Ελένη Κωστοπούλου: Θέλουμε να νιώσουμε ισότιμοι πολίτες

Έξι χρόνια μετά τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, η μητέρα του, Ελένη Κωστοπούλου, μιλά για την αδικαιολόγητη καθυστέρηση της απόδοσης δικαιοσύνης και τις συνέπειες που αυτή έχει όχι μόνο για την υπόθεση του γιου της, αλλά και για κάθε οικογένεια που αναζητά δικαίωση για τους δικούς της ανθρώπους.

Στην εκδήλωση του Ινστιτούτου Αλέξης Τσίπρας με θέμα «Κράτος Δικαίου και Δημοκρατία», η Ελένη Κωστοπούλου περιέγραψε με σκληρές αλήθειες το μακροχρόνιο και ψυχοφθόρο μονοπάτι προς τη δικαιοσύνη, τονίζοντας τις δομικές ανεπάρκειες της δικαστικής και αστυνομικής διαχείρισης τέτοιων υποθέσεων.

Μέσα από τη δική της διαδρομή, αλλά και μέσα από τη σύνδεση με άλλες οικογένειες που έχουν βιώσει παρόμοιες τραγωδίες, όπως οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, αναδεικνύεται η ανάγκη για ένα κράτος που δεν αφήνει τους πολίτες του να παλεύουν μόνοι απέναντι στην ατιμωρησία. Γιατί, όπως τονίζει, η απόδοση ευθυνών δεν είναι μόνο ζήτημα δικαίωσης των θυμάτων, αλλά και θεμέλιο μιας δημοκρατίας που σέβεται τη ζωή και τον πόνο των πολιτών της.

Αναλυτικά η παρέμβαση της Ελένης Κωστοπούλου:

Από τη στιγμή της τέλεσης του εγκλήματος που ήταν το Σεπτέμβριο του 2018, η πρώτη δίκη έγινε τέσσερα χρόνια μετά και το Εφετείο έγινε δύο χρόνια μετά. Δηλαδή κλείσαμε έξι χρόνια για να έχουμε μια απόφαση τελεσίδικη και καταδικαστική. Θεωρώ ότι αυτός ο μεγάλος χρόνος που παρεμβάλλεται από την τέλεση του εγκλήματος μέχρι την εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό είναι τεράστιος και έχει πολλά αρνητικά αποτελέσματα για την ίδια την υπόθεση.

Το δεύτερο κομμάτι στην χρονοβόρα διαδικασία είναι το πώς αισθανόμαστε εμείς οι οικογένειες των θυμάτων, γιατί ζούμε αυτά τα χρόνια μέσα στην αγωνία του να βγει η αλήθεια στο φως, του να μη χαθούν αποδείξεις και μαρτυρίες και βέβαια η αγωνία του να υπάρξει τιμωρία των ενόχων και να ησυχάσουμε κι εμείς κατά κάποιο τρόπο με το κλείσιμο αυτής της διαδικασίας που είναι πολύ σημαντική. Γιατί πολλοί άνθρωποι λένε το παιδί σου έφυγε, δεν γυρίζει πίσω με τίποτα. Αυτό όλοι οι γονείς και οι άνθρωποι που χάσαμε δικούς μας, δικούς μας ανθρώπους, το κατανοούμε.

Όμως η απόδοση ευθυνών και η τιμωρία είναι εξίσου σημαντική για όλους μας. Φανταστείτε να υπήρχαν παραβάτες, δολοφόνοι που τριγύριζαν και έκαναν κακό και να μην υπήρχε τιμωρία γι’ αυτούς. Τι κοινωνία θα ήταν αυτή; Για μενα είναι πολύ σημαντικό η απόδοση δικαιοσύνης να γίνεται σύντομα έτσι ώστε να μην χάνονται τα στοιχεία, να μην χάνονται οι μαρτυρίες και να νιώθουν και οι οικογένειες των θυμάτων ότι υπάρχει ένας σεβασμός προς το πρόσωπό τους από το κράτος.

Ο τρόπος που η αστυνομία, οι αρχές συλλέγουν στοιχεία, συγκεντρώνουν, κάνουν την έρευνα είναι πολύ ελλιπής στη δική μας περίπτωση δηλαδή, και θα δείτε ότι η δική μας περίπτωση ταιριάζει και με άλλες περιπτώσεις που ακολούθησαν έως και την υπόθεση των Τεμπών, είναι ότι δεν κλείστηκε, δεν διασφαλίστηκε ο χώρος, δεν μπήκε αυτή η περιβόητη κορδέλα να κλειστεί ο χώρος του εγκλήματος της δολοφονίας, του περιστατικού.

Πώς λοιπόν μπορεί να λειτουργήσει μια δικαιοσύνη με τα λίγα στοιχεία που μαζεύει η αστυνομία ή που εμείς οι συγγενείς των θυμάτων πρέπει εμείς να μαζέψουμε, εμείς να τρέξουμε και να μαζέψουμε στοιχεία και να τα φέρουμε μπροστά στη δικαιοσύνη για να κρίνει. Πώς μπορεί να είναι δίκαιη αυτή η κρίση, όταν δεν υπάρχουν τα στοιχεία, όταν δεν υπάρχουν οι μαρτυρίες. Οπότε είναι απαράδεκτο η Ελληνική Αστυνομία να μην μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά της. Την κάνει στο ελάχιστο βαθμό και βέβαια όταν εμπλέκονται και μέλη της αστυνομίας δεν είναι πια αστυνομική έρευνα. Είναι αστυνομική συγκάλυψη. Να κουκουλώσουμε και να κρύψουμε και να αποκρύψουμε όποια στοιχεία ενοχοποιούν τις πράξεις μας ή τις αμέλειες μας.

Όταν σκέφτομαι τους γονείς των θυμάτων στα Τέμπη και άλλους ανθρώπους που έχουν δεχθεί μέλη της οικογένειάς τους εγκληματικές ενέργειες και πενθούν και έχουν χάσει τους δικούς τους ανθρώπους, τους συμπονώ μέχρι τα βάθη της ψυχής μου. Ξέρω ότι θα περάσουν πάρα πολύ δύσκολα μέχρι να φτάσει η υπόθεσή τους στο δικαστήριο και να καταδικαστούν οι ένοχοι. Ξέρω ότι η αγωνία τους θα φτάσει σε ακραία σημεία. Ξέρω ότι θα απελπιστούν πάρα πολλές φορές. Αλλά επίσης επειδή έχω μιλήσει με πολλούς γονείς και οικογένειες θυμάτων, ξέρω ότι θα τους ατσαλώσει το πείσμα τους να βρουν δικαιοσύνη για τα παιδιά τους, για τους συγγενείς τους και δεν θα τα παρατήσουν.

Όλες οι οικογένειες των θυμάτων συμπαραστεκόμαστε η μία στην άλλη και θέλουμε να δούμε τα θέματά μας να φτάνουν στη δικαιοσύνη και να κρίνονται σωστά, αντικειμενικά και αμερόληπτα. Και ακόμη και αν οι ένοχοι είναι έχουν θέσεις σημαντικές ή κρατικές, ακόμη κι αν είναι πολιτικοί, αστυνομικοί ή έχουν χρήματα θέλουμε να τους δούμε να καταδικάζονται, γιατί τότε θα νιώσουμε ότι είμαστε και εμείς ισάξιοι πολίτες και ότι ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και σέβεται και τον πόνο μας.