Μπορεί τελικά σήμερα η αγάπη δύο νέων ανθρώπων να νικήσει τα πάντα;

Η αέναη ιστορία του έρωτα που συγκρούεται με το πεπρωμένο επιστρέφει στη σκηνή του Θεάτρου Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, σε μια παράσταση που επιχειρεί να επαναδιατυπώσει το σαιξπηρικό δράμα μέσα από μια σύγχρονη, δυναμική ανάγνωση. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία, τη σκηνογραφία και τη χορογραφία του “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”, σηματοδοτώντας την επιστροφή του στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος μετά από οκτώ χρόνια.

Με όχημα τη μετάφραση του Διονύση Καψάλη, η παράσταση προσεγγίζει τον μύθο του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας όχι ως απλή ρομαντική ιστορία, αλλά ως μια σύγκρουση ανάμεσα στο απόλυτο και το εφικτό, ανάμεσα στο άχρονο και το θνητό. Στον κόσμο του έργου, το συναίσθημα δεν είναι απλώς μια έκρηξη πάθους, αλλά μια επαναστατική πράξη απέναντι στις επιταγές της κοινωνίας, στους ρόλους της οικογένειας και στη βία της εξουσίας.

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος δημιουργεί μια παράσταση που δεν παραδίδεται στη μελαγχολία της τραγωδίας, αλλά εξερευνά τη δυναμική των σωμάτων, των ρυθμών και της κίνησης. Η χρήση της μουσικής και της χορογραφημένης αφήγησης δεν αποτελεί διακοσμητικό στοιχείο, αλλά μια νέα γλώσσα μέσα από την οποία ξετυλίγεται η μοίρα των ηρώων. Το σκηνικό γίνεται ένας τόπος μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ένας κόσμος που μοιάζει να ανασαίνει στο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου.

Η αγάπη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας γεννιέται μέσα σε έναν κόσμο εχθρότητας και μίσους, και όπως κάθε τι αγνό, μοιάζει καταδικασμένη να φθαρεί ή να χαθεί. Είναι ένας έρωτας που αντιστέκεται μέχρι τέλους, όπως αντιστέκεται και η ίδια η παράσταση στην παραδοσιακή προσέγγιση του έργου.

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, με την ιδιαίτερη σκηνική του ματιά, ξαναφέρνει τον Σαίξπηρ στο σήμερα, κάνοντας τον θεατή να αναρωτηθεί: είναι άραγε ο έρωτας μια πράξη αντίστασης; Και τι συμβαίνει όταν το ιδανικό συγκρούεται με το αναπόφευκτο;

Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Ρήγος αναφέρει στο σκηνοθετικό του σημείωμα

“Ξημέρωμα στη Βερόνα. Μια πόλη πρώην όμορφη που έσφυζε από ζωή, τώρα κρατάει την ανάσα της υπό το βάρος μιας δυστοπικής έχθρας· ένα αυτοκίνητο εγκαταλελειμμένο, μέσα του καταφεύγει ελλείψει δάσους ο Ρωμαίος για να συναντηθεί με την ψυχή του· το δωμάτιο της Ιουλιέτας, φρούριο που αιωρείται απόρθητο, σκιά που πέφτει απειλητική σ’ όλη την πόλη· έφηβοι χωρίς χαρά, στριμωγμένοι ανάμεσα στα πρέπει και στο τι δεν είναι ανεκτό, επιδιώκουνε μόνο τη βία…

Και ξαφνικά, έρωτας με την πρώτη ματιά. Ξαφνικά το όνομα δεν έχει σημασία. Ξαφνικά η αγάπη ένα λουλούδι που ανθίζει πεισματικά μέσα στο χάος. [Το χάος: δύο συμμορίες, δυο αντίπαλες οικογένειες, δύο συναισθήματα, το μίσος κι η αγάπη, χτυπιούνται μέχρι θανάτου.]

Μια κωμωδία καταστάσεων, ένα τρυφερό ρομάντζο, ένα τέλεια οργανωμένο πλάνο, όλα εξελίσσονται στην πιο μαύρη τραγωδία. Η αγάπη νίκησε, αλλά πια δεν έχει καμία σημασία…”

Εμείς ρωτήσαμε τους ηθοποιούς της παράστασης:

Μπορεί τελικά σήμερα η αγάπη να τα νικήσει όλα; Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό; Ή πια έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που πια δεν έχει καμία σημασία;

Παρασκευή Δουρουκλάκη (Ιουλιέτα)

Η αγάπη σίγουρα μπορεί να τα νικήσει όλα αλλά, δυστυχώς, πολλοί από εμάς δεν την έχουμε γνωρίσει ακόμα και άρα δυσκολευόμαστε να την αναγνωρίσουμε ή να την προσφέρουμε. Στη ζωή συχνά καμία φορά τη θεωρούμε δεδομένη καθώς την συναντάμε σε επιφανειακές μορφές.
Και έτσι εφησυχάζουμε και προσανατολιζόμαστε σε άλλους στόχους πολύ πιο υλικούς για να γεμίσουν αυτό το κενό.

Θέλω να πιστεύω ότι η γνήσια αγάπη σε κάθε της εκδοχή- αλληλεγγύη, σεβασμός αποδοχή, φροντίδα, κατανόηση- θα έχει πάντα τη μεγαλύτερη σημασία για την ανθρωπότητα και πάντα θα είναι η ελπίδα της.
Αρκεί οι άνθρωποι να είναι ικανοί να το καταλάβουν.

Κωστής Καπελλίδης (Ρωμαίος)

Υποθέτω σε κάθε εποχή – όσο σκοτεινή ή γαλήνια κι αν είναι – υπάρχουν άνθρωποι που παύουν να πιστεύουν στην αγάπη. Η ματαίωση αυτή, όμως, δεν μπορεί να καταργήσει την αγάπη. Η αγάπη δεν παύει, ποτέ, ούτε με τους αθλιότερους στρατούς του κόσμου. Μα νικάει μόνο μια μάχη και καμία άλλη: να ξυπνήσεις την επόμενη μέρα και να συνεχίσεις.

Νίκος Κουσούλης (Μερκούτιος, Πατήρ Ιωάννης)

Η ιδέα ότι η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πάντα είναι αρκετά περίπλοκη. Είναι αναμφίβολα ισχυρή και όμορφη, αλλά δεν νικά τα πάντα. Σε έναν κόσμο γεμάτο προκαταλήψεις, κοινωνικούς κανόνες και στερεότυπα, η αγάπη συχνά γίνεται θύμα αυτών των περιορισμών. Ειδικά όταν πρόκειται για αγάπη που ξεφεύγει από τα συμβατικά πρότυπα, η δύναμή της συχνά αμφισβητείται.

Ακόμα και οι πιο αληθινές και ειλικρινείς εκφράσεις της αγάπης μπορούν να σβήσουν μπροστά στον φόβο και στην απόρριψη που τις συνοδεύει. Παρ’ όλα αυτά, η αγάπη, αν και δεν μπορεί πάντα να νικήσει όλα τα εμπόδια, παραμένει μια δύναμη που αξίζει να αναζητούμε. Ίσως, τελικά, η πραγματική νίκη της αγάπης είναι να καταφέρουμε να την εκφράσουμε ελεύθερα, χωρίς να τη φοβόμαστε. Η αληθινή δύναμη της αγάπης δεν έγκειται στο να νικάει τα πάντα, αλλά στο να παραμένει αυθεντική και αδιάκοπη, παρά τις αντιξοότητες.

Γιάννης Γκρέζιος (Τυβάλδος)

Ό,τι περιέχει Αγάπη μένει στη μνήμη και σβήνει το χρόνο και ό,τι σβήνει το χρόνο έχει ήδη νικήσει.

Ορέστης Παλιαδέλης (Πατήρ Λαυρέντιος)

΄Οχι! Η αγάπη δεν μπορεί. Λυπάμαι. Όμως έχει μεγάλη δύναμη, σχεδόν μαγική. Όλοι την προφέρουν, το θέμα είναι πως την κάνουν πράξη. Νομίζω πως θα μπορούσε να διαμορφώνει ουσιαστικά τον κόσμο μας (είναι συνεχής ο αγάπης αγών) αλλά θέλει ποιητές πολεμιστές να την υπερασπίζονται, να την διεκδικούν και να την προσφέρουν, ανθρωπάκια θνητά να γίνουμε θεοί και δαίμονες. Έχει κάτι μαρτυρικό, προϋποθέτει κάποιες φορές θυσία του εαυτού και για αυτό είναι μη ρεαλιστικό ή συμφέρον με τους όρους της σύγχρονης κοινωνίας όπου η λέξη αυτή πια είναι πιο χρήσιμη ως χασταγκ ή σε διαφήμιση.

Παρ’ όλα αυτά όμως η αγάπη έχει διαμορφώσει όλη μου τη ζωή έως τώρα. Ίσως κι όλων μας σε ένα βαθμό. Είναι μεγαλειώδης και όταν την αισθάνομαι και την βιώνω, γίνομαι φτερό, βέλος ζεστό, χορός. Αλλά ας το δεχτούμε. Παρ’όλο που χάνουμε …η αγάπη είναι το μόνο τραγούδι μας πριν ξαναγυρίσουμε στο απόλυτο τίποτα.

Συντελεστές:

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης, Σκηνοθεσία- Σκηνογραφία- Χορογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος, Δραματουργική επεξεργασία: Έρι Κύργια, Συνεργάτης Σκηνογράφος- Αρχιτέκτονας: Μαίρη Τσαγκάρη, Ενδυματολόγος: Διδώ Γκόγκου, Μουσική: Γιάννης Τσεμπερλίδης, Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας, Βοηθοί σκηνοθέτη: Άγγελος Παναγόπουλος, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Βοηθός χορογράφου: Αναστασία Κελέση, Οργάνωση παραγωγής: Μαρίνα Χατζηιωάννου, Φωτογραφίες: Mike Rafail | That long black cloud

*Βοηθός σκηνογράφου- ενδυματολόγου ΚΘΒΕ (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης): Αναστασία Μαρκέλλα Νεαμονίτη

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Λίλη Αδρασκέλα (Πέτρος, Υπηρέτης), Ιορδάνης Αϊβάζογλου (Καπουλέτος), Νεφέλη Ανθοπούλου (Κυρία Καπουλέτου), Γιάννης Γκρέζιος (Τυβάλδος), Παρασκευή Δουρουκλάκη (Ιουλιέτα), Αλέξανδρος Ζαφειριάδης (Μονταίγος), Κωστής Καπελλίδης (Ρωμαίος), Νίκος Κουσούλης (Μερκούτιος, Πατήρ Ιωάννης), Εύη Κουταλιανού (Αβραάμ, Αντώνης), Τίτος Μακρυγιάννης (Σαμψών, Φρουρός), Μάρα Μαλγαρινού (Κυρία Μονταίγου), Φαμπρίτσιο Μούτσο (Μπενβόλιο, Ακόλουθος Πάρι), Βασίλης Μπεζίρης (Γρηγόρης, Βαλτάσαρ), Μπέττυ Νικολέση (Νένα), Ορέστης Παλιαδέλης (Πατήρ Λαυρέντιος), Γιάννης Τσεμπερλίδης (Έσκαλος), Γιάννης Χαρίσης (Φαρμακοποιός), Στέλιος Χρυσαφίδης (Πάρις), Φιγκυράν: Παναγιώτης Βασιλακάκης, Αρίστη Γεροντίδου, Αντώνης Γκλαβάς, Κοσμάς Καλαϊτσίδης, Ρέα Καραδέδου- Ισούα, Θωμαή Κρεμλίδου, Κλειώ Λάγιου, Γεώργιος Μάρκος, Αγάπη Ουζούνη, Μιχαήλ- Άγγελος Χωρινός