Ένα ταξίδι στο δυστοπικό σύμπαν της Αβύσσου με την Ελεάνα Γεωργούλη

Μετά από μια εντυπωσιακή πορεία με τρία πρωτότυπα έργα, η Ελεάνα Γεωργούλη επιστρέφει στη θεατρική σκηνή με την Άβυσσο, Μια Παράδοξη Διαβατήρια Τελετουργία, μια παράσταση που εξερευνά τα όρια της επιβίωσης και της ανθρώπινης αντοχής. Με την ξεχωριστή σκηνοθετική της ματιά, η βραβευμένη ηθοποιός, σκηνοθέτις και δημιουργός κειμένων χτίζει έναν κόσμο όπου η ελπίδα συγκρούεται με τη σκληρή πραγματικότητα ενός παιχνιδιού χωρίς κανόνες.

Η Άβυσσος θα παρουσιαστεί από τη Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου στον Χώρο 7Γ του ΠΛΥΦΑ, συνεχίζοντας τη σκηνοθετική της έρευνα πάνω στο σωματικό θέατρο, την ποιητική αφήγηση και τη διαλεκτική σχέση παρόντος και παρελθόντος. Μέσα από μια έντονη σκηνική εμπειρία, έξι ερμηνευτές δοκιμάζουν τα όριά τους σε ένα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στον σουρεαλισμό και την ακραία πραγματικότητα.

Ένας κόσμος καταστραμμένος, καμένος και πνιγμένος, που ξεμένει από νερό και οξυγόνο.

H ίδια μιλά στο NEWS 24/7 για το ποια ήταν η βασική της έμπνευση για τη δημιουργία αυτής της Αβύσσου: “το 2021 γέννησα τον γιο μου. Το ότι ήμουν πια μαμά, με έκανε να αντιληφθώ τον κόσμο γύρω μου με έναν ολότελα διαφορετικό τρόπο.

Να πρέπει να προβλέψω που οδηγεί η κοινωνική τάση και να εξοπλίσω το παιδί μου ώστε να μπορεί να επιβιώσει μέσα της. Το τι θα συμβεί στον κόσμο σε 50 χρόνια από τώρα μου έγινε πολύ επείγον. Μπορεί εγώ να μη ζω πιά, ωστόσο πίσω από τα μάτια μου τρέχει η ταινία σε τι κόσμο θα ζει ο γιος μου. Παρατηρώ πως το τοπίο μεταβάλλεται όλο και περισσότερο σε μια αρένα επιβίωσης.

Μέσα σε μια απόλυτη εργασιακή και βιοποριστική επισφάλεια, οι άνθρωποι αγωνίζονται να ανταποκριθούν στις κυρίαρχες αξίες που επιτάσσει η κοινωνία. Με πολλούς τρόπους διεισδύουν στην καθημερινότητα μας διαφορετικές στρατηγικές αξιολόγησης, με τις οποίες καλούμαστε να ευθυγραμμιστούμε. Αξιολογείται η παραγωγικότητα μας, η προϋπηρεσία μας, η δημοφιλία μας, η εικόνα μας, το ίδιο μας το σώμα. Σχεδόν τα «πάντα» μας, επιτηρούνται και αξιολογούνται, και στο φόντο μια νεκρή φύση. Ένας κόσμος καταστραμμένος, καμένος και πνιγμένος, που ξεμένει από νερό και οξυγόνο.

Τι συμβολίζει η νήσος Arcadia; Πιστεύετε ότι ο άνθρωπος θα συνεχίσει να αναζητά έναν τέτοιο ιδανικό κόσμο, παρά τις απογοητεύσεις;

Αισθάνομαι ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να ονειρεύεται έναν κόσμο ιδανικό. Η ζωή έχει τους δικούς της κανόνες και εκεί δεν χωρούν οι απογοητεύσεις. Είναι σαν το χορταράκι που βγαίνει μέσα από τη ρωγμή στην άσφαλτο. Πρέπει να βρει τρόπο να ανέβει, να προχωρήσει εμπρός.

Πώς επικοινωνεί αυτή η δυστοπία της Αβύσσου με το σήμερα; Είναι ένας καθρέφτης της σημερινής πραγματικότητας;

Στα ματιά μου σιγουρά ναι. Από τη μήτρα της πραγματικότητάς μας ξεπηδά όλο αυτό και από την προσπάθεια μου να χωρέσω ένα παρόν που συχνά μοιάζει με ένα μέλλον επιστημονικής φαντασίας. Εικονικές πραγματικότητες κατασκευάζονται σε μια νύχτα που αναδεικνύουν υπερ-ηγέτες που καθορίζουν τη μοίρα δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Ταυτόχρονα ζούμε σε έναν κόσμο λίγο πριν το τέλος: πυρκαγιές, πλημμύρες, τυφώνες, η μόλυνση των θαλασσών και του υδροφόρου ορίζοντα, οι πανδημίες που κάθε τόσο χτυπούν είναι κάποια μόνο από τα φαινόμενα της ανθρωπογενούς παρέμβασης στον πλανήτη.

Τι συναισθήματα θέλετε να αφήσει η Άβυσσος στο κοινό φεύγοντας από την αίθουσα;

Την αίσθηση μια απροσδόκητης ποίησης και ομορφιάς που σπάει το γκρίζο και ταυτόχρονα η προειδοποίηση ότι τα πράγματα είναι επείγοντα και δεν απομένει άλλος χρόνος. Πρέπει να δράσουμε τώρα, μαζί.

Η εταιρεία Retrospectiva της οποίας έχετε το τιμόνι της καλλιτεχνικής διεύθυνσης εστιάζει στην πρωτότυπη δραματουργία και τον πειραματισμό. Ποια είναι τα επόμενα βήματα που σχεδιάζετε για την εταιρεία;

Με αφορά πάνω από όλα η ερευνητική συνάντηση και δημιουργία. Με ενδιαφέρει η διεργασία της πρόβας να ανοίγει ερωτήματα και όχι να εγκαθιστά βεβαιότητες. Ο Καστοριάδης μιλά για τον νεοαναλφαβητισμό. Για την αναπαραγωγή αφηγήσεων του παρελθόντος που παρουσιάζονται ξανά στο κοινό ως κατορθώματα του τώρα. Αισθάνομαι πως η μάχη ενάντια στον νεοαναλφαβιτισμό είναι μεγάλο στοίχημα στη δημιουργία.

Να τροφοδοτήσουμε διεργασίες που ξεφεύγουν από το να αναπαράγουν στείρες αισθητικές που έχουν παραχθεί δεκαετίες πριν, αντιγράφοντας μονάχα το σχήμα τους. Υπάρχει στα σκαριά το επόμενο πρότζεκτ.
Με ενδιαφέρει η πρωτότυπη δραματουργία και η σύνθεση κειμένων μέσα από τη διαδικασία της πρόβας και το να βρω τρόπο η καλλιτεχνική μας πρακτική να σπάσει το fast living και το fast making. Ακόμη με ενδιαφέρει η έρευνα πάνω στα εργαλεία και τις πρακτικές που οδηγούν τον θεατή στο να βιώνει την παράσταση αισθητηριακά και ολοσωματικά, όχι εγκεφαλικά ή συναισθηματικά.

Σε μια εποχή έντονων κοινωνικών και περιβαλλοντικών κρίσεων, ποιον ρόλο πιστεύετε ότι έχει το θέατρο στο να αφυπνίσει ή να παρηγορήσει το κοινό;

Αισθάνομαι ότι το θέατρο έχει παίξει ιστορικά και συνεχίζει να παίζει έναν βαθιά ριζοσπαστικό ρόλο στις εκάστοτε κρίσεις. Έχουν υπάρξει παραστάσεις ορόσημα, που έχουν κατορθώσει να δημιουργήσουν κοινωνική μετατόπιση, από το ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ, εδώ, την περίοδο της Χούντας, μέχρι τις παραστάσεις του Living Theatre όπως το PARADISE NOW, που ο κόσμος ξεχύνονταν στα στενά της Νέας Υόρκης. Δεν είναι τυχαίο που στις παραπάνω περιπτώσεις, οι παραστάσεις, συνοδεύονταν από απανωτές συλλήψεις των συντελεστών και οδηγούσαν σε μαζικό ξεσηκωμό το κοινό.

Όταν ο θεατής ξεσηκώνεται, θέλει κι αυτός να πάρει τον παλμό. Γιατί ο παλμός δεν είναι πληροφορία. Ο παλμός δεν μπορεί να σε αφήσει αμέτοχο. Είναι τρόπος ύπαρξης. Εκεί είναι για εμένα η δυνατότητα.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σύλληψη, Κείμενο, Σκηνοθεσία: Ελεάνα Γεωργούλη
Επιμέλεια Κίνησης / Χορογραφία: Άρης Παπαδόπουλος
Μουσική & Ηχητικός Σχεδιασμός: Θάνος Κοσμίδης
Φωτισμοί: Karol Jarek
Σύμβουλος Πρόβας: Κατερίνα Λιαποπούλου
Φωτογραφίες: Karol Jarek
Σκηνογραφία, Κοστούμια: Γιώργος Τρικκαλιώτης, Ελεάνα Γεωργούλη
Promo Trailler: Xρυσάνθη Μπαδέκα
Χειριστής Κονσόλας: Βαγγέλης Μπέσης
Συνδημιουργούν & Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Στάθης Αποστόλου, Μαρία Αλεξοπούλου, Ελεάνα Γεωργούλη, Χάρης Καρύδης, Νίκος Μήλιας, Ρόζα Προδρόμου