Όπως βελάζει το οργισμένο γίδι

Ενα αντιπολιτευτικό σύνθημα, που κυριάρχησε στην πρώτη κυβερνητική περίοδο της Νέας Δημοκρατίας, ήταν αυτό που διαπίστωνε ότι ο Πρωθυπουργός συνουσιάζεται παθητικά. Το σχημάτισαν μέχρι και γυμνιστές σε παραλία που αποτελεί εναλλακτικό προορισμό.

Εκτός από την ωμή εικόνα, που περιέγραφε το σύνθημα, η κυβέρνηση είχε στην καμπούρα της το σκάνδαλο των υποκλοπών και την τραγωδία των Τεμπών. Ομως ο εκλογικός λογαριασμός έγραψε 41%, πρόωρη συνταξιοδότηση του Τσίπρα και μετατροπή της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε κόμμα-ριάλιτι.

Για ποιο λόγο συνέβη αυτό; Πλέον το γνωρίζουν όλοι. Οταν βρίσκεσαι στην αντιπολίτευση δεν αρκεί να φωνάζεις. Οφείλεις να καταθέσεις και κάποιες ρεαλιστικές προτάσεις με οραματικά χαρακτηριστικά. Αυτό δεν συνέβη. Και έτσι η Νέα Δημοκρατία διατηρεί ακόμα και σήμερα σαφές δημοσκοπικό προβάδισμα καθώς ουδείς από την αντιπολίτευση δεν πείθει ως εναλλακτική λύση. Λέτε να είναι τα διαπλεκόμενα media που προωθούν την κυβέρνηση και καλύπτουν τα ανομήματα της; Δεν το πιστεύω, αλλά αν είναι να διευκολυνθεί η συζήτηση ευχαρίστως να συμφωνήσω μαζί σας. Απλώς θυμίζω ότι η χειραγώγηση της κοινής γνώμης από τα media δεν έχει την ισχύ αξιώματος. Θυμηθείτε τι συνέβη στο δημοψήφισμα του Τσίπρα.

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Πώς γίνεται, παρά το μέγεθος της δυσφορίας, η Νέα Δημοκρατία να διατηρεί τον πρώτο λόγο στις εξελίξεις χωρίς να απειλείται, έστω, δημοσκοπικά; Διότι μπορεί να υφίσταται φθορά, πλην όμως δεν την εισπράττουν οι εν δυνάμει, θεωρητικά, αντίπαλοι της στη διεκδίκηση της εξουσίας.

Η απάντηση είναι απλή. Η αντιπολίτευση αναλώνεται στη διαμαρτυρία και δεν διατυπώνει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Ακόμα και αν τη διατυπώνει, όπως υποτίθεται ότι κάνει το ΠΑΣΟΚ, είναι προφανές ότι δεν πείθει. Και οι λόγοι της ανεπάρκειας προφανώς έχουν να κάνουν με τις ηγεσίες και την πολιτική πρόταση που αρθρώνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν θεωρούν τον Ανδρουλάκη ως καταλληλότερο για πρωθυπουργό.

Κάπως έτσι, ο Μητσοτάκης, που στη συλλογιστική πολλών ψηφοφόρων είναι κάτι ξεχωριστό από τη Νέα Δημοκρατία, εμφανίζεται, πλασσάρεται, πείτε όπως θέλετε, ως ο μοναδικός με άποψη, πρόταση και επάρκεια για τη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τον επιλέγουν ακόμα και ψηφοφόροι που δεν θέλουν να τον βλέπουν μπροστά τους. Είναι οι ψηφοφόροι που ψηφίζουν «κυβερνήτη» και όχι βάσει ιδεολογικής συνάφειας.

Τώρα σταθείτε για ένα λεπτό και ξεχωρίστε τα Τέμπη από την πολιτική συζήτηση των ημερών. Είναι ένα θέμα που η κοινή γνώμη παρακολουθεί με εντυπωσιακή προσήλωση. Ας πούμε ότι δεν υπάρχουν τα Τέμπη. Τι ακούτε; Ενα βουητό, ο απορροφητήρας που δουλεύει ξεχασμένος στην κουζίνα. Παρακολουθούμε ένα μονότονο παιχνίδι τένις κατά το οποίο η αντιπολίτευση σερβίρει καταγγελίες και η κυβέρνηση αποκρούει. Αυτή η συνθήκη γίνεται βούτυρο για το ψωμί του Βελόπουλου και της Λατινοπούλου. Σε μία εποχή που λέμε ότι ο κόσμος πάει προς τα δεξιά, όταν η αντιπολίτευση δεν έχει προγραμματικό λόγο, είναι λογικό τα σπόρια που πέφτουν από τα χέρια της κυβέρνησης να καταλήγουν στον αντισυστημικό, ψεκασμένο, ακροδεξιό λόγο. Και, να το θυμηθείτε, αυτή η τάση θα ενισχυθεί αν αρχίσει και γίνεται κουβέντα για «σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων». Κάτι τέτοιο θα ήταν και ανέλπιστο δώρο για τον Μητσοτάκη. Να εμφανιστεί η προοπτική επιστροφής στα πράγματα των αξέχαστων μορφών από τις μέρες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Θα βάλουν σαμπάνια μέχρι και στο μπολάκι του Πίνατ.

Δεν ακούγεται εμπνευσμένος πολιτικός λόγος στη δημόσια σφαίρα. Ολοι καταγγέλλουν. Δεν αρκεί αυτό για να δημιουργήσει νέα δυναμική. Κανένας δεν μιλάει για πιο απλά πράγματα, δεν καταθέτει ιδέες που θα βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων, θα κάνουν τις πόλεις πιο όμορφες και την καθημερινότητα καλύτερα. Και εντάξει, το ψεκασμένο, το ακραίο, αν θέλετε το πιο αμόρφωτο, κομμάτι της κοινωνίας έχει πού να ακουμπήσει τις ιδεοληψίες και τις αυταπάτες του. Τι κάνουν όμως οι άλλοι; Οι κεντρώοι και οι πολίτες που στέκονται προς τα αριστερά του πολιτικού άξονα; Αυτοί πάνε να ξεμείνουν από όραμα και διάθεση.

Οι εκλογές απέχουν αρκετά. Ομως με τα σημερινά δεδομένα, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλο βιώσιμο σενάριο από μία συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ ή της Νέας Δημοκρατίας με καμιά Λατινοπούλου, να γελάσουν μέχρι και οι πεθαμένοι. Υπάρχει εναλλακτική πέρα από αυτό; Με βάση όσα έχουμε μπροστά μας σήμερα, αυτή τη στιγμή, ένα σενάριο θα μπορούσε να γραφτεί στη βάση της συνένωσης των ακροδεξιών που, ευτυχώς, δεν μιλιούνται μεταξύ τους. Φανταστείτε, όμως, να εμφανιστεί μία χαρισματική προσωπικότητα σε αυτό το πεδίο. Και να προτάξει ως σύνθημα το Make Greece Great Again.

Που ως αρκτικόλεξο εκφέρεται περίπου σαν βέλασμα από οργισμένο γίδι.