ΕΙΔΑΜΕ ΤΗΝ ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ

Το ελληνικό τμήμα των “Ρεπουμπλικανών στο Εξωτερικό” μαζεύτηκε σε ένα μαγαζί στο Θησείο για να απολαύσει την ορκωμοσία του πορτοκαλί Κυρίου και Σωτήρα του, και από κοντά τους, πήγαμε κι εμείς. Όχι κρυφά. Στείλαμε mail, μάς δέχτηκαν και να ‘μαστε τώρα εδώ, παγιδευμένοι ανάμεσα στο παράλογο και τα κόκκινα “Make Greece (καλά διάβασες και καλά το έγραψα) Great Again” καπέλα.

Ό, τι πρέπει για Δευτέρα βράδυ δηλαδή. (δεν πληρώνεται αυτή η δουλειά)

Το μαγαζί είχε στολιστεί ειδικά για την περίσταση -θέλω να πιστεύω δηλαδή, γιατί διαφορετικά τώρα που μιλάμε περιμένουν τους ναύτες απ’ το “Καλώς ήλθε το δολάριο”.

Σημαίες, σημαίες, και άλλες σημαίες, σημαίες ελληνικές και σημαίες αμερικανικές, μπαλόνια κόκκινα και άσπρα και μπέργκερ και τηλεοράσεις και ήχος στο τέρμα και χειροκροτήματα με κάθε αφορμή. “Έι, έχουμε πάρτι εδώ”, OK, κατανοητό.

Κι ένας πρόεδρος, ο Τζόναθαν, που κάθε τόσο έπαιρνε το μικρόφωνο και έλεγε… Και τι δεν έλεγε, Θεέ μου. Για τη γουόκ ατζέντα, για τους μασόνους, για το ξυδάκι που πρέπει να πιει όποιος δεν θέλει τον Τραμπ, για τα ψωμιά “τους” που είναι μετρημένα, για τα ελληνοτουρκικά, για τη βασιλόπιτα που θα έκοβαν μετά.

Ένας ακραίος, ασυνάρτητος και γεμάτος μίσος διχαστικός λόγος, με τα ντοπαρισμένα απ’ τη νίκη ντεσιμπέλ να βαράνε κατευθείαν εδώ, στον θώρακα και στη λογική.

Και πόσο ιστορικά ειρωνικό να επαναλαμβάνει συνεχώς τη φράση “το κόκκινο κύμα που θα σαρώσει”, εννοώντας ως κόκκινο το χρώμα του ρεπουμπλικανικού κόμματος, και όχι το… ξέρετε ποιο. Ξέρετε ποια πλάση είναι αυτή που έχει κοκκινίσει, έτσι; Και προς τα πού οι άλλοι έχουν κινήσει, σωστά;

Και δεύτερο ιστορικά ειρωνικό σημείο, το “Λευτεριά!” που ακούστηκε από κάποιον, όταν ο Τζόναθαν ανέφερε ότι η χθεσινή βραδιά ήταν αφιερωμένη στους (επί λέξη) “πολιτικούς κρατούμενους” της 6ης Ιανουαρίου, εννοώντας αυτούς που πήγαν να καταλάβουν το Καπιτώλιο ντυμένοι βίσωνες.

Και σαν επιβεβαίωση ότι βυθιζόμουν όλο και βαθύτερα μέσα σε έναν κτηνώδη εφιάλτη του Ντέιβιντ Λιντς, πέρασε κάποια στιγμή από μπροστά μου και ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος.

Ο βασιλιάς στον θρόνο του. Ο άνθρωπος που αφού είδε όλα τα τρένα να περνούν και τη Λατινοπούλου να του κλέβει το δικό του, τώρα ψάχνει να τσιμπήσει κόσμο από όπου μπορεί.

Η υποδοχή του όμως ήταν χλιαρή, κι ας ήταν ο κοτζάμ “επίτιμος πρόεδρος” τους, όπως είπε ο μαν με το μικρόφωνο. Και ας είπε ότι πολέμησε και ο ίδιος το (επί λέξη) “γουόκ τερατούργημα”. Και ας είπε “Νενικήκαμεν”, στοχεύοντας κατευθείαν στην καρδιά του κάθε Πορτοκάλος.

“Μιλάει ο πρόεδρος, είναι δυνατόν;”, φώναξε όμως μια γυναίκα και διέκοψε τους πάντες. “Λάουντ, λάουντ”. Και ξεκινήσαμε να ακούμε τον λόγο του νέου Προέδρου των ΗΠΑ.

Όλοι οι μικροί Καμμένοι και Βαλάντηδες είχαν καρφωθεί στις τηλεοράσεις, αναμένοντας με αγωνία τα κατάλληλα σημεία για να χειροκροτήσουν. Και σίγουρα χειροκρότησαν πολύ όταν είπε το “drill, baby, drill’, και όταν είπε ότι από εδώ και πέρα η κυβέρνηση του θα αναγνώριζε μόνο δύο φύλα. Εκεί έφυγαν και κάποια “γαλλικά” επιφωνήματα στα αμερικανικά.

“Μ’ αρέσει που είναι, έτσι, υπερόπτης”, θα έλεγε κάποια στιγμή μια κοπέλα που καθόταν στο ίδιο τραπέζι με εμάς. Και το είπε όταν ο Πρόεδρος σήκωσε τη μύτη του και σοβάρεψε, περιμένοντας την Κάρι Άντεργουντ να τραγουδήσει ακαπέλα το ‘America the Beautiful” (προς απογοήτευσή μου δεν σηκώθηκε κανείς όρθιος απ’ το μαγαζί. Έχουν πάει περίπατο οι αξίες).

Γενικά οι συζητήσεις που έπιανε κανείς απ’ τα γύρω τραπέζια ήταν διαφωτιστικές. Καταρχάς, καταλάβαινες από πού ήταν όλοι αυτοί. Τρία είδη “ρεπουμπλικανών”: Ελληνοαμερικανοί, Έλληνες που σπούδασαν/έζησαν έξω και γνήσιοι Αμερικανοί που για κάποιο λόγο ζουν πια εδώ. Όχι, τέσσερα είδη. Ήταν και κάποιοι φανς χωρίς απευθείας σύνδεση με τις ΗΠΑ.

Επίσης γινόσουν σοφότερος. Πέρα απ’ το “μα δεν υπάρχει ένα ‘ελληνικό’ κόμμα” που θα άκουγες (τους πέφτουν λίγα μάλλον τα 80 ακροδεξιά που έχουμε), θα μάθαινες ότι ο Αλέξανδρος Παναγούλης δεν σκοτώθηκε σε δυστύχημα, όχι, αλλά ότι τον δολοφόνησαν αλλού και μετά τον έβαλαν μέσα στο αυτοκίνητο για να φανεί -ανόητε- ως δυστύχημα.

Το πραγματικό στοίχημα όμως ήταν να παραμείνεις ατάραχος μπροστά σε όλα αυτά. Αλλά δεν βοηθούσαν κι αυτοί λίγο. Και όταν το μικρόφωνο πέρασε απ’ τον πρόεδρο των “Ρεπουμπλικανών” σε απλούς φίλους και μέλη, τα πράγματα δυσκόλεψαν κι άλλο.

Για παράδειγμα, ο πρόεδρος του αντίστοιχου τμήματος στην Βόρεια Ήπειρο, ήταν σαν να στάλθηκε εκεί για να σε δοκιμάσει. Και μόνο η ύπαρξη του, και μόνο ότι επαναλάμβανες από μέσα σου το “ο πρόεδρος των ρεπουμπλικάνων στη Βόρεια Ήπειρο” αρκούσε, αλλά όταν άρχισε να μιλάει για την αποβιομηχάνιση της Ευρώπης, η ασυνάρτητη κατάσταση απογειώθηκε.

Ή όταν εμφανίστηκε ένας άλλος μικρός αστέρας, εκείνος ο καθηγητής Θρησκευτικών που είχε μοιράσει στους μαθητές του φυλλάδιο με τα λόγια του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, ότι “οι ομοφυλόφιλοι είναι χειρότεροι απ’ τους δολοφόνους κτλ”. Τον θυμάστε. Ναι, ήταν εκεί με την αδρεναλίνη του στα ύψη. Μας ενημέρωσε κιόλας ότι έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα απ’ τον υπουργό Παιδείας (γιατί άραγε), στολίζοντας τον και με άλλα όμορφα λόγια, βγαλμένα ίσως απ’ το συναξάρι κάποιου άλλου αγίου.

Γενικά η βραδιά τραβούσε σε μάκρος και το γέλιο είχε κοπεί από νωρίς, μην κοιτάτε τι λέμε εδώ. Οι απειλές κατά πάντων συνεχίζονταν, και η περίοδος του Μπάιντεν ονομάζονταν ξανά και ξανά ως “Πέτρινα Χρόνια”. Φαίνεται έχουν ανάγκη μία φρασεολογία που να συνδέει υπόγεια την ελληνική πραγματικότητα με την αμερικανική. Την κάνει έτσι ίσως πιο εύληπτη, αποδίδει και στους ίδιους ένα μερίδιο συμμετοχής σε ό, τι συμβαίνει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά τους, μέσα σε γραφεία που έτσι κι αλλιώς δεν θα έμπαιναν ποτέ.

Ο Τζόναθαν μας ενημέρωσε ενθουσιασμένος ότι μέχρι σήμερα έχουν εγγραφεί σχεδόν 50.000 μέλη (ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι;) και μία κοπέλα μπροστά μας συμπλήρωνε ένα χαρτί που έμοιαζε πολύ με μία τέτοια φόρμα (αυτοί είναι όλοι οι άνθρωποι. Φυσιολογικοί φαινομενικά, απλοί και καθημερινοί).

Φύγαμε προτού τελειώσει το πανηγύρι. Είχε αποχωρήσει κάποιος κόσμος, ανάμεσά τους κι ο ένας παπάς που πάντα δίνει την ευλογία του σε τέτοιες συγκεντρώσεις, αλλά οι περισσότεροι παρέμειναν εκεί.

“Αδέρφια μου, America’s decline is over”, ήταν ένα απ’ τα τελευταία πράγματα που άκουσα να μικροφωνίζει πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου. Με είπαν “αδερφό” δηλαδή και με έστειλαν πίσω στο ένδοξο φαντασιακό παρελθόν που -προφανώς- δεν υπήρξε ποτέ. Σ’ αυτό που ενώνει τους “πατριώτες” κάθε χώρας. Και που εμείς ανάθεμα αν έχουμε θέση σ’ αυτό.