Ν. Μαραντζίδης: Ο κ. Μητσοτάκης θα έπρεπε ήδη να έχει παραιτηθεί

Με τη συνέντευξή του στο NEWS 24/7 ο Νίκος Μαραντζίδης εξηγεί γιατί έχει καταλυθεί κάθε έννοια δικαιοσύνης και κράτος δικαίου στη χώρα και θεωρεί ότι η προτιμότερη λύση για τον Πρωθυπουργό, μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις, είναι η λύση της παραίτησης.

Οι αποκαλύψεις για την υπόθεση των Τεμπών είναι καταιγιστικές. Από την άλλη πλευρά φαίνεται -ίσως για πρώτη φορά- ότι ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να ελέγξει την κατάσταση. Πως φτάσαμε μέχρι εδώ;

Στην περίπτωση των Τεμπών, ο Μητσοτάκης επιχείρησε να ελέγξει την κατάσταση με τον γνώριμο σε αυτόν τρόπο: ασύστολα και ανερυθρίαστα ψεύδη, μαζική προπαγάνδα και έλεγχο των βασικών θεσμών (ΜΜΕ, κοινοβούλιο, δικαιοσύνη) από το Μαξίμου. Πρόκειται βεβαίως για τη βασική συνταγή όλων των αυταρχισμών σε μοντέρνα εκδοχή.

Στην περίπτωση των Τεμπών, χάρη στην αντοχή των ανθρώπων που έχασαν τα παιδιά τους, η κοινωνία ευαισθητοποιήθηκε και κινητοποιήθηκε αντιλαμβανόμενη το μέγεθος της συγκάληψης, λέγοντας “φτάνει πια σας σιχαθήκαμε”. Αυτό το τελευταίο δεν το υπολόγιζαν οι εξουσιαστές.

Δεν πρέπει να γελιόμαστε όμως, τα Τέμπη είναι η κορυφή του παγόβουνου. Στα Τέμπη, όπως και στην περίπτωση των υποκλοπών και στο έγκλημα της Πύλου, έχει καταλυθεί κάθε έννοια δικαιοσύνης και κράτους δικαίου. Η χώρα μετατράπηκε σε μια μπανανία όπου οι βασικοί θεσμοί της δημοκρατίας εξευτελίζονται από την διαπλεκόμενη διακυβέρνηση.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης υποστήριξε την Τρίτη σε συνέντευξή του ότι ο Πρωθυπουργός “δεν μπορεί να σταθεί”. Ποια είναι η δική σας οπτική πάνω σ’ αυτό;

Σε καμιά σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία, ήδη από την υπόθεση των υποκλοπών δεν θα μπορούσε να σταθεί ο Πρωθυπουργός. Θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί από καιρό. Το ότι δεν συνέβη μέχρι τώρα δείχνει το βαθμό που αλλοιώθηκε η δημοκρατία μας αλλά ας μην γελιόμαστε περιγράφει και την ποιότητα της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ.

Η αντιπολίτευση στο κοινοβούλιο φαίνεται ότι ακολουθεί το βήμα της κοινωνικής αντιπολίτευσης.Ακόμα και έτσι όμως δεν έχει διαμορφώσει συνθήκες ανατροπής. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η κεντροαριστερή αντιπολίτευση πράγματι δείχνει σε κάποιο βαθμό αδύναμη και μη πειστική, κατώτερη των περιστάσεων ίσως. Εννοώ ότι όπως το λέτε ακολουθεί και δεν ηγείται του κοινωνικού παλμού, είναι φοβική, “ντροπαλή” και σε κάποιες περιπτώσεις δείχνει “ενοχική” μην τυχόν και το καθεστώς της προσάψει πως δεν είναι “καθώς πρέπει”.

Το ΠΑΣΟΚ ειδικά, μέχρι χθες έδειχνε να θεωρεί μεγαλύτερο πρόβλημα από τη ΝΔ, την Αριστερά ή έστω να κρατά ίσες αποστάσεις. Η επιλογή Ανδρουλάκη να υιοθετήσει τη “γραμμή Διαμαντοπούλου” εξελίσσεται σε ιλαροτραγωδία.

Θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν δυστυχώς για κλάματα. Σήμερα ειδικά, όποιος πιστεύει πως η λύση απέναντι στη ΝΔ είναι μια άλλη ΝΔ είναι εκτός πραγματικότητας. Σήμερα το δίλημμα είναι συγκεκριμένο: ή με την Δημοκρατία και την κοινωνία ή με το καθεστώς διαπλοκής του Μητσοτάκη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα όποια σχήματα προέκυψαν από τις συνεχείς διασπάσεις τους διατηρούν (συνολικά) ένα ποσοστό διόλου ευκαταφρόνητο. Βλέπετε εξελίξεις στο χώρο της μη κομμουνιστικής Αριστεράς, συνενώσεις και συνθέσεις;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, για τους γνωστούς λόγους της εποχής Κασσελάκη, δεν δείχνει ότι μπορεί να επιστρέψει ως κόμμα εξουσίας. Μπορεί όμως να συμβάλλει καταλυτικά στην υπόθεση της ανασύνθεσης της Αριστεράς. Βεβαίως, εφόσον τα στελέχη του δεν σκέφτονται με γνώμονα αποκλειστικά τον εαυτό τους.

Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα κόμματα του χώρου. Οι μικροεγωισμοί συχνά μάλιστα σε βαθμό παιδιαρίσματος πρέπει να περιοριστούν αν όχι να εκλείψουν. Καταλαβαίνω ότι η πολιτική, ακόμη και για την Αριστερά, έχει καταντήσει καριέρα αλλά εν πάσει περιπτώσει αν θέλουμε να απαλλαχτούμε από την αθλιοτητα που ζούμε, η Αριστερά πρέπει να εμπνεύσει κάτι περισσότερο από στείρο επαγγελματισμό και ναρκισσιστικές πόζες.

Παρατηρείται επίσης το εξής φαινόμενο: Στην αντιπολίτευση δεν υπάρχει κανείς “πρωθυπουργίσιμος”. Μπορεί να αλλάξει αυτήν την πραγματικότητα κάποιος εκ των κυρίων Ανδρουλάκη-Φάμελλου;

Φοβάμαι, πως δύσκολα!

Μία τελευταία ερώτηση για τα θέλω των Ελλήνων: Τι ακριβώς ψάχνει η ελληνική κοινωνία από τους πολιτικούς ταγούς της κ. Μαραντζίδη εν έτει 2025;

Μερικές στιγμές αισθάνομαι πολύ γέρος και ξεπερασμένων αρχών για να μπορέσω να πω πως καταλαβαίνω τι ψάχνει η σημερινή κοινωνία στην εποχή που εκλέγονται οι κάθε λογής Τραμπ και Ορμπάν. Όπως και να χει όμως το Δίκιο, η ανάγκη δηλαδή να ζούμε σε συνθήκες κοινωνικής δικαιοσύνης χωρίς ακραίες μορφές κοινωνικής ανισότητας, θα συνεχίσει να συγκινεί μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Παλιότερα αυτό το λέγαμε Σοσιαλισμό, Δημοκρατικό Σοσιαλισμό. Εγώ θα συνεχίζω να το λέω έτσι.