Ενιαία συνταγή συγκάλυψης

Novartis, Πύλος, υποκλοπές, Τέμπη: Ποια είναι η κοινή πρώτη ύλη που συνδέει τους τέσσερις σταθμούς της κατηφορικής πορείας; Όχι οι αδιευκρίνιστες καταθέσεις σε λογαριασμούς, ούτε οι άτεχνες ρυμουλκήσεις του έτοιμου να βυθιστεί πλεούμενου που έγιναν ή δεν έγιναν, ούτε οι πιστωτικές κάρτες με τα γνωστά – άγνωστα PIN, ούτε τα μπαζώματα ή οι αρωματικοί υδρογονάνθρακες. Αυτά τα διάφορα είναι συμβεβηκότα, όπως θα έλεγε ένας ξεχασμένος από τους σύγχρονους Έλληνες αλλά όχι και από τον παγκόσμιο πολιτισμό φιλόσοφος.

Το κοινό δομικό στοιχείο των συγκαλύψεων είναι η μεθόδευσή τους μέσω μιας επιχείρησης να χειραγωγηθεί η Δικαιοσύνη.

Η συνταγή – πατέντα είναι στερεότυπη: Πρώτα, δείχνουν στους δικαστές (με μηνύσεις κατά δύστροπων Εισαγγελέων, με πιέσεις σε μέλη Ανεξάρτητων Αρχών, ή με δηλώσεις υψηλών κυβερνητικών παραγόντων για την κρίση που οι ίδιοι επιθυμούν κλπ) τί ακριβώς θέλουν από αυτούς. Μνημόνευσα συγκεκριμένα παραδείγματα αντίστοιχων άνωθεν υποδείξεων στην προηγούμενη Γνώμη μου εδώ στην ίδια στήλη. Δεν χρειάζεται καν να θυμίσουν οι ισχυροί σε δικαστές ότι από την κυβέρνηση εξαρτάται κάθε Ιούνιο η επιλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, και από την ηγεσία η σταδιοδρομία των νεότερων, το γνωρίζουν πολύ καλά. Στη δεύτερη φάση, αφού έχουν ασκήσει τον ωμό επηρεασμό κατά δύναμη, δηλώνουν προς το λαό (δηλαδή προς το φιλικό τους Τύπο που θα αναπαραγάγει τη δήλωσή τους), ότι για τις όποιες ευθύνες θα κρίνει τελικά η ανεπηρέαστη Δικαιοσύνη. Άρα αθώοι κριμάτων συγκάλυψης οι ίδιοι!!

Μα, δεν είναι ανεξάρτητη και ανεπηρέαστη η δικαιοσύνη, αναρωτιόμαστε.. Λάθος σκέψη, λάθος ερώτηση! Γιατί όταν η πραγματικότητα αμφισβητείται, την επιβεβαίωση ή διάψευση τη δίνει πάλι η πραγματικότητα, όχι το πρέπει, όχι οι κανόνες του Συντάγματος και της νομοθεσίας. Ούτε καν η εξέταση του ψυχικού κόσμου και των ενδόμυχων σκέψεων του δικαστή μπορεί να αποκαλύπτει τι πραγματικά συνέβη. Τα ενδόμυχα είναι και πρέπει να μένουν άγνωστα. Προκειμένου να εκτιμηθεί ο επηρεασμός της Δικαιοσύνης το βασικό που πρέπει να εξετάσουμε είναι αν αντικειμενικά οι αποφάσεις της που επακολούθησαν στις «ενδιαφέρουσες υποθέσεις» συμμορφώνονται ή όχι προς τας υποδείξεις των κυβερνώντων.

Το τελικό αυτό αποτέλεσμα δείχνει τι συμβαίνει συνήθως και πόσο σπάνιες είναι οι εξαιρέσεις (ναι, υπάρχουν: ας θυμηθούμε την απαλλαγή των διασωθέντων από το ναυάγιο της Πύλου Αιγυπτίων που κατηγορήθηκαν ως διακινητές αλλά αθωώθηκαν από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Καλαμάτας με σύμφωνη εισαγγελική πρόταση). Η ίδια εμπειρία επιβεβαιώνει ότι οι πρόωρες διαγνώσεις για έλλειψη ευθύνης πολιτικών προσώπων ή για απουσία εύφλεκτων υλών κλπ κλπ δεν αποτελούν απλώς ματαιωμένα ευχολόγια ή προφητείες παραπλανημένων κυβερνητικών παραγόντων. Αποτελούν επανάληψη εφαρμογής της ίδιας συνταγής για προσβολή του κράτους δικαίου, που θέλει τη διάκριση των εξουσιών και τη Δικαιοσύνη χωρίς παρεμβάσεις.

Ας θυμόμαστε την παγίδα: Αναφέρονται πολλοί στο κράτος δικαίου σα να διαβάζουν ψιλά γράμματα ή σα να αφορούν οι δυο λέξεις μακρινές θεωρίες. Όμως αυτή η θολούρα είναι που παγιδεύει στην αδράνεια. Γιατί στην πραγματικότητα το κράτος δικαίου, με την απαγόρευση επηρεασμού της απονομής της δικαιοσύνης, αποτελεί εγγύηση της ελευθερίας του καθενός και της πολιτικής τιμιότητας. Οι διαδηλωτές για τα Τέμπη έχουν καταλάβει και τη συνταγή και τους πονηρούς μάγειρες, γι’ αυτό έχουν πλημμυρίσει τους δρόμους με πανό και συνθήματα για Δικαιοσύνη.