σημασία για το θέμα των ημερών, την προεδρική εκλογή. Διότι δείχνει ότι η αντιπολίτευση είναι κλεισμένη σε κάποιον δικό της κόσμο, δεν είναι σε θέση να δει τι γίνεται γύρω της και πάσχει από αυτοαναφορικότητα. Νομίζει ότι αυτά που λέει και κάνει έχουν επιρροή ενώ συμβαίνει το αντίθετο.

Αν οι λέξεις δεν έχουν χάσει το νόημά τους, «στρατηγική» είναι μια επιλογή που έχει αποτέλεσμα. Και μια που μιλάμε για την προεδρική εκλογή, έχουμε παραδείγματα από το παρελθόν, απώτερο και πρόσφατο. Έτσι, στρατηγικές επιλογές ήταν ο Χρήστος Σαρτζετάκης (από το ΠΑΣΟΚ) το 1985, ο Κωστής Στεφανόπουλος (από το ΠΑΣΟΚ) το 1995, ο Κάρολος Παπούλιας (από τη ΝΔ) το 2005 και ο Προκόπης Παυλόπουλος (από τον ΣΥΡΙΖΑ) το 2015.

Όλοι εξελέγησαν και μάλιστα με ψήφους βουλευτών τουλάχιστον δύο κομμάτων.

Τι συμβαίνει σήμερα; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αφού παραμύθιασε τους πάντες ότι θα επιλέξει Πρόεδρο που θα επιβεβαιώνει την «κεντρώα» πορεία του, έκανε αυτό που συμφέρει αποκλειστικά τον ίδιο και το κόμμα του στην παρούσα συγκυρία: μια στενά κομματική επιλογή, κάτι που είχε να γίνει εδώ και 35 χρόνια.

Και η αντιπολίτευση; Ενώ είχε την ευχέρεια να αναζητήσει εγκαίρως ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής, ώστε να ξεμπροστιάσει το διαφαινόμενο παιχνίδι του πρωθυπουργού και να ακυρώσει πολιτικά την επιλογή του, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Τα τρία κόμματα που θα μπορούσαν να προτείνουν κοινό υποψήφιο (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) άρχισαν να ανακοινώνουν χωριστές υποψηφιότητες.

Πρώτα η Νέα Αριστερά τον κ. Ράμμο και τον «έκαψε», αφού κανένα άλλο κόμμα δεν τον υποστήριξε. Μετά ο ΣΥΡΙΖΑ την κυρία Κατσέλη. Και τελευταίο το ΠΑΣΟΚ τον κ. Γιαννίτση, όταν είδε ότι ο κ. Μητσοτάκης τους «ξεγέλασε» με τις παραπλανητικές διαρροές περί «κεντροαριστερής» υποψηφιότητας. Όλες μονοκομματικές επιλογές.

Και τώρα άρχισαν τα «νταραβέρια». Θα ψηφίσουν οι βουλευτές της Νέας Αριστεράς την κυρία Κατσέλη, ώστε να συγκεντρώσει περισσότερες ψήφους από τον κ. Γιαννίτση κι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ να «αποκατασταθεί» στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης; ‘Η το ΠΑΣΟΚ θα καταφέρει να πάρει μαζί του κάποιους ανεξάρτητους βουλευτές, ώστε ο δικός του υποψήφιος να έρθει δεύτερος στην ψηφοφορία, μετά τον κ. Τασούλα;

Αυτή η μίζερη φιλολογία απασχολεί σήμερα τον κομματικό μικρόκοσμο. Δύο μικρομεσαία κόμματα κι ένα μικρό επιδίδονται σε έναν ανούσιο ανταγωνισμό δικών τους υποψηφίων, σκορπώντας γέλια και χαρές στο Μέγαρο Μαξίμου και απογοήτευση στον προοδευτικό κόσμο.

Τι νομίζουν οι ηγεσίες τους ότι κάνουν, εκτός από το να παίζουν τον παιχνίδι του κ. Μητσοτάκη και της ΝΔ; Και τι κοσμοϊστορικό θα γίνει αν ο υποψήφιος του ενός κόμματος πάρει μια-δυο ψήφους παραπάνω από την υποψήφια του άλλου ή το αντίστροφο;

Την απάντηση δίνει η γνωστή ρήση «εχέσθη η φορβάς εν αλωνίω». Και επί το νεοελληνικότερο: «Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι»…