Το ρίσκο του Νικήτα Κακλαμάνη

Με θεσμικά κριτήρια, ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι η προφανής και ταυτοχρόνως καλύτερη δυνατή επιλογή που θα μπορούσε να κάνει η Νέα Δημοκρατία για την θέση του Προέδρου της Βουλής. Έστω κι αν υπάρχουν βουλευτές της που έχουν διαφορετική άποψη, αλλά δεν πρόκειται να την εκφράσουν δημοσίως.

Βουλευτής 35 χρόνια με 8 από αυτά να είναι αντιπρόεδρος της Βουλής «παίζει στα δάχτυλα» τον κανονισμό λειτουργίας του κοινοβουλίου. Γνωρίζει -όσο καλά μπορεί κανείς να γνωρίζει – τα δώματα και τις «Κάμαρες με τα Μυστικά» (από Χάρρυ Πότερ αυτό)  του κτιρίου που δεσπόζει στην Πλατεία Συντάγματος. Μάλιστα είναι να απορεί κανείς για ποιο λόγο δεν προτάθηκε από την Ν.Δ για μία θέση στο προεδρείο και αυτή την τετραετία.

Όμως δεν είναι αυτός ο βασικός λόγος που κάνει τον Νικήτα Κακλαμάνη «τον κατάλληλο άνθρωπο, στην κατάλληλη θέση». Ο νέος Πρόεδρος της Βουλής (αφού η εκλογή του σήμερα είναι βέβαιη) έχει ένα άλλο, πολύ πιο σημαντικό χαρακτηριστικό: Ξέρει πώς να συνδυάζει τους κοινοβουλευτικούς τύπους με την πολιτική ουσία ενός θεσμού (και οργανισμού) όπως η Βουλή των Ελλήνων.

Ο πρώην Δήμαρχος Αθήνας και υπουργός Υγείας της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή γνωρίζει πώς βλέπει η ελληνική κοινωνία τον κοινοβουλευτισμό. Ακριβώς επειδή δεν είναι πολιτικός «κομματικού σωλήνα», ούτε «νεοφυές» στέλεχος της εποχής του Κυριάκου Μητσοτάκη. Έχει δει επίσης «πως φτιάχνονται τα λουκάνικα» των νομοσχεδίων και της διαδικασίας ψήφισής τους.

Έτσι, λοιπόν, δεν πρέπει να περιμένει κανείς στην προεδρική έδρα απλά ένα πρόσωπο που «θα κρατάει χρόνο» και θα αραδιάζει άρθρα του κανονισμού. Αντιθέτως αναμένεται ένας πολιτικός που θα αντιλαμβάνεται πότε μια διαδικασία πρέπει να «χαλαρώσει» και πότε να «τηρηθεί απαρέγκλιτα». Ανάλογα με το αν υφίσταται ζήτημα μιας πολιτικής συζήτησης της οποίας οι πολίτες θέλουν να γίνουν κοινωνοί.

Επίσης ένας πολιτικός που γνωρίζει την λεπτή διαφορά ανάμεσα στην αναγκαιότητα μίας πολιτικής τοποθέτησης και την προσπάθεια μετατροπής της Αίθουσας της Ολομέλειας σε τηλε-παράθυρο. Στοιχείο που σίγουρα θα τον φέρει σε αντιπαράθεση με όσους έχουν αναπτύξει τα τελευταία χρόνια τέτοιου είδους «συνήθειες».

Αυτά τα χαρακτηριστικά άλλωστε έχουν κάνει τον Νικήτα Κακλαμάνη διακομματικά …συμπαθή. Μάλιστα, η εκτίμηση προς το πρόσωπό του είναι μεγαλύτερη από τις ψήφους που αναμένεται να λάβει στη σημερινή ψηφοφορία.

Ανακύπτει όμως ένα ερώτημα: Ένας πολιτικός με αυτόνομο στίγμα, ειδικό πολιτικό βάρος και μία ολοκληρωμένη πολιτική καριέρα πόσο «συμβατός» μπορεί να είναι με τις επιδιώξεις που διαχρονικά έχουν οι κυβερνήσεις από τον εκάστοτε Πρόεδρο της Βουλής; Ιδίως σε δύσκολες περιστάσεις.

Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια κυβέρνηση που έχει δεσμευθεί για «450 μεταρρυθμίσεις» τις οποίες δεν γνωρίζουμε στο σύνολό τους. Οπότε εύλογα εικάζει κανείς ότι κρύβουν και δυσάρεστες εκπλήξεις. Όμως, αυτό δεν είναι ένα ρίσκο που παίρνει ο Νικήτας Κακλαμάνης, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης.