Λάικ – ντισλάικ: Από τα Τέμπη του Μητσοτάκη έως τον Σερβετάλη και τη Eurovision
Διαβάζεται σε 14'
Τα λάικ και τα ντισλάικ σε όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας. Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από την πορεία για τα Τέμπη μέχρι τις δηλώσεις Σερβετάλη και τη Eurovision.
- 31 Ιανουαρίου 2025 06:20
Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.
Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.
Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε στα λάικ την πορεία για τα Τέμπη, ταινίες που είδαμε στο σινεμά και παραστάσεις, και στα ντισλάικ τις δηλώσεις Σερβετάλη και την “εκτός τόπου” Eurovision.
ΛΑΪΚ
Τέμπη, Μπομπ Ντίλαν και ξερό ψωμί και ένας Φιάκας για τη Γεωργία Οικονόμου
Μεγαλειώδεις οι συγκεντρώσεις για τα Τέμπη και ναι, επιτέλους, σηκωθήκαμε από τους καναπέδες και βγήκαμε στους δρόμους για το αυτονόητο – την αλήθεια. Όσο κι αν κάποιοι πόνταραν στη λήθη, η κοινωνία απέδειξε πως δεν ξεχνά. Υπό το βάρος της λαϊκής οργής, ο πρωθυπουργός βγήκε στα κανάλια. Το αν το έκανε από ειλικρινή ευθύνη ή από πανικό για τις δημοσκοπήσεις, είναι άλλο ζήτημα. Το πώς, βέβαια, επιχείρησε να βγει «λάδι», αποτελεί ιδανικό θέμα για μεταπτυχιακή εργασία στην επικοινωνιακή διαχείριση κρίσεων.
Το “A Complete Unknown” η ταινία για τον Μπομπ Ντίλαν είναι μια απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία, που καταφέρνει να αποτυπώσει το πνεύμα μιας εποχής γεμάτης ανατροπές. Ο Σαλαμέ, σε έναν ρόλο-πρόκληση, μεταμορφώνεται σε Ντίλαν, αναδεικνύοντας την αντισυμβατική του προσωπικότητα και την καλλιτεχνική του ιδιοφυΐα. Η ταινία βλέπεται ευχάριστα, χωρίς να είναι απλοϊκή, και είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να φέρουμε μια νέα γενιά θεατών σε επαφή με τον άνθρωπο που επανακαθόρισε τη folk μουσική. Μπομπ Ντίλαν και ξερό ψωμί! Να πάρουμε τους εφήβους και να τους πάμε να ακούσουν, να δουν, να νιώσουν τι σημαίνει να είσαι φωνή μιας γενιάς.
Τι ωραίος και ευφρόσυνος ο “Φιάκας” που σκηνοθετούν ο Γιωργής Τσουρής και ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος στο Πτι Παλαί στο Παγκράτι. Και πόσο ωραία επικοινωνεί το κείμενο του Δημοσθένη Μισιτζή με το σήμερα. Ο Θάνος Τοκάκης δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στον ομώνυμο ρόλο, ενώ η χημεία του με τον “υπηρέτη” Γιωργή Τσουρή είναι εξαιρετική.
Το 28ο Παζάρι Βιβλίου 2025 στην Πλατεία Κλαυθμώνος είναι μια ευκαιρία να φέρουμε ξανά το βιβλίο στο επίκεντρο. Ένας θεσμός που εδώ και 28 χρόνια κάνει την πρόσβαση στη γνώση προσιτή σε όλους, με χιλιάδες τίτλους σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές. Σε μια εποχή που το διάβασμα μοιάζει να χάνει έδαφος μπροστά στις οθόνες, τέτοιες πρωτοβουλίες είναι πολύτιμες.
Στην πορεία για τα Τέμπη, λίγο λιβανέζικο βιολί και ‘πέτρα που κυλά’ για την Χριστίνα Τσατσαράγκου
Στο “ποιος ασχολείται με τα Τέμπη” απαντήσαμε με την παρουσία μας στη μεγάλη πορεία της περασμένης Κυριακής, την οποία κάποιοι θέλησαν να υποβιβάσουν. Και τίποτα να μην έδειχναν τα κανάλια, εμείς που ήμασταν εκεί έχουμε οικογένειες, φίλους, συγγενείς, συναδέλφους, επαφές με το εξωτερικό, και εννοείται είπαμε σε όλους ακριβώς το πόσοι ήμασταν στο Σύνταγμα. Social media υπάρχουν, φωτογραφίες υπάρχουν, βίντεο υπάρχουν. Δεν φταίμε που κάποιοι φοίτησαν στο Χάρβαρντ, αλλά ξαφνικά ξέχασαν να κάνουν πρόσθεση!
Και η εμφάνιση του κ. Μητσοτάκη σε τηλεοπτική συνέντευξη back-to-back τι άλλο μπορεί να δείχνει παρά την ανησυχία της κυβέρνησης για την πλειοψηφία του κόσμου που πιστεύει – και μένει να αποδειχθεί – ότι υπάρχει συγκάλυψη. Και είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι όλες, μα όλες, οι συζητήσεις στις παρέες τριγύρω την Κυριακή – τουλάχιστον στο ύψος της εισόδου στον Εθνικό Κήπο – είχαν να κάνουν με την απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και στη δικαιοσύνη. Ο πρωθυπουργός μάς είπε ότι θα λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι – χαιρετίσματα δηλαδή – και το… τότε απίθανο σενάριο για το παράνομο φορτίο, ίσως είναι πιθανό! Για τον ανάλγητο τρόπο που αντιμετωπίζονται οι συγγενείς των θυμάτων, τι να πούμε πια. Έχει χαθεί η μπάλα. Η απάντηση είναι μία “Λεφτά έχουμε, παιδιά δεν έχουμε”. Εν αναμονή του πορίσματος από το ΕΜΠ, λοιπόν…
Σε ένα παράλληλο σύμπαν… στο σόλο λάιβ του Παναγιώτη Λάμπουρα στην Αγγλικανική εκκλησία η ατμόσφαιρα ήταν μυστηριακή, ό,τι πρέπει για διαλογισμό. Μεταξύ άλλων έπαιξε ένα κομμάτι της εμβληματικής Λιβανέζας Fairuz στο βιολί και ανέβηκε κάπως το “τσι” μας.
Λάικ στη ταινία “A Complete Unknown” με τον Σαλαμέ, γιατί όχι μόνο έπαιξε τον Dylan με μια εσωτερικότητα που δεν ξέραμε ότι διαθέτει, αλλά και γιατί ξαναθυμηθήκαμε κινηματογραφικά την περίφημη συναυλία στο Newport Folk Festival τον Ιούλιο του 1965. Εκεί ο Dylan ερμήνευσε για πρώτη φορά δημόσια το “Like a Rolling Stone”, συνοδεία ηλεκτρικής κιθάρας, εισπράττοντας γιουχαΐσματα. Γιατί ναι, ο κόσμος έχει γιουχάρει και τον Dylan, προκειμένου να μην… πάει μπροστά.
Το έτος για τους από κει, τους ανατολικούς, ξεκίνησε στις 29 Ιανουαρίου 2025 και είναι η χρονιά του Ξύλινου Φιδιού. Ψάξε στην κινέζικη αστρολογία για να σε ζώσουνε τα φίδια…
Μαραθώνιος Ντέιβιντ Λιντς, κορεάτικο board game ριάλιτι και λίγη κινηματογραφική μαγεία από Κάννες, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο
Προκαταβολικό λάικ στο τριήμερο της Στέγης όπου θα προβληθούν σε αίθουσα τα άπαντα του Ντέιβιντ Λιντς. Ειδικά, για τις μαραθώνιες προβολές και όλων των κύκλων του “Twin Peaks”. Μην τα ξαναλέμε, ο 3ος κύκλος ήταν ό,τι καλύτερο είδαμε στην τηλεόραση (ή και γενικότερα) την τελευταία 25ετία. Άχαστο.
Γενικά αυτό που συμβαίνει με τον Λιντς και τις ταινίες του είναι υπέροχο – ένα μαγικό σημείο συνεύρεσης τόσων διαφορετικών ανθρώπων. Έχω ήδη πάει σε προβολές του “Inland Empire” (στο Cinobo Πατησίων, σε μια μυστική προβολή που μας πήγε μέχρι μετά τη 1 το βράδυ, πολύ ταιριαστά) και του “Elephant Man”. Σύντομα θα αναλάβουν τη σκυτάλη των προβολών οι Νύχτες Πρεμιέρας – θα τις τιμήσουμε κι αυτές.
Οι 2 από τις 3 αγαπημένες μου ταινίες των φετινών Καννών βρίσκονται ταυτόχρονα στα σινεμά αυτή τη στιγμή. Το μαγευτικό “Όλα Όσα Φανταζόμαστε ως Φως” της Παγιάλ Καπάντια πήρε το Μεγάλο Βραβείο και ήδη έχει αγαπηθεί παγκοσμίως. Αγαπημένος σκηνοθέτης της ινδής; Ο πορτογάλος Μιγκέλ Γκόμες, του οποίου το “Γκραν Τουρ” πήρε το βραβείο Σκηνοθεσίας στις ίδιες Κάννες (φαντάσου να συναγωνίζεσαι από το πουθενά το είδωλό σου, και να παίρνεις και ανώτερο βραβείο!), μόλις βγήκε στα σινεμά. Ακίνητο, απαιτητικό σινεμά, αλλά πανέμορφο, γεμάτο συναίσθημα, ταξίδι, απώλεια, απόσταση και εξερεύνηση. ΣΙΝΕΜΑ!
Μου πρότειναν να δω το κορεάτικο game board ριάλιτι(!) “The Devil’s Plan” και δε θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που είδα κάτι τόσο πολύ φτιαγμένο σα να δημιουργήθηκε αποκλειστικά για μένα. 12 διαγωνιζόμενοι σε έναν κοινό χώρο για μια βδομάδα, παίζουν κάθε μέρα κι άλλο παιχνίδι (που μπορεί να είναι από μια παραλλαγή του Mafia μέχρι πόκερ), χτίζοντας μέσα από αυτά συμμαχίες και προσπαθώντας να μείνουν εκείνοι μέχρι τέλους. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως μια φωνή από το υπερπέραν εξηγούσε διεξοδικά κανόνες ενός παιχνιδιού για περίπου 7 λεπτά τηλεοπτικού χρόνου, όπως όταν ανοίγουμε νέο επιτραπέζιο με την παρέα μας και διαβάζουμε τις οδηγίες. Ήμουν στον παράδεισο.
Διάβασα μια φανταστική ανάλυση του μπίζνες μοντέλου του Netflix και το πώς βασίζεται σε θεατές εκπαιδευμένους να μένουν αδρανείς. Για το Netflix το να μην αντιδράς –το να μην βλέπεις καν!– είναι νίκη. Κι είναι μια τακτική που έχει χτιστεί λιθαράκι-λιθαράκι, ήδη από τις εποχές που ήταν μια ονλάιν υπηρεσία ενοικίασης ταινιών:
«Μια δεκαετία πριν το Airbnb πείσει τους σπιτονοικοκύρηδες να μετατρέψουν τα σπίτια τους σε ξενοδοχεία, το Netflix έπεισε τους χρήστες του να μετατρέψουν τα δικά τους σε μίνι Netflix αποθήκες». Η υπηρεσία εντόπιζε τους πιο power χρήστες και έφραζε την μετακίνηση DVD προς και από τα σπίτια τους. Τους ήταν αδιάφορο αν έτσι οι συνδρομητές δε μπορούσαν να νοικιάσουν και να δουν περισσότερα πράγματα, καθώς τη μηνιαία συηνδρομή την έπαιρναν έτσι κι αλλιώς, και έτσι μείωναν και τα ταχυδρομικά κόστη.
«Η διαφορά ανάμεσα σε ένα βιντεάδικο και στο Netflix ήταν αυτή: Το βιντεάδικο τιμωρούσε τους πελάτες του αν ήταν ξεχασιάρηδες. Το Netflix, τους αντάμοιβε για να είναι απρόσεκτοι». Δεκαετίες μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει!
ΝΤΙΣΛΑΪΚ
Αμβλώσεις, Μάγισσες και το όπιο της Εurovision για τη Γεωργία Οικονόμου
Χαμός έγινε με τις δηλώσεις Σερβετάλη, Αναδιώτη και Παπαθωμά περί αμβλώσεων και βιασμών. Οι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν συχνά «αποψάρες» για τα πάντα, αλλά υπάρχουν ζητήματα στα οποία η δημόσια τοποθέτηση δεν μπορεί να γίνεται ελαφρά τη καρδία – και οι αμβλώσεις είναι ένα από αυτά. Είναι δύσκολο να διαχωρίσεις το έργο από το πρόσωπο, ειδικά όταν κάποιος έχει προσφέρει στο θέατρο δουλειές με υπαρξιακό βάθος και στοχασμό, όπως ο Άρης Σερβετάλης.
Η καλλιτεχνική του προσέγγιση, που τοποθετεί τον άνθρωπο στο κέντρο, είναι συγκλονιστική και αξιοσέβαστη, ενώ η ματιά του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Χριστιανισμό στην ουσία του. Όμως άλλο η τέχνη και άλλο η δημόσια θέση για ένα ζήτημα που έχει κριθεί μέσα από αγώνες και αίμα. Το δικαίωμα της γυναίκας στην αυτοδιάθεση δεν είναι προς συζήτηση – και η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να την αναθεωρήσουν.
Είδα το Wicked και σκυλοβαρέθηκα. Μια ταινία που αναπαράγει άπειρα κλισέ, γεμάτη επιτηδευμένη λάμψη και μια αφήγηση που μοιάζει να φτιάχτηκε σε εργοστάσιο παραγωγής μετριότητας. Βαρέθηκα ασύλληπτα. Οι ερμηνείες, υποτίθεται μεγαλειώδεις, δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από την επιφάνεια – και πραγματικά, το πώς προτάθηκαν για Όσκαρ είναι από μόνο του ένα μικρό μυστήριο του Χόλιγουντ. Το μόνο «μαγικό» σε αυτή την ταινία είναι το πώς κατάφερε να ξεγελάσει τόσους.
Ο εθνικός τελικός της Eurovision επιστρέφει με δόση νοσταλγίας, σόου, εκπλήξεις και πολύ Eurovision-ικό κλίμα. Μετά από χρόνια, το κοινό αποκτά ξανά λόγο στην επιλογή του εκπροσώπου μας, αν και το 50%-50% με τις επιτροπές αφήνει πάντα περιθώρια… διαχείρισης.
Σίγουρα, η Eurovision εξακολουθεί να συναρπάζει και μοιάζει με μια ασφαλή, εύπεπτη διέξοδο σε δύσκολους καιρούς. Άλλωστε, τέτοιου τύπου θεάματα είναι το όπιο του σύγχρονου Έλληνα: λίγη λάμψη, λίγη ίντριγκα, ψηφοφορίες, drama και όλα καλά.
Καλλιτεχνικά “χαστούκια” και το τελευταίο αντίο με Kanye West για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου
Ακούγοντας τις (απαράδεκτες) απόψεις του Σερβετάλη για τις αμβλώσεις, θυμήθηκα μια solo performance που είχε κάνει με τίτλο … “Άτιτλο” στο Ίδρυμα Κακογιάννης πριν από 15 χρόνια. Μόνος στη σκηνή στο ημίφως, κάποια στιγμή έδινε χαστούκια στον εαυτό του, έπεφτε και σηκωνόταν. Ξανά και ξανά. Έπεσαν πολλά αυτο-χαστούκια εκείνο το βράδυ… αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι ήταν απίστευτος.
Επειδή είναι χλωμό να πας στην κηδεία του Νικ Κέιβ – όταν φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο – αφήνω εδώ το τραγούδι που θέλει ο ίδιος να παιχτεί εκεί στην τελετή για το τελευταίο adios… “I Am A God” του Kanye West. Όπως φαίνεται ο Νικ Κέιβ ξεχωρίζει απόλυτα τον καλλιτέχνη από τον άνθρωπο και τις (για το δι@ολο) απόψεις του. Στείλαμε μια ερώτηση στο redhand για τον Σερβετάλη, αλλά μάλλον δεν θα απαντήσει….
Eurovision 2025 – οεο και ήμασταν εκεί, στο Christmas Theater στον Ελληνικό Τελικό. Βγάλαμε ρίζες για να δούμε και τις 12 συμμετοχές και να βγει ο πρώτος ο καλυτερότερος. Ευτυχώς από τη στιγμή που άρχισαν να εμφανίζονται οι υποψήφιοι, και να πέφτει το σχετικό χειροκρότημα – ή μη – η βραδιά κύλησε νεράκι. H Έλενα Παπαρίζου απόλυτη θεά. H Klavdia ξεσήκωσε την αίθουσα με τη φωνή και τη μίνιμαλ εμφάνισή της στη σκηνή. Δίκαια ψηφίστηκε, γιατί σαφέστατα ξεχώρισε ανάμεσα σε όλους τους υποψήφιους.
Μην περιμένεις και πολλά από το «Back in Action» στο Netflix, την επιστροφή της Κάμερον Ντίαζ στα πλατό. Γλυκανάλατη κωμωδία, με δράση που είναι φανερό ότι έχει γυριστεί με άλλους ανθρώπους, κάπου αλλού… και τα κλισέ να πέφτουν βροχή. Και ξαφνικά εμφανίζεται η Γκλεν Κλόουζ με ένα τουφέκι! Άλλη μία ταινία που μας σέρβιρε για να μας βασανίσει ο αλγόριθμος του Netflix. Βάλτη να παίζει, ενώ κάνεις γενική στο σπίτι.
Η μαγεία του να μη φταις για τίποτα και το «φτάνει, αρκετά» στο twitter, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο
Ο πρωθυπουργός έσμιξε τα φρύδια, σούφρωσε τα χείλη και παρέδωσε άλλη μια εμφάνιση στην οποία ταυτοχρόνως απαιτούσε με αυστηρό, επικριτικό ύφος τον σεβασμό, παίζοντας ταυτόχρονα για πολλοστή φορά το «επίσης δεν έχω ποτέ την παραμικρή ιδέα για τίποτα εγώ απλά πέρναγα μη μου δίνετε σημασία» χαρτί. Δε νομίζω πως τους πιστεύει κανείς πλέον, αλλά ίσως αυτό να είναι και χειρότερο.
Εντωμεταξύ στην Αμερική λίγες μέρες μετά την απόφαση μείωσης προσωπικού ελέγχου αέρος από τον Τραμπ, συνέβη ένα σοκαριστικό πολύνεκρο ατύχημα. Τελικά παγκοσμίως τα ίδια αντιμετωπίζουμε.
Δεν το πίστευα ότι θα έφτανε επιτέλους η στιγμή που θα παρατούσα το twitter. Είναι τόσα πράγματα την καθημερινότητας, της συνήθειας και της ανάγκης μου δεμένα με αυτό, που έμοιαζε αδύνατον να αποκοπώ. Αλλά φτάνει κάπου η στιγμή που δεν αντέχεις άλλο – ο ναζιστικός χαιρετισμός του Μασκ δεν ήταν καν 100% ο λόγος (το λέω με ειλικρίνεια, όχι με περηφάνια). Ήταν απλώς μια σφαλιάρα που έκανε πολλά από εμάς να κοιτάξουμε τριγύρω και να συνειδητοποιήσουμε πως αυτός ο βάλτος δεν έχει πλέον τίποτα να προσφέρει.
Διαφημίσεις για crypto και για κάτι συνεχιστές της Ελληνικής Αγωγής μπουκώνουν ένα timeline που πλέον δεν διαβάζεται, με οξυμένες φασιστικές φωνές, ανορθόγραφα ακάουντ λαϊκής προπαγάνδας και με έναν αλγόριθμο που σου μπουκώνει τον λαιμό με αμέτρητες παραλλαγές των ίδιων πραγμάτων στα οποία έχεις ήδη αντιδράσει προηγουμένως – κατά προτίμηση με θυμό. Κάπου φτάνει.
