Η ΟΥΤΕ ΛΕΜΠΕΡ ΚΑΙ Η ΑΝΔΡΟΓΥΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ ΜΑΡΛΕΝ ΝΤΙΤΡΙΧ – ΤΙ ΕΙΠΕ ΣΤΟ NEWS 24/7

Πολυσχιδής καλλιτέχνης: τραγουδίστρια, χορεύτρια, ηθοποιός, μουσικός, ζωγράφος και μοντέλο. Η Ute Lemper αποτελεί μια ολοκληρωμένη, τολμηρή και ασυμβίβαστη performer, φλογερή και απόλυτα καθηλωτική με διεθνείς διακρίσεις και ιστορικές ερμηνείες στα πιο διάσημα μιούζικαλ του κόσμου.

Η ανεπανάληπτη Ute έρχεται στην Αθήνα στις 3 Φεβρουαρίου για να παρουσιάσει στο Θέατρο Παλλάς το μοναδικό μουσικοθεατρικό σόου της «Ραντεβού με την Μαρλέν Ντίτριχ» (Rendezvous with Marlene), έναν φόρο τιμής στην εμβληματική Γερμανίδα σταρ.

UTE LEMPER – ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΕ ΕΝΑ ΤΡΙΩΡΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΜΕ ΕΝΑ ΕΙΔΩΛΟ

Η Ute γεννήθηκε στο Munster της Γερμανίας και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Ακαδημία Χορού της Κολωνίας και στη δραματική σχολή Max Reinhardt στη Βιέννη. Έχει αφήσει το στίγμα της στη σκηνή, σε ταινίες, σε συναυλίες και ως σόλο καλλιτέχνης σε περισσότερες από 30 δισκογραφικές δουλειές σε περισσότερα από 40 χρόνια καριέρας.

Έχει επαινεθεί παγκοσμίως για τις ερμηνείες της στα τραγούδια του βερολινέζικου καμπαρέ, τα έργα των Kurt Weill και Berthold Brecht και τα σανσόν (chansons) των Edith Piaf, Jacques Brel, Léo Ferré, Jacques Prevert, Nino Rota, Astor Piazzolla και πολλών άλλων, καθώς και για τις δικές της συνθέσεις, καθώς και για τις ερμηνείες της σε μιούζικαλ και θεατρικά έργα στο Broadway, στο Παρίσι, στο Βερολίνο και στο West End του Λονδίνου.

Αυτή τη στιγμή η Ute αφιερώνει τις συναυλιακές της περιοδείες κυρίως στη θεατρική παράσταση “Rendezvous with Marlene”, η οποία αποτελεί φόρο τιμής στην θεά του Χόλιγουντ Ντίτριχ Ντίτριχ (Marlene Dietrich) και αφηγείται την αληθινή της ιστορία. Παράλληλα με τις παραστάσεις κυκλοφόρησε και το τελευταίο της άλμπουμ, το οποίο ονομάζεται επίσης “Rendezvous with Marlene” και περιλαμβάνει 20 από τα πιο αγαπημένα τραγούδια που τραγούδησε η Ντίτριχ, μέσα από τη ματιά της Ute με τη συνοδεία βιενέζικης ορχήστρας.

Η Ute Lemper ζει στη Νέα Υόρκη με τα τέσσερα παιδιά της, τον Max, τη Stella, τον Julian και τον Jonas. Συνδεθήκαμε μέσω zoom από το διαμέρισμά της και ο δυναμισμός της “ξεχείλισε” μέσα από την οθόνη του υπολογιστή. Τακτοποιώντας τα φλογερά κόκκινα μαλλιά της απάντησε στις ερωτήσεις μας απνευστί.

Ξεκινώντας από το προφανές, η Ute Lemper έχει ξαναέρθει πολλές φορές στην Ελλάδα και οι εμπειρίες της στη χώρα μας έχουν υπάρξει αξέχαστες.
“Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω έρθει στην Ελλάδα για διακοπές ή τουρισμό, αλλά για να παρουσιάσω τη δουλειά μου. Και γενικότερα δεν θα έλεγα ότι είμαι και πολύ άνθρωπος των διακοπών. Τις περισσότερες φορές που ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο, είναι για να φέρω την τέχνη μου σε διαφορετικές ηπείρους και χώρες.

Έχω έρθει στην Ελλάδα, νομίζω για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 ή ακόμα και νωρίτερα, στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Η καριέρα μου ξεκίνησε πολύ νωρίς, περίπου 40 χρόνια πριν, και η πρώτη μου συναυλία στην Ελλάδα ήταν σε αυτό το υπέροχο αμφιθεατρικό αρχαίο θέατρο, ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη. Θυμάμαι ότι ήμουν τρομερά συγκινημένη από τον μαγικό χώρο, την ιστορία και την αίσθηση ότι ο χρόνος είχε σταματήσει κάτω από τα αστέρια, ενώ παρουσίασα τη μουσική μου σε ένα μέρος τόσων χιλιάδων ετών.

Από εκείνη τη φορά, έχω ξαναβρεθεί με τη δουλειά μου πολλές φορές στην Αθήνα, στο Μέγαρο Μουσικής και σε διάφορα άλλα θέατρα. Είμαι πολύ ευγνώμων που οι άνθρωποι στην Ελλάδα με γνωρίζουν και μεγαλώνουν μαζί μου. Θα έλεγα ότι με ακολουθούν εδώ και δεκαετίες, παρακολουθούν τις νέες μου δουλειές και θέλουν να ακούσουν τη νέα μου μουσική. Λατρεύω να βρίσκομαι σε μια πόλη γεμάτη ιστορία και να λέω τις δικές μου ιστορίες. Το ελληνικό κοινό είναι πολύ παθιασμένο και αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες με σεβασμό.

Γιατί επιλέξατε σε αυτή τη φάση της καριέρας σας να εξερευνήσετε μια προσωπικότητα, μια θρυλική γυναίκα καλλιτέχνη, όπως η Μαρλέν Ντίτριχ;
Έγραψα αυτή την παράσταση στην αρχή της πανδημίας, πριν από πέντε χρόνια. Μετά το λοκντάουν αποφάσισα να την αναβιώσω. Βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, μια τηλεφωνική κλήση με τη Μαρλέν Ντίτριχ το 1987. Ήμουν 24 ετών στο Παρίσι και η Μαρλέν ήταν 87 ετών. Μια ηλικιωμένη Γερμανίδα κυρία που ζούσε στο Παρίσι, κλεισμένη στο σπίτι της (στην Avenue de Montaigne 12, από το 1979). Τότε εργαζόμουν ως ηθοποιός, και υποδυόμουν τον ρόλο της Sally Bowles στην παρισινή παραγωγή του “Cabaret”.

Λαμβάνοντας το γαλλικό βραβείο Moliere, οι εφημερίδες έγραφαν για μένα “La Nouvelle Marlene” (“η νέα Μαρλέν”). Και εγώ σκεφτόμουν “Ω θεέ μου, πώς τολμούν να με συγκρίνουν με μια γυναίκα-θρύλο;“. Έτσι, αποφάσισα να της γράψω ένα γράμμα για να απολογηθώ για τις συγκρίσεις, αλλά και για να εκφράσω τον θαυμασμό μου. Σε απάντηση της επιστολής μου, η Ντίτριχ μου τηλεφώνησε και είχαμε μια μεγάλη συζήτηση για τρεις ολόκληρες ώρες. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία, να μιλάω με μια ανεπανάληπτη σταρ. Ήμουν πολύ νέα τότε. Εύχομαι να ήμουν μεγαλύτερη για να είχα τη δυνατότητα να συνδεθώ πιο ουσιαστικά μαζί της.

Όμως έστω κι έτσι, ένιωσα πολύ τη μελαγχολία της, την πικρία της για το ότι δεν μπορούσε να επιστρέψει στη Γερμανία. Αυτό ήταν το μεγάλο της πρόβλημα και το βασικό θέμα της τηλεφωνικής μας συζήτησης. Ήθελε να “συνδεθεί” μαζί μου σαν νεαρή Γερμανίδα που ήμουν και να μιλήσει για τη δική της ζωή, εξόριστη, μακριά από τη Γερμανία. Να πει την ιστορία της ως Αμερικανίδα στρατιώτης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που όμως η χώρα της της φέρθηκε σαν να ήταν προδότης.

Είναι μια μεγάλη, τραγική και πολύ ανθρώπινη ιστορία. Σε εκείνο το τηλεφώνημα πήρα μια δυνατή γεύση της ανθρώπινης πλευράς της Μαρλέν Ντίτριχ, όχι της κινηματογραφικής λαμπερής προσωπικότητας που βλέπουμε στις ταινίες, αλλά της γυναίκας που ήταν μοναχική, συνηθισμένη στην απομόνωση και “τυλιγμένη” με μνήμες μιας άλλης ζωής, μέσα στη θλίψη για τη γενέτειρά της.

Συνδεθήκατε επί της βάσης ότι -αν και είχατε μεγάλη διαφορά ηλικίας- είστε Γερμανίδα που ζήσατε μακριά από τη χώρα σας;
Ανήκω σε μια τελείως διαφορετική γενιά και είχα τα δικά μου προβλήματα με τη χώρα μου. Κυρίως τον τρόμο μου για την ιστορία της Γερμανίας, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τους Ναζί και το Ολοκαύτωμα. Ήμουν θυμωμένη και αναστατωμένη από όλα τα τραγικά που είχαν συμβεί όχι πολλά χρόνια πριν. Έχω γεννηθεί το ‘60 και διαμεσολαβούν 15-20 χρόνια από το τέλος του πολέμου. Χρονικά είναι ένα τίποτα. Ήμουν λοιπόν πολύ προβληματισμένη με την ιστορία της Γερμανίας, που είναι η χώρα του… διαβατηρίου μου. Η ιστορία της Μαρλέν προσέθεσε μια άλλη διάσταση σε όσα σκεφτόμουν. Εκείνη πήρε ξεκάθαρη θέση ενάντια στους Ναζί, κάτι που ήταν εξαιρετικά θαρραλέο. Κι όμως, τιμωρήθηκε μέχρι το τέλος της ζωής της από τους συμπατριώτες της, για αυτό της το θάρρος, για το γεγονός ότι τους εγκατέλειψε. Και αυτό το βρίσκω παράλογο και “άρρωστο”.

Η παράσταση μου μιλάει για τη γυναίκα Ντίτριχ. Μια γυναίκα που ζούσε στο μέλλον.  Μια γυναίκα απελευθερωμένη, ένα ελεύθερο πνεύμα, που αψηφούσε τους κανόνες, τους κανονισμούς και τα γυναικεία πρότυπα της εποχής της. Έβλεπε τους άντρες ισότιμα. Είχε ανδρόγυνο στιλ. Ήταν αμφιφυλόφιλη. Έθεσε ερωτήματα και προέβαλε τα ζητήματα του φύλου πριν από 100 χρόνια. Ήταν μια ασυνήθιστη γυναίκα για την εποχή της που συγκλόνισε τον κόσμο. Αναστάτωσε ακόμα και το Χόλιγουντ. Μια από εκείνες τις σταρ που είχαν ανδρική ενέργεια και ταυτόχρονα, ήταν femme fatale, υπερσεξουαλική, αλλά απόλυτα ελεύθερη πνευματικά. Και φυσικά, το έργο της, οι ταινίες της, τα τραγούδια της, η μουσική της, η φωνή της, το στιλ της… ήταν είδωλο της μόδας. Νιώθω ότι μου έκανε ένα δώρο με αυτή την τρίωρη τηλεφωνική συζήτηση και “στήνοντας” τo “Rendezvous with Marlene” ήθελα να βεβαιωθώ ότι δεν θα ξεχαστεί. Έτσι παρουσιάζω αυτή την παράσταση-φόρο τιμής στη ζωή της, σχεδόν 125 χρόνια μετά τη γέννησή της.

“ΟΤΑΝ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΧΑΝΟΜΑΙ, ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΜΟΥ”

Το βιογραφικό σας ζαλίζει, και έχετε καταφέρει τόσα πολλά ως γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Πώς αντιμετωπίσατε τις σεξιστικές συμπεριφορές στην πορεία και την καριέρα σας;
Στις αρχές της καριέρας μου, τη δεκαετία του ’80 και ’90, ο κόσμος ήταν ακόμα πολύ ανδροκρατούμενος. Φυσικά υπήρχαν στερεότυπα για τις γυναίκες και αντιμετώπισα διάφορες συμπεριφορές, γιατί η καριέρα μου έγινε διεθνής πολύ γρήγορα μέσω των ηχογραφήσεων, οπότε μιλούσα με πολύ κόσμο και δημοσιογράφους. Ήταν πάντα πολύ παράξενο να είσαι μια νέα Γερμανίδα γυναίκα. Αυτόματα σε κατηγοριοποιούσαν, και θεωρούσαν ότι είσαι αυστηρή, αυταρχική και ίσως σέξι, αλλά την ίδια στιγμή σκληρή ή κάτι τέτοιο. Και έπρεπε να καταλάβω με τι έχω να κάνω. Ποια είναι η προκατάληψη απέναντί μου και πώς να τοποθετηθώ. Γενικά όμως, ήμουν πάντα μια δυνατή γυναίκα, και ίσως γι’ αυτό δεν με έβλεπαν σαν μια αθώα, υποτακτική φιγούρα. Και ίσως λόγω της προκατάληψης για τις Γερμανίδες δεν τολμούσαν να μου φερθούν σαν να είμαι ένα αθώο, σαγηνευτικό, αδύναμο πλάσμα. Δεν είχα λοιπόν τέτοια θέματα και όταν προέκυπταν ήταν πολύ ξεκάθαρο ότι δεν ήμουν μια γυναίκα που είχε την τάση να υποτάσσεται. Αντίθετα ήμουν επαναστάτρια, στα όρια του αναρχικού. Ήμουν ατρόμητη, αντιμιλούσα, και δημιουργούσα προβλήματα. Και αυτό ήταν κάτι που δεν άρεσε. Έτσι, παραδέχομαι ότι δεν είχα πολλές δυσκολίες σε αυτό το κομμάτι.

Θα λέγατε ότι η καριέρα σας εξελίχθηκε με τον δικό σας τρόπο, χωρίς συμβιβασμούς, όπως έλεγε ο Σινάτρα “I did it my way”;
Στην αρχή, έκανα συμβιβασμούς. Όταν ξεκίνησα ως ηθοποιός, έπρεπε να προσαρμοστώ σε μεγάλες παραγωγές για να παίξω έναν ρόλο. Αλλά απελευθερώθηκα όταν άρχισα να κάνω τα δικά μου σόου, τις δικές μου συναυλίες. Στην αρχή δεν είχα το know-how. Και πολύ γρήγορα τα πρότζεκτ ξέφυγαν σε μεγάλη κλίμακα και υπήρχαν σκηνοθέτες, χορογράφοι, πολλά να οργανωθούν. Εκεί ένιωσα ότι έχασα λίγο τον εαυτό μου, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Αλλά κάθε φορά που ένιωθα ότι κλονίζομαι, γύριζα πίσω στις ρίζες μου, στο ρεπερτόριό μου με τον Kurt Weill, στις πιο απλές συναυλίες με το κουαρτέτο εγχόρδων ή μόνο με το πιάνο και τη φωνή.

Όσο πιο “καθαρή” ήμουν, τόσο καλύτερα ένιωθα. Όσο πιο γκλάμουρους και επηρεασμένη από πολλά ερεθίσματα γινόμουν, τόσο περισσότερο έχανα τον εαυτό μου. Χρειάστηκα λίγο χρόνο για να καταλάβω τον μηχανισμό. Από το 2000, μετά το τελευταίο μου σόου στο Broadway, μετά το “Chicago” στο Λονδίνο, επικεντρώθηκα πραγματικά στις δικές μου συναυλίες με τη δική μου μπάντα. Αφοσιώθηκα στη συγγραφή της δικής μου μουσικής, δημιουργώντας τα δικά μου πρότζεκς. Παραστάσεις αφιερωμένες στον Pablo Neruda, τον Paulo Coelho, τον Charles Bukowski με τα δικά μου τραγούδια. Το Ultimo Tango, μέσα από τραγούδια του  Astor Piazzolla, τα εβραϊκά τραγούδια από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην παράσταση “Songs For Eternity”.

Ναι διάβασα ότι συχνά στην επέτειο της απελευθέρωσης του Άουσβιτς, παρουσιάζετε το “Songs For Eternity”, ένα πρότζεκτ με τραγούδια που έγραψαν Εβραίοι κρατούμενοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταξύ 1942 και 1944 [Η Ute ερεύνησε, μαζί με τους Francesco Lotoro και Orly Beigel, μια απίστευτη συλλογή τραγουδιών που γράφτηκαν στις πιο σκοτεινές στιγμές της φυλακισμένης ζωής, αντιμετωπίζοντας απάνθρωπες σκληρότητες, βασανιστήρια και θάνατο.] Πώς νιώθετε που το ερμηνεύετε σε μια εποχή πολέμων, πόλωσης και αντισημιτισμού;

Πλέον σπάνια με καλούν να το παρουσιάσω. Όταν το δημιούργησα, ήταν πολύ συγκινητικό γιατί οι ιστορίες που συνδέονται με τα τραγούδια, είναι πραγματικά συγκλονιστικές. Το ερμήνευσα σε περιορισμένο κοινό στη Νέα Υόρκη, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία. Η συναυλία έχει μαγνητοσκοπηθεί και μπορείτε να τη βρείτε στο Amazon. Είναι σημαντικό να παρουσιάζω αυτή την παράσταση ιδιαίτερα σήμερα που όλοι είμαστε τόσο μπερδεμένοι.

Προφανώς, υπήρξε μια τρομερή τρομοκρατική επίθεση στο Ισραήλ και μια τεράστια εκδίκηση από το κράτος του Ισραήλ κατά του Παλαιστινιακού λαού, που ήταν πολύ σκληρή, πολύ καταστροφική, κόστισε ανθρώπινες ζωές. Πάρα πολλοί αθώοι άνθρωποι πέθαναν. Και υπάρχει σίγουρα ένας πολύ δικαιολογημένος θυμός κατά του Ισραήλ.

Ταυτόχρονα, ο αντισημιτισμός στον κόσμο αυξάνεται. Παράλληλα στο Ισραήλ γίνονται πορείες και η πανεπιστημιακή κοινότητα είναι υπέρ της Παλαιστίνης. Οι άνθρωποι είναι μπερδεμένοι. Δεν ξέρουν τι να σκεφτούν. Και είναι παράξενο το γεγονός ότι ο αντισημιτισμός αναδύεται επειδή ένα κράτος ακολουθεί μια πολιτική. Μπορείς να επικρίνεις την πολιτική ενός κράτους, αλλά δεν μπορείς να είσαι ρατσιστής εναντίον όλων των Εβραίων παντού, εξαιτίας αυτού. Δεν έχει λογική. Στον κόσμο, οι άνθρωποι ακόμα δεν καταλαβαίνουν ότι το ένα δεν έχει καμία σχέση με το άλλο.

Είναι τρομακτικό το πόσο βαθιά ριζωμένο είναι το μίσος στο μυαλό των ανθρώπων. Και γι’ αυτό, αυτές τις μέρες, είναι ακόμα πιο σημαντικό να δείξουμε ότι το Ολοκαύτωμα ήταν μια γενοκτονία πολύ σκληρή που εκτελέστηκε από ένα έθνος με υψηλή νοημοσύνη, πολιτισμό και κουλτούρα. Δεν ήταν μια άγρια φυλή που σκότωσε την άλλη φυλή. Ήταν εκτελεσμένο με έναν συστηματοποιημένο, οργανωμένο και γραφειοκρατικό τρόπο, κάτι που όμοιό του δεν έχουμε ξαναδεί. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε.

Νιώθετε με το έργο σας υπεύθυνη για τις μελλοντικές γενιές – όχι μόνο για κοινωνικά ή πολιτικά ζητήματα – αλλά και για να διηγηθείτε τις ιστορίες μεγάλων καλλιτεχνών του παρελθόντος;
Φυσικά. Και είναι πραγματικά υπέροχο να βλέπεις στο Spotify ή σε άλλες πλατφόρμες τι κοινό έχεις παγκοσμίως, και ποια ηλικία έχει. Και είμαι πραγματικά χαρούμενη όταν βλέπω ότι ένα μεγάλο μέρος του κοινού, που με ανακαλύπτει τώρα, είναι νέοι. Ξέρετε, γι’ αυτούς, μπορεί να είμαι πολύ μεγάλη ηλικιακά, αλλά έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι είναι ανοιχτοί σε πράγματα που δεν είναι απλά, όπως η σύγχρονη ποπ μουσική.

Και ακολουθούν μια καλλιτέχνιδα σαν εμένα που το κάνω αυτό για πολύ καιρό, έχω ζήσει μια ταραχώδη ιστορία, από τον Ψυχρό Πόλεμο μέχρι σήμερα, σε πολλές ηπείρους και πόλεις. Είμαι πολύ χαρούμενη που βλέπω ότι έχω κοινό μεταξύ 20 και 40 ετών και όχι μόνο 60ρηδες συνομήλικους. Προσπαθώ να κάνω σωστά αυτό που πρέπει να κάνω, ακόμα και μπροστά σε ένα πολύ μικρό κοινό. Σε γκαλερί ή σε μικρούς καλλιτεχνικούς χώρους με 200 άτομα. Και μετά σε μια μεγάλη σκηνή για χίλιους θεατές. Δεν με νοιάζει πού είναι και πόσοι άνθρωποι είναι το κοινό κάθε βράδυ. Όσο καταφέρνω να πω την ιστορία που θέλω και να το κάνω με απόλυτη ακεραιότητα, χωρίς συμβιβασμούς, θα συνεχίσω να ανεβαίνω στη σκηνή και όσο πάει.

“ΤΟ BLOWIN’ IN THE WIND ΤΟΥ DYLAN, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΚΑΙ Η ΜΑΡΛΕΝ”

Έχετε παίξει σε μιούζικαλ, σε ταινίες, γράφετε μουσική ηχογραφείτε στο στούντιο, ερμηνεύετε στη σκηνή, στήνετε παραστάσεις. Ποιο από όλα αυτά είναι πιο κοντά στην ψυχή σας;
Είναι δύσκολο να διαλέξω, γιατί λατρεύω να είμαι πάνω στη σκηνή, να λέω ιστορίες και να παίζω τη μουσική μου. Όταν το “όργανό” μου, η φωνή, είναι σε καλή κατάσταση, είναι απίστευτα ευχάριστο να ερμηνεύω. Ταυτόχρονα, λατρεύω να γράφω μουσική και να δημιουργώ νέα τραγούδια.

Είναι πραγματικά απολαυστικό να είσαι ευάλωτος συναισθηματικά, “διαφανής” σε όλες τις πτυχές της ζωής, σε όλες τις τραγικές, θλιβερές, συντριπτικές δυνάμεις που μας οδηγούν και να το μοιραζομαι με το κοινό, σε αυτή την ηλικία. Τώρα αισθάνομαι ότι είναι πολύ πιο εύκολο να είμαι αληθινή και να προσκαλώ τους θεατές σε αυτό το πραγματικό πεδίο της ύπαρξης, αυτό που μοιραζόμαστε όλοι ταυτόχρονα. Είναι σχεδόν σαν μια πνευματική κατάσταση.

Μου αρέσουν και τα σόου μου. Χθες το βράδυ (23/1) εδώ στη Νέα Υόρκη παρουσίασα το αφιέρωμα στον Kurt Weill, για τα 125 χρόνια από τη γέννησή του. Είναι μια πολύ μεγάλη χρονιά Kurt Weill για μένα. Έχω ένα νέο άλμπουμ αφιερωμένο σε εκείνον που βγαίνει τον ερχόμενο Απρίλιο, με μια εντελώς διαφορετική επανεκτέλεση και ερμηνεία της μουσικής του και εντελώς διαφορετικές ενορχηστρώσεις.

Επίσης λατρεύω την παράσταση “Time Traveler” μια αναδρομή στην καριέρα μου με τραγούδια που αντανακλούν το “Zeitreise / ταξίδι” μου μέσα στο χρόνο και τη ζωή. Πέρα από τα σόου μου αρέσει να γράφω μουσική και όταν βρίσκομαι στο σπίτι θέλω να δημιουργώ τραγούδια και να γράφω στίχους. Δουλεύω κυρίως με τον σύζυγό μου στην παραγωγή, κάτι επίσης πολύ ωραίο.

Ένα τραγούδι από την παράσταση για τη Μαρλέν Ντίτριχ που λατρεύετε και γιατί;
Υπάρχει ένα τραγούδι του Pete Seeger, “Where Have All the Flowers Gone?”, που μιλάει για τον κύκλο της ιστορίας, τους πολέμους και τους ανθρώπους που πεθαίνουν άδικα. Και μετά πάλι τα λουλούδια φυτρώνουν ξανά. Και οι άνθρωποι κάνουν τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Επίσης, τραγουδάω ένα τραγούδι του Bob Dylan, “Blowin’ in the Wind”, που τραγούδησε και η Μαρλέν. Αυτά είναι τα πιο σημαντικά τραγούδια της παράστασης.

Όλος ο κόσμος σχολιάζει την επανεκλογή Τραμπ και το τι μπορεί να σημαίνει, αλλά και τον ναζιστικό χαιρετισμό του Ίλον Μασκ. Πώς βλέπετε όλα όσα συμβαίνουν και από τη σκοπιά ενός μόνιμου κατοίκου της Νέας Υόρκης.
Ο Μασκ είπε ότι δεν ήταν ο χαιρετισμός του Χίτλερ. Δεν είμαι σίγουρη αν το έκανε για να κοροϊδέψει ή να μιμηθεί τον Χίτλερ. Ειλικρινά, δεν νομίζω πως θα έκανε συνειδητά τέτοιο faux pas και θα μπορούσε να τη γλιτώσει. Ό,τι κι αν έκανε, φάνηκε λίγο περίεργο και έμοιαζε με χιτλερικό χαιρετισμό. Θα έπρεπε να είναι πολύ πιο προσεκτικός. Αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι είχε αυτή την πρόθεση. Ωστόσο, προφανώς αυτό ήταν.

Φοβόμαστε “μέχρι θανάτου” εδώ. Ο νέος Πρόεδρος κάθε μέρα υπογράφει νέα εκτελεστικά διατάγματα, και αναρωτιόμαστε τι γίνεται στα σύνορα. Ελπίζω να είναι προσεκτικός με τις οικογένειες μεταναστών, τα παιδιά και τους ηλικιωμένους.

Είναι πραγματικά λάθος να πιστεύουμε ότι όλοι είναι εγκληματίες και αρχηγοί συμμοριών. Οι μετανάστες είναι το εργατικό δυναμικό της χώρας. Δουλεύουν σκληρά, έχουν οικογενειακές αξίες, είναι πραγματικά καλοί άνθρωποι. Φοβάμαι ότι ο Τραμπ θα βλάψει πολλούς αθώους με τη νέα του πολιτική. Προφανώς, τα οικονομικά συμφέροντα ενός επιχειρηματία όπως ο Μασκ δεν μπορούν να συμβαδίζουν με την πολιτική υπέρ του λαού. Τρέμουμε με την ταχύτητα των ριζικών αλλαγών που κάνει ο Τραμπ. Και το γεγονός ότι έδωσε χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους που εισέβαλαν στο Καπιτώλιο. Είναι σοκαριστικό.

Από την άλλη ο Μπάιντεν δεν μπορούσε να μιλήσει. Δεν μπορούσε να επικοινωνήσει. Δεν καταλάβαινε τι έλεγε. Και το γεγονός ότι η Κάμαλα Χάρις δεν κέρδισε, εξακολουθώ να πιστεύω ότι στο τέλος της ημέρας, έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι γυναίκα. Υπάρχει πολύς μισογυνισμός σε αυτή τη χώρα και πολλοί δεν θεωρούν ότι μια γυναίκα μπορεί να γίνει ηγέτης. Αυτή είναι η Αμερική! Είναι αντιδραστική, δεμένη με πρότυπα και η θρησκεία παίζει μεγάλο ρόλο. Στην Ευρώπη, δεν μπορείτε καν να φανταστείτε πόσο ηθικιστές και θρησκόληπτοι είναι οι εξτρεμιστές στην Αμερική. Μοιάζει σαν να είμαστε δύο χώρες, η δημοκρατική χώρα και η μη δημοκρατική χώρα. Και αυτές οι δύο δεν μπορούν με τίποτα να συνεργαστούν.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Δουλεύω με την ομάδα της χορογράφου Pina Bausch, για να αναβιώσω το πρότζεκτ “Seven Deadly Sins” των Μπρεχτ και Βάιλ. Ένα εντυπωσιακό πρότζεκτ που κάναμε μαζί πριν από 30 χρόνια. Η Bausch έφυγε από τη ζωή πριν από 10 χρόνια και τώρα επανεξετάζω το ίδιο έργο με την ομάδα της. Είναι συναρπαστικό. Συνεχίζω να γράφω μουσική, οπότε έχετε το νου σας στο… Spotify!

Θέατρο Παλλάς – Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου
Προπώληση pallastheater.com